محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1845844492
یک گزارش مفصل و خواندنی درباره انتخاب بازیگر
واضح آرشیو وب فارسی:پرشین وی: یک گزارش مفصل و خواندنی درباره انتخاب بازیگر و چگونگی ورود چهرههای تازه به سینمای ایران؛ اخلاق حرفهای، پول، روابط پشت صحنه و باقی قضایا - بهاران بنی‌احمدی: از این مهمتر در سینما وجود ندارد. كستینگ یا انتخاب بازیگر بهطور قطع در صنعت سینما یك اصل مهم است. كستینگ خوب میتواند كیفیت فیلم را تغییر دهد و هیچكس منكر این نیست كه مخاطبان بیشماری در سراسر دنیا، به خاطر نام فلان بایگر به سینما میروند و قصه، فضا و كارگردان اغلب در اولویت بعدی قرار دارد. كستینگ مناسب، هم در بازگشت پول و سرمایه موثر است، هم در جلب رضایت مخاطب و هم در كیفیت فیلم. سیستم انتخاب بازیگر در كشور ما با استانداردهای جهانی فاصله بسیاری دارد، دلیل آن هم شاید به صنعتی نبودن سینمای ایران برگردد. انتخاب بازیگر در ایران سیستم و روش مشخص و استانداردی ندارد. در بسياری موارد، به هزار و یك مسئله مرتبط و غیرمرتبط به بازیگری برمیگردد و بیشتر هم جنبه فردی و سلیقهای دارد و با بینش و نگاه سینمایی و حرفهای مشخص انتخاب كننده اعم از كارگردان، دستیار كارگردان، مشاور كارگردان و عنوان جدید انتخاب بازیگر، مرتبط است و البته در بسیاری موارد و به ویژه در سینمای تجاری نمیتوان نقش ارتباطهای شخصی، چهرههای پرطرفدار و میزان موفقیت تجربههای قبلی یك بازیگر در ایفای نقشهای مشابه را در نظر نگرفت. اما واقعاً و به دور از تمام گمانهزنیها و حدسها و صحبتهای درگوشی، برای انتخاب بازیگر در سینمای ایران چه معیارهایی در نظر گرفته میشود و كارگردانان و منتقدان و بازیگران چه معیارها و ضوابطی را در این انتخاب دخیل و واجب میدانند. برای رسیدن به این پرسشها سوالهایمان را درباره نحوه انتخاب بازیگر در سینمای ایران با جمعی از اهالی سینما در میان گذاشتیم، طبق روال معمول برخی پاسخ دادند و تعدادی دیگر نخواستند وارد این حیطه و بحث شوند. تجربه تئاتری یا تحصیلات آكادمیك اگر بیننده برنامههای زنده رایج تلویزیونی باشید كه در اغلب آنها یك بازیگر مهم حضور دارد، با این سوال همیشگی كه آیا در رشته بازیگری تحصیل هم كردهاید،آشنا هستید كه میهمان در جواب آن، اگر هم تحصیلاتش مرتبط با سینما و بازیگری نباشد،حتما به گذراندن دوره تخصصی كوتاه یا بلندی اشاره میكند. ماجرای حضور در صحنه تئاتر و خاك صحنه خوردن و از نفس تماشاگر زنده بودن هم در همین برنامههای زنده تلویزیونی مثل نقل و نبات بر زبان بازیگران، از جوان تا پیر جاری است. اما از همه این نمایشها و حرفههای تكراری و متاسفانه نه چندان باوركردنی گذشته، هنوز كه هنوز است داشتن تحصیلات آكادمیك و تجربهاندوزی حرفهای بر صحنه تئاتر جدی و استاندارد، معیاری قوی و قابل استناد برای سنجش میزان هنرمندی و انتخاب یك بازیگر است. بیژن میرباقری كارگردان فیلمهای«روز برمیآید» و«ما همه خوبیم»، تحصیلات آكادمیك برای بازیگر را ضروری میداند و اما به ماجرای دیگری هم اشاره میكند:«تحصیلات فرا آكادمیك برای یك بازیگر مهمتر از تحصیلات آكادمیك است، جهانبینی، آگاهی و نوع نگاه بازیگر به دنیا است كه او را از بقیه متمایز میكند و میتواند یكی از شاخصهای انتخاب او باشد.» رضا درستكار همچون بسیاری دیگر از منتقدان سینما این مسئله را با تكیه بر ارزشمند بودن آن از منظری دیگر ارزیابی میكند:«مطمئنترین راه برای انتخاب بازیگر، مدار آموزشی است و در كار هنری كسی كه با جهان تئوری آشنا باشد، مفید است. تحصیلات شرط لازم هست اما كافی نیست. باید خمیرمایه و جنم یك بازیگر را هم در نظر گرفت، در مقوله بازیگری عواطف و فطرت به همه دادهنمیشود، برای همین هم هست كه همه بازیگران ماندگار نیستند. بازیگران بزرگ وارد تمدن بشر میشود و به همین دلیل استعداد ذاتی یك بازیگر میتواند مهمترین تاثیر را بر انتخاب او داشته باشد.» مهرزاد دانش هم چون دیگر همكار خود، استعداد ذاتی یك بازیگر را