پايگاه تحليلي آمريكايي:سياست آمريكا در جهان عرب وانمود كردن به حمايت از دموكراسي و اقدام همزمان عليه آن استخبرگزاري فارس: يك پايگاه تحليلي خبري آمريكايي معتقد است دموكراسي در مصر و جهان عرب به هيچ وجه هدف آمريكا نبوده و آمريكا بايد براي جلوگيري از دستيابي اعراب به دموكراسي واقعي دست از تظاهر به حمايت از دموكراسي بردارد.

واضح آرشیو وب فارسی:فارس: پايگاه تحليلي آمريكايي:سياست آمريكا در جهان عرب وانمود كردن به حمايت از دموكراسي و اقدام همزمان عليه آن استخبرگزاري فارس: يك پايگاه تحليلي خبري آمريكايي معتقد است دموكراسي در مصر و جهان عرب به هيچ وجه هدف آمريكا نبوده و آمريكا بايد براي جلوگيري از دستيابي اعراب به دموكراسي واقعي دست از تظاهر به حمايت از دموكراسي بردارد.
خبرگزاري فارس: يك پايگاه تحليلي خبري آمريكايي معتقد است دموكراسي در مصر و جهان عرب به هيچ وجه هدف آمريكا نبوده و آمريكا بايد براي جلوگيري از دستيابي اعراب به دموكراسي واقعي دست از تظاهر به حمايت از دموكراسي بردارد.

به گزارش فارس، پايگاه خبري تحليلي «سالون» در مقاله‌اي به قلم «گلن گرينوالد» نويسنده و تحليلگر آمريكايي مي‌نويسد: پوشش رسانه‌اي انقلاب‌هاي عربي بدون توجه به دهه‌ها حمايت مالي و نظامي آمريكا از بيشتر حاكمان مستبد هدف جنبش تا اندازه‌اي آمريكا را موافق و حامي معترضان دموكراتيك نشان داده است. علت اين است كه موضوع اصلي و مركزي تبليغات داخلي آمريكا در موضوع سياست خارجي اين كشور اين است كه آمريكا «حامي دموكراسي» است و اين پرچمي است كه جنگ‌هاي آمريكا اغلب تحت آن بزك شده و به نمايش در مي‌آيند اما بايد توجه داشت كه در اين رابطه «دموكراسي» به معناي «حكومتي است كه در خدمت منافع آمريكاست و در اين ميان اهميتي ندارد قدرت خود را چطور به دست آورده باشد» و نيز «حاكم مستبد» به معني «حكومتي است كه بر خلاف دستورات آمريكا عمل مي‌كند و اهميتي ندارد كه با رعايت اصول دموكراسي به قدرت رسيده باشد».

* هدفي كه آمريكا به دنبال آن نيست دموكراسي واقعي در جهان عرب است

كنار گذاشتن بهانه‌هاي اين چنيني هميشه بهتر است – حقيقت تلخ بهتر از دروغ شيرين است – و رخدادهاي جهان عرب كنار گذاشتن آشكار اين غرور طرفدار دموكراسي را تحميل كرده است. علت اين است كه يكي از عمده‌ترين اهداف حمايت آمريكا از ديكتاتورهاي عرب حصول اطمينان از سركوب ديدگاه‌ها و عقايد ملل اين ديكتاتوري‌ها بوده زيرا اين ديدگاه‌ها اغلب در ضديت با منافع آشكار دولت آمريكا هستند؛ و هدفي كه دولت آمريكا تا به حال كمتر به دنبال آن بوده (و يا اكنون به دنبال آن نيست) دموكراسي واقعي در جهان عرب است علي‌الخصوص به اين دليل كه دموكراسي باعث مي‌شود عقايد اين ملت‌ها –كه متأثر از احساسات ضد آمريكايي و مخالفت با اقدامات اسرائيل هستند – نه تنها ناديده گرفته نشوند بلكه تقويت شوند.

