گزارش ايسكانيوز از سومين نشست تخصصي جشنواره كودك: اكران موفق سينماي كودك از راه تلويزيون مي گذرد

واضح آرشیو وب فارسی:ایسکانیوز: گزارش ايسكانيوز از سومين نشست تخصصي جشنواره كودك: اكران موفق سينماي كودك از راه تلويزيون مي گذرد

تهران – خبرگزاري ايسكانيوز: سومين نشست از مجموعه نشست هاي تخصصي بيست و دومين جشنواره بين المللي فيلم هاي كودكان و نوجوانان در همدان با موضوع سينماي نوجوان و جايگاه آن در سينماي ايران برگزار شد.

به گزارش روز سه شنبه خبرنگار باشگاه خبرنگاران دانشجويي ايران "ايسكانيوز"، در اين نشست فرزاد موتمن، وحيد نيكخواه آزاد و پوران درخشنده به عنوان كارشناس و فيلم ساز و جليل اكبري صحت سردبير گروه فرهنگ و هنر روزنامه ايران به عنوان مدير نشست حضور داشتند.
در ابتدا جليل اكبري صحت با تاكيد بر محوريت نشست بر سينماي نوجوان از حاضران خواست گفته هاي خود را در مورد جايگاه نوجوانان در سينماي امروز ايران بيان كنند. پرسش ها در سه محور جايگاه نوجوانان، تاثير اين جايگاه بر سينما و روش هاي بهبود وضعيت اين سينما مطرح شد.
پوران درخشنده در ابتدا به فيلم رابطه به عنوان اولين فيلم ساخته شده درباره نوجوانان پس از انقلاب و بعد «باشوغريبه كوچك» اشاره كرد و گفت: نوجوانان به دليل گذر از دوران كودكي هم بزرگ محسوب مي شوند و هم كودك، بنابراين، اين قشر هميشه مظلوم واقع مي شود. فكر مي كنم فيلم هاي ساخته شده براي نوجوانان در طي بيست و دو دوره برگزاري جشنواره زياد نيست.
نيكخواه آزاد در ادامه شرايط سينماي ايران را به طور كلي مطلوب ندانست و گفت: توجه به سينماي كودك و نوجوان، هراز گاهي آشكار مي شود تا شايد بتوانيم بگوييم هنوز اين جا چراغي روشن است.
وي در ادامه به فيلم نامه نويسي در سينماي نوجوان اشاره كرد و گفت: بيشتر فيلم نامه نويسان به دليل نزديكي به دوران نوجواني گرايش زيادي به نوشتن در اين حال و هوا دارند.
از طرفي يك درام وقتي شكل مي گيرد كه كودك و نوجوان بدون دغدغه از امر و نهي خانواده وارد اجتماع مي شود.
فرزاد موتمن كه با فيلم جعبه موسيقي در جشنواره حضور دارد در ابتدا گفت: تعداد نه فيلم در بخش مسابقه سينماي ايران بيانگر فقر توليد ما در اين زمينه است، بايد به فكر افزايش توليد باشيم.
يادمان نرفته كه در دهه شصت «شهر موش ها» ساخته مي شود و ركورد فروش با صف هاي طويل شكسته مي شود، در دهه هفتاد كلاه قرمزي مي آيد و همين وضع تكرار مي شود. چه اتفاقي در سال هاي اخير افتاده كه اين تجربه تكرار نشده است؟ چه اتفاقي افتاده كه سينماي كودك تماشاگران خود را از دست داده؟ عوامل ملموس اند. سينما به تدريج از سبد خريد خاواده هاي ايراني خارج شده است، امواج ماهواره اي، سي دي ها و دي وي دي هاي فيلم ها به سرعت به خانه ها راه يافته اند. در اين بين امكانات پخش فيلم در سينماها افت كرده و از طرفي هزينه هاي بالاي جانبي تماشاي يك فيلم نتيجه اي جز بالا رفتن هزينه كلي ديدن يك فيلم در پي ندارد. اين جاست كه خانواده ها ترجيح مي دهند به جاي ديدن فيلم هاي ايراني به تماشاي فيلم هاي اروپايي و آمريكايي بنشينند. هر چند با اين مساله موافقم كه تجربه ديداري نوجوانان با تماشاي اين گونه فيلم ها از فرهنگ هاي مختلف بالا مي رود، اما جاي فرهنگ خودمان كجاست؟ چه بر سر فرهنگ ما مي آيد؟
در ادامه اكبري صحت با تاييد تاثير فرهنگ بر سينما گفت: اول فرهنگ ساخته مي شود و بعد سينما را متاثر از خود مي سازد. در شرايطي كه جهان به سمت جهاني سازي بزرگ و شخصيت سازي خود پيش مي رود، همچنان برخي كشورها به دنبال تبلور و نمود فرهنگ بومي هستند.
در اين مثلث مقاومت بومي ما چگونه است؟ بحث را در ادامه به سمت مثلث مخاطب، اكران و توليد پيش مي بريم. در اين مثلث آيا چيزي به نام مفهوم بومي گرايي وجود ندارد؟
پوران درخشنده درباره تعداد مخاطبان سينما گفت: من معتقد نيستم سينما مخاطبان خود را از دست داده است. آمار بالاي فروش برخي فيلم ها گواه اين واقعيت است.
اما چرا حمايت هاي دولتي به خصوص آموزش و پرورش شامل فيلم هاي كودك و نوجوان ما نمي شود تا اين فيلم ها نيز بتوانند براي مخاطبان خود به نمايش در آيند؟ من فكر مي كنم آموزش و پرورش بايد شرايطي را به وجود بياورد تا بچه ها بنشينند، فيلم ببينند و درباره آن بحث كنند. مشكل بعدي مشكل اكران است. مشكل اكران كه اقتصاد سينما و توليد فيلم بعدي را به خود وابسته مي كند، بايد جدي گرفته شود.
