کیفیت آب (1)

واضح آرشیو وب فارسی:نیک صالحی: اگرچه آب دو سوم سطح سیاره ما را پوشانده است ولی مقدار بسیار زیادی از این آب برای مصرف توسط انسان مناسب نمی باشد. مقدار آب قابل شرب موجود بر روی زمین به طور ناراحت کننده ای برای انسان ها ناکافی است، فقط سه درصد از کل آب موجود برای مصرف ما مناسب است. جدای از این، فقط یک درصد از این مقدار آب قابل مصرف در دسترس بشر بوده و دو درصد دیگر به شکل یخ های موجود در نقاط سرد زمین نهفته است. جمع آوری آب باران، عدم استفاده از آب برای اهداف غیرضروری، استفاده از آب تصفیه نشده و یا آب تصفیه شده حاصل از فاضلاب برای آبیاری باغ ها و شست و شوی اتومبیل و کارهای مشابه اقداماتی هستند که در تمام دنیا توسط دولت ها به کار گرفته می شوند تا مردم را از نیاز به حفظ این منبع بسیالر با ارزش آگاه نمایند. بیشتر آبی که برای نوشیدن در شهرها مصرف می شود، توسط لوله کشی آب از مخازن اصلی به محل های مصرف رسیده و در دسترس مصرف کننده قرار می گیرد. آب این مخازن اصلی توسط رودخانه تامین می شود و یا از دریاچه های بزرگی که با ذخیره کردن آب باران پر می شوند، حاصل می گردد. این آب روی بستری از ماسه حرکت داده می شود تا ذرات زاید و اضافی معلق در آن حذف شوند. سپس به آن کلر زده می شود تا موجودات ریزی که در آن وجود دارند و می توانند موجب بیماری هایی مانند یرقان، تیفویید، اسهال و غیره شوند، از بین بروند. این آب کلر زده در لوله کشی آب شهری وارد می شود. باید بدانید که هیچ گونه اقدام و عملیاتی برای حذف مواد زاید حل شده در این آب انجام نمی شود؛ چنین فراینده هایی بسیار گران بوده و نمی توان آن ها را در قالب حجمی زیاد، به عنوان مثال در مورد منابع آب شهری، انجام داد. موادی که در ادامه به آن ها اشاره می شود، برخی از موادی هستند که به طور طبیعی در آب آشامیدنی یافت می گردند: کادمیوم، جیوه، سلنیوم، سرب، کلریت آرسنیک، سیانید، MTBE، تتراکلرید کربن، دی کلرواتان، دی کلرواتیلن، تتراکلرید اتیلن، تری کلرید اتیلن، تری کلرواتیلن، بنزن، کلروفورم، دی بریوموکلستورومتان، تری هالومتان، دی کلروپروپان، کلرین آزاد، افت کش های گیاهی، مواد پاک کننده و تری کلرواتان فنول. انجمن مربوط به مسایل آب در آمریکا یک قانون اختصاصی به نام استاندارد AWWA را واضح نموده که در آن بیشینه مواد شیمیایی نام برده شده در داخل آب آشامیدنی را مشخص نموده است. این استاندارد نسبتا سختگیرانه اعمال می شود. برای بیشتر شرکت های متصدی فراهم نمودن آب آشامیدنی در شهرها مشکل است که این الگوی استاندارد را رعایت کنند. با وجود این، آب تامین شده توسط همه شرکت های آب شهری در ایالات متحده اجبارا به طور دوره ای مورد ارزیابی قرار می گیرند تا اطمینان حاصل شود که مواد موجود در آب آن ها با الگوی استاندارد AWWA مطابقت داشته باشد. این گفته ها بهاین معنا نیست که آب حاوی سطوح مشخص شده ای از این مواد شیمیایی سالم و بی خطر است. هیچ چیز مانند محدودیت کامل تمامی مواد شیمیایی موجود در آب اشامیدنی برای بدن بی خطر نیست. اگر بخواهیم با ظرافت و به طور دقیق صحبت کنیم، باید به این موضوع