* آمريكا به اين نتيجه رسيده كه براي ممانعت از دموكراسي در جهان عرب نبايد در ظاهر از آن حمايت كند

اين تناقض – ميان حمايت اظهار شده از دموكراسي در جهان عرب و ترس از نتيجه‌اي كه اين دموكراسي به بار خواهد آورد - آنقدر پيچيده است كه «سياست خارجي آمريكا» اكنون سعي در صرف نظر از بازي حمايت از آزادي دارد و سعي مي‌كند به صورت علني (اگر چه با كاربرد الفاظ خوب) درباره نياز به مخالفت با دموكراسي در كشورهاي عربي سخن بگويد. «جون آلترمن» مدير برنامه خاورميانه در مركز مطالعات راهبردي و بين‌المللي در مقاله خود كه در روزنامه نيويورك تايمز «در خصوص انتخابات در مصر (توسط «اسعد ابوخالي») منتشر كرده اين طور اظهار مي‌كند:

* اسرائيل و آمريكا: احتمال وقوع ديكتاتوري نظامي در مصر بيشتر است

بسياري در اسرائيل و آمريكا و حتي برخي در مصر نگرانند كه انتخابات، حكومتي به رهبري اسلام‌گرايان روي كار آورد كه پيمان صلح ميان اسرائيل و مصر را زير پا گذاشته، با آمريكا دشمن شود، علناً از حماس پشتيباني كرده و مصر را به يك حكومت خداپادشاهي تبديل كند كه در آن زنان، مسيحيان و مسلمانان سكولار تحت فشار و اذيت و آزار قرار مي‌گيرند. به نظر آن‌ها دورنماي ضعيفي براي اشاعه نظرات و عقايد ليبرال وجود دارد و ديكتاتوري نظامي را نتيجه‌اي محتمل‌تر مي‌دانند.

* برقراري توازني ميان مقامات نظامي و سياست‌مداران جديد مصر خواسته آمريكاست

با اين وجود منافع آمريكا به دنبال نتيجه‌اي متفاوت است نتيجه‌اي كه توازني – هر چند شكننده - ميان مقامات نظامي و سياست‌مداران جديد مصر ايجاد كند. ما نمي‌خواهيم هيچ طرفي طرف ديگر را از ميدان به در كرده يا مانع ابراز عقيده وي شود؛ و با توجه به نتايج اوليه نا متوازن انتخابات بسيار مهم است كه نتيجه نهايي باعث نشود كه نخبگان ليبرال تحصيل‌كرده از ميدان بيرون رانده شوند چرا كه روابط و تخصص اقتصادي آن‌ها براي جذب سرمايه گذاري و كار آفريني امري حياتي است.

* ديكته كردن نحوه حكومت بر ملل ديگر جزو حقوق ذاتي امپرياليسم و بدين ترتيب آمريكاست

ما در صدد جستجوي وضوح و شفافيت جشن‌هاي پخش شده از تلويزيون در زمستان گذشته هستيم. اما مصري‌ها و آمريكايي‌ها به دنبال چيزي مبهم‌تر هستند – آن‌ها پيروزي نمي‌خواهند بلكه به دنبال سازش هستند. من اين گذار را هم به خاطر شفافيتش دوست دارم و هم به خاطر آن‌چه اين گذار به طرز ضعيفي سعي در مبهم جلوه دادن آن دارد. چرا «منافع آمريكا» بايد تعيين كننده نوع حكومت در مصر باشد؟ علت اين بايد به صورت ساده در فرضيه ناگفته و تلويحي حمايت «آلترمن» نهفته است. علت اين است كه حق آمريكا در ديكته كردن نحوه حكومت بر ملل ديگر يكي از اصول اصلي و بلامنازع از مجموعه عقايد جزم انديشانه «اجتماع سياست خارجي آمريكا» بوده و بنابراين نيازي به دفاع و حتي اذعان آشكار به آن وجود ندارد. مسئله به همين سادگي است. اين جزو حقوق ذاتي امپرياليسم است.

