؛مرگ تمدن كوچك

واضح آرشیو وب فارسی:خراسان: ؛مرگ تمدن كوچك
شده ام سرد و خاموش، خاموش تر از نيمه شبي كه كودكان از ترس آن كه نبينندش تا آن جا كه جا دارد سرشان را زير لحاف يا پتو فرو مي برند تا چيزي نبينند و چيزي هم نشنوند، البته اگر رو اندازي داشته باشند.

شده ام سرد. دستم را بگير، بگير! بند بند انگشتان يخ زده ام را مي بيني؟ هيچ كس آن ها را به گرمي نمي فشارد.

سرد سردم، تو خودت مي داني. اما چه سود كه برايم كاري نمي كني؟ چرا سكوت كرده اي؟ جواب من چند كلام بيش نيست؟ چرا؟ !...

من به اندازه ترك هاي خاك لب يك گلدان تشنه ام. دارم از فرط تشنگي مي ميرم. من سردتر از تمام نيازهايي هستم كه اين روزها سر از تمام وجودم در مي آورند.

گرم نمي شوم. بيا جلو، دوباره دستانم را بگير. من به تو نياز دارم. بيا و نفس هاي سردم را، سينه يخ بسته ام را و قلب بي تپشم را لمس كن. بيا تا نامردمي ها بيش از اين سرد و خاموشم نكرده است. بيا كه اگر فردا بي نفس شوم، از لمسم هراسان مي ماني و تا ابد پشيمان خواهي بود. بي الله بيا...

طلاق فصلي سرد
گرماي خانه از وجودي نشات مي گيرد كه به آن مي گويند: مادر! گاهي وقت ها بعضي ها بي مادرها را يتيم مي گويند تا آن هايي كه پدر ندارند. روح آدمي به مادر نزديك تر است و آن دسته از بچه هايي كه با مادر زندگي مي كنند، به مراتب سلامت رواني بيشتري نسبت به گروهي دارند كه با پدرشان زندگي را سپري مي كنند. اكثر قربانيان طلاق كه همان كودكان و نوجوانان هستند، به مادران خود بيشتر نزديك هستند تا پدر. زيرا پدر جدا شده از مادر با بچه هاي خود بيشتر مثل يك خويشاوند رفتار مي كند تا فرزند. حال آن كه مادر هرگز از كودكش فاصله نمي گيرد و مهر و محبت و احساس مادري را زير پا نمي گذارد. به قول يك جامعه شناس «هر طلاق مرگ تمدن كوچك خانواده است» .

