تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
سه برند برتر کلید و پریز خارجی، لگراند، ویکو و اشنایدر
مراحل قانونی انحصار وراثت در یک نگاه: از کجا شروع کنیم؟
چگونه برای دریافت ویزای ایران اقدام کنیم؟ مدارک لازم و نکات کاربردی
راهنمای خرید یو پی اس برای مراکز درمانی و بیمارستانی مطابق الزامات قانونی
آیا طلاق توافقی نیاز به وکیل دارد؟
چگونه ویزای آفریقای جنوبی را به آسانی دریافت کنیم؟ راهنمای قدم به قدم
همه چیز درباره ویزای آلمان و مراحل دریافت آن
چرا پاسارگاد به عنوان یکی از مهم‌ترین آثار تاریخی ایران شناخته میشود؟
خرید انواع خودکار و روان نویس شیک و ارزان
خرید انواع خودکار و روان نویس شیک و ارزان
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1820628238
دنياي تاريك هنر رنگي
واضح آرشیو وب فارسی:سایت ریسک: دنياي تاريك هنر رنگي جام جم آنلاين: نگارگري را هنوز بسياري مينياتور مي‌نامند، هنري كه ايراني است اما بسياري هنوز باورش ندارند يا حداقل نمي‌خواهند باور كنند كه امروزه اين هنر كاملا ايراني گمشده ذهن و ياد خود ايراني است. از اين موضوع بگذريم كه هنوز آموزش اين هنر در كشور زادگاهش به شيوه چند سده پيش دنبال مي‌شود كه استاد و شاگردي اولين ركن آموزش اين هنر را تشكيل مي‌دهد مي‌رسيم به اين كه در چند سال اخير براي رونق اين هنر چه كرده‌ايم؟ اصلا براي اين هنر 350 ساله چه كرده‌ايم كه بسياري اكنون معتقدند نفس‌هاي بريده بريده‌اش ناي ادامه حيات را ندارد و از نگاهي تيره‌تر اصلا مرده است. چند روز مانده به پايان سال گذشته، نمايشگاه آثار هفتمين دوسالانه نگارگري ايران در حالي ميزبان ديوارهاي موزه هنرهاي معاصر تهران شد كه با وجود تاكيد برخي منتقدان بر اين كه چنين نمايشگاهي را ميتوان تكرار آثار استاد فرشچيان ضرب در تمامي شركت‌كنندگان دانست، اما در هر صورت بارقه‌‌هايي نيز وجود داشت كه آن را از دوسالانه پيشين متمايز مي‌كرد. تهيه اين گزارش با اين پرسش شروع شد كه آيا نگارگري ايراني مهجور است يا خير؟ شايد پاسخ ساده باشد. كافي است به آمار بازديدكنندگان اين دوسالانه رجوع كرد يا حتي در كنار موزه هنرهاي معاصر تهران ايستاد و از رهگذري پرسيد: نگارگري يعني چه؟ محمدباقر آقاميري را ميتوان يكي از ماندگارترين هنرمندان تاريخ معاصر نگارگري ايران دانست. نمايش آثارش در بيش از 50 كشور جهان شايد بهترين گواه اين امر باشد. او در پاسخ به اين پرسش كه چرا نگارگري اين روزها مهجور است اصل سوال را مورد پرسش قرار مي‌دهد و ميگويد: اصلا اين موضوع واقعيت ندارد و استقبال بيش از حد مخاطبان در گوشه و كنار جهان از اين هنر را دليل اين امر مي‌داند. او ميگويد: غيرممكن است در گوشه‌اي از جهان نمايشگاهي از آثار هنرمندان نگارگر ايراني برپا شود و سيل مشتاقان با تعجب از اين نمايشگاه بازديد نكنند. او ميگويد: اين موضوع بسيار مهمي در عرصه فرهنگ بين‌المللي است كه مي‌تواند هنر ايراني را به جهانيان صادر كند. اما شايد نكته‌‌اي كه بايد در اين استقبال جهاني به آن توجه كرد اين است كه بسياري از مردمان جهان تنها هنر را مورد استقبال قرار مي‌دهند، در حالي كه امروزه در جهان اين هنر به نام يك هنر عربي مورد استقبال قرار مي‌گيرد و نه يك هنر ايراني. محمدعلي رجبي، نگارگر و پژوهشگر هنر در اين خصوص نظري ديگر دارد. او بصراحت ميگويد اين هنر آنقدر كه در كشور زادگاهش مهجور است در جهان مهجور نيست. او دليلش را جو غربزده هنرمندان ايراني و دانشگاهيان هنري كشورمان مي‌داند. وقتي از او مي‌پرسيم غربزده در هنر بصراحت يعني چه؟ او به سابقه‌اي اشاره مي‌كند كه كنكاش در آن چندان خالي از لطف نيست. او ميگويد: نگاهي كوتاه به سابقه تاسيس دانشگاه هنر تهران بيندازيد. اين دانشگاه با مبنا و پايه اروپايي در ايران بنا نهاده و از همان ابتدا هنر نگارگري در آن به فراموشي سپرده شد و حتي اگر تلاش 2 يا 3 استاد نگارگر در سده اخير نبود، بيم اين هم مي‌رفت كه امروز ديگر نامي از نگارگري در ايران برده نشود. اين موضوع شايد كليد باز شدن بسياري از قفل‌هاي بسته‌شده هنر معاصر و اكنون ايران باشد كه نسل امروز هنرمندش پرورش‌يافته همين محيط دانشگاهي است، اما نبايد اين مهم را نيز از ياد برد كه بيشتر تحقيقات روي هنر ايراني از سوي هنرشناسان غربي صورت گرفته است و هنر ايراني آن‌طور كه هنرشناس غربي خواسته به جهان معرفي شده است. بر اين اساس شايد اگر هنر نگارگري ايراني، هنر نگارگري عربي به جهان معرفي شود چندان جاي تعجب باقي نگذارد. جالب‌تر اين كه برخي از اين كتاب‌هاي مرجع هنري در دانشگاه‌هاي هنر امروز ايران نيز تدريس مي‌شود. اما در اين ميان شايد صحبت‌هاي آيدين آغداشلو، پژوهشگر و هنرمند صاحب‌‌نام كشورمان در اين خصوص شنيدني‌تر از بقيه باشد. وقتي از او دليل مهجور بودن اين هنر را مي‌پرسيم، ميگويد: مي‌دانيد علتش چيست؟ علتش اين است كه آنچه از آن به عنوان نگارگري در ايران ياد مي‌شود، آن چيزي نيست كه دنباله‌‌روي نگارگري اصيل ايراني باشد. او از انقطاع نگارگري در بخشي از تاريخ هنر معاصر ايران كه در دوره صفويه صورت گرفته سخن ميگويد و عقيده دارد اين مساله را حتي در هنرهاي ديگري مثل خوشنويسي يا معماري و ادبيات نيز نمي‌بينيم، اما در نگارگري اين امر را بوضوح مي‌بينيم. او مي‌افزايد: نگارگري‌اي كه به شيوه كنوني مي‌بينيم نياز به نوزايي دارد، زيرا محصول نگاه نسلي از هنرمندان سنتي است كه با آن كه به هنر مكتب اواخر عصر قاجار وابسته بودند در رجعتي چندصدساله مكتب نگارگري قرن‌هاي دهم و يازدهم هجري قمري ايران را برگزيدند، تا به نوعي از هويت هنري ايراني حراست كنند. او به اين مهم اشاره مي‌كند كه در بررسي محتوايي آثار نگارگران هر دوره بخوبي مشاهده مي‌شود كه نگارگران از وضعيت و سبك‌هاي هنرمندان پيشين خود چندان بااطلاع نبودند و آثارشان با پيشينه صحيح نگارگري همخواني ندارد. نگارگري به شيوه كنوني به دليل نگاه سنتي نسلي از هنرمندان اواخر عصر قاجار و انتخاب هنر قرون 10 و 11 نياز به بازنگري دارداو كار را تمام مي‌كند و در يك جمله بصراحت ميگويد كه نگارگري در ايران به طور رسمي از آغاز آمدن مغول‌ها به ايران آغاز شده است و دوره شكوفايي آن از قرن هشتم هجري قمري تا اوايل قرن 12 بوده و در همين قرن هم عمر نگارگري مثل هر سبك ديگري تمام شده است. جدا از صحبت‌هاي آغداشلو كه بن‌مايه اين هنر را مورد پرسش قرار مي‌دهد، يكي از دغدغه‌هاي اصلي هنرمندان نگارگري به روز بودن آن است. اين به‌روز بودن در نوعي نوآوري خلاصه مي‌شود كه هنرمندان اين رشته سعي دارند تا مخاطبان بيشتري را براي آثارشان پيدا كنند. محمدباقر آقاميري در اين خصوص ميگويد: كسي با نوآوري در نگارگري مخالف نيست، اما نمي‌توان با اين عنوان چارچوب‌هاي نگارگري را به‌هم ريخت و سپس اثري