ادگاری‌نویسی روی آثار تاریخی !! چرا ؟

واضح آرشیو وب فارسی:تکناز: یادگاری نویسی روی آثار تاریخی در چارچوب پدیده ای جای می گیرد که امروزه تحت عنوان وندالیسم از آن یاد می کنند. وندالیسم به معنای تخریب کنترل نشده آثار فرهنگی با ارزش یا اموال عمومی است که یک ناهنجاری اجتماعی به حساب می آید. حال سوال اینجاست که عامل یادگاری نویسی بر پیکره آثار تاریخی، یک ناهنجاری های روانی است یا علل دیگری دارد.
در حالی که در عموم کشورهای توریست پذیر رقم قابل توجهی از درآمد دولت از طریق گردشگری داخلی و خارجی و بازدید آنها از بناها و آثار تاریخی تامین می شود، اما درایران نه تنها شاهد این رقم نیستیم بلکه به دلیل عدم ارزش گذاری و اهمیت ندادن به میراث فرهنگی با برخوردهایی از قبیل کنده کاری و یادیگاری نویسی در مهمترین آثار تاریخی خود نیز مواجه ایم.

به گزارش CHN اگر از آثار و بناهای تاریخی و باستانی حتی برای یکبار هم دیدن کرده باشید قطعا با یادگاری ها و تاریخ های متفاوت مواجه شده اید. پدیده ای که امروزه تحت عنوان وندالیسم از آن نام می برند. در واقع وندالیسم به معنای تخریب کنترل نشده اشیا و آثار فرهنگی باارزش یا اموال عمومی است که یک ناهنجاری اجتماعی به حساب می آید و دلایل متعددی برای آن عنوان می کنند. در این میان سوالی که پیش می آید اینست که آیا تعداد زیادی از افراد که روی آثار تاریخی و باستانی یادگاری می نویسند دچار ناهنجاری روانی هستند و یا اینکه علت های دیگری را شامل می شود این پرسشی است که جامعه شناسان و روان شناسان باید به آن پاسخ دهند.

یادگاری نویسی روی آثار تاریخی در چارچوب پدیده ای جای می گیرد که امروزه تحت عنوان وندالیسم از آن یاد می کنند. وندالیسم به معنای تخریب کنترل نشده آثار فرهنگی با ارزش یا اموال عمومی است که یک ناهنجاری اجتماعی به حساب می آید. حال سوال اینجاست که عامل یادگاری نویسی بر پیکره آثار تاریخی، یک ناهنجاری های روانی است یا علل دیگری دارد.

در حالی که در عموم کشورهای توریست پذیر رقم قابل توجهی از درآمد دولت از طریق گردشگری داخلی و خارجی و بازدید آنها از بناها و آثار تاریخی تامین می شود، اما درایران نه تنها شاهد این رقم نیستیم بلکه به دلیل عدم ارزش گذاری و اهمیت ندادن به میراث فرهنگی با برخوردهایی از قبیل کنده کاری و یادیگاری نویسی در مهمترین آثار تاریخی خود نیز مواجه ایم.

به گزارش CHN اگر از آثار و بناهای تاریخی و باستانی حتی برای یکبار هم دیدن کرده باشید قطعا با یادگاری ها و تاریخ های متفاوت مواجه شده اید. پدیده ای که امروزه تحت عنوان وندالیسم از آن نام می برند. در واقع وندالیسم به معنای تخریب کنترل نشده اشیا و آثار فرهنگی باارزش یا اموال عمومی است که یک ناهنجاری اجتماعی به حساب می آید و دلایل متعددی برای آن عنوان می کنند. در این میان سوالی که پیش می آید اینست که آیا تعداد زیادی از افراد که روی آثار تاریخی و باستانی یادگاری می نویسند دچار ناهنجاری روانی هستند و یا اینکه علت های دیگری را شامل می شود این پرسشی است که جامعه شناسان و روان شناسان باید به آن پاسخ دهند.

آموزش در تمامی سطوح؛ از مدرسه تا جامعه
محمود استیفا جامعه شناس و پژوهشگر در این رابطه به CHN گفت: افرادی که از آثار باستانی دیدن می کنند در واقع چند دسته هستند. یک دسته کسانی که باشناخت کافی و مطالعه از این امکان بازدید می کنند و دسته کسانی که به صورت گذری و بدون آگاهی تنها به این منظور که اگر روزی روزگاری آشنایی گذرش به آن مکان افتاد اسم آنها را ببیند سفر می کنند، در واقع با این حرکت می خواهند تنها ردپایی از خود به جا بگذارند.

وی نقش آموزش در جامعه را از طریق مجرای صحیح بسیار مهم دانست و افزود: «چرا که آموزش از طریق مدرسه و معلمان کفایت نمی کند بسیاری از دانش آموزان عمل پدر و مادر را در خانواده حجت می دانند. در واقع عدم آگاهی افراد نشات گرفته از عدم آموزش صحیح است.

وی یادآور شد: «سوای دانش آموزان که باید به صورت دوره ای و در روزهای معین و به صورت گروه های کوچک در موزه ها حتی باید داشتن فاصله صحیح از آثار را یاد بگیرند، بزرگسالان هم باید از آموزش برخوردار شوند چرا که بعد آموزشی ما در ارتباط با آثار فرهنگی و باستانی بسیار پایین است و این وظیفه متولیان و مسئولین امر در حوزه میراث فرهنگی است که باید بخش اطلاع رسانی را جدی بگیرند.

