آیا احمدی نژاد یک محافظه کار است ؟

واضح آرشیو وب فارسی:راسخون:
آیا احمدی نژاد یک محافظه کار است ؟

ترميدور" يا حركت دوري انقلاب ها، نظريه اي است كه نخستين بار "كربن برينتون" مطرح كرد. براساس اين نظريه، تمامي انقلاب ها محكوم به عبور جبري از 3 مرحله گذار خواهند بود. حكومت ميانه روها، دوران تندروها و سرانجام دوران ترميدور.اين نظريه كه با بررسي انقلاب فرانسه آغاز و به ساير انقلابهاي بزرگ جهان؛ انگلستان، روسيه، امريكا و الجزاير تعميم داده مي شود، در پي اثبات اين گزاره است كه درپي وقوع هر انقلاب، حكومتداري از آن ميانه روهايي خواهد بود كه زاويه قابل توجهي با رژيم گذشته نداشته و اساساً از منظر ايدئولوژيك و آرماني به رفت و آمد حكومت ها نمي نگرند. اينان در روزگار مبارزه با رژيم پيشين، يا به تدريس و تحصيل مشغول بوده اند و يا در ساختار ديوانسالارانه در رده مديران و كارشناسان مياني. اقتضائات حكومتداري، انقلابيون را ناگزير مي سازد از اين نيروها براي راست نگاهداشتن امور مُلك خود بهره جويند ولواينكه ميانه روها و مشي اشان را نپسندند.با اين حال انقلابيون (تندروها) به تدريج در جريان خم و چم حكومتداري قرار خواهند گرفت و در اين ميان، ميانه روها كه توان و اراده ارضاي منوياتشان را نداشته و از سوي ديگر اكنون نيز كارويژه آنان در حال خروج از انحصار است، حذف خواهند شد. اين دوران، مقارن با حكومتداري انقلابيوني خواهد بود كه "برينتون" از آنان به تندروها ياد مي كند.فروكش هيجانات انقلابي، ساختار بروكراتيك، واقعيت هاي داخلي و خارجي درگير با يك ملت و دولت اما همگي انگيزاننده هاي مناسبي براي بازگشت ميانه روهاي عقلگرا و خطرناپذير خواهد بود. در اين مرحله، انقلاب از اهداف خود باز مي ماند و بازگشتي محتوايي به عصر ماقبل انقلاب خواهد داشت. دوران ترميدور آغاز شده و ميانه روها اين بار با اعتماد به نفس بيشتري كه متكي به شرايط واقعي جامعه است، به صحنه مديريتي باز مي گردند.تعميم الگوي فوق به 4 انقلاب بزرگ جهاني و تناظر آن با فرآيندهاي رخ داده، ضريب احتمال بالايي براي تكرار اين روند در ساير انقلاب هاي نوپا را نيز فراهم مي سازد.اگر سلطنت طلبان فرانسه و سپس ژيروندنها به تيغ ژاكوبنها به رهبري دانتون و روبسپير در انقلاب فرانسه گرفتار آمدند، زمان زيادي نگذشت كه اين آتش به ميانه انقلابيون افتاد و دانتون به حكم روبسپير اعدام شد و كمتر از 6 سال بعد هم اين ناپلئون بود كه با يك كودتا بساط ژاكوبنها، هبرتيستها و طرفداران بابيوف را برچيد و ديكتاتوري سلطنتي را بار ديگر جايگزين حكومت مشروطه كرد.اگر خاندان محافظه كاران سرزمين تزارها؛ رومانوفها، با قيام بلشويكها سرنگون شد و انقلاب پرولتاريايي لنين با شعار «صلح، زمين و نان» به پشتوانه كارگران و سربازان و سكوت رضايتمندانه دهقانان پيروز شد، عمر اين دولت هم مستعجل بود و مشكلات اقتصادي و نظامي كه عمدتاً ناشي از فرسايشي شدن جنگ جهاني اول بود، تروتسكي را مقابل استالين قرارداد و ديكتاتوري استالين به همراه سياست اقتصادي نوين در سال 1921، پرده ديگري از حركت دوري يك انقلاب بزرگ را به نمايش گذاشت.ماجراي انقلاب 1646 انگلستان نيز بي ربط با مدل برينتون نيست چه آنكه پس از سقوط چارلزها، كرامول، اسكاتلندي ها را شكست داد و با تشكيل حكومت مشترك المنافع انگليس، 7 سال پس از انقلاب 1946، پارلمان را منحل كرد و درسال 1660 يعني تنها 16 سال پس از انقلاب، استوارت ها درهيئت سلطنت، بار ديگر به ثمره و تلاش هواداران پارلمان نيشخند زدند.