اينجا همه بچه‌ها پا برهنه‌اند

واضح آرشیو وب فارسی:برنا نيوز: به قلم دانشجو...// اينجا همه بچه‌ها پا برهنه‌اند
با رنج هم قسم است، اما تلويزيون جاي خيلي چيزها را پر كرده است. تلويزيون هست تا براتعلي و خانواده اش احساس تنهايي نكنند! خيلي غصه نخورند و بخندند...! گلنار هم كم كم بايد بفهمد كه زن، عضو مفيدي از يك جامعه باشد... ديگر نمي توان آب انبار زد و در خزينه حمام كرد. ديگر نمي توان با روغن، چراغ روشن كرد و راه چهار ساعته تا شهر را با الاغ به يك شبانه روز طي كرد. بي سوادي بايد ريشه كن شود و وقتي سواد آمد بايد كتاب و دفتر و درس و مدرسه هم راه بيفتد... شايد غلام، يك جامعه شناس جوان شود و بتواند اوضاع و احوال دهشان را جامعه شناسي كند! GPRS هم نمي گذارد هيچ كس در بيراهه بماند...

سرويس دانشگاه و تشكل برنا/ عباس صحرانورد
نامش براتعلي است. چين و چروك صورت، گواه سن از شصت گذشته اش است؛ اما بيش از پنجاه سال ندارد. زندگي در اينجا، گويا كندتر از شهر پيش مي رود. راستي! شهر... از اينجا تا اولين شهر آباد، حدودا چهار ساعت با ماشين راه است. راهي كه به خاطر ناهمواري ها و موانع، تا چندي پيش با اسب و الاغ طي مي شد.
از وقتي كه اينجا جاده كشيده شد، رفت و آمد به شهر افزايش يافته، اما چهره روستا سرجمع تغيير نكرده است. هنوز خانه هاشان، كپرهايي است براي حفاظت در برابر سرما و گرما و باران. هنوز براتعلي تنبان مي پوشد و دختر نوجوانش، گلناز، هنوز از پس پرده كپر ما را ديد مي زند.
هنوز حمام وجود ندارد و هنوز بچه ها اگر بخواهند درس بخوانند، بايد صبح راه بيفتند تا ظهر به مدرسه برسند. درست است كه ما اولين گروه جهادي هستيم كه به اين منطقه محروم مي آييم، اما براتعلي گويي ما را مي شناسد و با رفيقان فراموش شده اي ديدار مي كند. احتمالا او ما را در تلويزيون ديده است.
با رنج هم قسم است، اما تلويزيون جاي خيلي چيزها را پر كرده است. تلويزيون هست تا براتعلي و خانواده اش احساس تنهايي نكنند! خيلي غصه نخورند و بخندند...!

خدا را شكر، شيشه هاي آب معدني مان را آورديم و گرنه اينجا املاح آب آشاميدني را به چشم مي ديديم، املاح كه چه عرض كنم... كرم و انگل! دلم براي براتعلي مي سوزد و وقتي خود را به جاي او تصور مي كنم، پريشان مي شوم. چگونه ممكن است؟

از او مي پرسم: از زندگي در اينجا راضي هستي؟

- الحمدالله، خدا بزرگه.

پدر جان! چند ساله اينجا زندگي مي كني؟

- ها؟

مي گم چند ساله اينجا زندگي مي كنيد؟

- يعني چي چند ساله؟! ما همين جا به دنيا آمديم.

* دلسوزانه ادامه مي دهم. چرا نرفتيد شهر؟ آنجا راحت تره.

- من برم شهر كي بالاي سر بچه ها باشد؟ آغا خانم را چه كار كنم؟

نمي توانم برايش توضيح دهم كه مي تواند با همه بچه ها و آغا و خانم به شهر رود. تازه همه مايملكش را بفروشد، نمي تواند يك اتاق 12 متري در شهر رهن كند. از خيرش مي گذرم و در عوض تصميم مي گيرم تا آنجا كه مي توانم شهر را به اينجا بياورم. جاده كه آمده. تلفن و برق هم وصل شده. مي ماند آب تصفيه شده و مدرسه و درمانگاه و مسجد و خانه و ...
گلنار هم كم كم بايد ياد بگيرد كه از كپرش بيرون بيايد و به مهمان سلام دهد! بايد بفهمد كه زن، عضو مفيدي از يك جامعه باشد... در كنار مردان!

