هر ترسي جز ترس از خدا نادرست است

واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: ** خداشناسي فرمان خدا قضاي حتمي و حكمت، و خشنودي او مايه امنيت و رحمت است؛ از روي علم، حكم مي كند و با حلم و بردباري مي بخشايد. خدايا! سپاس مخصوص توست بر آنچه مي گيري و عطا مي فرمايي و شفا مي دهي يا مبتلا مي سازي. سپاس كه تو را رضايت بخش ترين، محبوبترين و ممتازترين باشد؛ سپاسي كه آفريدگانت را سرشار سازد و تا آنجا كه تو بخواهي تداوم يابد؛ سپاسي كه از تو پوشيده نباشد و از رسيدن به پيشگاهت باز نماند؛ سپاسي كه شمارش آن پايان نپذيرد و تداوم آن از بين نرود. خدايا! حقيقت بزرگي تو را نمي دانيم،جز آنكه مي دانيم تو زنده اي و احتياج به غير نداري. خواب سنگين يا سبك تو را نمي ربايد، هيچ انديشه اي به تو نرسد و هيچ ديده اي تو را ننگرد، اما تو ديده ها را مي نگريو اعمال انسان ها را شماره فرمايي، و قدم ها و موي پيشاني ها (زمام امور همه) به دست تو است. خدايا! آنچه را كه از آفرينش تو مي نگريم، و از قدرت تو به شگفت مي آييم و بدان،بزرگي قدرت تو را مي ستاييم، بسي ناچيزتر است در برابر آنچه كه از ما پنهان، و چشم هاي ما از ديدن آنها ناتوان،و عقل هاي ما از درك آنها عاجز است و پرده هاي غيب ميان ما و آنها گسترده مي باشد. ** را ه هاي خداشناسي پس آن كسي كه دل را از همه چيز تهي سازد و فكرش را به كار گيرد، تا بداند كه چگونه عرش قدرت خود را برقرار ساخته اي و پديده را چگونه آفريده اي و چگونه آسمان ها و كرات فضايي را در هوا آويخته اي و زمين را چگونه بر روي امواج آب گسترده اي؛ نگاهش حسرت زده، و عقلش مات و سرگردان، و شنواييش آشفته، و انديشه اش حيران مي ماند. ** وصف اميدواري به خدا به گمان خود ادعا دارد كه به خدا اميدوار است،به خداي بزرگ سوگند كه دروغ مي گويد. چه مي شود او را كه اميدواري در كردارش پيدا نيست؟ پس هركس به خدا اميدوار باشد بايد اميد او در كردارش آشكار شود. هر اميدواري جز اميد به خداي تعالي، ناخالص است و هر ترسي جز ترس از خدا نادرست است. گروهي در كارهاي بزرگ به خدا اميد بسته و در كارهاي كوچك به بندگان خدا روي مي آورند، پس حق بنده را ادا مي كند و حق خدا را بر زمين مي گذارد، چرا در حق خداي متعال كوتاهي مي شود و كمتر از حق بندگان رعايت مي گردد؟ آيا مي ترسي در اميدي كه به خدا داري دروغگو باشي يا او را درخور اميد بستن نمي پنداري؟ اميدوار دروغين اگر از بنده خدا ترسناك باشد، حق او را چنان رعايت كند كه حق پروردگار خود را آنگونه رعايت نمي كند. پس ترس خود را از بندگان، آماده؛ و ترس از خداوند را وعده اي انجام نشدني مي شمارد و اينگونه است كسي كه دنيا در ديده اش بزرگ جلوه كند و ارزش و اعتبار دنيا در دلش فراوان گردد كه دنيا را بر خدا مقدم شمارد، و جز دنيا به چيز ديگري نپردازد و بنده دنيا گردد. براي تو كافي است كه راه و رسم زندگي پيامبر اسلام (ص) را اطاعت نمايي، تا راهنماي خوبي براي تو در شناخت بدي ها و عيب هاي دنيا و رسوايي ها و زشتي آن باشد. چه اينكه دنيا از هر سو بر پيامبر (ص) باز داشته و براي غير او گسترانده شد. از پستان دنيا شير نخورد و از زيورهاي آن فاصله گرفت. اگر مي خواهي دومي را، موسي (ع) و زندگي او را تعريف كنم. آنجا كه مي گويد پروردگارا، هر چه به من از نيكي عطا كني نيازمندم به خدا سوگند! موسي (ع) جز قرص ناني كه گرسنگي را برطرف سازد؛ چيز ديگري نخواست. زيرا موسي (ع) از سبزيجات زمين مي خورد تا آنجا كه بر اثر لاغري و آب شدن گوشت بدن، سبزي گياه از پشت پرده شكم او آشكاربود. اگر مي خواهي سومي را، حضرت داوود (ع)، صاحب ني هاي نوازنده و خواننده بهشتيان را الگوي خويش سازي كه با هنر دستان خود، از ليف خرما زنبيل مي بافت و از همنشينان خود مي پرسيد چه كسي از شما اين زنبيل را مي فروشد؟ و با بهاي آن به خوردن نان جوي قناعت مي كرد. اگر خواهي از عيسي بن مريم (ع) بگويم، كه سنگ را بالش خود قرار مي داد، لباس پشمي خشن به تن مي كرد و نان خشك مي خورد. نان خورش او گرسنگي، و چراغش در شب، ماه و پناه گاه زمستان او شرق و غرب زمين بود. ميوه و گل او سبزيجاتي بود كه زمين براي چهارپايان مي روياند، زني نداشت كه او را فريفته خود سازد؛ فرزندي نداشت تا او را غمگين سازد؛ مالي نداشت تا او را سرگرم كند و آز و طمعي نداشت تا او را خوار و ذليل نمايد. مركب سواري او دو پايش، و خدمتگزار وي، دست هايش بود. فراهنگ**1003** ك/1 380/

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: ایرنا]

[مشاهده در: www.irna.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 166]