فیلم رودخانه مرموز

واضح آرشیو وب فارسی:آپام:

رودخانه مرموز :: Mystic River فیلم رودخانه مرموز ازجمله فیلم‌های کلینت ایستوود کارگردان آمریکایی می‌باشد که بر اساس فیلمنامه‌ای از برایان هلگلاند و بر اساس داستانی از دنیس لی هین ساخته شده است. این فیلم در سال ۲۰۰۴ ساخته شده است و بازیگرانی از جمله شون پن (جیمی مارکو)، کوین بیکن (شان دوین) و تیم رابینز (دیو بویل) در این فیلم ایفای نقش کردند که شان پن و تیم رابینز به ترتیب جایزه بهترین بازیگر مرد و بهترین بازیگر مکمل مرد را در هفتاد و ششمین دوره اسکار سال ۲۰۰۴ از آن خود کردند. داستان فیلم فیلم ازسکانس سه پسر بچه که در یکی از خیابانهای آمریکا مشغول بازی هستند آغاز می‌شود که ناگهان تیم رابینز به دست کودک‌ دزدانی ربوده می‌شود ۳روز متوالی مورد تجاوز جنسی این دو مرد قرار می‌گیرد و بعد در روز چهارم فرار می‌کند و داستان به سی سال بعد سفر می‌کند که تیم شخصی منزوی و شون پن و کوین بیکن هر دو به صورتی انسان‌هایی شرور شده‌اند. در یک اتفاق ناگهانی دختر جیمی مارکو به شکل نا مفهومی کشته می‌شود و پس ازپیگیری پلیس قاتل تیم معرفی می‌شود و جیمی او را به قتل می‌رساند و در رودخانه ای او را رها می‌کند فردای آن روز متوجه می‌شوند تیم قاتل نبوده‌ است. این فیلم از مظلومیت و ظالمیت‌های یک فرد در مقابل جامعه سخن می‌گوید بی قانونی‌های یک اجتماع هرج و مرج و اینکه چطور یک نفر از اقشار مختلف جامعه ضربه می‌خورد و در نهایت نابود می‌شود و همچنان معمای این انسان مظلوم سر پوشیده می‌ماند با توجه به اینکه در بسیاری از صحنه انجام گناه و یا گرفتن اعتراف بیان شده بود موسیقی کلیسائی برای درک بهتر مطلب استفاده شده‌ است. دراین فیلم چندین صحنه کوتاه پرهیجان مشاهده می‌شد که بر خلاف بسیاری از فیلم‌های آمریکائی این صحنه‌ها کاملاً هدفمند بوده‌ است و در صحنه‌های زد و خورد اصلاً از موسیقی استفاده نشده بود. جوایز جایزه اسکار بهترین هنر پیشه نقش اول (شان پن) جایزه اسکار بهترین نقش ساپورت (تیم رابینز) نقدی بر فیلم فیلم «رودخانه مرموز» فرصت مناسبی را برای کلینت ایستوود فراهم کرده تا ناکامی تلاش هایش را در فیلم «آزمایش خون» جبران کند. ایستوود برای اولین بار بعد از «نیمه شب در باغ خیر و شر»، تلاش های پیگیرانه اش را فقط بر روی مهارت های کارگردانی متمرکز کرد. این دوران زندگی او را شاید بتوان «دوران غیبت از روی پرده و حضور پشت دوربین» نامید و واقعا نتیجه این تلاش، تبلور زیباترین مفاهیم هالیوودی در طول دهه گذشته است. با یک نگاه منطقی، فیلمنامه برایان هلگلاند کاملا به داستان لی هین وفادار مانده است. فیلم، داستانی درباره گناه، جرم و مجازات را به تصویر می کشد، درامی که شامل عناصر مرموز و پرهیجان پلیسی است و با بازی های جذاب و اثرگذار درهم آمیخته است. سه شخصیت اصلی فیلم، جیمی (شان پن)، شان (کوین بیکن) و دیو (تیم رابینز) هستند. بار اول، آن ها را در حومه آرام شهر بوستون می بینیم، در حالی که در اوج هیجان دوران کودکی سرگرم بازی هاکی در خیابان ها هستند. یک سواری توقف می کند. مردی درشت هیکل از آن پیاده می شود و خودش را به عنوان یک پلیس معرفی می کند. پلیس قلابی بچه ها را بابت این که اسمشان را روی در و دیوار خیابان ها نوشته اند تهدید می کند و دیو را وامی دارد که سوار شود. سواری حرکت می کند و وقتی از پیچ اول می گذرند، دیو می فهمد او پلیس نیست و یک بچه دزد است. بعد از آن، دیو تا چهار روز غیب می شود و بالاخره از مخفی گاه دزدها فرار می کند. بخش اعظم داستان، سی سال بعد از این ماجرا آغاز می شود: درطول این سال ها جیمی، شان و دیو بدون این که هیچ رابطه ای با هم داشته باشند بزرگ می شوند. جیمی حالا صاحب یک مغازه خوار و بارفروشی است و شهرت خوبی هم ندارد، با همسر دومش آنابت عروسی کرده و دختر بزرگش کیتی، نورچشمی اوست. شان این روزها کارآگاه پلیس دولتی ماساچوست است و از همسرش جدا شده. دیو هم که از زمان دزدیده شدنش در کودکی کاملا به حال طبیعی برنگشته، با همسرش سلست و پسر کوچکش زندگی می کند. یک شب، برحسب اتفاقات زمانه، این سه دوست قدیمی دوباره دور هم جمع می شوند. درواقع موقعی که کیتی به قتل می رسد، شان و همکارش ویتی به عنوان بازرس پلیس، مسئول تحقیق