گفت‌وگو با ايران بعنوان كشوری دارای تاثيرات بزرگ اجتناب ناپذير است

واضح آرشیو وب فارسی:راسخون:
گفت‌وگو با ايران بعنوان كشوری دارای تاثيرات بزرگ اجتناب ناپذير است

وزير امور خارجه اسبق آمريكا در مقاله‌اي در يكي از روزنامه‌هاي آمريكايي به تشريح چالش‌هاي سياست خارجه آمريكا در دولت جديد اوباما پرداخته و تصريح كرد كه گفت‌وگو آمريكا با ايران بعنوان كشوري داراي تاثيرات بزرگ در منطقه اجتناب ناپذير است. وزير امور خارجه پيشين آمريكا در مقاله‌اي كه در روزنامه "واشنگتن پست " به چاپ رسيده نوشت: دستور كار گسترده ديپلماتيكي كه دولتمردان "اوباما "، رئيس جمهور آمريكا آن را اتخاذ كرده‌اند توانايي خود براي هماهنگ كردن اولويت‌هاي ملي نظير روابط با ايران و كره شمالي با جهان و نگراني‌هاي چندجانبه را در بوته آزمايش قرار خواهد داد. اوباما در فرصتي منحصر بفرد قدم به دفتر خود گذاشت. وزير خارجه اسبق آمريكا تصريح كرد: بحران اقتصادي انرژي تمام قدرت‌هاي بزرگ را گرفته است. در حال حاضر چالش‌هاي مهمي نظير انرژي، محيط زيست و تكثير سلاح‌هاي هسته‌اي به درجه قابل توجهي رسيده است و امكان ارائه راه حلي جامع بي سابقه است. وي در ادامه مقاله خود در واشنگتن‌پست تاكيد كرد: اوباما مذاكرات را در دامنه غيرعادي از موضوعات آغاز كرده است. هر كدام از آنها داراي تركيبات استراتژيكي و سياسي مخصوص به خود است. هر كدام از آنها براي خود موضوعات ويژه‌اي دارند. هر كدام ريسك‌هاي خود را دارند كه موانع ذاتي آنها مي‌تواند هدف نهايي را مبهم كند و يا تاكتيك‌هاي مذاكره ممكن است اصل ماجرا را منحرف كند. اما چالش‌ها به طور تنگاتنگي به يكديگر وابسته‌اند براي مثال مذاكرات كنترل تسليحات با روسيه روي نقش اين كشور در تلاش‌ها براي جلوگيري از برنامه هسته‌اي ايران تاثير گذار خواهد بود. گفت‌وگوهاي راهبردي با چين به شكل‌گيري مذاكرات با كره شمالي كمك خواهد كرد. اين مذاكرات همچنين با ادراك موازنه‌هاي منطقه‌اي تحت تاثير قرار خواهد گرفت. براي روسيه اين موضوع به خصوص براي منطقه شوروي سابق در آسياي مركزي كاربرد خواهد داشت و براي چين و آمريكا براي ايجاد يك ساختار سياسي در منطقه آسياي جنوب شرقي و حاشيه اقيانوس آرام كاربرد دارد. اين واقعيت بايد به برخي مفاهيم كاربردي نظم جهاني ترجمه شود. وي در ادامه اين مقاله نوشت: وظيفه دولتمردان به خصوص درباره كره شمالي و ايران اين است كه بايد مذاكرات گسترده بوسيله اشخاص پرانرژي رهبري شود تا به سمت هدفي موافقت شده هدايت شود. در اين روند مي‌بايست فشار عمومي به سمت گرايش آمريكا در ديپلماسي بومي خود هدايت شود كه اين شيوه به برتري رسيدن ديپلماسي قديمي "داد و ستد " منجر خواهد شد. اولين انعكاس اين عملكرد بيزاري از مذاكره با جوامعي است كه با ارزش‌ها و ديدگاه‌هاي عمومي ما همخواني ندارند. اين تلاش براي تغيير رفتار طرف‌هاي مذاكره در جريان گفتگوها رد مي‌شود. اين امر به عنوان يك مصالحه عمل كرده و به دنبال تبديل يا براندازي دشمن خواهد بود. انتقادها از اين شيوه كه نشانگر دومين نوع از فشارها است بر روي روانشناسي تاكيد دارد. آنها به آغاز مذاكرات به عنوان يك تغيير ذاتي توجه مي‌كنند. براي آنها نماد و اشاره نشانگر ماهيت اصلي است. وزير امور خارجه سابق آمريكا در ادامه مقاله خود تاكيد كرد: تكثير تسليحات هسته‌اي شايد فوري‌ترين تصوير از روابط بين نظم جهاني و ديپلماسي است. در صورتي كه كره شمالي و ايران به زرادخانه تسليحاتي دست يابند و با وجود آنكه آمريكا بوسيله شوراي امنيت سازمان ملل و ساير قدرت‌ها با اين موضوع مخالفت كرده، در اين صورت منظره هماهنگ نظم جهاني به طور جدي تخريب خواهد شد. در جهاني كه كشورهاي مجهز به سلاح هسته‌اي در حال افزايش است اين نامعقول است كه انتظار داشته باشيم اين تسليحات هرگز استفاده نخواهند شد و يا هرگز به دست سازمان‌هاي تروريستي نخواهد افتاد. هم اكنون رويكرد فراگير كمتري براي نظم جهاني نياز خواهد بود. سال‌هاي آينده آخرين فرصت