* از هر 10 مصري حدود 8 نفر نظر نامناسبي نسبت به آمريكا دارند

با اين وجود «آلترمن» در اين مقاله آشكارا به اين واقعيت كه بيشتر گزارشات رسانه‌اي آن را ناديده مي‌گيرند اذعان دارد: آمريكا حقيقتاً به دنبال دموكراسي در مصر نيست. آمريكا از اين دموكراسي در هراس است. به همين علت است كه نظرسنجي‌ها حاكي از مخالفت شديد توده‌هاي مردم مصر با سياست‌هايي است كه آمريكا (در هر صورت) مي‌خواهد بر مصر تحميل كند: دشمني با ايران، حفظ پيمان صلح با اسرائيل، بي توجهي مداوم نسبت به شرايط سخت فلسطيني‌ها و كمك به اهداف آمريكا. در واقع بر اساس نتايج "Pew 2011 « »از هر ده مصري حدود هشت نفر نظر نامناسبي نسبت به آمريكا دارند «. به طور كلي نظرسنجي فوق با عقيده موجود در جهان عرب مبني بر اين كه بزرگ‌ترين خطرها در دنياي عرب– تا زمان حال – آمريكا و اسرائيل (و نه ايران) و سه تن از رهبران خارجي كه بيش از همه مورد تحسين واقع شده‌اند به ترتيب نخست وزير تركيه» رجب اردوغان « »هوگو چاوز «و» محمود احمدي نژاد «هستند هم سو است.»

* افكار عمومي در جهان عرب از حق ايران براي برخورداري از سلاح هسته‌اي پشتيباني مي‌كند

اما مهم‌تر از آن، موضوع افكار عمومي در مصر خصوصاً در مورد مسئله اي است كه براي مقامات سياست خارجي آمريكا (و اسرائيل) از بيشترين اهميت برخوردار است: يعني مسئله ايران هسته‌اي. «نظر سنجي 2010 زاگبي در بروكينگز/ دانشگاه مريلند» حمايت گسترده و عميق مصري‌ها را از حق ايران براي دستيابي به سلاح هسته‌اي نشان داده است و همچنين اين نظرسنجي نشان داده كه ايران هسته‌اي براي منطقه رخدادي مطلقاً مثبت خواهد بود. نظر سنجي فوق با نظر سنجي افكار عمومي در دنياي عرب نيز هم سو است بدين معني كه افكار عمومي در جهان عرب از حق ايران براي برخورداري از سلاح هسته‌اي پشتيباني مي‌كند. با توجه به حقايق فوق آيا هيچ كس بر اين اعتقاد خواهد بود كه دولت آمريكا و نيز كارشناساني كه براي توجيه اقداماتش دارد – يعني «اجتماع سياست خارجي آمريكا» –كمترين علاقه‌اي به برقراري دموكراسي واقعي خصوصاً در مصر و به طور كلي در جهان عرب دارند؟

* آمريكا و متحدانش هر كاري انجام مي‌دهند تا از برقراري دموكراسي در جهان عرب جلوگيري شود

البته كه اين چنين نيست. همان گونه كه «نوام چامسكي» اخيراً اظهار كرده است: «آمريكا و متحدان غربي‌اش هر كاري انجام مي‌دهند تا از برقراري دموكراسي اصيل در جهان عرب جلوگيري شود» زيرا «در صورتي كه قرار باشد افكار عمومي بر سياست تأثير بگذارد، آنگاه نه تنها آمريكا منطقه را كنترل نخواهد كرد بلكه از منطقه اخراج نيز خواهد شد.» به همين علت است كه «آلترمن» با ظرافت بر ايجاد توازني – هر چند شكننده - ميان مقامات نظامي و سياست‌مداران جديد مصر تأكيد دارد يعني بر حصول اطمينان از توانايي نيروي نظامي مصر در ممانعت از تحقق خواست مردم از سوي رهبراني كه به شيوه‌اي دموكراتيك براي كشور برگزيده شده‌اند («سياستمداران جديد مصر»). ترس از (و همچنين ميل به متوقف كردن) دموكراسي عربي مدت زماني است كه توسط بسياري از نو محافظه كاران آمريكايي و حتي بنيامين نتانياهو آشكارا ابراز شده است؛ و كارشناسان معتقدند كه اكنون اين مسئله به جريان اصلي سياست خارجي آمريكا نيز سرايت كرده است.

