دو روي سكه ملت بزرگ آمريكا

واضح آرشیو وب فارسی:واحد مرکزي خبر: دو روي سكه ملت بزرگ آمريكا
اميرعباس نخعي : يك هفته پس از آنكه محمود احمدي نژاد رئيس جمهوري در جمع خبرنگاران هيات دولت مردم آمريكا را مورد خطاب قرار داد و گفت: «جمهوري اسلامي ايران با ملت آمريكا هيچ مشكلي ندارد ، ما براي برقراري ارتباط با ملت آمريكا هيچ محدوديتي نداريم» اسفنديار رحيم مشايي معاون رئيس جمهوري نيز دامنه سخنان را گشوده تر كرد و خطاب به ملت آمريكا و اسرائيل گفت: «ايران امروز با مردم آمريكا و اسرائيل دوست است. هيچ ملتي در دنيا دشمن ما نيست. اين افتخار ماست. ما مردم آمريكا را از برترين ملت هاي دنيا مي دانيم.»

جداي از اينكه سخنان معاون رئيس جمهوري در طول 30 سال نظام جمهوري اسلامي همچون بسياري از سخنان رئيس جمهوري و عملكرد دولتش شگفت آور و بديع است بايد افزود كه واكنش محافل رسانه اي نزديك به اصولگرايان نيز بسيار قابل تامل و بررسي است. رسانه هاي مذكور كه تا ديروز از كوچك ترين سخن مثبتي نسبت به مردم آمريكا برافروخته مي شدند و صحبتي در مورد تغيير نام يك خيابان براي ايجاد رابطه با مصر كفن پوشان را به پاي تابلوي «خالد اسلامبولي» مي كشاند، امروز در برابر ملت خطاب دادن اسرائيل سكوت پيشه كرده اند. اين عده شايد هنوز به ياد داشته باشند كه وقتي سيدمحمد خاتمي دي ماه سال 76 از ملت بزرگ آمريكا سخن به ميان آورد چه چيزها برايش نوشتند. روزنامه كيهان بيستم دي ماه در يادداشت روز خود به قلم حسين شريعتمداري و در مطلبي تحت عنوان «دور از انتظار» نوشت: «رئيس جمهور محترم كشورمان در اين پيام از ملت بزرگ آمريكا، و تمدن بزرگ، آنان سخن گفتند كه اگرچه تازگي داشت و با واقعيت هاي تاريخ نيز منطبق نبود ولي از حسن ظن رياست محترم جمهوري و گشاده دستي ايشان در تعارفات ديپلماتيك خبر مي داد. بايد توجه داشت كه تعريف و تمجيد محافل غربي و تحسين و خوشامد آنان نمي تواند براي ما اميدبخش باشد و با نگاه مثبت مورد ارزيابي قرار گيرد چرا كه آنان با ما و اهداف و آرمان هاي ما همدلي ندارند تا تحسين شان «همخواني» تلقي شود.» شايد سكوت امروز در قبال سخنان رئيس جمهوري و معاون وي به اين معنا باشد كه بزرگي امروز ملت آمريكا با واقعيت هاي تاريخي منطبق است و تعريف و تمجيد محافل غربي محتمل است كه اميدبخش باشد. يك روز پس از اين كيهان در «يادداشت روز» ديگري در مطلبي تحت عنوان «... و اما از نگاه آمريكا» نوشت: «... اما روي ديگر ماجرا، نگاه آمريكايي ها (سردمداران كاخ سفيد و استراتژيست هاي رژيم واشنگتن) به مساله برقراري خط گفت وگو ميان دو كشور و اقداماتي نظير مصاحبه جناب آقاي خاتمي با شبكه تلويزيوني سي ان ان است... در شرايط جديد- پس از برقراري گفت وگوهاي ابتدايي ميان ايران و آمريكا- جمهوري اسلامي نيز به مثابه حلقه اي از زنجيره به هم پيوسته مذاكرات خاورميانه تلقي خواهد شد و طبيعي است كه بايد چيزي شبيه به هم زنجيره هاي خود باشد... آمريكا از برقراري ديالوگ با