اشاره نماییم که آب آشامیدنی در واقع نباید هیچ گونه ماده شیمیایی داشته باشد ولی چون عملا دستیابی به چنین آبی غیرممکن استف تنها راه موجود آن است که سطح این مواد را در آب آشامیدنی تا حد ممکن پایین بیاوریم تا به کمترین میزان خود برسند ولی باید ملاحظات موجود در زمینه سلامتی و اقتصاد را نیز به یاد داشته باشیم. سازمان بهداشت جهانی (WHO) شدت سختگیری این استاندارد را کاهش داده و با همان نگرش کلی به ویژگی های آب آشامیدنی توجه نموده است. WHO تاکید نموده است که هیچ گونه ماده اضافی معلق و یا هیچ گونه جاندار زنده ای نباید در آب وجود داشته باشد. انگل های روده ای و یا باکتری های زنده نباید در آب حضور داشته باشند. ضمنا توصیه می کند که به آب آشامیدنی باید کلر زده شود تا باکتریها حذف گردند. بسیاری از شرکت های فراهم کننده آب شهری در هندوستان، آب آشامیدنی را براساس استانداردهای WHO تامین می کنند. آب به عنوان یک قانون کلی، باید قبل از مصرف شدن با کلر ضدعفونی شود. کلر به عنوان بهترین ماده شیمیایی ضدعفونی کننده آب از سال 1930میلادی در سرتا سر دنیا مورد استفاده قرار گرفته است. یکی از سودمندی های استفاده از کلر، ارزان بودن مراحل تهیه آن است و از سوی دیگر، استفاده از آن برای ضدعفونی کردن آب ارزان و ساده می باشد. این ماده برای ضدعفونی کردن آب بسیار موثر بوده و بسیاری از باکتری ها و ویروس ها را به راحتی از بین می برد. هیچ ماده شیمیایی دیگری که تا کنون توسط بشر کشف شده و یا ساخته شده باشد، برای ضدعفونی و پالایش آب آشامیدنی نمی تواند اثربخشی و مقرون به صرفه بودن همسان با کلر داشته باشد. دلیل این که همواره از کلر برای ضدعفونی و پالایش آب آشامیدنی استفاده می شود، در این توضیح نهفته است. تا پیش از این، تصور می شد که آب ضدعفونی شده با کلر بی خطر است. به طور طبیعی اگر آب ضدعفونی شده با کلر را برای مدت زمان مشخصی در فضای آزاد قرار دهیمف کلر حل شده در آن آزاد می گردد. حتی بوی ناراحت کننده ای که به طور طبیعی از آب لوله کشی شهر به مشام می رسد نیز پس از این که آب برای مدت زمان اندکی در معرض هوای آزاد قرار گیرد، از بین می رود. با وجود این، کلر یک ماده هالوژن بسیار فعال است و وقتی که در داخل آب وارد می گردد. با مواد آلی گوناگون موجود در آب واکنش می دهد و وقتی که در داخل آب وارد می گردد، با مواد آلی گوناگون موجود در آب واکنش می دهد تا ترکیبات شیمیایی خاصی را ایجاد کند. این ترکیبات شیمیایی را با نام کلورامین ها می خوانند و از مخزن آب شهری دفع نمی شوند، بلکه حذف آن ها از آب نیازمند فرایندی است که هزینه آن بسیار گزاف است. در حال حاضر، برخی پزشکان به گونه ای دیگر به کلر نگاه می کنند ودر مورد استفاده از آب حاوی کلر دچار تردید شده اند و مشخص است که ترسشان جدی است. دکتر ج. م. پرایس که یک پزشک است و به مطالعه در مورد اثرات کلر موجود در آب می پردازد، بیان داشته: شیوع سرطان، بیماری ها و مشکلات قلبی و پیری پس از شروع نمودن مصرف آب کلر زده توسط افراد آغاز شده است. دکتر پرایس ضمنا اظهار داشته که خطر بروز سرطان در بین افرادی که از آب کلر زده استفاده می کنند، نود و سه درصد بیشتر از کسانی است که از آب آشامیدنی فاقد کلر می نوشند. در مقاله ای با عنوان علم شیمی و کنترل کلرزنی پیشرفته که توسط دکترا آ. ت پلین- دارای درجه دکترای تخصصی- ارائه گردید، بیان شد: استفاده از کلر برای کشتن میکروب های آب آشامیدنی موجب آرتریواسکلروزیز، حمله قلبی و مرگ می گردد. پژوهشگر دیگری به نام دکتر ن.