* دموكراسي مطلوب آمريكا در مصر دموكراسي غير مغاير با منافع دولت آمريكاست

منظور اصلي «آلترمن» از فراخواني نيرويي براي ممانعت از حكومت دموكراتيك، آن دسته از حمايت‌هاي مطابق با قانون اساسي نيست كه در آمريكا براي محافظت از اقليت‌ها در برابر سلطه گري حكومت اكثريت (فقط در حد نظري) وجود دارد. اين‌ها مسائل مشروعي هستند كه ميان دموكراسي و حقوق اقليت توازن برقرار مي‌كنند و مصريان بايد اين مسائل را حل كنند. ايجاد سدي در برابر توانايي مردم مصر براي آزادسازي خود از حكومت نظاميان و انتخاب حكومت خود و همچنين تصميم گيري براي سرنوشت خود آن چيزي است كه «آلترمن» از آن حمايت مي‌كند. او مي‌خواهد تا اندازه‌اي دموكراسي در مصر وجود داشته باشد كه مصري‌ها خود «بخواهند» آن‌چه را آمريكا انجامش را از آن‌ها مي‌خواهد انجام دهند و زماني كه آن‌ها خواسته‌اي متفاوت با خواسته‌هاي آمريكا داشته باشند دموكراسي متوقف شود (در اين رابطه ديدگاه وي در قبال «آزادي» در مصر شبيه «آزادي‌ها» به مفهوم آمريكايي آن است: مادامي كه آزادي‌هاي شما با منافع دولت آمريكا مغايرت ندارد، شما مي‌توانيد از آزادي‌هاي خود استفاده كنيد). بنابراين «آلترمن» اعلام مي‌دارد كه ما بايد از «شفافيت» دموكراسي در مصر به نفع وضعيتي «مبهم‌تر» اجتناب كنيم.

* وانمود كردن به حمايت از دموكراسي و اقدام همزمان عليه آن: سياست آمريكا در جهان عرب

حتي در صورتي كه شما نسبت به مسائل اخلاقي در تلاش براي ايجاد مانع بر سر راه دموكراسي بي توجه باشيد – مثلاً اگر شما طرفدار پرو پا قرص «هنري كيسينجر» و سياست واقعي باشيد و بخواهيد كه آمريكا فقط در جهت پيشبرد منافع خود و با قطع نظر از مسائل اخلاقي فعاليت نمايد- نيز احمقانه بودن اين رويكرد آشكار مي‌شود. اين همين كاري است كه آمريكا براي چندين دهه به طرز فاجعه آميزي در آن بخش از جهان انجام داده است: وانمود كردن به حمايت از دموكراسي همزمان با اقدام عليه دموكراسي.

* مطابق نظرسنجي‌ها در مصر، مصريان به اوباما حتي كمتر از بوش اعتماد دارند

دولت اوباما تظاهر كرد كه از انقلاب مصر حمايت مي‌كند اما تلاش نمود تا «عمر سليمان»، يكي از مأموران شكنجه گر اصلي مبارك را بر سر كار آورد – كسي كه بر اساس دلايل آشكار يكي از منفورترين چهره‌ها در ميان مصريان است. اين تبليغات يكي از اصلي‌ترين اهداف خود (حوزه انتخابيه آمريكا) را فريب داد اما با خفت در برابر مصري‌ها كه به اين حقه آمريكا آگاه بودند شكست خورد. با اين وصف اكنون در مقايسه با دولت بوش مصري‌ها نگاهي به مراتب نامساعدتر نسبت به آمريكا دارند اين در حالي است كه «در سال 2011 در مقايسه با سال قبل آن تعداد بيشتري از مصريان يعني 64 درصد – با افزايشي 5 درصدي - گفته‌اند كه اعتماد كمي به رئيس جمهور اوباما دارند و يا اصلاً به وي اعتماد ندارند».