سر دراز قصه «ناپايداري انقلاب ها» را مي توان در انقلاب هاي الجزاير، نيكاراگوئه و آمريكا هم ديد. اين الگو بر انقلاب اسلامي ايران، (بهمن 57، فوريه 1978) نيز تا مقطعي كاملاً منطبق بود. استقرار دولت پس انقلاب ايران مطابق نظريه برينتون با روي كارآمدن دولت موقت و تركيبي از ميانه روهاي ليبرال، همراه بود و حتي پس از استعفاي اين دولت در 14 آبان 58 و برگزاري انتخابات نيز بني صدر با همان فصل مشترك روحيات "انقلابي گريزي"، برگزيده شد.پس از فرار بني صدر، شهيد رجايي و حضرت آيت الله خامنه اي، دو چهره ممتاز انقلابي راهي خيابان پاستور شدند و اين، همان پرده دوم نظريه برينتون يا دوران حكومت انقلابيون بود.اما زهر چشم تعميم ناپايداري انقلابها، در سر برخي، هوس سرنوشت مشابه براي انقلاب ايران را انداخته بود. قرائن موجود هم البته چندان سر ناسازگاري با اين ترس يا هوس نداشت. دوران ترميدور و حركت دوري انقلاب ايران، پس از جنگ تحميلي و استقرار پنجمين دولت در جمهوري اسلامي آغاز شد و در اين دوره و سالهاي پس از آن، فاصله گرفتن از اهداف انقلاب اسلامي در ابعاد مختلف سياسي، فرهنگي، معيشتي، اقتصادي، سياست خارجي و تربيتي آغاز و زاويه انحراف در سال هاي منتهي به دوم خرداد و بخصوص پس از آن، چنان باز شده بود كه بسياري از تحليلگران، ادامه اين روند را به استحاله كامل اهداف انقلاب و بازگشت ناپذيري اين فرآيند تعبير مي كردند.رهبر انقلاب تيرماه سال گذشته در ديدار جمعي از كارگزاران نظام تاكيد كردند: «شايد بعضي ها-حتي بعضي مخلصين انقلاب، نه بيگانه ها، بد دل ها، حتي نزديكان- در طول بعضي از سال هاي گذشته تصورشان اين بود كه شعارهاي اصلي انقلاب؛ سربلندي اسلام، مسئله عدالت، مسئله مبارزه با استكبار، تلاش و مجاهدت براي رفع استضعاف از مستضعفان، ديگر روزگارش تمام شده است! بعضي البته جسارت و گستاخي كردند و همين ها را نوشتندو گفتند! اشتباه مي كردند، معلوم بود؛ مي دانستيم اشتباه مي كنند. اما اين گستاخي، دل ها را خراش مي داد.»ناگهان اما رخدادي شگرف، سير نظريه ترميدور در ايران را دگرگون ساخت و غيرقابل اندازه گيري بودن تحولات اجتماعي و خدشه پذيري نظريات موجود در اين حوزه را به رخ كشيد. سوم تير 84، همه پيش بيني هاي آقاي برينتون را برهم زد و نقطه عطفي نه تنها در عرصه تحولات داخلي ايران بلكه در ميان نظريات جامعه شناسانه و علوم سياسي ايجاد كرد؛ "پايان ترميدور"اگر روبسپير و كرامول و بلشويك ها خود جاده صاف كن ديكتاتوري و ناپديداري انقلابي بودند كه در آن نقش ايفا كردند، درايران، پوست اندازي انقلاب، و انقلاب در انقلاب، به تولد نسل دوم و سوم اسلامگراياني انجاميد كه درمقابل جبر ساختگي مدل برينتون برآمده بودند. سوم تير 84 با همين خاستگاه، از جنس يك جنبش اصلاح از درون و بلندكردن مجدد علم شعارهاي انقلاب بود. «ترميدور» به بن بست انقلاب ايران برخورد كرد و ديوار اين بن بست آنچنان سفت بود كه به تعبير رهبر انقلاب «آن كساني كه در طول اين سال هاي وسط ناگهان هيجان زده شدند، اعلام كردند كه انقلاب تمام شد، انقلاب مرد، امام فراموش شد، خطا كردند، بد محاسبه كردند، اشتباه كردند، انقلاب با نشاط تر شد. ارزش هاي انقلاب زنده تر شد. امروز آن كسي كه بيايد بين مردم و شعارهاي انقلاب را مطرح كند، مردم به او رأي مي دهند، مردم او را مي خواهند.» پايان دوران يكه تازي نظريه ترميدور با پيروزي "محمود احمدي نژاد" در انتخابات رياست جمهوري نهم رقم خورده است. احمدي نژاد از جنس انقلابيوني است كه كماكان به تداوم انقلاب ايمان داشته و آراء مردم را نه با شعارهاي سازشكارانه ميانه روهاي عصر ترميدور بلكه با شعارهاي بنيادين و اصولي شكل دهنده انقلاب، جذب كرده است.