و.واکر بیان نمود که کلر بزرگ ترین قاتل و عامل ضرر رساننده دوران معاصر و عصر پیشرفته است. کلر در حالی که از همه گیری یک بیماری جلوگیری می کندف بیماری های دیگری را در قالب مشکلات قلبی و یا سرطان نمایان می سازد. انجمن کیفیت محیط زیست در ایالات متحده بیان نمود که مصرف آب کلر زده لوله کشی شهر اگرچه مرگبار نیست ولی خطرناک است. دکتر مارتین فاکس پژوهشگر و دانشمند- بیان نمود که عوامل سرطان زا در سیر فرآیند کلرزنی آب آشامیدنی در داخل آب شکل می گیرند. فرانسیس ت. مایو- محقق و مدیر مرکز محیط زیست شهری- گفت: کلر به دلیل اثر سمی آن روی باکتری های بیماری زا و سایر عوامل ایجاد کننده بیماری که از راه آب منتقل می شوند، تقریبا در تمام دنیا برای ضدعفونی کردن آب آشامیدنی مورد استفاده قرار می گیرد. ولی رشد روز افزونی در مورد شواهد علمی در حال شکل گیری است که نشان می دهد، کلرزنی به آب آشامیدنی ممکن است به طور بالقوه اثرات خطرناک تر و طولانی تری نسبت به اثرات عوامل بیماری زایی که در آب وجود دارند و کلر موجب حذفشان می شود، داشته باشد. این اثرات می توانند از طریق خوردن آب کلر زده و یا از راه پوست در هنگام حمام کردن و یا دوش گرفتن به وجود آیند. دانشمندان ارتباطاتی را بین کلر و محصولات حاصل از کلرزنی آب با سرطان مثانهف کبد، معده، روده بزرگ و قسمت انتهایی روده (رکتوم) در نظر گرفته اند. کلر موجود در آب مهمترین عامل پشت پرده در ایجاد افزایش فشار خون و واکنش های حساسیتی می باشد. ضمنا شواهدی وجود دارند که بیان می دارند، کلر می تواند پروتئین بدن ما را تخریب نموده و بر پوست و مو اثرات بد و ناگواری داشته باشد. حضور کلر در آب ممکن است ضمنا با تشکیل کلرامین در داخل آب همراه باشد که می تواند موجب اشکالاتی در حس چشایی و بویایی گردد. از آن جایی که کلر برای استفاده توسط سیستم های متصدی حفظ سلامت عمومی مورد نیاز است و در تمامی مخازن آب آشامیدنی عمومی وجود دارد، باید توسط مصرف کنندگان و در هنگام مصرف آب در منزل از آن جدا شود. در مجله اخبار ایالات متحده و گزارشات جهانی مورخ 29 جولای سال 1991 میلادی آورده شده بود که نوشیدن آب کلر زده ممکن است خطر سرطان مثانه را که سالانه چهل هزار نفر را مبتلا می کندف دو برابر نماید. دکتر جان آنجل من در شماره آگوست سال 1987 میلادی مجله باتم لاین ابراز کرد: «کلر از یک سو دنیای متمدن را از شر خطر همه گیری های مداوم بیماری های منتقل شونده از طریق آب خلاص کرد و از سوی دیگر، عوامل سرطان زا در داخل آب ایجاد نمود. هشتاد درصد از مردم جامعه آب کلر زده می نوشند و آمار سرطان مری، انتهای روده بزرگ (رکتوم)، سینه، حنجره و بیماری هوچکین (نوعی سرطان خون) در بین آن هایی که از آب کلر