* 71 درصد مصري‌ها خواستار حكومت دموكراتيك در مصر هستند

هيچ تضميني براي احساسات مداوم ضد آمريكايي در مصر (و به طور كلي در جهان اسلام) وجود ندارد مگر دنبال كردن رويكرد «آلترمن» مبني بر تلاش فعالانه در ايجاد مانع بر سر راه دموكراسي. مصريان مشتاق برقراري دموكراسي هستند و آن‌هايي را كه بر سر راه دموكراسي مانع ايجاد مي‌كنند تحقير كرده و رد خواهند كرد. به رغم اينكه مبارك از قدرت كناره گيري كرده ولي آن‌ها شجاعانه به اعتراض خود در خيابان‌ها ادامه مي‌دهند دليلي بر اين مدعاست اما براي آن‌هايي كه به دنبال داده‌هاي تجربي هستند بايد گفت: در نظرسنجي "Pew 2011 « 71 درصد از مصري‌ها گفته‌اند كه» دموكراسي نسبت به هر نوع ديگر از حكومت ارجحيت دارد «و اين در حالي است كه فقط 13 درصد گفته‌اند كه» در شرايط خاص يك حكومت غير دموكراتيك نيز قابل قبول خواهد بود «. به عبارت ديگر اكثريت قريب به اتفاق مصري‌ها نظر پيشنهادي» آلترمن «را مبني بر ايجاد چارچوبي» مبهم‌تر «كه در آن حاكميت نظاميان در برقراري دموكراسي» توازن ايجاد كند رد مي‌كنند. در تحليل بسيار روشنگري كه «ايساندر العمراني» از وضعيت كنوني مصر انجام داده خاطر نشان مي‌كند: »ادعاي نيروهاي نظامي مبني بر اين كه خود را قيم انقلاب مصر مي‌دانند كمي پس از سرنگوني مبارك رو به ضعف نهاده است. «گرچه آمريكا حتي با وجود اقداماتي بر ضد دموكراسي و آزادي توانسته شهروندان خود را با اين عقيده فريب دهد كه آمريكا پشتيبان آزادي و دموكراسي است، اما وي نمي‌تواند شهروندان مللي را كه به دنبال سركوبي آن‌هاست بفريبد.»

* هر چه آمريكا بيشتر سعي كند كه بر سر راه برقراري دموكراسي در ملل ديگر مانع ايجاد كند در چشم آن ملل منفورتر مي‌شود

«آلترمن» ادعا مي‌كند كه مي‌خواهد تحت عنوان «آن‌چه مصريان و آمريكاييان بدان نياز دارند» بر سر راه برقراري دموكراسي در مصر مانع ايجاد كند – اين درست است: زيرا جون «آلترمن» و همكارانش در جامعه كشيشان «امنيت ملي آمريكا» فقط به دنبال آن چيزي هستند كه به نفع مردم مصر است و اين به معناي ممانعت از زندگي مستقل آن‌هاست. اما تحت لواي اين بهانه هم مي‌توان به نقص موجود در رويكرد وي آگاه شد. اين كه آمريكا بر سر راه برقراري دموكراسي در مصر مانع ايجاد كند ديگر «نياز آمريكايي‌ها» را برآورده نكرده و «نياز مصريان» را نيز تأمين نمي‌كند. اين مخمصه‌اي است كه خود به وجود آورده‌اند و در بقاي آن خود نقش ايفا مي‌كنند: هر چه آمريكا بيشتر سعي كند كه بر سر راه برقراري دموكراسي در ملل ديگر مانع ايجاد كند در چشم آن ملل منفورتر مي‌شود و اين خود باعث مي‌شود كه بيشتر سعي كند بر سر راه دموكراسي در چنين ملت‌هايي مانع ايجاد كند و اين وضعيت در يك تسلسل بي پايان قرار مي‌گيرد. اين (و هم چنين حمايت كوركورانه از اقدامات حكومت اسرائيل) دقيقاً همان رفتاري است كه منجر به چنين احساسات گسترده ضد آمريكايي شده (كه به نوبه خود به تروريسم دامن زده و از آن حمايت مي‌كند)؛ و بسيار عجيب است كه كارشناسان سياست خارجي كشور ما از اين مسائل درس نمي‌گيرند. خواه مسئله اين باشد و خواه اينكه به نظر آن‌ها احساسات ضد آمريكايي در آن بخش از جهان به عنوان نيرويي مثبت باعث تحقق برنامه‌هايشان مي‌شود هر دو وضعيتي بد هستند و تشخيص اين كه كداميك بدتر است دشوار است.

