آشنايي با پايتخت‌هاي جهان: لندن

واضح آرشیو وب فارسی:همشهری: آشنايي با پايتخت‌هاي جهان: لندن

اروپا- همشهري آنلاين:
لندن پايتخت و مهم‌ترين شهر انگليس است كه در جنوب اين كشور قرار دارد.

لندن، مخلوطي از يك شهر جهان سومي و يك شهر كاملا پيشرفته است. مساحت شهر نزديك به يكهزار و 500 كيلومتر مربع است و جمعيت آن به 7 ميليون نفر مي رسد.

مردم لندن هم مثل ساير هموطنانشان به زبان انگليسي صحبت مي كنند، با اين حال احتمال دارد مردم شهرهاي ديگر انگلستان براي ارتباط با اهالي اين شهر به مشكل بربخورند.

اصولا در انگلستان و در نواحي مختلف آن، لهجه‌ها كاملا با يكديگر متفاوت است و مردم هر منطقه با لهجه‌اي كه مخصوص خودشان است، صحبت مي كنند.

تاريخ شهر
لندن شهري باستاني به شمار مي‌رود. در تاريخ با اين كه نشانه‌هايي از اقامت انسان‌ها در اين منطقه پيش از رومي‌ها ديده مي‌شود، اما اولين بار كه نام اين شهر در منابع تاريخي ديده مي‌شود مربوط به دوران پس از فتح بريتانيا توسط روم مي‌شود. اين شهر توسط رومي‌ها با نام لاندينيوم بنا شد و 17 سال با اين نام زنده بود. در سال 61 پس از ميلاد اين شهر در حمله قبايل بومي با خاك يكسان شد.

در سده دوم پس از ميلاد لندن رومي حدود 60 هزار نفر جمعيت داشت. اما با افول قدرت امپراتوري روم اين شهر كم‌كم از سوي ساكنانش ترك شد و در قرن 5 پس از ميلاد بسياري از ساكنانش آن را ترك گفته بودند.

در سده ششم ميلادي، آنگلوساكسون‌ها شهر ديگري دركنار لاندينيوم ساختند و آن‌را لاندنويك نام‌ نهادند. اين شهر هم در سال 851 توسط وايكينگ‌ها با خاك يكسان شد.

بيست سال بعد از آن آلفرد كبير شاه جديد انگليس صلح برقرار كرد و اين شهر را دوباره به درون ديوارهاي دفاعي لندن رومي منتقل كرد. اين شهر پس از آن ايلدويچ نام گرفت كه به معناي شهر قديمي بود.

اين شهر تا قرن ده دوباره به دست وايكينگ‌ها افتاد و دوباره انگليسي‌ها آن را پس گرفتند. در قرن ده لندن شهر مهمي در انگليس محسوب مي‌شد اما با اين حال مركز حكومت در وينچستر قرار داشت.

در قرون وسطي و با پادشاه شدن ويليام فاتح شهروندان لندن داراي امتيازات ويژه‌اي شدند. در سال 1097 ويليام دوم قصر جديدي در كنار شهر لندن ساخت كه وستمينستر نام گرفت و مقر حكومت را در آن قرار داد كه هنوز هم مقر پادشاهي انگليس است.

در قرن دوازدهم وستمينستر و لندن به واسطه بزرگ شدن به هم رسيدند و بالاخره وينچستر را كنار زدند و به عنوان پايتخت انگليس شناخته شدند. تا قرن چهاردهم روز به روز بر تعداد ساكنان اين شهر افزوده مي‌شد.

لندن در قرن سيزدهم 100 هزار نفر جمعيت داشت. در قرن چهاردهم اما بيماري سياه يا همان طاعون يك سوم جمعيت اين شهر را نابود كرد. پس از آن تا قرن هفدهم دوباره جمعيت شهر بيشتر شد.

در قرن هفدهم دوباره بيماري طاعون به لندن زد؛ اين بار براي آخرين. پس از آن لندن ديگر هرگز دچار بيماري‌هاي سراسري و مهيبي كه جمعيتش را نابود كند نشد.