استیفا کنترل صحیح و در اختیار گذاشتن امکانات از سوی متولیان را تنها راهکار ممکن دانست و تصریح کرد: «موزه ها با اعلام آمادگی و کنترل صحیح و در اختیار گذاشتن امکانات می توانند این امکان را ایجاد کنند تا دانش آموزانی که به صورت گروهی بازدید می کنند آموزش را در آن ها نهادینه کنند. در این میان حتی نگهبانی که از بناها حفاظت می کند و موزه داری که در موزه ها تاریخ را تشریح می کند باید به گونه ای اطلاعات و آموزش را انتقال دهد تا باعث جذب بازدید کننده شود به طوری که بکار بردن واژه ها و القای صحیح آنها و پرهیز از دستورات منفی در بعد رفتاری مخاطبان بسیار تاثیر گذار است.

همچنین "علیرضا شایان مهر" جامعه شناس و استاد دانشگاه، هویت ملی و جمعی را در بروز این رفتار مهم می داند و به CHN می گوید: «بازشناسی هویت های ملی و جمعی در میراث فرهنگی بسیار مهم است که در این زمینه کار چندانی انجام نشده است. کسانی که روی آثار تاریخی یادگاری می نویسند در واقع با مقوله میراث فرهنگی و ملی آشنا نیستند و ارزش آنها را نمی دانند به طوری که زمانی که با این دسته میراث برخورد می کنند به صورت فردی برخورد می کنند و شخصیت خود را بروز می دهند.

وی ادامه داد: «فرد عضوی از جامعه است و جایگاه آن در فعالیت های اجتماعی مشخص است. به طوری که با فعالیت های جمعی و ارزش های فرهنگی کاملا آشناست و می داند که در مقابل اثری قرار گرفته که متعلق به جامعه است. اما فردی که فارغ ازجمع است به محض اینکه با آثار تاریخی مواجه می شود می خواهد به نوعی خود را در جمع بازشناسی و معنا کند.

نصبت تابلوی یادگاری برای یادگاری نویسان
بسیاری از کارشناسان و جامعه شناسان و همچنین روان شناسان براین عقیده اند که با نصب تابلوهای بزرگ در کنار بنا و آثار باستانی می توانند از یادگاری نویسی و کنده کاری جلوگیری کرد.
همیچنین گنجینه ای از نظرات خواهد بود که چه تعداد مراجعه کننده با چه اهدافی به آن مکان رفته اند و البته یک روش آمار از بازدید کنندگان، چرا که دراین ایران آمارهای داده شده هیچ گاه از صحت برخوردار نبوده است.

«حمید رضا قنبری»، روانشناس و استاد دانشگاه نیز قسمت عمده ای واکنش افراد در برخورد با آثار تاریخی را مسائل روانی و بروز ناخودآگاه افراد در موقعیت های مختلف عنوان کرد و گفت: «حکاکی کردن و نوشتن یادگاری روی آثار تاریخی در واقع به جنبه روانی افراد باز می گردد؛ چرا که در ناخودآگاه جمعی بشر کندن آثار وجود دارد.»
وی می گوید: «این دسته از افراد به دلیل نداشتن آموزش در مواجه با آثار خودش را جزء بزرگتری از آن اثر قرار می دهند و با کاهش تنش و هیجان در واقع خودش را جزء آن اثر ثبت و امضا می کند. البته هستند کسانی که با آموزش مناسب وقتی با آثار تاریخی و باستانی برخورد می کنند به جای نوشتن یادگاری عکس می گیرند و در وبلاگشان ثبت می کنند.»

وی افزود: «افرادی که از اعتماد به نفس و عزت نفس کمتری برخوردارند با اینگونه واکنش ها چسبندگی روانی ایجاد می کنند تا کمتری خود را بپوشانند. در واقع آثار و بناهای باستانی یکی از راه هایی است برای افرادی که نیازهای درونی آنها ارضا نشده و به محض برخورد با این آثار بروز داده می شود.»

وی در پاسخ به این پرسش که واکنش این افراد در کشورهای دیگر به چه صورت است به خبرنگار CHN گفت: «همین افراد اگر در کشورهای دیگر بروند همین واکنش را انجام می دهند و فقط نمادهای آن فرق می کند. ممکن است به جای نوشتن اسم خود و درج تاریخ بنویسد خلیج همیشه فارس.»

قنبری فرهنگسازی را ازجمله راهکار مناسب دانست و افزود: «فرهنگسازی تنها نباید جنبه آموزشی داشته باشد بلکه باید به پرورش هم منجر شود. آموزش تنها زمانی عمیق و نهادینه خواهد شد که رشد پرورشی پیدا کند. در این میان متولیان میراث فرهنگی به عنوان کارگذار فرهنگی در اماکنی که تخریب پذیری آن بیشتر است با نصب دیوار نمادین می توانند از این اتفاق جلوگیری کنند به این ترتیب اگر به جای تابلوی یادگاری ننویسید یا دست نزنید تابلویی قرار دهند تا مردم حضور خود را ثبت کنند.

وی همچنین یکی از راهکارهای حفظ و نگهداری از میراث فرهنگی و باستانی را نقش کتاب های تاریخی دانست و گفت: «با اضافه کردن بخشی با عنوان آموزش های حفظ و نگهداری از میراث فرهنگی در کتاب های تاریخ دانش آموزان می توان دانش آموزان را با این مقوله آشنا کرد همچنین نوع پیام بسیار مهم است. به جای استفاده از جملات بازدارنده و دستوری از جمله هایی استفاده شود که غیرمستقیم و خبری باشد.

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: تکناز]

[مشاهده در: www.taknaz.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 542]