دو نیم سال نفرت انگیز برای سینمای جهان

واضح آرشیو وب فارسی:فان پاتوق:

یکصد و اندی سال پس از ظهور سینما، بارها و بارها هنر هفتم به مرز احتضار رسید و هر دفعه با جریانی خاص از سوی عده.ای جوان و عاشق سینما به زندگی برگشت.

سال.های طلایی سینمای صامت و کلاسیک با پیدایش صدا و فراگیر شدن سینمای ناطق شاید اولین احتضار بوده باشد.

دهه.های 40 و 50 کمی تا قسمتی تکراری شدن ساخته.ها و بی.رمق شدن استودیوهای سینمایی و رقابتشان با تلویزیون تازه پدیدار شده؛ احتضار بعدی بود.

اواخر دهه 70 موج بیکاری بازهم سینما را لرزاند.

شروع دهه هشتاد، آغاز مرگ قدیمی.ها و صاحب سبک.ها بود. مدت.ها طول کشید تا جوانترها پا جای قدیمی.ها و از دست رفته.ها بگذرانند با تثبیت تازه واردها سینما نفسی کشید و دوران پررونق دهه نود از راه رسید که موج تکنولوژی و ورود اسپیشال افکت.های دیجیتال آرامش را از پرده ی نقره.ای گرفت. تولیدات اگرچه با کمک نوآوری.های دیجیتال به لحاظ آماری بسیار بالاتر رفت اما کار در اوایل هزاره سوم به جایی رسید که داستان.ها و فیلم.های سینمایی از یکدیگر قابل تشخیص نبودند و تکرار به عنوان بلای ذاتی سینما گریبانگیر و فراگیر شد. انچه ماند دست و پا زدن در این سیاهی فراگیر بود.

طی سال.های بین 2003 تا 2009 این انیمیشن.های سینمایی بودند که پرده نقره.ای را نجات دادند و همچنین تک فیلم.ها و یا فیلم.های مستقل سازها کارسازی و چاره سازی می.کردند.

پس از گذشت یک دهه از هزاره سوم اما دیگر کارد علاقمندان به سینما و شیفتگان این هنر به استخوان رسید. خود اهالی هنر هفتم خسته از یک اعتصاب؛ گیج و منگ دوباره به صحنه آمدند و نتیجه آن شد که آکادمی علوم سینمایی حتی برای انتخاب 5 فیلم برتر به بن بست برخورد و مجبور شد این لیست را دو برابر کند.

سال.های 2010 و 2011 نفرت انگیز از کار درآمدند و به جرات می.توان گفت هیچ دورانی سینما این.قدر افول نداشته است. تمامی ژانرها بدترین دوران را می.گذرانند و فیلم.هایی که در چرخش و اکران رسمی رنگ پرده نقره.ای را می.بینند با تبلیغات چند برابری و اکران جهانی دخل و خرج می.کنند. بازهم این سینمای انیمیشن و کمی تاقسمتی سینمای کودک و نوجوان بود که به داد هنر هفتم رسید.

شش ماه اول هر دوسال 2010 و 2011 از بی.خاصیت.ترین سال.های سینما برای تمام دوران شناخته می.شوند. سال گذشته، تماشاگران توانستند شاتر آیلند؛ و چگونه اژدهای خود را تربیت کنید و یکی دو اثر را در ابتدای سال ببینند و بعد از آن هرچه اکران شد خفت بار بود. در اکران سراسری و جهانی نیز وضع همینگونه بود.

برای ایرانی جماعت طبیعتا اوضاع فرق می.کرد و از جهاتی بسیار بدتر بود و هست. یک سینمادوست و یا شیفته سینمای روز جهان باید برای دیدن فیلم.های جدید هر دوماه یا سه ماه یکبار صبر کند مگر در تور علاقمندی اش چیزی صید شود آن.هم شکاری به نام دی وی دی.های قاچاق با کیفیت.های نه چندان مناسب.

جالب اینجاست که همین سینما دوست ایرانی از طریق شبکه.های تلویزیونی خارجی و یا سرچ در اینترنت؛ ویدیوها و تریلرهایی درباره فیلم.های مورد علاقه.اش دیده و بازتاب.های مثبت و منفی را مشاهده کرده است.

استون با بازی رابرت دنیرو و ادوارد نورتون بهترین مثال است. اثری که همگان منتظرش بودند تا دوباره دنیروی افسانه.ای را در یک نقش اول؛ تمام قد ببینند. با اینکه استون فیلمی راضی کننده از کار درنیامده؛ اما هرچه بود کمی توانست این ولنگاری در اکران فیلم.های مزخرف را حداقل برای یک هفته به تعویق بیندازد.

