تبلیغات
تبلیغات متنی
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
بهترین دکتر پروتز سینه در تهران
محبوبترینها
راهنمای انتخاب شرکت‌های معتبر باربری برای حمل مایعات در ایران
چگونه اینورتر های صنعتی را عیب یابی و تعمیر کنیم؟
جاهای دیدنی قشم در شب که نباید از دست بدهید
سیگنال سهام چیست؟ مزایا و معایب استفاده از سیگنال خرید و فروش سهم
کاغذ دیواری از کجا بخرم؟ راهنمای جامع خرید کاغذ دیواری با کیفیت و قیمت مناسب
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
آفریقای جنوبی چگونه کشوری است؟
بهترین فروشگاه اینترنتی خرید کتاب زبان آلمانی: پیک زبان
با این روش ساده، فروش خود را چند برابر کنید (تست‌شده و 100٪ عملی)
خصوصیات نگین و سنگ های قیمتی از نگاه اسلام
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1866195663
آخرین بزرگ سینما رفت
واضح آرشیو وب فارسی:پرشین وی: «فیلم به مثابه رویا، فیلم به مثابه موسیقی، هیچ شکلی از هنر همچون فیلم - که مستقیم به عواطف ما، عمیق، درون اتاق تاریک و روشن روح ما رخنه می کند - از ورای خودآگاهی معمول ما فراتر نمی رود. انقباضی کوچک در عصب باصره ما، اثری تکانه یی، ثانیه یی بیست و چهار قاب منور، تاریکی در میان آنها و عصب باصره ناتوان از ثبت تاریکی. وقتی پشت میز تدوین، نوار فیلم را قاب به قاب مرور می کنم، هنوز آن حس سحرآمیز گیج کننده کودکی ام را احساس می کنم؛ در تاریکی گنجه لباس ها، به آهستگی از قاب ها، یکی پس از دیگری می گذرم؛ تغییرات غیرمحسوس را مشاهده می کنم؛ باد هر حرکت را تندتر می کند. سایه های لال یا گویا، بدون طفره به سوی نهانی ترین اتاق من می چرخند... فکر می کنم بر سال های اولیه زندگی ام، که با شادی و کنجکاوی توام بود، تکیه دارم. تخیل و حسیات من تغذیه می شد و هیچ چیز تیره یی به یاد ندارم. در واقع روزها و ساعت ها، با شگفتی ها، مناظر غیرمنتظره و لحظه های جادویی سپری می شد. هنوز می توانم در میان دورنمای کودکی ام گردش کنم و دوباره نورها، بوها، آدم ها، اتاق ها، لحظه ها، حرکت ها، آهنگ صداها و اشیا را تجربه کنم.» فانوس خیال / اینگمار برگمان به نظرم برگمان تنها کسی است در سینما که تا آخر عمر توانست در میان دورنمای کودکی اش گردش کند و همچنان نورها، بوها، آدم ها، اتاق ها و... را تجربه کند. این تجربه نزد او فقط تثبیت نشد، بلکه به یک جهان تبدیل شد. یک جهان خاص رویایی که آدم هایش - زن ها، بچه ها، مردها - در آن زیست می کنند. جهانی پرتنش، پررنج، خشن، تیره و روشن، همگی در این جهان در تنهایی، در عدم رابطه، در بیماری، به دنبال چیزی هستند. عشق یا خدا؟ دیگر معلوم نیست کجای این جهان برگمانی، کجایش واقعیت دارد و کجا خیال؟ برای برگمان و برای ما، همه این جهان ملموس است. برگمان مدام در این جهان گردش می کند و از یک اتاق به اتاق دیگر می رود و آدم ها را می بیند و خلق می کند و ما را به تماشا می برد. تمامی فیلم هایش از «بحران» (۱۹۴۵) و «زندان» (۱۹۴۸) تا «فانی و الکساندر» (۱۹۸۲) و «ساراباند» (۲۰۰۴) تکه هایی هستند از این جهان پرکابوس رویایی و سندهایی گویا، عریان، انتقادی و نوستالژیک، از زندگی تجربه کرده او. منبع همه آنها، تجربیات جوانی و نوجوانی، به ویژه خاطرات کودکی او است؛ از اولین عشق که به مادر دارد و اولین حسادت به برادر بزرگ تر و خواهر کوچک تر، از اولین دوستی ها با همبازی، اولین ترس ها از تاریکی و حیوان در کمد لباس تا دوری و نفرت از پدر و طغیان علیه او که در آخر به آشتی می انجامد و بخشایش، محبت و... مذهب، مسائل روانی، عدم ارتباط انسان ها در عین درگیری همیشگی، خشونت و بی رحمی، جبر، نیاز، معصومیت، ترس، تنهایی و... تمامی این درونمایه ها در فیلم های برگمان حضوری گسترده و مداوم دارند. اغلب هم کهنه و تکراری نمی شوند. برگمان آنها را که از لحظات زندگی و عواطفش برآمده اند، غنایی می کند؛ حسادت کودکانه، رابطه با مادربزرگ، تاثیر از یک لبخند، یک نجوا، یک آیین مذهبی، یک چشم انداز، دریاها، سایه روشن ها، رنگ ها، ساعت ها، تیک تاک ها، نقش های در و دیوارها، تابلوها، نگاه ها، دست ها و همه و همه چیز آنچنان در فیلم های برگمان ارتقا می یابند که شکل درونی - و غنایی - به خود می گیرند و در روح حک می شوند. به یاد بیاورید نگاه عجیب و پرشفقت دکتر بورگ را در نمایی درشت که دیزالو می شود به خاطره پدر و مادرش در پایان فیلم توت فرنگی های وحشی، که چقدر غنایی است. غنایش برای همیشه روح تماشاگر را نوازش می دهد و به «خود» می آورد. این نگاه که جمع بندی کل فیلم است، به باور من از ماندگارترین لحظات تاریخ سینما است. گویی برگمان در آن نگاه، قطره یی از عشق، نیاز - و طلب- به آن را دمیده. گویی آن را با تمام وجود خویش آفریده و گویی ویکتور شوستروم پیر نیز، بخشی از قلب خود را در آن نگاه جادویی جا گذاشته است. و برگمان تقریباً در همه آثارش - به خصوص توت فرنگی ها، فریادها و نجواها، فانی و الکساندر، پرسونا، ساراباند و... - تکه هایی از روح و نگاه خویش را جا می گذارد. پس او زنده است. در ۵۰ فیلم و ۱۰۰ نمایش. جهان او با آدم هایش رفتنی نیستند و تا سینما هست و سایه های لال یا گویا روی پرده سفید جادویی، برگمان می ماند و ما را مشوش می کند و طالب رابطه انسانی. مسعود فراستی یادداشت: روزنامه اعتماد آفتاب
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: پرشین وی]
[مشاهده در: www.persianv.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 845]
-
سینما و تلویزیون
پربازدیدترینها