ايران قصد دوشيدن ما براي پرواربندي صهيونيست ها در منطقه را دارد ... آمريكايي ها اكنون نيازمند آنند كه ما مردم و دولت ايران، ديگر خودمان نباشيم بلكه بسياري از كشورهاي همسو با ايالات متحده نقش زائد و بي ارزشي را برايشان بازي كنيم كه البته در صورت تحقق آن و از آن پس حتي اگر ما بخواهيم، ديگر آنها به چنين زائده بي مصرفي نياز نخواهند داشت،» آن روز هدف آمريكا از برقراري ديالوگ با ايران، دوشيدن براي پرواربندي صهيونيست در منطقه عنوان مي شد. امروز ما نه ملت آمريكا بلكه ملت اسرائيل را دوست خود مي دانيم و اگر آن روز با آمريكاييان ديالوگي برقرار نكرديم، امروز سه بار در عراق و يك بار در ژنو با آنها براي ايجاد ديالوگ پشت يك ميز نشستيم. روزنامه رسالت ارگان حزب موتلفه نيز در سرمقاله 20 دي ماه 76 خود در مطلبي تحت عنوان «كسي از انقلاب دوم متاسف نيست،» نوشت: «... امروزه سياستمداران آمريكايي، سياست هاي خود را با نام مردم پيش مي برند. آنها مدعي اند مردم آمريكا تصوير بدي از ايران و ايراني در ذهن دارند. همين واقعيت كافي است تا در بزرگي و انصاف آن ملت شك كرد. ملت كنوني آمريكا زيربار هجمه هاي تبليغاتي دولت به ويژه بنگاه هاي تبليغاتي صهيونيستي مجال نفس كشيدن ندارند. امروزه براي پيدا كردن «پيورتن»ها در درون آمريكا بايد به محافل كوچكي سر زد كه از انحراف هاي سياسي، اجتماعي و فرهنگي جامعه خود سرخورده شده اند. متاسفانه اين اقليت منزوي هيچ گونه نقشي در تعيين سياست خارجي و مبادلات فرهنگي كشور متمدن خود ندارند،» اين روزنامه در سرمقاله يكشنبه بيست ويكم دي ماه همان سال نيز در مطلبي تحت عنوان «تصور و تصوير يك مصاحبه» به قلم محمود فرشيدي نوشت: «مصاحبه رئيس جمهوري محترم در شرايطي منعكس شد كه مدت هاست جريان سازش در كشور جان گرفته است و اعضاي اين جريان در ايجاد ارتباط با آمريكا بر يكديگر سبقت مي جويند... قسمت اول مصاحبه رئيس جمهور محترم، جنبه تكريم آميز نسبت به مردم آمريكا داشت. تكريم البته يكي از مقدمات هدايت و تربيت است و وقتي روي سخن با يك ملت باشد، طبعاً سخن تكريم آميز با آنان مي تواند قلب ها و فطرت ها را متوجه گوينده كند، اما در عين حال وقتي «گوينده» و «مخاطب» در مجموعه اي قرار دارند كه رابطه آنان در گذشته رابطه «مظلوم و ظالم» بوده است، چه بسا اين تكريم چندان كارساز نباشد...» روزنامه رسالت بيست و دوم دي ماه نيز سرمقاله خود را به مطلبي تحت عنوان «هدف اين مصاحبه چه بود؟» به قلم آيت الله رضا استادي اختصاص داد كه وي در بخشي از مطلب خود نوشته بود: «... اگر هدف اين بود كه به ملت آمريكا بگوييم رژيم شما در چند دهه اخير با مكيدن خون ملت ها و به ويژه مسلمانان سفره رنگين و ننگين براي شما تهيه كرده و با ويران كردن خانه هاي ديگران دنياي شما را آباد كرده است، سوال اين است: ملتي كه با غارت ثروت ديگران كه احياناً به نان شب محتاج بوده اند، به زندگي خود آب و رنگ داده چه بزرگواري دارد كه بگوييم ملت بزرگ آمريكا؟ اگر هدف اين بود كه بگوييم ما اهل منطق و گفت وگو هستيم نه زور، اما رژيم آمريكا زور مي گفته و مي گويد به هيچ صراطي مستقيم نيست، سوال اين است: در اين صورت مرگ بر آمريكا بگوييم يا نه؟ و اگر بايد بگوييم چرا معناي مرگ بر آمريكا نابودي دولت آمريكا نباشد و ما دولت آمريكا را يك دولت قانوني بدانيم. و بي جهت اين انتخاب نحس مردم آمريكا را تاييد كنيم؟» اين روزنامه در يادداشتي كه همان روز تحت عنوان «كدام فرهنگ؟ كدام تمدن؟» به قلم محمد نوري زاد به چاپ رساند، آورد: «... شايد بيش از همه مردم آمريكا از سخنان رئيس جمهور بهره مند شدند. مردمي كه هرگز مستحق آن همه تعريف و تمجيد نبودند. مردمي كه عصاره تمايلات و حسرت هايشان را در هيات حاكمه آمريكا مي شود تماشا كرد. مردمي كه هرگز به زيبايي تصويري كه رئيس جمهور ترسيم كرد، نيستند.» اينها بخش كوچكي از واكنش هاي رسانه اي محافظه كاران آن روز و اصولگرايان امروز است كه مي توان به آن سلسله نوشته هايي تحت عنوان «نامه پر سفيد به خاتمي » كه در روزنامه «فردا» به مديرمسوولي احمد توكلي نيز منتشر شد، اضافه كرد. مي شود همچنان به حرف هاي آن روز سيدمحمد خاتمي رئيس جمهوري سابق ايران در خصوص ملت آمريكا و تمدن آن اعتقاد داشت، اما آنچه سكوت امروز محافظه كاران را توجيه مي كند، تنها همان حفظ يكپارچگي جناح حاكم است. حسين شريعتمداري در همان زمان بيست و سوم دي ماه در مطلبي تحت عنوان «خيابان هاي يك طرفه،» نوشت: «... جناحي كه به خاطر حمايت از رئيس جمهور محترم در انتخابات اخير خود را نزديك تر از همه به ايشان معرفي مي كند، به رغم ضعف هاي آشكاري كه در اين پيام مصاحبه به چشم مي خورد، حاضر نيست كمترين انتقادي به آن داشته باشد و حال آنكه در گذشته اي نه چندان دور برخي از همين نقطه ضعف ها از نگاه اين جناح گناهي بزرگ و خطايي غيرقابل بخشش تلقي مي شود.» اما امروز چه تغييري ايجاد شده است؟ ملت آمريكا همان ملت است و دولتي كه بر سر كار آمده نيز به زعم همين اصولگرايان بسيار راديكال تر و تندتر از دولت دموكرات كلينتون عمل كرده است. سكوت امروز محافظه كاران در قبال عملكرد دولت نهم و سخنان مسوولانش نيز در راستاي پيدا كردن راه حلي براي سرپوش گذاشتن روي ناكامي هاي سياست خارجي است. آقاي داوودي معاون اول رئيس جمهوري روز گذشته به دستاورد هاي روزبه روز دولت نهم در سياست خارجي اشاره كرده بودند اما نگفته بودند كه اين دستاوردها در چه حوزه هايي حاصل شده است. تلاش دولت براي فرستادن پالس براي محافل رسانه اي قابل درك است. سكوت غرب در مقابل اين پالس ها و چرايي آن نيز قابل درك است اما سكوت محافل رسانه اي محافظه كاران در قبال اين نوع عملكرد را تنها در همان بخش از سرمقاله حسين شريعتمداري تحت عنوان «خيابان هاي يك طرفه،» مي توان پاسخ داد.
دوشنبه 31 تير 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: واحد مرکزي خبر]

[مشاهده در: www.iribnews.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 195]