واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: جامعه > شهری - می توان با مطالعه کارشناسی و استفاده از پیمانکاران متخصص تر، بودجه های روکش مجدد آسفالت، درختکاری و تعویض جدول ها را به نحو قابل ملاحظه ای کاهش داد به رغم تحولات مثبتی که طی سال های اخیر در نظام بودجه ریزی شهری رخ داده است، شهرداری تهران را همچنان می توان تاریکخانه اقتصاد شهری نامید. این تاریکخانه قادر است بهترین برنامه های اقتصادی و مدیریتی را هم از اهداف اصلی آن دور کرده و به نفع روابط ویژه ای که وجود دارد، تغییر جهت دهد. اصلاح الگوی مصرف چند ماهی است که در سطح مصاحبه های مدیران شهری به کرات به گوش می رسد اما نگاهی به عملکرد مالی شهرداری در ماه های اخیر، عقب تر بودن این مسوولان از شعار ها و وعده های شان را به خوبی نمایان می کند. کارکنان شهرداری تهران نگاه مثبتی نسبت به اصلاح الگوی مصرف ندارند. ریشه این مشکل را باید در عملکرد مسوولان شهری جستجو کرد که به جای برنامه ریزی درست و اصولی در جهت مدیریت هزینه ها، ساده ترین راه یعنی حذف نهار کارکنان را به عنوان محور اصلاح الگوی مصرف در شهرداری تهران برگزیدند. غافل از این که با چنین تصمیمی، کارامدی کارکنان به شدت کاهش می یابد. شهرداری تهران سالیانه بیش از یک میلیارد و ٣٠٠ میلیون دلار بابت فعالیت های مختلف جاری ژرداخت می کند و این، جدای از فعالیت های عمرانی و سرمایه گذاری هاست. حالا این که چرا در بین این هزینه های زیاد و متنوع، نهار کارکنان به عنوان مهم ترین راهکار صرفه جویی انتخاب شده، سوالی است که مدیران ارشد شهرداری پایتخت تا کنون پاسخی برای آن ارایه نداده اند. بازار گرم پارچه و استندچند سال پیش بخشنامه ای در شهرداری تهران ابلاغ شد که نصب پارچه نوشته از بودجه شهرداری مناطق را ممنوع اعلام می کرد. تحلیلگران خوش بین تصور کردند این کار به معنی کاهش هزینه های غیر ضروری در شهرداری کلانشهر تهران است. اما تجربه نشان داد که هزینه تبلیغات داربستی در شهرداری نه تنها حذف نشد، بلکه افزایش نیز یافت. این روزها شهروندان هر روز، پارچه ها و استندهای بزرگ و رنگارنگ را در سراسر شهر تهران می بینند که شعارهای مذهبی، سیاسی و شهری بر روی آن نصب شده است. این در حالی است که امسال از سوی رهبر انقلاب به عنوان سال اصلاح الگوی مصرف اعلام شده است. طنز تلخ ماجرا در آنجا بود که میلیون ها تومان در شهرداری تهران بابت تبلیغ اصلاح الگوی مصرف در سر هر کوی و برزن هزینه شد، بی آن که در آن جزییاتی امیدوار کننده از چگونگی صرفه جویی در هزینه های شهری به چشم بخورد. موازی کاری فرهنگیهر چند شهرداری ها در تمام دنیا فعالیت هایی در حوزه فرهنگی نیز انجام می دهند، ولی شهرداری تهران یکی از پیشتازان هدردهی منابع مالی به بهانه های فرهنگی است. شهرداری تهران چهاردرصد از بودجه خود را به سازمان فرهنگی هنری و مبلغ قابل توجهی را نیز به معاونت اجتماعی اختصاص می دهد. این دو نهاد به دلیل تورم بودجه، با مشکل یافتن راهکار هزینه اعتبارات خود مواجه هستند و به همین دلیل، هنگام تصویب برنامه های شان، به پرهزینه بودن بیش از کارامدی اهمیت می دهند. به عنوان مثال، سازمان فرهنگی هنری شهرداری تهران چند سال است که تابستان ها بسته ای با عنوان هندوانه فرهنگی به در خانه شهروندان می فرستد که ترکیب چندان دلچسبی هم