لندن در قرن هجدم بزرگ‌تر شد و د رقرن نوزدهم به بزرگ‌ترين شهر دنيا تبديل شد. يكي از علل گسترش سريع شهر احداث خطور راه‌آهن در اين شهر بود كه حومه شهر را به مركز وصل كرد و دسترسي شهر براي مردم حاشيه‌نشين را آسان كرد. بزرگ‌شدن شهر و شلوغي خيابان‌ها مسئولان شهر را به فكر احداث اولين مترو جهان انداخت. زيرساخت‌ها در لندن بين سال‌هاي 1855 تا 1889 به سرعت گسترش يافتند و در همين سال‌ها لندن در تقسيمات كشوري از شهر به يك پله بالاتر ارتقا پيدا كرد.

اين شهر در سال‌هاي جنگ‌ جهاني دوم بر اثر بمباران‌هاي آلمان نازي صدمات بسيار زيادي محتمل شد و 30 هزار نفر از شهروندانش جان خود را از دست دادند. در دهه‌هاي 1950، 60 و 70 مناطقي از شهر كه بر اثر بمباران نابود شده‌ بودند به سرعت بازسازي شدند كه همين سرعت در بازسازي، هويتي ناهمگون از نظر معماري به لندن داده است.

در سال 1965 مناطق بيروني لندن هم به آن اضافه شدند و لندن بزرگ در همين سال شكل گرفت. در سا‌ل‌هاي پس از جنگ جهاني دوم موجي از مهاجرت به لندن به راه افتاد و افراد خارجي بسيار زيادي از كشورهاي مختلفت به ويژه كشورهاي عضو جامعه مشترك‌المنافع به اين شهر آمدند.

از ديگر اتفاقات لندن پس از جنگ جهاني دوم و دهه‌هاي پاياني قرن بيستم مي‌توان به تروريسم در اين شهر اشاره كرد. تهديدهاي مستمر اين شهر از سوي گروه‌هاي جدايي‌طلب ايرلندي تا سال 1997 و آتش‌بس ميان گروه‌هاي درگير ادامه داشت. پس از آن مهمترين اتفاقي كه در اين شهر افتاده است بمب‌گذاري انتحاري 7 جولاي 2005 در مترو لندن است.

جغرافيا و آب‌ هواي شهر
تنها شاخصه جعرافيايي لندن رودخانه تيمز است. اين رودخانه از جنوب غرب لندن وارد شهر مي‌شود و به سمت شرق مي‌رود. دره تيمز هم يكي ديگر از شاخصه‌هاي جغرافيايي شهر است كه در آن چند تپه مانند تپه‌هاي پارلمان و ادينگتون وجود دارند.

آب و هواي لندن نسبت به ديگر شهرهاي انگلستان معتدل تر بوده، هواي اين شهر تقريبا هميشه شرجي و مرطوب است. زمستان ها چندان سرد نيست و تابستان ها هم آب و هواي ملايمي در انتظار شهر خواهد بود، اما آب و هواي لندن اصولا دمدمي مزاج است و حتي در اوج تابستان هم بايد انتظار باران را داشت. دماي هواي شهر در تابستان نهايتا به 30 درجه سانتيگراد و در سردترين روزهاي زمستان به شش درجه بالاي صفر مي رسد، اما در زمستان، رطوبت هوا باعث مي شود كه بيشتر احساس سرما كنيد.

لندن در تمام طول سال مملو از گردشگران است و فقط در زمستان ها كمي از تعداد بازديدكنندگانش كم مي شود. بهترين زمان براي سفر به لندن از نظر آب و هوا، اواسط تابستان است. مثل اكثر شهرهاي بزرگ، قيمت‌هتل ها در اين فصل بيش از ديگر فصل‌هاي سال است.

حمل و نقل شهر
لندن از جمله پررفت و آمدترين شهرهاي دنياست و چه براي رفتن به آن و چه براي خارج شدن از آن، راه هاي بي شماري پيش روي مسافران است. لندن چند فرودگاه مهم هم دارد كه مهم‌ترين آن‌ها هيثرو است. علاوه بر اين مي‌توان از طريق آب‌هاي آزاد هم به اين شهر رسيد.

