«ما كه باشيم كه در سوگ شما گريه كنيم؟»/ گزارشي از همايش ادبي «ياد يار»

واضح آرشیو وب فارسی:خبرگزاري قرآني ايران: «ما كه باشيم كه در سوگ شما گريه كنيم؟»/ گزارشي از همايش ادبي «ياد يار»
گروه ادب: همايش ادبي «ياد يار» به مناسبت نوزدهمين سالگرد ارتحال امام خميني(ره) در سينما پرديس رازي تهران برگزار شد.
امام خميني(ره) به حق يكي از بزرگ‌ترين شخصيت‌هاي تاريخ ميهن عزيز ما، ايران، بود. ميهني كه در طول تاريخ از غريبه‌ها و شايد بيشتر از آن از فرزندان خود صرمات فراواني ديده است. كشوري كه با مردم دينمدار خود، هميشه اسلام را به عنوان تنها راه سعادت انتخاب كرده بود، به رهبري اين مرد كهنسال، در سال 1357 رژيم سلطنتي خود را با جمهوري اسلامي عوض كرد و امام را به عنوان رهبر راهنماي بزرگ اين رژيم قرار داد.

امام خميني(ره) ، فقيهي عاليقدر بود و در پانزده خرداد، مردم در اعتراض به دستگيري مرجع خود، به خيابان‌ها آمدند. اما بعدها همه دانستند كه فقاهت تنها يك وجه از منشور شخصيتي اين پير فرزانه است. عرفان و فلسفه امام، ديري نگذشت كه خود را به همگان نشان داد و شايد اين دو وجه تازه مكشوف بودند كه سبب شدند، كاريزماي خميني در سراسر جهان شهره شود. محبوبيتي كه به وضوح جهان را به شگفتي وا داشت چرا كه سال‌ها بود، اين همه انسان جذب يك شخصيت نشدند.

اين شخصيت فرزانه، با صداقت ذاتي خود و فراي روابط مادحان و ممدوحان، از همان ابتدا زبان ستايش شاعران پارسي‌گوي را معطوف خود كرد. شاعراني كه به ويژه از سبك اصفهاني به اين سمت، رابطه خود را با اهالي حكومت قطع يا كم‌رنگ كرده بودند، با نگاهي ديگر و صد البته شايسته و بايسته به خميني كبير نگريستند و نه در جايگاه يك حاكم، كه در جايگاه يك مراد از او سخن گفتند. آن گونه كه مولانا را در فراق شمس گفت‌وگوها بود.

اين شعرسرايي‌ها، در 14 خرداد 1368 و با اعلام رحلت پير جماران، حال و هواي ديگري يافت و بسياري از شاعراني كه در سال‌هاي حيات امام از ايشان نسروده بودند، براي اين كه اين فرصت جاودانگي را از دست ندهند، احساسات خود را در قالب كلمات و ابيات ريختند چرا كه به خوبي مي‌دانستند كه خميني در ذهن تاريخ جاودانه است و سرودن از يك جاودان مرد، شعر را نيز به سمت جاودانگي متمايل مي‌كند.

اين چنين بود كه سوگ‌سرده‌هاي امام، خود فصلي شد در شعر آييني و دفترهايي كه از اين اشعار جمع‌آوري شدند، نموداري نيكو و معدلي شايسته بودند از آن چه پس از انقلاب و به نام شعر متعهد خودنمايي كرده بود.

به همين مناسبت و در آستانه نوزدهمين سالگرد درگذشت اين عالم فرزانه و شاعر و عارف بزرگ و صميمي، همايش شعر «ياد يار» در مركز فرهنگي هنري نوجوانان شهرداري تهران برگزار شد.

مهم‌ترين نكته كه اين همايش را با همايش‌هاي اين چنيني متفاوت مي‌كرد، حضور شاعران گوناگون از نسل‌هاي مختلف بود. در ابتداي اين همايش، «حميد سبزواري» كه از چهره‌هاي مسن و شاعران كهن‌سال شعر انقلاب بود، به شعرخواني پرداخت و با مثنوي خود كه در روزهاي ابتدايي درگذشت حضرت امام به سرود هم تبديل شده بود، حاضران ميان‌سال‌تر را به آن روزها برد كه:

ما خدايي كوكبي گم كرده‌ايم

آفتابي در شبي گم كرده‌ايم

در ادامه اين همايش، شاعر نام‌دار معاصر، «استاد محمد علي بهمني» به شعرخواني پرداخت كه به حق سراينده بهترين و قوي‌ترين غزل، مرثيه حضرت امام خميني(ره) است.

همچنين در اين مراسم «سعيد بيابانكي» و «بيژن ارژن» به نمايندگي از شاعران نسل اول پس از انقلاب نيز به شعرخواني پرداختند تا در كنار شاعران جوان‌تري چون «سيد مهدي موسوي» و «شهرام ميرشكاك» و كم نام و نشا‌ن‌تري چون «سيد حميد سهرابي» فضاي ادبي قابل قبولي را ايجاد كنند.

البته در اين بين نبايد از تلاش‌هاي مسئول كانون اهل قلم مركز فرهنگي هنري نوجوانان شهرداري تهران، «سجاد عزيزي آرام» كه خود از شاعران خوب كرمانشاهي مقيم تهران است چشم پوشيد.

در پايان اين گزارش، با هم غزل استاد «محمد علي بهمني» را كه در متن گزارش هم به آن اشاره شد، مي‌خوانيم:

زنده تر از تو كسي نيست چرا گريه كنيم

مرگمان باد و مباد آن كه تو را گريه كنيم

هفت پشت عطش از نام زلالت لرزيد

ما كه باشيم كه در سوگ شما گريه كنيم

رفتنت آينه آمدنت بود ببخش

شب ميلاد تو تلخ است كه ما گريه كنيم

ما به جسم شهدا گريه نكرديم مگر

مي توانيم به جان شهدا گريه كنيم

گوش جان باز به فتواي تو داريم بگو

با چنين حال بميريم و يا گريه كنيم

اي تو با لهجه خورشيد سراينده ما

ما تو را با چه زباني به خدا گريه كنيم

آسمانا همه ابريم گره خورده به هم

سر به دامان كدام عقده گشا گريه كنيم؟

باغبانا همه از چشم تو آموخته ايم

كه به جان تشنگي باغچه ها گريه كنيم
چهارشنبه 15 خرداد 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: خبرگزاري قرآني ايران]

[مشاهده در: www.iqna.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 191]