به هر روی همان فضای نفرت انگیزی که برای نیم سال اول 2010 و فیلم.های اکران شده.اش وجود داشت حالا برای 2011 که یک هفته به پایان نیم سال اولش مانده جلوه گری می.کند. امسال هیچ اثر به درد بخوری که قابل ذکر باشد برای سینما وجود ندارد. قصه.های به شدت تکراری و حال بهم زن و کمدی.های سخیف و اعصاب داغان کن مدام در حال اکران هستند و فقط گاهی نسیم خوشی و بندرت توسط سینمای انیمیشن می.وزد. برای مثال در این برهه طاقت فرسا حداقل اکران کارتون ریو کمی از این نفس تنگی کم کرد.

فیلم های مانند شرکت مردان (بابازی تامی لی جونز، کوین کاستنر و بن افلک)، ناشناخته ( لیام نیسون )، بدون محدویت (رابرت دنیرو) و... نیز در بهترین حالت اگرچه آثاری بودند با بازیگران تثبیت شده و محبوب اما فقط و فقط فیلم.های متوسطی بودند که در بازار مکاره ی جنس.های آشغال ناپدید شدند.

بنظر می.رسد همان فترت سالهای 1982 تا 1990 برای سینما اتفاق افتاده است. سال.هایی که پیران مردند و جوان.ترها هنوز تثبیت نشده بودند و یا استعدادهای شناخته شده هنوز فرصت خودنمایی پیدا نکرده بودند. در آن سال.ها استیون اسپیلبرگ دوباره شروع به تاختن کرد و ئی تی را روانه اکران کرد. برایان دی پالما در بهترین سالهای کاری خود تسخیر ناپذیران را ساخت. مارتین اسکورسیزی اثر به یاد ماندنی دوستان خوب را کارگردانی کرد و بالاخره تا اواسط دهه ی 90 سرو کله ی چند استعداد ناب مانند فرانک دارابونت با ساخت رستگاری در شاوشنک و دیوید فینچر با رو کردن تریلر جاودانه هفت هم پیدا شد که خود را تثبیت کنند.

حالا در یک دهه گذشته از هزاره سوم چنته سینما خالی از استعداد شده است. اسکورسیزی که خود پدر معنوی موج سازان سینما بود؛ پا به سن گذاشته؛ اسپیلبرگ بی.انگیزه.تر از این حرفهاست که هر سال فیلم بسازد. جورج لوکاس فقط به مقام تهیه کنندگی قانع شده؛ و بقیه نیز مانند همین سه تن مورد اشاره هرکدام بالای 60 سال سن دارند و برخی در آستانه 70 سالگی.اند. دیگری خبری از جوشش نیست. بازیگران محبوب نیز دیگر دارند پیر می.شوند. تام کروز؛ براد پیت؛ شان پن و بقیه همگی پشت سر تام هنکس گام برمی.دارند. هنکس که چند سالی است 50 سالگی را پشت سر گذاشته؛ بعد از اگر می.توانی مرا بگیر (محصول 2002) و تقریبا در آستانه پنجاه سالگی دیگر کم کار شد و یا در اثر درخشانی بازی نکرد. برای بقیه نیز داستان اینگونه پیش می.رود. عمده هنرپیشه.هایی که ذکر کردم متولد 1960 تا 1962 هستند. اینها فعلا جایگزین ندارند و به همین میزان نویسنده خوب در سینمای آمریکا کم شده است...

اصلا برای اینکه خودتان را بیازمائید؛ چشمانتان را ببندید و فورا نام سه فیلم یا نه دو فیلم و یا حتی یک فیلم که اخیرا دیده.اید را به زبان بیاورید. فیلمی محصول 2011 که روی شما تاثیر گذاشته باشد...آیا اصلا نامی بر زبان راندید؟

نیم سالهای نفرت انگیزی را پشت سرگذاشتیم. شاید اوضاع نه خیلی بهتر اما ممکن است با شروع سپتامبر قابل تحمل.تر شود. پارسال نیز شهامت واقعی و شبکه اجتماعی، داستان اسباب بازی؛ استخوان زمستان و ... نجاتمان دادند. شاید برای نیم سال دوم 2011 نیز چند فیلمی بتوانند این حال و هوای نفرت انگیز را کمی تا قسمتی عوض کنند
-----------------
منبع : همشهری انلاین

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: فان پاتوق]

[مشاهده در: www.funpatogh.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 270]