* ايران «شركايي راغب در ميان حاكمان مستبد ضد آمريكا» در آمريكاي لاتين پيدا كرده است

صحبت از تبليغات و مفهوم «دموكراسي» : روزنامه «واشنگتن پست» آخرين بخش گزارشات رسانه‌اي را كه به طور فزاينده‌اي درباره ايران هراس محض ايجاد مي‌كنند منتشر كرد (اين بخش نسبت به گزارش هفته قبل «نيويورك تايمز» يعني «به صدا در آمدن زنگ اقدام عليه برنامه هسته‌اي ايران براي غرب» افزايش قابل ملاحظه‌اي بوده است). مقاله روزنامه «واشنگتن پست» بدون ملاحظه خيالات نومحافظه كاران را درباره تهديد فزاينده ايران در آمريكاي لاتين كه نزديكي هراس‌آوري به مرزهاي آمريكا دارد منعكس مي‌كند. اين مقاله بدون ذره‌اي شك يا حس مشابه، شكايت نماينده زن GOP را نقل مي‌كند كه ايران «شركايي راغب در ميان حاكمان مستبد ضد آمريكا» پيدا كرده است و سپس با لحن تهديد كننده‌اي هشدار مي‌دهد كه:

* مقامات سابق اطلاعات آمريكا مي‌گويند حضور مأموران سپاه قدس و ساير كاركنان نظامي در مأموريت‌هاي ديپلماتيك توانايي ايران براي انجام فعاليت‌هاي سري را افزايش مي‌دهد

مقامات سابق اطلاعات آمريكا مي‌گويند حضور مأموران سپاه قدس و ساير كاركنان نظامي در مأموريت‌هاي ديپلماتيك توانايي ايران براي انجام فعاليت‌هاي سري را افزايش مي‌دهد فعاليت‌هايي كه گاهي اوقات مرتبط با اعضاي گروه حزب‌الله هستند كه از سوي ايران حمايت شده و شبكه‌هاي گسترده‌اي در آمريكاي لاتين را دارد.

* ايران در برآورد نا متوازن نيرو در ونزوئلا جدي است

«آرت كلر»، يكي از آموزش دهندگان سابق مأموران بخش منع گسترش سلاح اتمي سازمان سيا، گفته: «فعاليت زياد ايران در ونزوئلا و بودن سپاه قدس در اين كشور تنها مي‌تواند نشان دهد كه ايران در برآورد نا متوازن نيرو در اين بخش از كشور ما جدي است. در صورتي كه اسرائيل ايران را بمباران كند ما ممكن است حمله‌هاي تلافي‌جويانه افراد سپاه قدس در آمريكاي جنوبي را عليه منافع آمريكا شاهد باشيم.»

* «دموكراسي» يعني عدم سرپيچي از آمريكا و «حاكم مستبد» كسي است كه عليه آمريكا اقدام مي‌كند

واشنگتن پست توضيح مي‌دهد كه ايران تا به حال «شش مأموريت جديد را در آن منطقه - يعني در كلمبيا، نيكاراگوآ، شيلي، اكوادور، اروگوئه و بوليوي – آغاز كرده و سفارتخانه‌هايي در كوبا، آرژانتين، برزيل، مكزيك و ونزوئلا ايجاد نموده است؛ اين مقاله به ما اطلاع مي‌دهد كه رئيس جمهور ايران در حال حاضر در حال آغاز سفري به ونزوئلا، اكوادور، كوبا و نيكاراگوآ است. تمامي اين كشورها به جز كوبا توسط رهبراني هدايت مي‌شوند كه به روش دموكراتيك انتخاب شده‌اند. اما بسياري از آن‌ها در دوره‌هايي از دستورات آمريكا سرپيچي كرده و عليه منافع آمريكا اقدام كرده‌اند؛ و بدين ترتيب به طرز عجيبي به «حاكمان مستبد» تبديل شده‌اند! در تناقض با اين مسئله آيا مي‌توان مقامي در آمريكا پيدا كرد كه از چنين اصطلاحي براي مثلاً دوستان نزديك آمريكا كه بر عربستان سعودي يا امارات متحده عربي حاكم هستند استفاده كند؟ اين معناي «دموكراسي» و «حاكمان مستبد» در زماني است كه اين اصطلاحات در مباحث سياست خارجي آمريكا مورد استفاده قرار مي‌گيرند.»

انتهاي پيام/100509/ج. ص

سه|ا|شنبه|ا|2|ا|اسفند|ا|1390

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: فارس]

[مشاهده در: www.farsnews.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 232]