براي دستيابي به يك ممانعت قابل اجرا خواهد بود. اگر آمريكا، چين، ژاپن، كره جنوبي و روسيه نتوانند اين تقابل را بدست آورند در آينده با كشوري مواجه خواهند شد كه هيچ تاثيري بر تجارت بين‌المللي نخواهد داشت و در آن زمان عبارت "جامعه جهاني " تهي خواهد شد. كسينجر در اين مقاله تصريح كرد: كره شمالي اخيرا تمام امتيازاتي كه طي شش سال به دست آورده بود را بي اعتبار ساخت. نبايد اجازه داده شود كه همين امتيازات چندين بار فروخته شود. مذاكرات شش قدرت تنها هنگامي بايد از سر گرفته شود كه "پيونگ يانگ " تمامي شرايط را به حالتي كه قبلا توافق كرده بود بازگرداند و راكتورهاي پلوتونيوم خود را غير فعال ساخته و بازرسان بين المللي را به سايت هسته‌اي خود بازگرداند. هنگامي كه اين مذاكرات از سر گرفته شد در قبال عادي سازي روابط در انتهاي فرايند مذاكرات بايد برنامه تسليحات هسته‌اي كره شمالي تعليق شده و تمامي ذخاير بوجود آمده منهدم گردد. اين نبايد فراموش شود كه كره شمالي بيش از آنكه تهديدي براي آمريكا بشمار آيد براي همسايگان خود تهديد است و تاكيد بر مذاكره كره شمالي-آمريكا به منزوي كردن آمريكا منتهي مي‌شود. وي در ادامه مقاله خود نوشت: ايران البته كشوري پيچيده‌تر با تاثيرات مستقيم بزرگتر بر منطقه‌ خود است. روند ديپلماسي با ايران به تازگي آغاز شده است. نتيجه اين ديپلماسي به اين بستگي دارد كه آيا ممكن است يك تعادل ژئواستراتژيك در منطقه ايجاد كرد كه همه كشورها از جمله ايران بتوانند امنيت خود را بدون تسلط كشور ديگري بدست آورند. براي دستيابي به اين هدف مذاكرات دو جانبه با ايران اجتناب ناپذير است. هر گونه مذاكرات با ايران به شكل زيادي از تداوم ثبات در عراق و يا ماجراجويي تازه‌اي از سوي ايرانيان تاثير پذير خواهد بود. كسينجر تاكيد كرد: من به طور كلي فهميده‌ام كه قبل از آنكه به مسائلي ديگر پرداخته شود بهترين شيوه مذاكره است. معامله‌اي تاكتيكي_با مجموعه‌اي از كمترين امتيازات به جلو حركت كند- كه پايداري آن بوسيله موضوعات جانبي آزموده شود. اما اين ريسك باعث ايجاد سوء تفاهماتي درباره هدف نهايي خواهد شد. دير يا زود مسايل اساسي بايد مورد توجه قرار گيرد. اما اين براي كشوري كه براي سه دهه هيچ تماس موثري با آن وجود نداشته ضروري به نظر مي‌رسد. اين سياستمدار كهنه‌كار آمريكايي افزود: در مقابل، موضوع تكثير تسليحات هسته‌اي به طور ويژه‌اي چندجانبه است. تاكنون انگليس، فرانسه، آلمان و روسيه و هم اكنون آمريكا به اتفاق آرا هماهنگ بوده‌اند. هزينه‌اي كه آنها پرداخت كردند اين است كه مسايل كليدي هنوز حل نشده و مورد توجه قرار نگرفته است. كسينجر در ادامه اين مقاله نوشت: اما برخي سوالات اين است: ايران تا چه اندازه از توسعه مواد غني سازي شده كافي براي يك كلاهك هسته‌اي فاصله دارد و ايران چه فاصله‌اي از ساخت كلاهك براي موشك‌ها دارد، ميزان بازرسي‌هاي بين‌المللي تا چه اندازه مي‌تواند يك برنامه غني سازي صلح آميز را راستي آزمايي كند؛ و در صورتي كه ايران برنامه‌هاي اعلام شده خود عدول كند تا چه حد هشدارها قابل اعتماد خواهد بود. وي افزود: در حاليكه دولت آمريكا به دنبال ترغيب ايران براي ورود به گفت‌وگو است بايد به طور پر انرژي بدنبال حل سوالات مطرح شده فوق در ميان شركاي مذاكره‌اي باشد. اين تنها راهي است كه بتوان ديپلماسي چند جانبه را حمايت كرد. اگر هيچ توافقي در اين مسايل بدست نيايد، مذاكرات بلند مدت در بن بست پايان خواهد يافت و با كمترين عزمي وتو مي‌شود و در نتيجه برنامه هسته‌اي ايران وجهه قانوني خواهد يافت. كسينجر در پايان مقاله خود در واشنگتن‌پست نوشت: مقامات آمريكا كشور را در يك اقدام ديپلماتيك مهمي وارد كرده‌اند. هم اكنون اين موضوع نيازمند آنست كه دولت ديدگاه خود را با برنامه‌اي ديپلماتيكي محقق كند. /2759/

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: راسخون]

[مشاهده در: www.rasekhoon.net]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 178]