اولين مدال آور افغانستان در تاريخ المپيك تا 4 سال پيش در ايران پناهنده بود نيكپي سفير صلح كابل

واضح آرشیو وب فارسی:واحد مرکزي خبر: اولين مدال آور افغانستان در تاريخ المپيك تا 4 سال پيش در ايران پناهنده بود نيكپي سفير صلح كابل
محمدوالا يزداني

براي دو روز، تمركز روي جنگ ديگر سوژه اصلي زندگي افغاني ها نبود. آنها بالاخره در اين دو روز سوژه يي براي شادي كردن داشتند تا داستان هايي تلخ مثل جنگ، تروريسم و مواد مخدر را فراموش كنند. باعث و باني اين اتفاق جواني 21 ساله بود كه در تكواندو شگفتي آفريد و مدافع عنوان قهرماني جهان را شكست داد تا روز چهارشنبه براي اولين بار در تاريخ المپيك افغانستان با مدال همراه شود. رو ح الله نيكپي آرايشگر افغاني برنز المپيك را به گردن آويخت تا در كشوري كه كسي به ورزش اهميت چنداني نمي دهد، اين پديده جهاني براي لحظه يي هم كه شده هزاران افغاني را در سراسر اين كشور شاد كند؛ كشوري كه طالبان با حكومت استبدادي بر آن مي خواست ريشه همه چيز را خشك كند. محروميت افغان ها از شركت در المپيك2000 سيدني به دليل عدم صدور مجوز براي حضور ورزشكاران زن در المپيك، مي توانست پاياني بر روياهاي ورزشي افغان ها باشد. آنها در آتن 2004 به بزرگ ترين رقابت ورزشي دنيا برگشتند و حتي در آن رقابت ها ورزشكار زن هم داشتند اما از مدال خبري نبود. با وجود تمام اين قدم هاي روبه جلو، باز هم نمي توان از كمبودهاي افغان ها غافل شد.

در شرايطي كه روح الله نيكپي، بعد از بردن مدال برنز، دو زانو روي تاتامي نشست و اشك ريخت، خيلي از هموطنانش نتوانستند شاهد درخشش او باشند. قطعي مداوم برق باعث شد بسياري از هموطنان نيكپي از مدال برنز او خبر نداشته باشند و آن عده يي هم كه برق داشتند، مجبور بودند از شبكه كابلي شاهد پيروزي ورزشكارشان باشند. بدون شك مدال نيكپي براي افغاني ها ارزش طلا را دارد. آنها در اين المپيك تنها چهار ورزشكار داشتند. روبينا مقيم يار، دونده زن افغان ها كه با روسري در اين رقابت ها شركت كرده بود، در ميان 100 دونده، هشتاد و پنجم شد. مسعود عزيزي هم در ميان 100 دونده، هفتاد و ششم شد و قطعاً به همين دليل است كه برنز نيكپي مردم افغانستان را تكان داده است. خير محمد، مغازه داري افغاني درباره كسب اين مدال به شبكه تلويزيوني «الجزيره» گفت؛ «حالا زمان يك جشن بزرگ است. خيلي خوشحالم كه با وجود جنگ و كمبود امكانات ورزشي و تمريني نيكپي برايمان مدال آورد.» خبرگزاري رويترز هم گزارش مي دهد بعد از به دست آوردن مدال برنز دسته 58 كيلوگرم تكواندو، افغان هايي كه در يك مغازه بستني فروشي در كابل دور هم جمع شده بودند تا بازي نيكپي را با هم تماشا كنند، به شادي و پايكوبي پرداخته اند. عبدول وافي دانشجوي 28 ساله در اين رابطه مي گويد؛ «فوق العاده است كه يك ورزشكار افغان مي تواند مدال المپيك را ببرد. اين دستاوردي بزرگ براي تيم و كاروان افغانستان است.»

اما شايد دانستن وضعيت روح الله نيكپي و مسيري كه در راه كسب اين مدال طي كرده خيلي نكات را روشن كند. او در 10 سالگي و زماني كه برادرش يك باشگاه ورزشي در كابل پيدا كرد، آموزش هنرهاي رزمي كره يي را آغاز كرد.

