بازیگرانی که به ناحق سیمرغ بلورین را به خانه برده اند حق با این ها نبود!

واضح آرشیو وب فارسی:پرشین وی: همواره در طول تاریخ، "داوری" و "قضاوت" محل مناقشه بسیار بوده است. هرگاه انسان در مسند قضاوت قرار گرفته، چه بسا لغزیده و سلیقه اش بر عدالتش چربیده است! داوری مراسم اسکار همیشه یک علامت سؤال بزرگ را یدک کشیده است. داوری مسابقات فوتبال و کارت های زرد و قرمز، بحث هایی دنباله دار و تمام نشدنی به همراه دارند. حتماً شما هم قبول دارید جذاب ترین قسمت برنامه 90، بحث های مربوط به کارشناسی داوری است و میلیون ها چشم، بی صبرانه بر صفحه تلویزیون خیره می مانند تا اشتباهات داوران از محسن قهرمانی گرفته تا مسعود مرادی را از نظر بگذرانند. اما داوری جشنواره بین المللی فیلم فجر، جایگاه دیگری دارد. قضاوتی که در مهم ترین و معتبر ترین رویداد سینمایی کشورمان صورت می گیرد را می توان پر حرف و حدیث ترین و بی ضابطه ترین قضاوتی دانست که در این مملکت جاری می شود! همواره پس از پایان هر دوره از این جشنواره پر حاشیه، عده ای مخالف وجود دارند که داوری های این رویداد را ناعادلانه می خوانند و از حقوق پایمال شده سخن می گویند. اما بحث برانگیزترین بخش این داوری پر حرف و حدیث به انتخاب بهترین بازیگران مربوط می شود. شاید به این دلیل که انتخاب بهترین ها در بخش های فنی چندان در حیطه تخصص تماشاگران آماتور نیست، اما همگان به راحتی بازی خوب را از غیر آن تشخیص می دهند و از آنجا که ذات بازیگری همواره جذاب است، می توان آزادانه در باره اش اظهار نظر کرد! هیچ کس در باره سیمرغ بلورین بهترین صدا گذاری چیزی نمی گوید، اما همه می گویند جایزه بهترین بازیگر مکمل مرد، حق فلان کس بود! در این بخش نیز بیشترین حرف و حدیث ها حول و حوش بازیگرانی می چرخد که در نخستین تجربه نقش آفرینی خود به یکباره صاحب این جایزه ارزشمند می شوند. آیا واقعاً بازیگری را که برای اولین بار حضور جلوی دوربین را از سر می گذراند، می توان حرفه ای نامید؟ آیا نقش آفرینی قابل قبول و حتی تحسین برانگیز این دسته از بازیگران را می توان به ابتکار و خلاقیت فردیشان نسبت داد یا باید آن را مرهون هدایت و راهبری صحیح و مبتنی بر اصول کارگردان دانست؟ تا کنون و در طول بیست و هشت دوره برگزاری این جشنواره هشت مرتبه، سیمرغ بلورین بهترین بازیگر به بازیگران کار اولی تعلق گرفته و هر بار نیز بحث برانگیز بوده است. از همین دوره بیست و هشتم شروع می کنیم. زمانی که شیرین یزدان بخش برای دریافت سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش مکمل زن؛ به روی صحنه رفت و گفت: "من بازیگر نیستم. من صرفاً تماشاگر تئاتر هستم." این در حالی بود که در میان نامزدهای دریافت این جایزه، بازیگرانی همچون مهناز افشار، آزیتا حاجیان، سلیمه رنگزن و آناهیتا نعمتی حضور داشتند. یزدان بخش در خوشبینانه ترین حالت، جلوی دوربین تنها زندگی کرده بود و نمی توان آن را به یک نقش آفرینی حرفه ای نسبت داد. هیأت داوران نیز در گفتگوهایی تأکید کرده اند که رقابت در بازیگری کاملاً جدی بوده و از میان گزینه های متعدد، سیمرغ بلورین به این بازیگر آماتور سپرده شده است. هر چند در این دوره سعی شده بود با اهدای دیپلم افتخارهای متعدد تا حدودی همه کاندیداها مراسم اختتامیه را، راضی ترک کنند اما باز هم انتخاب بازیگران برگزیده تعجب برانگیز بود. سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش اول مرد در حالی به محسن طنابنده برای بازی منحصر به فردش در 2 فیلم "هفت دقیقه تا پاییز" و "سنگ اول" تعلق گرفت که حمید فرخ نژاد با هفت فیلم کاملاً متفاوت و 7 جنس بازی گوناگون و تحسین برانگیز در جشنواره بیست و هشتم حضور داشت. فرخ نژاد با این 7 اثر، انعطاف پذیری اش در بازیگری را یک جا نشان داد. با این حال دیپلم افتخار به هدایت هاشمی برای "لطفاً مزاحم نشوید" رسید. هر چند بازی درخشان این بازیگر از نقاط قوت این فیلم بود اما وقتی در قیاس با فرخ نژادی قرار می گیرد که دست خالی از این جشنواره خداحافظی کرده آن وقت یک علامت سؤال بزرگ را در قضاوت داوران جشنواره بیست و هشتم جای می دهد. ای کاش تقدیر از مهدی فقیه، بازیگر قدیمی سینما و تلویزیون در فرصتی مناسب تر صورت می گرفت تا قدردانی از زحمات چندین و چند ساله اش به قیمت چشم پوشی از بازی حامد بهداد در "هفت دقیه تا پاییز" و کوروش تهامی در "به رنگ ارغوان" تمام نشود. با وجود حضور امیر جعفری و جمشید هاشم پور و 2 بازیگر نامبرده دیگر در بخش بهترین بازیگر نقش مکمل مرد، مهدی فقیه، سیمرغ بلورین این بخش را به خانه برد. جالب اینجاست که کسانی که در اولین نقش آفرینی خود صاحب سیمرغ می شوند، گاهی هرگر این حرفه را دنبال نمی کنند و دیگر کمتر نامشان در این عرصه به چشم می خورد. چند نفرتان نام "انیس شکوری" را به خاطر دارید؟ اصلاً چنین کسی را می شناسید؟ این بازیگر در شانزدهمین دوره جشنواره، سیمرغ بلورین نقش اول زن را برای بازی در فیلم"درخت جان" از آن خود نمود، اما پس از آن دیگر نامی از او شنیده نشد. در همان دوره، جایزه بهترین بازیگر نقش مکمل زن به بیتا بادران برای نخستین نقش آفرینی اش در فیلم "آژانس شیشه ای" رسید. بادران درطول این 12 سال تنها در سه فیلم دیگر "تله روباه" ، "دلشکسته" و "زمهریر" حضور یافت. در یازدهمین جشنواره فیلم فجر، سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش مکمل زن به یاسمین ملک نصر برای بازی در فیلم "سارا" تعلق گرفت. اما همان موقع نیز می شد موفقیت این بازیگر را به تیزبینی و هدایت استاندارد داریوش مهرجویی، کارگردان فیلم نسبت داد. در جشنواره سیزدهم نیز در یک بی عدالتی تمام عیار، سیمرغ بلورین به مینا لاکانی برای حضور در فیلم "دیدار" رسید و بازی منحصر به فرد و فراموش نشدنی فاطمه معتمد آریا در فیلم "روسری آبی" و فاطمه گودرزی در فیلم "می خواهم زنده بمانم" نادیده گرفته شد، هر چند سال، بعد به این بازیگر سیمرغی به بهانه حضور در فیلم "غزل" داده شد تا مافات جبران شود. لاکانی هرگز بعد از آن نتوانست حتی در میان نامزدهای دریافت جایزه قرار گیرد. در هفدهمین دوره جشنواره فیلم فجر هم سیمرغ بلورین از آن احترام السادات حبیبیان، مادر علیرضا داوودنژاد برای بازی در فیلم "مصائب شیرین" شد. این بازیگر نیز با هدایت صحیح فرزندش، جلوی دوربین زندگی کرده بود و نمی توان این گونه نقش آفرینی ها را به طور کامل بازیگری نامید. او پس از آن نیز در دیگر آثار پسرش همچون "هوو" ، "بچه های بد" و "بهشت از آن تو" حضور یافت. یکی دیگر از بحث برانگیزترین سیمرغ های بازیگری در جشنواره نوزدهم به حسین عابدینی بازیگر فیلم "باران" اهدا شد و نقش آفرینی منحصر به فرد پرویز پورحسینی در "مریم مقدس" نادیده گرفته شد. سال بعد رضا کیانیان جایزه خود را به این بازیگر اهدا کرد و تأکید نمود که سال گذشته داوران فراموش کردند به این بازیگر جایزه بدهند! حسین عابدینی نیز تنها به حضور در فیلم های خاص همچون "رسم عاشق کشی" و "باد در علفزار می پیچد" بسنده نمود و هیچ گاه به یک بازیگر طراز اول تبدیل نشد. در جشنواره بیست و سوم فیلم فجر نیز سیمرغ بلورین را لیلا زارع برای بازی در فیلم "ما همه خوابیم" به خانه برد. زارع نیز نخستین نقش آفرینی حرفه ای خود را در این فیلم تجربه می کرد. در حالی که پس از آن بازی او در فیلم هایی همچون "خواب لیلا" و "پستچی سه بار در نمی زند" چندان مورد توجه قرار نگرفت. بازی تحسین برانگیز ترانه علیدوستی در بیستمین دوره جشنواره، داوران را مجاب نمود تا سیمرغ بهترین بازیگر را برای بازی در فیلم "من ترانه، 15 سال دارم" به او بدهند. شاید بتوان این اقدام را منطقی ترین تصمیم داوران در مورد بازیگر کار اولی دانست. ادامه مسیر حرفه ای این بازیگر نشان داد که سیمرغ به درستی به او سپرده شده است. هر چند در همان دوره ترانه رقیب سرسختی همچون گوهر خیراندیش در "ارتفاع پست" را در کنارش داشت اما داوران نقش آفرینی بازیگر 18 ساله را ستودنی تر یافتند. در جشنواره بیست و ششم نیز سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش مکمل مرد را محسن طنابنده برای دومین بازیگری خود در فیلم "استشهادی برای خدا" دریافت کرد و باز هم در یک بی عدالتی پر سابقه، نقش آفرینی حامد بهداد در فیلم "حس پنهان" پایمال شد. بیست و هشت دوره از عمر جشنواره فیلم فجر می گذرد و داوری ها همواره حاشیه ساز بوده اند. در چنین قضاوت های بی ضابطه ای، سلیقه حرف اول را می زند، پس اگر 60 دوره نیز از عمر این جشنواره بگذرد، همچنان داوری ها پر حرف و حدیث خواهند بود مطمئن باشید! منبع: 30nema.com

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: پرشین وی]

[مشاهده در: www.persianv.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 786]