زده سیستم لوله کشی شهری استفاده می کنند، افزایش یافته است. ترکیبات آلی فرار می توانند از آبی که با آن دوش می گیرید و یا حمام می کنید، متصاعد شوند. محاسبات محافظه کارانه نشان می دهند که تماس تنفسی با این ترکیبات می تواند به اندازه نوشیدن آب کلر زده برای بدن زیانبار باشد. فردی که در هنگام دوش گرفتن با مواد مضر حاصل از کلرزنی آب تماس دارد، همانند فردی است که دو لیتر از این آب را ظرف یک روز نوشیده است. افرادی که بیشتر دوش می گیرند، در معرض خطر بیشتری قرار دارند. دکتر مورکس از دانشکده پزشکی ویسکانسین آمریکا و همکارانش در مرکز پزشکی این دانشکده پس از ارزیابی ده مطالعه اخیر در مورد مشکلاتی که آب کلر زده در رابطه با سرطان ایجاد می نماید، به این نتیجه رسیدند که اگوی مشخصی بین مصرف آب کلر زده و سرطان مثانه و انتهای روده ( رکتوم) وجود دارد. پیش بینی می شود که در سال 2015 میلادی به دلیل وجود عوامل سرطان زای ناشی از آب و مواد غذاییف مجموع مرگ و میرهای حاصل از سرطان های مثانهف انتهای روده (رکتوم) و پانکراس از میزان مرگ های حاصل از سرطان ریه بیشتر شود. تلاش ها و کوشش هایی که در راستای نظارت بر منابع آب آشامیدنی در ایالات متحده آمریکا در میانه دهه نود انجام گرفت، آلودگی گسترده با مواد سمی را در این منابع مشخص نمود. مطالعات انجام شده، از ارتباط بین مصرف مواد شیمیایی سمی موجود در آب و لیست مردگان نگون بخت مبتلا به سرطان که در سردخانه ها به سر می برند، حکایت داشت. با کامل شدن این مطالعات و پژوهش های گوناگونی که امروزه انجام می شوند، ارتباط بین مصرف آب کلرزده و افزایش خطر بروز سرطان تقویت شده است. جانت رالوف در شماره صد و سی مجله اخبار علمی بیان کرد که علت آرتریواسکلروزیز (سخت شدن دیواره عروق) و به دنبال آن ایجاد حمله قلبی و یا سکته مغزی، هیچ چیزی جز کلر زدن وسیع به آب آشامیدنی نیست. متخصصین اکنون معتقدند که آب کلر زده برای مصرف انسان مناسب نمی باشد. همان طور که بیشتر صحبت شد، گاز کلر حل نشده در آب پس از تماس با هوای آزاد، از سطح آب فرار کرده و در محیط پراکنده می شود ولی قبل از جدا شدن از آب به راحتی با سایر مواد شیمیایی و عناصر آلی طبیعی موجود در آب ترکیب شده و رده ای از ترکیبات با نام ارگانوکلرین را ایجاد می کند که با تجهیزات موجود در روند تصفیه آب آشامیدنی، از آب جدا نمی شوند. جدای از کلر، کارخانه داران و تولید کنندگان مواد شیمیایی گوناگون مقادیر زیادی از مواد شیمیایی سمی را به داخل رودخانه ها، دریاچه ها و سایر آب های موجود وارد می کنند. تولید کنندگان مواد شیمیایی نیز به طور مشابهی مواد زاید شیمیایی را داخل فاضلاب می ریزند. میزان تولید سالانه سنتتیک در دهه 1940 یک بیلیون پوند (معادل هزار میلیون تن) میزان تولید در دهه 1980 به پانصد بیلیون پوند رسید. اکنون برآورد می شود که میزان تولید از هزار بیلیون پوند (معادل پانصد هزار میلیون تن) نیز فزونی می یابد.

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: نیک صالحی]

[مشاهده در: www.niksalehi.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 271]