كودكان اين روزگار تنهايند، چاره كار اينجاست هنر شكلاتي!

واضح آرشیو وب فارسی:مردم سالاری: كودكان اين روزگار تنهايند، چاره كار اينجاست هنر شكلاتي!
هفته پيش بخت يار شد و از هفتمين نمايشگاه شيريني و شكلات در نمايشگاه بين المللي ديدن كردم و هرم داغ روزگار كودكي در وجودم دويدن گرفت.
هميشه بر اين نظر بوده ام كه شكلات با آنكه به بهانه خراب شدن دندان ها بيشتر به كام بزرگترهاست اما بي گمان، قابل كتمان نيست كه به نام نامي بچه هاست و به حتم هيچ اتفاقي نيست كه رد پاي اين مزه دلفريب و هميشه خواستني در هنر پررنگ و مستمر بوده است.
آلفونزموشا، كه برخلاف گرافيست هاي امروز همه ايده هايش را با دست جان مي بخشيد و شيريني شكلات هاي قهوه اي و كبودش از بوم مي زد بيرون تا «تيم برتون» بزرگ كه به همراه زوج ديرينش «جاني دپ» كارخانه شكلات سازي ساختند و تا «ليس كارستون» كه با «ژوليت بينوش» فيلم جذاب «شكلات» را خلق كردند همه و همه گوياي اين واقعيت است كه عليرغم فانتزي بودن شكلات، يكي از جذابيت هاي زندگي بشري است و اگر نبود زندگي چيز مهمي كم داشت.
ديروز ديدم شكلات هاي امروز خيلي جيگول تر و البته بسيار متنوع تر از شكلات هاي دوران كودكي ماست. ديروزها شعاع دايره انتخاب ما به چند طعم محدود آبنبات چوبي، خروس قندي، شكلات كشي هاي عسلي و آبنبات قيچي و البته چند نوع تافي محدود بود و اسمارتيز توي اون قوطي هاي كاغذين كه ديگه نگو، بن بست.
خوشبختي!
اما امروز تكنولوژي «نسل جديد طعم» رو با خودش آورده. ديروز خود چشم هاي حيرت زده من ديد: «لوسي» رو كه انواع پاستيل ها بود از خرسي تا ماستي! از شبتاب ترش تاهلوي قلبي! تافي هاي هزار طعم رو پيچوندن توي «دراژه» كه «اسمارتيز» رو مي ذاره توي جيب بغلش. براي بچه ننرهايي كه شير نمي خورند، ني هاي طعم داري آوردن از استراليا كه اگه نوزاد يه قطره اش رو بنوشه محاله لب به شير مادرش بزنه. تازه يه ميوه آوردن از اونور آمريكا به اسم «بلوبري» يا «تمشك آبي» كه ژله اش دستت رو ميده به دست دنياهاي ناشناخته طعم ها و... آره اعتراف مي كنم شكلات روزگار كودكي ما به شيريني شكلات هاي روزگار كودكان امروز نبود، شايد حتي در مقايسه با اين تنوع بي شمار اونها شكلات نبود اما...
كودكي انفرادي!
... اما ديروز كودكي ما، كودكي كردن در كوچه ها بود: فوتبال خاكي، هفت سنگ، اتل متل توتوله، گل يا پوچ، خاله بازي ... در به در دوست گشتن پي قايم باشك ... اما كودكي امروز، زنداني در قفس آپارتمان و حبس ابد پشت ميزهاي كامپيوتر است. ديروزها لندرور ارشاد راه مي افتاد در مساجد فيلم نشان مي داد و بليط سينما 25 ريال بود و قرار فرار مدرسه، جلوي گيشه سينما بود و امروز زل زدن بي وقفه به صفحه فريبنده تلويزيون! اصلا آن روزها تلويزيون اين قدر جذاب نبود. عصري شروع مي شد و سهم كودكي ما به زور دو ساعت مي شد. آرزويمان پخش چندين باره «رابين هود» تو چهارشنبه سوري بود و امروز اما تلويزيون امان نمي ده و پدر و مادرهاي استريليزه شده از خداشونه! كودكي انفرادي در سلول انفرادي اتاق كودك.
سوپراستارها بيايند
ديروز لابه لاي شكلات ها به خاطرم رسيد چه به روزگار كودكي كودكان آورده ايم. احتمالا آنها در يادآوري امروزشان تنها لذتي را كه در خواهند يافت ليس زدن به شكلات هاست.
شايد كه ديگر بايد هنر به داد فرداي اين زمين برسد، چاره كار پيداست: «هنر شكلاتي» متنوع، ترش و شيرين و تلخ. جذاب و خواستني كه لذت را در جمع اهدا كند و كودكان را از انزوا به كوچه هاي آسفالتي بياورد. هنري كه لذت تماشاي فيلم در سينما و با هم خنديدن، با هم هيجان زده شدن و با هم غصه خوردن را ياد بچه ها بدهد. هنر شكلاتي چندان دور از دسترس نيست اگر هنرمندان طراز اول ما كودكي هايشان بيدار شود و كودكان امروز را دريابند و براي آنها كار كردن را «اف» ندانند، درست مثل آن سوپراستار هاي هاليوودي كه به جاي شخصيت هاي كارتوني حرف مي زنند ما به كلاه قرمزي و پسرخاله و شهرموش هاي بيشتري نياز داريم.
شنبه 4 آبان 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: مردم سالاری]

[مشاهده در: www.mardomsalari.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 65]