سید برای ما همه چیز است

واضح آرشیو وب فارسی:راسخون:

"زینب محمدالبیطار" دانش آموز شاعر لبنانی گفت: ایرانیان را خیلی دوست دارم و آنها را به خیلی از مردم کشور خود که قدرت درک مفهوم شهادت را ندارند، ترجیح می دهم زیرا ایرانیان مفهوم شهادت را می دانند و به آن احترام می گذارند. زینب محمدالبیطار، فرزند شهید محمدالبیطار از شهدای جنگ 33 روزه لبنان در گفتگو با خبرنگار فرهنگی حیات با بیان این مطلب گفت: برخی از مردم لبنان نمی دانند وقتی شخصی عزیزترین دارایی خود در این دنیا، یعنی جانش را برای سربلندی و استقلال وطن فدا می کند تا چه حدی از خودگذشتگی و ایثار داشته است. لبنانی ها تنها خانواده شهید را می بینند و این گونه تصور می کنند که فرزند شهید نباید اشتباه کند و به جای احترام و اهمیت به فرزندان شهید به دنبال اشتباهات و اشکالات رفتاری آنان هستند و عملکرد آنان را با نگاهی منفی و بدبینانه زیرنظر دارند. این دختر شهید ادامه داد: اما تمام ایرانیان از کوچک و بزرگ و پیر و جوان به دیده احترام و محبت به فرزند شهید می نگرند و در مدت این یک هفته محبت و لطف آنان شامل حال ما شده است. زینب شاعر نوجوان لبنانی مقام شهید و مرتبه شهادت را بلندمرتبه و والا خواند و گفت: این مقام تنها اختصاص به افراد خاصی دارد که از سوی خدا برگزیده شدند، آنان قلبی مهربان و خصوصیات اخلاقی والایی دارند و با ایمان به شهادت و شاهد بودن شهید، حاضرند از همه چیز خود بگذرند و گرانبهاترین دارایی خود یعنی جانشان را در این راه فدا کنند و به نظر من به این دلیل است که این فضیلت شامل حال همه نمی شود. این راه تنها به کسانی اختصاص دارد که مفهوم شهادت را با تمام وجود حس کردند و در راه ایمان و عقیده از همه چیز خود می گذرند. "زینب محمدالبیطار" با افتخار از فرزند شهید بودن خود یاد کرد و افزود: مطمئنا هر فرزندی به خاطر از دست دادن سایه پدر ناراحت می شود اما با علم به اینکه دنیا دارفانی است و آنچه در این دنیا جاودانه است، تنها خالق بی همتای اوست و با اندیشیدن به این نکته که در قیامت اولیا، صلحا و شهدا شفیعمان خواهند بود، غم خود را فراموش می کنم چون می دانم زمان اندکی در این دنیا هستم و وقتی به جهان دیگر منتقل می شوم حتما کسی را دارم که دستم را بگیرد و مرا شفاعت کند. خوشحالم از اینکه خداوند از خانواده ما پدرم را برای این مقام والا انتخاب کرده است. این دانش آموز 15 ساله لبنانی در ارتباط با پدر شهیدش گفت: پدرم محمدالبیطار در سن 39 سالگی و در اواسط جنگ 33 روزه لبنان در حالی که در خطوط عقب جبهه درحال دفاع از مردم بود برای نجات یک هموطن با اصابت موشک به شهادت رسید و به دلیل ادامه جنگ بدون مراسم تدفین به خاک سپرده شد. زینب دانش آموز نخبه لبنانی همچنین در ارتباط با سیدحسن نصرالله گفت: سید برای ما همه چیز است خصوصا بعد از شهادت پدر ،ایشان را به عنوان یک پدرو یک رهبر البته پس از مقام معظم رهبری دوست می دارم. سیدحسن تمام خوبی ها را یکجا در خود جمع کرده است. در لبنان کسی نیست که او را دوست نداشته باشد حتی دشمنان او را عزیز می دارند و در لبنان به نام و جانش قسم می خورند. وی گفت: سید کسی است که جان ها برای او ارزان می شود ،خصوصا در جنگ با اسراییل مشخص شد که سید هرچه را می گویند،به اذن خدا به آن عمل می کند و صداقت او به حدی است که اسراییل هم حرف های او را قبول دارد و ایمان دارد که هرچه او بگوید محقق خواهد شد، سربازان اسراییلی سخنان و وعده های او را بیش از فرماندهان خود قبول دارند. زینب دانش آموز نخبه و شاعرلبنانی در پایان این گفتگو پدرشهیدش را اینگونه به زبان شعر توصیف می کند. أبیأبی... کم من ذکریات بریئة ظلمتها الحیاةکم من شباب بهی لم یجد متنفا للهواأبی... إشتاق لرؤیتک کل حی یعیش ما بین الأرض و السما أذکر تلک الحادثة التی جعلتنا نعیش الحزن و الهَِمایا لیتنی لم أترک حینها، یا لیتنی ابتلیت بالعمیکانت تلک نظرة قاسیة ما تحمَلها قلبیلم أر عینا حین تشییع جنازتک إلاََََََََََََََََ و قد کانت تبکیتبکی و تذرف الدَموع الحَرة لأجلک یا أبیلتعلم أنَک محضورُ فی ذاکرة الناس إلی یوم الأزلو رغم ذلک کلَََة فهنیئا لک کلمة الله الشَهادةشهادة ما تمکن إلا التَقی من تحصیلهاظَنتَها الأنفس الأمَارة شیئا شیئا فأولی لهاما علمت هذه الأنفس أنَ أهل البیت الخیرة البررةلم تکن سوی الشَهادة التی یکرهونها لهم منتهیأبی... حین أزور قبرک تراودنی الطََمانینة فتزیل همَیینشرح صدری بها فینکشف غمَیأنظر إلی مرقدک فأری النوَر یملأ عینیأنظر إلیه تارة أخری، فیخبرنی أنکَ باق إلی الأبد... پدر پدرم ... خیلی از یادگاری هایت زندگی را برایم تیر و تار کرده است.خیلی از جوان هایمان هستند که هوایی برای تنفس ندارند.پدرم... دلم برای تو تنگ می شود بیش از هر کس که در زمین و ‌آسمان زندگی می کند.به یاد می آورم آن حادثه که زندگی ما را به غم و اندوه تبدیل کرده است.ای کاش در آن زمان تو را نمی دیدم، ای کاش در زندگی ام مبتلا می شدم و تو را آن طور نمی دیدم .آن روز ،روز سختی بود، که قلب من تحمل ‌آن را نداشت.هنگام تشییع جنازه تو، چشمی را ندیدم که گریه نمی کرد.پدرم... همه گریه می کردند و اشک آزادی را برای تو می ریختند.تا بدانی که تو در یاد مردم تا ازل باقی خواهی ماند.و با همه وجود کلمه شهادت برای تو مبارک باشد.شهادتی که هیچ کس مگر پرهیز کار آن را به دست نمی آورد.پدرم... وقتی در کنار قبر تو هستم احساس اطمینان می کنم و همه غم هایم را از بین می بری.دلم باز می شود و همه غم هایم از بین می رود.وقتی به قبر تو نگاه می کنم. نور، همه چشمهایم را می گیرد.بار دیگر که به قبر تو نگاه می کنم و خبر می دهی که تو تا ابد زنده خواهی ماند.

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: راسخون]

[مشاهده در: www.rasekhoon.net]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 351]