موفقيت احمدي نژاد در جلب آراء مردم از حيث مثال نقضي بر نظريه هاي استوار علوم سياسي و جامعه شناسي، مي تواند موضوع پژوهش و تحقيقات گسترده نظري و ميداني در اين حوزه قرار گيرد و شايد از آن رو كه تاكنون مشابهي براي آن در ميان ساير انقلاب هاي بزرگ دنيا روي نداده است، اطلاق واژه هايي همچون "انقلاب سوم" براي تبيين اين رويداد، پر بيراه و متباعد نباشد.تأكيد مكرر رهبري بر پايبندي دولت نهم به اصول و احياء فراگفتمان انقلاب و امام(ره) در مقابل ساير انقلاب هاي قرن 19 و 20 دنيا كه بنا به نظريه ترميدور با گذشت زماني يك تا دو دهه اي از اهداف اوليه خود زاويه مي گيرند، در همين راستا ارزيابي مي شود.زنده ترشدن شعارهاي انقلاب ايران در آستانه سي سالگي باب ميل بازيگران هم نقش روبسپر، كرامول و استالين درايران نيست. بازيگراني كه هم عرض تاكيد بر «تجديدنظرطلبي» يا «ابزار رفرم» سازوكارهاي خشونت آميز و شورش هاي خياباني را نيز آزموده اند.(تير78)با اين حال، نگارنده معتقد است كه عامل تقويت موتور محركه انقلاب و بسترساز براي بازگشت تفكرات انقلابي، شخص رهبري بوده است. تأكيد و فرهنگ سازي مجدد آيت الله خامنه اي بر مفاهيم و ارزش هاي بنيادين انقلاب به واسطه جايگاه محوري ايشان، نقش اصلي در اين بازگشت و پيروزي هاي جريان اصولگرا را داشته است. همچنين ويژگي هاي ملي و مذهبي ايرانيان نيز در اين زمينه مؤثر بوده و تمايزات و ارزش هاي اسلامي- ايراني، متفاوت و متباين با ساختارها و مفاهيم سكولار نقش مهمي در اين راستا داشته اند.با اين حال، اگرچه شوق از فرا رسيدن سالروز اقبال به شعارهاي انقلاب طبيعي و ممدوح است اما اين شوق نبايد به سرخوشي و غفلت از شاخص هاي اين اقبال و عوامل مخل آن بيانجامد."انقلاب در انقلاب" نبايد بازگشتي ظريف تر و لايه اي به مرحله دوم و سوم مدل برينتون باشد، يعني پس از استقرار نسل جديد انقلابيون، ساختار قدرت آنان را چنان شيداي خود نمايد كه طبقه جديدي از "نوميانه روها" يا همان "نومحافظه كاران" از دل اين جريان متولد شود و روز از نو روزي از نو! اصالت اين جريان در بازتوليد مفاهيم انقلاب و به روز كردن و تطبيق آنها تعريف مي شود.با اين خط كش، مباني و اندازه گيري آنها شكلي متفاوت از مباني و ابزار سنجش ليبرال ها مي گيرد. اين مقياس اندازه گيري حتي مي تواند نتيجه اي كاملاً متضاد با مقياس سكولارها بدست دهد. ايفاد سخنراني در سازمان ملل، دانشگاه كلمبيا، اجلاس فائو و صحنه هاي داخلي، در دوري و نزديكي به اصول انقلاب و مدل كردن آنها براي حل مشكلات سنجيده مي شود نه خوشآمد سران صهيونيستي و همپيمانانشان.مهمترين آسيب متوجه اين انقلابي كه از درون انقلاب بيرون زده و پوست اندازي اصلاحي در راستاي اهداف اوليه انقلاب كرده است، محافظه كاري و تولد نسل جديد محافظه كاران يا همان طبقه جديد اشرافي است."احمدي نژاد"، پس از 3 سال و در حالي كه كشور درگير سنگين ترين مبارزه هاي داخلي و خارجي بوده و تمام شرايط و بهانه ها براي محافظه كار شدن او جور بوده است، هنوز يك انقلابي تمام عيار و ضد طبقه جديد اشرافي گري است. اين را، غربي ها هم مي دانند!

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: راسخون]

[مشاهده در: www.rasekhoon.net]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 250]