با اين حال اتوبوس از بقيه گزينه‌ها مناسب‌تر است. خيابان هاي شلوغ و آلوده لندن، رانندگي يا حتي دوچرخه سواري را در اين شهر سخت و طاقت فرسا كرده است و بنابراين بهترين كار، استفاده از وسايل حمل و نقل عمومي شهر مثل اتوبوس‌هاي قرمز دوطبقه يا تاكسي‌هاي سياه و راحت آن است.

قايق‌هاي مسافربري زيادي هم در رودخانه و كانال‌هاي شهر رفت و آمد مي‌كنند. از آنجايي كه بسياري از آثار ديدني لندن در نزديكي يكديگر قرار دارند، پياده روي مي تواند گزينه مناسبي براي جابه جايي بين آنها باشد. مترو لندن با 12 مسير مجزا، بهترين و سريع‌ترين راه براي جابه جايي در شهر است.

جمعيت‌شناسي شهر
خود شهر لندن طبق سرشماري‌‌هاي سلا 2006 ميلادي 7 مليون و 512 هزار و 400 نفر جمعيت دارد. ميزان تراكم جمعيتي اين شهر 12 هزار و 331 نفر در هر مايل مربع (4.762 كيلومتر مربع) است. در سرشماري سال 2006 همچنين جمعيت كلانشهر لندن يعني شهر به همراه حومه‌اش بين 12 تا 14 مليون نفر تخمين زده شده است.

تركيب نژادي اين شهر هم بسيار گسترده است. 69.6 درصد شهر را سفيدپوستان از نژادهاي مختلف تشكيل مي‌دهند، 3.4 درصد شهروندان دو رگه هستند، 12.9 درصد متعلق به نژادهاي جنوب آسيا هستند و 10.8 لندني‌ها سياهپوست هستند.

جاذبه‌هاي گردشگري شهر
لندن جاذبه‌هاي زيادي براي ديدن دارد. برخي از مهم‌ترين اين جاذبه‌ها اين‌ها هستند:

1 - موزه ملي: اين موزه در سال 1824 ميلادي ساخته شده و بيش از 2 هزار و 100 اثر نقاشي را در خود جاي داده است. اين موزه از نظر ارزش آثاري كه در اختيار دارد، جزو كم نظيرترين موزه هاي دنيا به شمار مي آيد.

2 - موزه هنرهاي معاصر وايت كيپل: اين موزه جزو جذاب‌ترين موزه‌هاي لندن است و در واقع نمايشگاه بزرگي از آثار عكاسي، نقاشي، مجسمه سازي و قسمت‌هاي نمايش فيلم‌هاي كوتاه است. در اين موزه همچنين برنامه هاي آموزشي مختلفي نيز برگزار مي‌شود.

3 - بيگ بن: بدون شك ساعت بيگ بن لندن، معروف ترين ساعت دنياست. كار ساخت اين ساعت در سال 1852 ميلادي آغاز شد و تا سال 1859 به طول انجاميد. ناقوس اصلي اين ساعت، 5/13 تن وزن دارد.

علت نامگذاري اين ساعت به اين نام، به سربنجامين هال، مامور عاليرتبه دولت انگلستان كه مامور ساخت اين ساعت بود برمي‌گردد. پخش صداي ناقوس ساعت بيگ بن (از شبكه بي.بي.سي) در طول جنگ جهاني دوم، اهميت زيادي داشت. شنيدن صداي بيگ بن به اين معني بود كه انگلستان هنوز شكست نخورده است و اين مسئله به شنوندگان، احساس آرامش و اميد به پيروزي مي داد.

تاريخ درج: 1 خرداد 1387 ساعت 16:13 تاريخ تاييد: 19 خرداد 1387 ساعت 11:03 تاريخ به روز رساني: 19 خرداد 1387 ساعت 12:00
يکشنبه 19 خرداد 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: همشهری]

[مشاهده در: www.hamshahrionline.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 414]