نيكپي در سال هاي جنگ افغانستان در دهه هاي 80 و 90 در يك كمپ پناهنده ها در ايران زندگي مي كرد و آنجا عضو تيم تكواندو پناهنده ها بود. او چهار سال پيش دوباره به افغانستان برگشت. صبح ها وزنه مي زد و بعدازظهرها هم هنرهاي رزمي كار مي كرد. نيكپي در اين ميان براي گذران زندگي اش شغل آرايشگري را انتخاب كرده بود. هر چه او جلوتر رفت و نمايش هاي بهتري از خود نشان داد، اوضاع بهتر شد. وقتي شش ماه پيش به اردوي تيم ملي تكواندو افغانستان دعوت شد، اين امكان را پيدا كرد تا از سالن تمريني ويژه تيم ملي استفاده كند. با تمام اين تفاسير باز هم نمي توان از شرايط تمريني سخت نيكپي غافل شد. خود او در اين رابطه و قبل از المپيك گفته بود؛ «شرايط تمريني در كشور من مثل شرايط كشورم است. وضعيت اصلاً خوب نيست.» اين حرف هاي او را نوراحمد گايه زابي هم تاييد مي كند، كسي كه سال ها در كمپ پناهندگان در ايران همپاي نيكپي تمرين كرده است. شايد به دليل همين حس بود كه در گفت وگو با رويترز تاكيد مي كند قبل از شروع مسابقه نيكپي تنها برايش دعا كرده و گفته است؛ «خدايا، به نيكپي كمك كن. به افغانستان كمك كن.» گايه زابي درباره لحظه پيروز شدن نيكپي مي گويد؛ «وقتي پيروزي او را ديدم، به هوا پريدم، پسرم را در آغوش كشيدم و او را بوسيدم. گريه مي كردم چون آن زماني را به ياد مي آوردم كه در كمپ پناهندگان در ايران عضو يك تيم تكواندو بوديم.»

در اين ميان نيكپي سعي كرد از تمام امكاناتش به بهترين شكل ممكن استفاده كند. حسين رحمتي مربي تكواندو نيكپي در سالن تيم ملي مي گويد اين ورزشكار افغان در دوران آماده سازي براي المپيك با يك مربي كره يي كار كرده بود. با تمام اين اوصاف چيزي كه اكنون اهميت دارد شادي و سرمستي افغان ها از به دست آوردن اولين مدال تاريخ شان است. تاج محمد احمدزاده كه رئيس بخش بايگاني راديو ملي افغانستان است اين موفقيت را «افتخاري بزرگ» و «دليلي براي خوشحالي زائدالوصف» مي داند. محمد اكبر 33 ساله هم در گفت وگو با رويترز اظهار داشته بود با تمام وجود احساساتش را بروز داده و مي گويد؛ «هنگام تماشاي مسابقه نيكپي دست مي زدم و خوشحال بودم.» اما در ميان تمام اين واكنش هاي احساسي مي توان به حرف هاي كاي ايد، مسوول ارشد سازمان ملل در افغانستان اشاره كرد كه اعتقاد دارد اين پيروزي نيكپي به همه توانايي افغانستان براي رقابت كردن با بهترين ورزشكاران جهان را نشان داد؛ «جوانان بايد از اين پيروزي در المپيك اميد و الهام بگيرند. امروز افغانستان نشان داد مي تواند با اراده، تعهد و كار سخت باارزش ترين سرمايه هايش يعني جوانان، مقابل دشمني ها بايستد.» پيروزي نيكپي آنقدر براي افغان ها مهم بود كه حامد كرزي رئيس جمهور اين كشور بلافاصله بعد از اين پيروزي با اين جوان 21 ساله تماس گرفت تا به او تبريك بگويد. به گفته همايون حميدزاده سخنگوي رئيس جمهور، كرزي به نيكپي قول يك خانه و جايزه نقدي هم داده است. احسان الله بيات رئيس شركت مخابرات «وايرلس» افغانستان هم اعلام كرده به نيكپي به عنوان برنده مدال برنز، 10 هزار دلار جايزه خواهد داد. با وجود تمام اين حرف ها، بدون شك حرف هاي متواضعانه نيكپي مي تواند پاياني خوش بر اين داستان رويايي باشد؛ «اين مدال متعلق به من نيست. اين مدال متعلق به كشورم است، متعلق به مردم افغانستان است. اميدوارم اين مدال بعد از 30 سال جنگ، صلح را براي كشورم به ارمغان آورد.»
جمعه 1 شهريور 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: واحد مرکزي خبر]

[مشاهده در: www.iribnews.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 61]