ندارد. این بسته که حمایت مالی آشکار از برخی تولیدکنندگان محصولات فرهنگی است، تاثیر مخربی بر سلیق شهروندان برجای می گذارد و آنها را به مصرف کالاهای فرهنگی پیش پا افتاده و جهت دار، تشویق می کند. پرداخت حقوق ماهیانه به برخی افراد بدون آن که تعهد تولید هنری داشته باشند، از دیگر اقدام هایی است که در این سازمان صورت می گیرد. در این زمینه می توان به دستمزدهای گزاف برای اجرای برنامه های فرهنگی و شبه فرهنگی در کنار چاپ برخی ویژه نامه ها و کتاب ها در تیراژ چند صد هزارتایی نیز اشاره کرد. این ها در حالی انجام میگیرد که هیچ یک از فعالیت های این سازمان با اقبال مردمی مواجه نشده و همچنان با یارانه های سنگین شهرداری سر پا مانده اند. جدول کاری و درخت سازیشهرداری تهران سالیانه چند ده میلیارد تومان برای تعویض جدول ها و کاشت گل و درخت در فضای شهری خرج می کند. این در حالی است که می توان با مطالعه کارشناسی و استفاده از پیمانکاران متخصص تر، این بودجه ها را به نحو قابل ملاحظه ای کاهش داد. به عنوان مثال استفاده غیر علمی از نمک برای یخزدایی از خیابان ها و برفروبی، طول عمر درختان شهری، جدول کنار خیابان ها و آسفالت معابر را به شدت کاهش می دهد. روکش آسفالت، جدول گذاری و درختکاری مجدد هزینه زیادی را به شهروندان تهرانی تحمیل می کند. اما مسوولان شهری به جای چاره اندیشی در رفع این سوء مدیریت، این هزینه ها را یک افتخار برای مدیریت شهری قلمداد می کنند. یکی دیگر ار موارد هرزروی هزینه ها در مدیریت شهری، عدم وجود کانال تاسیساتی در خیابان ها و کوچه هاست. بسیاری از نهادهای خدمات شهری از جمله شرکت های آب، برق، گاز و مخابرات مجبورند به دلیل فقدان چنین کانال هایی، هزینه زیادی را برای حفر کانال و آسفالت مجدد آن پرداخت کنند. محدودیت های تردد و ایجاد گرد و خاک نیز دیگر هزینه ای است که این حفاری برای ساکنان پایتخت برجای می گذارد. با این حال مسوولان شهرداری با این توجیه که هزینه آسفالت مجدد معابر را زا شرکت های خدماتی دریافت می کنند، هزینه این وضعیت برای مدیریت شهری را صفر قلمداد می کنند. در حالی که مدیران شهری باید سرجمع هزینه های پنهان و آشکار زندگی در شهر را در نظر داشته باشند. ساماندهی شرکت هاشورای شهر از چند سال پیش بر ساماندهی شرکت های وابسته به شهرداری و ادغام شرکت هایی که فعالیت موازی دارند تاکید کرده است. با این حال هنوز گزارشی از صرفه جویی حاصل از این کار منتشر نشده است. برخی شرکت های وابسته به شهرداری، به محملی برای ترک تشریفات قانونی تبدیل شده اند. بهره گیری از پیمانکاران سفارش شده و ترک مناقصه برای برخی از پروژه های شهری، یکی از دلایل مهم افزایش هزینه اجرای پروژه های شهری است. در چنین وضعیتی مسوولان ارشد شهرداری، با نادیده گرفتن بسیاری از بندهای مصوبه شورای شهر مبنی بر ساماندهی شرکت ها، انحلال شرکت کنترل کیفیت هوا را در دستور کار قرار داده اند. شرکتی که با هشدار در مورد آلودگی هوا و صوت در شهر، از حقوق شهروندان دفاع می کند. با این حال شرکت هایی که هزینه اجرای برخی پروژه های شهری را تا دو برابر بالا برده یا مسوولیت مستقیمی در پروژه های نیمه تمام و عقب افتاده شهرداری دارند، می توانند همچنان بدیون نگرانی جدی به حیات خود ادامه دهند.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 444]