بي‌محتوا را به عنوان يك اثر نگارگري به مخاطب ارائه كرد. او ميگويد حتي اگر قرار است كار مدوني در خصوص نگارگري ارائه شود تا آثار برچسب تكراري بودن بر خود نگيرند بايد پشتوانه فرهنگي و در عين حال چارچوب‌هاي هنر نگارگري داشته باشد. او در اين خصوص گشايش دانشكده‌هاي نگارگري را در دانشگاه سوره و شاهد بسيار مهم مي‌داند و ميگويد: وقتي يك جوان با پيشينه تاريخ هنر كه در محيط آكادميك به آن آموزش داده مي‌شود رو به نگارگري مي‌آورد و در اين وادي قرار مي‌گيرد، با نگاه به تحولات جديد هنري، به طور خود به خود از تكرار جلوگيري مي‌كند. او عقيده دارد نگارگري نيازمند ايجاد فضاي علمي قوي در ميان دانشجويان اين رشته است. او ميگويد مرگ نگارگري وقتي است كه در اين هنر به منظور توليد انبوه به هنرمندان جوان آموزش سطحي داده شود، زيرا اين هنر عشق مي‌خواهد و عشق جز با كار عاشقانه به دست نمي‌آيد. او در خصوص آموزش نگارگري نيز به نكته مهمي اشاره مي‌كند. آقاميري ميگويد: ما معلم در اين حوزه كم داريم. اين در حالي است كه قبل از انقلاب تنها چند استاد نگارگر داشتيم. ثمرات آموزش ايشان را امروز در جامعه مي‌بينيم. اين‌كه در دوسالانه امسال نزديك به 600 نفر نزديك به 1800 اثر هنري را عرضه مي‌كنند امري بسيار رويايي است كه البته تحقق يافته، اما كماكان بايد اذعان كرد كه در اين حوزه استاد به معناي واقعي كم است تا اين هنر بتواند آن‌طور كه شايسته است، آموزش داده شود. آقاميري كه رياست انجمن نگارگران را نيز به عهده دارد از خيل عظيم جوانان علاقه‌مند به اين هنر سخن ميگويد كه هر روز بر تعدادشان افزوده مي‌شود. او ميگويد: طبق آمار 90 درصد هنرمندان شركت‌كننده در دوسالانه هفتم نگارگري ايران را جوانان بين 20 تا 30 سال تشكيل مي‌دهند و اين مساله با آن‌كه آينده خوشي براي اين هنر نويد مي‌دهد، در عين حال هشداري نيز به شمار مي‌رود كه اين جوانان نيازمند هدايت صحيح هنري براي خلق آثاري بديع هستند، او نقش نهادهاي دولتي را در اين خصوص بسيار حساس مي‌داند. از سويي ديگر، محمدعلي رجبي كه خود زماني درگير برگزاري همايش‌هايي با مضمون هنرهاي فراموش‌شده بود نيز درخصوص روزآمد شدن هنر نگارگري براي جذب مخاطب بيشتر ميگويد: هيچ هنري در طول تاريخ با تركيب شدن يا تلفيق نشدن ايجاد نشده است، بلكه بهتر است بگوييم با همنشيني هنرها در كنار يكديگر هنر جديدي خلق مي‌شود. او در اين باره نقاشيخط را مثال مي‌زند كه از همنشيني نقاشي با هنر خوشنويسي ايجاد شده و ديگر نه خوشنويسي است و نه يك اثر به تمام معنا نقاشي. او ميگويد نگارگري شاخه‌اي از هنر نقاشي است، اما با رويكردي خاص كه نبايد اين رويكرد را از دست بدهد. نگارگري تا وقتي ماهيتش را حفظ كند، مي‌تواند حرفي براي گفتن داشته باشد؛ اما اگر اين هنر را به اشتباه با هنرهاي ديگر و البته ناآگاهانه تركيب كنيم، كاري اشتباه است و در اين حوزه نبايد صورت گيرد. او عقيده دارد نو شدن يعني اين‌كه حرف امروز ما را بزند، هرچند ريشه در تاريخ داشته باشد. نگارگري تنها با اين رويكرد مي‌تواند آينده‌اي روشن داشته باشد وگرنه نمي‌توان در سال‌هاي آينده هنري به نام نگارگري را تجزيه تحليل كرد.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: سایت ریسک]
[مشاهده در: www.ri3k.eu]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 600]
-
فرهنگ و هنر
پربازدیدترینها