بچه ها و واكنش به طلاق
اطلاعات زيادي درباره تاثير طلاق بر بچه هاي زير دو يا سه سال وجود ندارد. بچه هاي خيلي كوچك در جريان طلاق زياد رنج نخواهند برد. با اين وجود اگر رابطه و پيوند بين والدين و فرزند شكسته شود، مشكلاتي به بار خواهد آمد. نوزادان ممكن است كه متوجه تعارض والدين نشوند، اما به تغيير وضعيت واكنش نشان مي دهند. به عنوان نمونه ممكن است اشتهاي خود را از دست بدهند يا دچار ناراحتي هاي گوارشي شوند. بچه هاي سه تا پنج ساله هم همواره فكر مي كنند كه آن ها علت طلاق والدين شان هستند. براي مثال ممكن است فكر كنند كه اگر غذاي خود را خورده بودند يا كارهايشان را به موقع انجام مي دادند، اين امر اتفاق نمي افتاد. بچه ها در اين سنين، ممكن است از تنها ماندن و رهاشدن بترسند. آن ها ممكن است رفتار كودكانه تري از خود نشان دهند مثلا ممكن است رختخواب خود را خيس كنند يا اين كه وقوع تغييرات را انكار كنند و افسرده و عصباني شوند. با وجود اين كه آن ها خواهان امنيت هستند ممكن است خود را نافرمان و پرخاشگر نشان دهند. به اعتقاد روان شناسان كنارآمدن با مسئله طلاق براي كودكان دبستاني دشوارتر از بچه هاي پيش دبستاني و بچه هاي بزرگ تر است. بچه ها در اين سنين به اندازه كافي براي فهم طلاق بزرگ هستند و اين قضيه را درك مي كنند كه در وضعيت خوبي به سر نمي برند؛ اما آن ها كوچك تر از آنند كه بتوانند والدين خود را درك كنند يا واكنش مناسبي از خود نشان دهند. آن ها ممكن است دچار آشفتگي يا عصبانيت شديد شوند. توانايي آن ها براي فعالانه درگيرشدن در بازي ها و فعاليت با بچه هاي ديگر ممكن است به بهبود وضعيت شان كمك كند. كودك ممكن است احساس كند كه از سوي والدين كه او را ترك كرده اند، طرد شده است و گاه دچار سردرد و ناراحتي هاي گوارشي مي شود. در سن نوجواني هم ممكن است احساس گناه، خشم، ترس، تنهايي و افسردگي كنند. اگر وظايف جديدي مثل امورخانه يا مراقبت از خواهر و برادر كوچك تر به آن ها محول شود، احساس مي كنند بزرگ تر شده اند. بعضي از جوانان گاه احساس مي كنند كه حمايت والدين خود را از دست داده اند يا اين كه درباره توانايي شان براي ازدواج و حفظ زندگي مشترك شان دچار ترديد مي شوند. توانايي آن ها در به خاطرآوردن تعارضات و استرس ناشي از طلاق ممكن است با توانايي آن ها براي برخورد با تغييرات در خانواده آتي شان تداخل يابد. آن ها ممكن است احساس كنند كه تحت فشار هستند براي انتخاب يكي از والدين يا اين كه كدام يك از آن ها را در طلاق مقصر بدانند. يافته هاي محققان نشان مي دهد پسراني كه در كنار پدرشان و دختراني كه در كنار مادرشان بزرگ مي شوند، ممكن است بهتر از فرزنداني كه در كنار والدين با جنس مخالف پرورش مي يابند، عمل كنند. پسراني كه با پدرانشان زندگي مي كنند به نظر مي رسد كمتر پرخاشگر مي شوند. آن ها همچنين مشكلات عاطفي كمتري نسبت به پسراني كه با مادرانشان زندگي مي كنند و تماس محدودي با پدرانشان دارند، نشان مي دهند. علاوه بر اين دختراني كه در كنار مادرانشان بزرگ مي شوند، مسئوليت پذيرتر مي شوند و به بلوغ فكري بالاتري نسبت به دختراني كه در كنار پدرانشان بزرگ مي شوند، مي رسند. با اين وجود مسائل انطباق پذيري بچه ها با طلاق بيش از اين كه با جنسيت و سن آن ها رابطه داشته باشد، به كيفيت ارتباط آن ها با والدين بستگي دارد.

و شايد اندكي تحمل
طلاق در بسياري از موارد و مواقع ضروري است و زوجين ناگزير به قبول اين امر هستند. ولي در اغلب موارد جدايي ها به دليل توقعات بي جاي احساسي، اقتصادي و عاطفي زوجين از يكديگر، سوءظن و بدبيني بي مورد، نداشتن صبر و گذشت در زندگي، حسادت بيش از حد زن، شوهر، پرخاشگري و تندخويي زن يا مرد و غرور و خودخواهي بي مورد صورت مي گيرد. شايد بد نباشد كه امروز كمي بيشتر تامل كنيد؛ هرچند كه بچه هاي طلاق درصد شكست رفتاري شان طبق آمارهاي موجود، كمتر از فرزندان والديني است كه خانه اي پرتنش ساخته اند اما طلاق والدين نقطه اي از ضعف، شبيه به تاريكي تا هميشه به همراه فرزندان است. شايد با كمي صبر و تحمل بتوان اين نقطه را در زندگي كودكي كه شما سبب متولدشدن آن بوده ايد، به وجود نياورد. شايد هم شما طلاق گرفته ايد و همه چيز تمام شده است، شايد با خواندن اين مطلب به ياد روزهايي افتاديد كه گذشته اند و بچه هايي كه الان نمي دانيد پيش پدر يا مادرشان چه مي كنند! شايد هم ...
پنجشنبه 11 مهر 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: خراسان]

[مشاهده در: www.khorasannews.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 218]