درباره این جنایت می شوند. از نظر شان مظنون اصلی، کسی است که در شب قتل با دست های خون آلود به خانه برگشته. کلیه شواهد و قرائن نشان می دهند که این آدم همان دیو است. موقعی که شان تحقیقات و بازرسی های رسمی و گسترده اش را انجام می دهد، جیمی هم درصدد این برمی آید که خودش از راه های غیررسمی قاتل دخترش را پیدا کند. جیمی تصمیم می گیرد مجرم واقعی را قبل از آن که پلیس نتیجه را بگوید، معرفی کند. این تنها راهی است که او می تواند دادخواهی را طبق میل خودش انجام دهد. از همان دقیقه های اول پیدا است که «رودخانه مرموز» مفهومی فراتر از یک داستان جنایی و مرموز را بیان می کند. با کمی تامل در زمینه وجوه مختلف این فیلم می شود این را درک کرد که شیوه بیان مفاهیم، شیوه ای کلیشه ای و متعارف نیست. در بعضی سکانس ها، پیچیدگی خاص و عمیق این سه شخصیت به گونه ای آشکار می شود که تاثیر زیادی روی تماشاگر می گذارد. جدا ازاین، روابط زیبای این سه نفر در دوره کودکی، بر جذابیت فیلم می افزاید. هرچند شکاف زمان آن ها را سی سال از هم دور نگه داشته اما حقایق دوران کودکی (به واسطه ماهیت بخصوصش) تعهد و ارتباط محکمی را بین شان به وجود آورده که هیچ اتفاقی نمی تواند آن را از بین ببرد. تصویر صورت دیو، موقعی که از سر پریشانی و درماندگی و با نگاهی بهت زده پنجره عقب سواری را نگاه می کند، به گونه ای است که انگار آخرین ساعت های زندگی اش را می گذراند. همین نگاه، جیمی و شان را (شاید) به یاد روز مرگ خودشان می اندازد. این همان تعریف و ارتباط ذهنی مرموزی است که میان این سه نفر شکل گرفته. یکی از عوامل اصلی و مهم رودخانه مرموز، بازی شون پن در نقش جیمی است. خشم و اندوه او در سکانس های مختلف، آن قدر اثرگذار است که قطره های اشک را از چشم های تماشاگر جاری می کند. درطول فیلم، سکانس هایی را می بینیم که از رابطه ظریف و حساس کیتی و پدرش خبر می دهند و برای همین هم سکانسی که جیمی جسد دخترش را در سردخانه شناسایی می کند، بسیار غم انگیز و سیاه از آب درآمده است. شون پن توسط خیلی از منتقدان به عنوان یک بازیگر درجه یک ارزیابی شده، اما بازی او در رودخانه مرموز قطعا به شهرت او کمک بیشتری می کند. تیم رابینز بیشتر از آن که به عنوان بازیگری قدرتمند شناخته شود، به عنوان کارگردانی ماهر مورد توجه قرار گرفته. درصورتی که او (همان طور که از فیلم رهایی از شاوشنک برمی آید) انصافا بازیگر مهم و بانفوذی است. دیو که نقشش را رابینز بازی می کند، در دوران کودکی مورد تعدی دزدها قرار گرفته و با مشکلات روحی متعددی روبه رو شده است.در سکانس های مختلف فیلم، به لحاظ احساسی، با یک نوع ماهیت خنثی در بازی رابینز مواجه می شویم و این همان چیزی است که برای نقش دیو ضروری بوده است. تلاش کوین بیکن برای نزدیک شدن به نقش شان و ظرافت این نقش هم همین طور است. او همه تلاشش را به کار می گیرد تا مثل یک کارآگاه واقعی در موقعیت های مختلف خودش را از مسائل احساسی دور نگه دارد. بیکن حتی در لحظه های خاصی، تصویری گذرا از آشوب و اضطراب درونی اش را به ما منتقل می کند. این را هم می توان گفت که در چنین فیلمی که بازیگری جزء عوامل اساسی شکل گیری اثر است، این کیفیت کاری بازیگران نقش های غیراصلی است که تفاوت یک فیلم نسبتا خوب و یک شاهکار هنری را نشان می دهد. برای همین هم ایستوود گروه بازیگرانش را در این فیلم با دقت زیادی چیده است. با تحلیلی عمیق تر شاید بتوان گفت که تنها نقطه ضعف فیلم در پایان بندی به چشم می آید. به عبارتی دیگر، درحالی که تماشاگر منتظر پایانی آرام و بی دغدغه است، کارگردان دو سکانس غیرضروری را اضافه می کند که وجودشان جز طولانی کردن فیلم توجیه دیگری ندارد. اما این سکانس در مقابل همه سکانس های قوی و اثرگذار قابل چشم پوشی است. نکته مهم این است که به کارگرفتن ترفندها و طرح های فکرشده برای چنین داستان پیچیده ای کار سختی است اما ایستوود همه عوامل داستان را به خوبی در مشت خود داشته است. رودخانه مرموز، پر از فضاهای غمگین، تهدیدکننده و پیام دار است. برگرفته از: ویکیپدیا سینما ۳۰

اردیبهشت ۷, ۱۳۹۱

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: آپام]

[مشاهده در: www.apam.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 377]