نظر نيكخواه آزاد يكي از اعضاي شوراي اقتباس ادبي كتاب ها براي توليد فيلم در ادامه اين بحث به سينماي دولتي و خصوصي اختصاص يافت.
وي گفت: سينماي ما به دليل استفاده از شرايط پخش و حمايت هاي مالي كاملا دولتي است و سينماي كودك و نوجوان ما به طور اخص درگير اين ماجراست. از طرفي حساسيت هاي بالاي ما در مورد كودكان و نوجوانان، سخت گيري هاي بسيار و گاه بي موردي را در پي دارد. مشكل سينماي ايران و سينماي كودك و نوجوان اين است كه همه در مورد آن حرف مي زنند، اما هيچ كس كاري براي آن نمي كند.
راه سينماي كودك بسيار ساده است. بارها و بارها گفته ام بايد يك سازمان يا انجمن در مجموعه وزارت ارشاد همانند انجمن سينماي جوان و يا كانون پرورش فكري به عنوان متولي اصلي كودك و نوجوان تشكيل شود و تمام مسايل از جمله اكران و توليد و حتي برگزاري جشنواره را بر عهده بگيرد.
ما تاكنون جريان مستمر اكران مانند فيلم هاي خواهران غريب، يكي بود يكي نبود يا كلاه قرمزي و پسرخاله نداشته ايم. معتقدم هنوز كه هنوز است، اگر فيلمي جذاب ساخته شود مردم باز هم ترجيح مي دهند فيلم را به زبان فارسي و در سينما ببينند.
فرزاد موتمن مخاطبان كم سينما را به دليل شرايط امروز جامعه ايران دانست و گفت: ما نبايد مخاطبان فيلم هاي كودكان و نوجوانان را با فيلمي مانند دايره زنگي مقايسه كنيم.
اكبري صحت نيز گفت: شرايط گذار حال حاضر شكلي از روابط اجتماعي را بر ما حاكم كرده كه اين نوع سينما را مهجور كرده است.
پوران درخشنده با تاكيد دوباره حمايت مسوولان به خصوص آموزش و پرورش گفت: اين مشاركت بايد انجام شود و اين نهاد بايد در اين ماجرا سهيم شود و مخاطبان ما را به سينما بكشاند و كار جمعي فيلم ديدن را نهادينه كند. از طرفي مسوولان بايد دنبال كنند چه اتفاقي براي فيلم سازان برگزيده جشنواره مي افتد؟ اميدوارم دستاورد جشنواره اين باشد.
فرزاد موتمن در ادامه گفت: فكر مي كنم خيلي طبيعي است كه سينمادارها به سمت فيلم هاي پر فروش بروند. مشكل ما اين گونه فيلم ها نيست. من به اين گونه فيلم ها هم احترام مي گذارم. مشكل ما مسوولان هم نيستند.
از نيمه دهه هفتاد جامعه ما به سمتي رفت كه در نهايت سينماگران ما از ساختن فيلم هاي كودك و نوجوان كنار بكشند.
چند وقت پيش وقتي فيلم «گلنار» را براي فرزند سه ساله ام خريدم، به زحمت نيم ساعت از فيلم را ديد. در حالي كه به سرعت با فيلم ها و شخصيت هاي اروپايي و آمريكايي ارتباط برقرار مي كند، امريكايي ها مي دانند چگونه فيلمي بسازند كه با تمام بچه هاي جهان ارتباط برقرار كند.
زبان انگليسي زبان اقتصاد و زبان فرهنگ است. آن ها زباني را بلدند كه با تمام بچه هاي دنيا ارتباط برقرار كند.
جامعه جهاني به سمت حذف خرده فرهنگ ها مي رود. ما بايد بدانيم چگونه فيلم هايي بسازيم كه مخاطب را جذب كند. از طرفي ما نمي توانيم بين المللي شويم، چون بين المللي شدن كار كشورهاي امپرياليستي است. ما بايد فكر كنيم چه كاري انجام دهيم كه با كودكان ارتباط برقرار كنيم. يكي از راه هاي اين ارتباط تلويزيون است. نقش مهم تلويزيون و حضور هميشگي آن در خانه هاي ما استفاده اعتياد گونه خانواده ها را در پي دارد. فرهنگ سازي بايد از تلويزيون آغاز شود.
حمايت آموزش و پرورش به تنهايي كاري از پيش نمي برد. ما بايد فيلم هايي بسازيم كه استقبال كودكان و نوجوانان را به دنبال داشته باشد. وظيفه سنگين نويسندگان در پيدا كردن سوژه هاي جذاب براي مخاطبان بسيار مهم است. حمايت هاي دولتي و حمايت نهادهايي مانند بنياد سينمايي فارابي گام بعدي است.
در پايان اين نشست وحيد نيكخواه آزاد از مسوولان حاضر در جشنواره خواست براي ايجاد فضاي گفت و گو با رييس بنياد سينمايي فارابي و معاونت سينمايي وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامي و با حضور سينماگران حاضر نشستي برگزار كنند.
مدير نشست نيز گفت: خوشحالم از اين كه بحث ما در اين جا تمام نشده و اين بحث در پايان در ذهن ما آغاز مي شود./06/120
سه شنبه 4 تير 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: ایسکانیوز]

[مشاهده در: www.iscanews.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 153]