غلام، پسر پنج ساله براتعلي است. ظاهرا سر و وضع ما خيلي برايش جذاب است. او با چند بچه ديگر دور ماشين ما حلقه زده است و نگاه مي كند. نگاهش شبيه فقيري است كه منتظر ترحم است. بغض گلويم را گرفته. صدايش مي كنم تا از هدايايي كه براي آنها از شهر آورده ايم به او بدهم؛ يك دفتر نقاشي با يك جعبه مداد رنگي، پا برهنه به سمتم مي دود. اينجا تقريبا همه بچه ها پا برهنه اند. بهتر بود بجاي دفتر و قلم برايشان كفش مي آورديم. صندلي را كه با خود آورده ام. از ساكم در مي آورم به پايش مي كنم. پايش در آن گم شده است! كشان كشان به سمت بقيه بچه ها مي دود. گويي وزنه اي به پايش آويزان كرده اند. هنوز به بچه ها نرسيده كه به زمين مي خورد. بچه ها به او حمله ور مي شوند. صندل را از پايش خارج مي كنند و شروع مي كنند با آن دنبال هم كردن...

براتعلي اينجا زندگي مي كند، چون خانواده اش اينجاست و خانواده اش اينجاست چون همسايه ها اينجايند؛ چون پيرانشان اينجا بودند... براتعلي اينجا غريبه نيست. همه بيراهه هاي اين دور و بر را مي شناسد. او هيچ وقت گم نشده است. اين بيست خانوار، همه او را مي شناسند و از شير بزهايش استفاده مي كنند. همانطور كه او از زن مش رجب نان مي گيرد. ناني كه آردش را كميته امداد مي آورد. وقتي پدران براتعلي بودند و كميته امداد نبود، چه كسي براي اينها آرد مي آورده؟ احتمالا آن زمان، كشاورزي هم مي كرده اند، يا بزهايشان آنقدر شير داشته است تا به شهر ببرند و گندم بگيرند.

اينجا منطقه محرومي است. مردم هم مي دانند كه محرومند بايد به آنها كمك كرد! براتعلي اگر چه هنوز اينجا زندگي مي كند، اما دوست دارد غلام به شهر برود و دكتر شود. آن وقت بيايد و گلنار را هم با خود ببرد. عمر اين زندگي به سر آمده و اگر تنفس مصنوعي تلويزيون، كميته امداد و ما نبود شايد براتعلي هم ديگر نمي ماند.

ديگر نمي توان آب انبار زد و در خزينه حمام كرد. ديگر نمي توان با روغن، چراغ روشن كرد و راه چهار ساعته تا شهر را با الاغ به يك شبانه روز طي كرد. بي سوادي بايد ريشه كن شود و وقتي سواد آمد بايد كتاب و دفتر و درس و مدرسه هم راه بيفتد... شايد غلام، يك جامعه شناس جوان شود و بتواند اوضاع و احوال دهشان را جامعه شناسي كند! GPRS هم نمي گذارد هيچ كس در بيراهه بماند تا به مهارت براتعلي نيازي باشد. پس ديگر چه دليلي وجود دارد كه اينگونه ادامه داد؟ سي سال است انقلاب شده است و ما كاري كه شاه ملعون نيمه كاره گذاشت به اتمام نرسانديم! امكانات بايد به همه نقاط مملكت برسد! مهمتر از آن، فرهنگ و سواد بايد متعلق به همه مردم باشد! فقر فرهنگي هم بنيان بر افكن تر از فقر مالي است... چرا گلنار همچنان بايد پشت پرده بماند؟!!

اين منطقه محروم است؛ محروم از توسعه! و ما راه نيمه كاره توسعه را به اتمام مي رسانيم تا براتعلي هم متمدن باشد. ما سربازان توسعه ايم!!!
***
شنبه 15 تير 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: برنا نيوز]

[مشاهده در: www.bornanews.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 91]