تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
سه برند برتر کلید و پریز خارجی، لگراند، ویکو و اشنایدر
مراحل قانونی انحصار وراثت در یک نگاه: از کجا شروع کنیم؟
چگونه برای دریافت ویزای ایران اقدام کنیم؟ مدارک لازم و نکات کاربردی
راهنمای خرید یو پی اس برای مراکز درمانی و بیمارستانی مطابق الزامات قانونی
آیا طلاق توافقی نیاز به وکیل دارد؟
چگونه ویزای آفریقای جنوبی را به آسانی دریافت کنیم؟ راهنمای قدم به قدم
همه چیز درباره ویزای آلمان و مراحل دریافت آن
چرا پاسارگاد به عنوان یکی از مهم‌ترین آثار تاریخی ایران شناخته میشود؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1821114224
هنر عشق ورزیدن
واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: فرهنگ > تئاتر - کلودیو سوارسه کارگردان ایتالیایی امسال دو نمایش را در جشنواره تئاتر فجر به صحنه برد که نمایانگر موقعیت متزلزل آدمها در شرایط سخت بود. علیرضا نراقی: نمایش 3(a+b) در مقایسه با« لِو» که از همین گروه(موتا ایماگو-muta imago) و کارگردان(کلودیو سوراسه) در روز های اولیه جشنواره امسال اجرا شد از لحاظ مسئله و مضمون و چگونگی فضاسازیها مشترک است. در هر دو نمایش مضمون اصلی بهمریزی امنیت زمین و زندگی عادی و هر روزه آدمها به واسطه جنگ است، این بهمریزی و تغییر بسیار فراتر از تغییری بیرونی و هراس از مرگ در شرایط تهدید کننده است و بیشتر هراسی درونی و نقصان وجودی و عاطفی آدمها را نشان میدهد. در هر دو کار فضاسازی صوتی نقشی کلیدی دارد، در هر دو، صحنه محدود شده است و حرکت بسیار پویا اتفاق میافتد. شکل اجرایی هر دو نمایش، نشان از التهاب و اضطرابی دارد که در درون شخصیتها میگذرد، بنابراین ریتم هر دو نمایش تند و فزاینده است، اما به دلیل همین درون نگری در لحظهها توقف و مکثهای تکان دهنده و دوست داشتنیای شکل میگیرد. نمایش 3(a+b) به کارگردانی کلودیو سوارسه اگر «لِو» فضایی لخت داشت، بدلیل این بود که بیرون از زندگی میگذشت و تنهایی آن آشکارا در نسبت با دیگری معنا نمی شد، بلکه این دیگری نتیجه سیری بود که «لِو» از سر میگذراند. اما کل عذاب شخصیت a یعنی زن در 3(a+b) در نسبت با دیگری معنا میشود و تمام تنهایی او در نبود b اتفاق میافتد. نمایش 3(a+b) در شرایطی امن و با تصویر مطبوع صلح آغاز میشود، اما«لِو» پس از اندک ثانیه ای از جنگ میآغازد . مسئله اصلی که در مقایسه این دو کار بدست میآید، همین است که نمایش «لِو» بحران را به شکل فردی بررسی می کند اما 3(a+b) آن را در مواجهه با دیگری تصویر میکند. به نوعی می توان دو اثر کلودیا سوراسه را دو نمونه تئاتر وضعیت دانست که اتفاقاً وضعیتی بسیار مشابه را نشان می دهند ، اما این زاویه نگاه دو اثر و شخصیتهای درون آن متفاوت است و دو کار را تبدیل به دو اثر مستقل و قابل بررسی از یک وضعیت مشترک می کند. نمایش 3(a+b) به دلیل پر رنگ کردن یک ارتباط عاطفی و نقش جنگ در ظلم به آدمهایی که درگیر آن ارتباط هستند، اساساً صحنه شلوغ تر و پر نشانه تری را میطلبد؛ چرا که عشق در کنار خود، اشیائی را میزاید که علاوه بر کارکرد بیرونی خود، معنایی درونی هم دارند. بنابراین آدمهایی که در ارتباطات احساسی خود به دنبال ثبت ثانیهها و یادگارها هستند، وسائل بیشتری را معنا میبخشند و در لحظهها ثبت میکنند. اساساً در دو نمایش« لِو » و 3(a+b) یادگار ماندن و حک شدن تصویری در خاطره- که در بازیهای نور و سایه به ما به عنوان مخاطب هم منتقل می شود- بسیار به چشم میآید. انگار آدمها میروند و دور میشوند، اما تمثالی از آنها، تندیسی از احساساتشان بر جای میماند، که همچنان زنده است و میتوان به آن عشق ورزید. 52
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 639]
-
گوناگون
پربازدیدترینها