شرط اصلی انتخاب او میخواند اما بازیگری را در شرایط سینمای امروز به سن و سال متكی میداند:«بازیگر از سنی كه میگذرد به فراموشی سپرده میشود، در این سالها هم میبینیم كه بیشتر تولیدات سینمای ایران فیلمهای جوانگرا بودهاند، شاید در دهه 1360 سینمای ما، سینمایی میانسال بود اما جوانگرایی شرط اصلی سینمای امروز است و شرایط انتخاب بازیگران برمبنای سن و سال تغییر كرده است.» او البته به تجربه حضور در تئاتر هم اشاره دارد:«بازیگران تئاتر میتوانند خود را با شرایط سینما تطبیق دهند و موفق باشند اما این دو مقوله باهم متفاوت است.» علی معلم كه هم منتقد و هم تهیهكننده سینما است و گه گاه بازی هم میكند، حضور در تئاتر را تجربه مهمی میداند:«بازیگران تئاتر تجربه لازم را كسب كردهاند و معمولاً بازیگران موفقی هستند. تحصیلات آكادمیك در سینما حوزهای علمی و تكنیكی را بهوجود میآورد كه میتواند شرط بسیار مهمی برای انتخاب یك بازیگر باشد. اما استعداد خدادادی در بازیگری را هم نمیتوان نادیده گرفت.» تركیب آموزش و ذات بازیگر نكتهای است كه حبیب رضایی، بازیگر و بازیگردان مطرح سینما هم آن را مطرح میكند:«گاه ممكن است فردی به یك نقش خاص بخورد. انگار كه پایش درست هماندازه آن كفش خاص است، در نتیجه انتخاب میشود. اما آن آدم الزاماً به درد نقشهای دیگر نمیخورد، مگر آنكه آموزش ببیند. درواقع بیشتر آدمها در مسیرآموزش تغییر میكنند. یكی زمان كمتری لازم دارد و دیگری زمانی بیشتر و آموزش فقط در كلاسهای بازیگری خلاصه نمیشود، شركت در تئاتر و برخورد با اتودهای مختلف هم میتواند نوعی آموزش باشد.» البته در این میان افراد متفقالقول، یك ویژگی را مختص بازیگران تئاتر می دانند، در حقیقت بیشتر عوامل پشت صحنه، كار كردن با بازیگران تئاتر را راحتتر میدانند، صدابرداران از صدای رسای بازیگران تئاتر خرسندند، مدیران تولید از اخلاق و انضباط حرفهای و برخی هم از بازی آنها. رضا سخایی، دستیار و برنامهریز از جمله این افراد است:«بازیگرانی كه با ضابطه وارد سینما نشدند و پشتوانه تئاتری ندارند، در كار آدمهای سختی هستند و حاشیه زیادی دارند. شك ندارم تجربه بازی در تئاتر در كیفیت بازیگری موثر است و طبعاً دست گروه كارگردانی را برای انتخاب بازیگر بازتر میگذارد.» اما حمید نعمتا لله كه به انتخاب بازیگران با تركیبهای عجیب و نامتعارف معروف است، تاكید میكند:«برای من، اعتبار و فیزیك بازیگر شرط اصلی است. اینكه به نقش میخورد؟ با نقش تناسب فیزیكی دارد؟ و چقدر به ذهنیت من نزدیك است، اهمیت دارد.» فرزاد موتمن، كارگردان فیلمهای «شبهای روشن» و «باجخور»، فیزیك، سن و توانایی بازیگر را شرط انتخاب میداند و به اصطلاح میگوید بازیگر باید به نقش بخورد:«سینمای ما پتانسیل بالای تولید دارد اما بازیگران مناسب، محدود هستند و ما با كمبود بازیگر در برخی سنين مواجهیم.» البته او ضمن احترامی كه به بازیگران تئاتر میگذارد، در كار كردن با آنها چندان راحت به نظر نمیرسد:«نمیخواهم بازیگران تئاتر را از خود برنجانم اما در سینما كلوزآپ داریم كه در تئاتر نیست و این تفاوتهای ریز باعث میشود بازیگر تئاتر در سینما چندان جواب ندهد.» حامد بهداد، فازغالتحصیل بازیگری كه هم درسینما و هم در تلویزیون بازی كرده اما تئاتر را با اجرای موسیقی تجربه كردهاست، مشكل را اساسیتر از این حرفها میداند و اصرار دارد كه دست كارگردانان برای انتخاب بازیگر مناسب خالی است:«الان دست بسیاری از كارگردانان برای انتخاب خالی است. كسانی وارد عرصه بازیگری شدهاند كه چیز زیادی ندارند و توانا نیستند. بنابراین همان یك فیلمی را هم كه بازی میكنند از سرشان زیاد است و خودبهخود از گروه بازیگران حذف میشوند.» او یكی دیگر از مشكلات انتخاب بازیگر در ایران را بدسلیقگی و انتخابهای نادرست میداند:«همه سینمایمان بدسلیقه شدهاست، از كوچك و بزرگ، هیچكس و هیچچیز سرجای خود نیست، معیارهای انتخاب اشتباه است و بازیگرهای بسیاری را با بیسلیقگی جذب میكنیم و بیسلیقه كنار هم میچینیم. چیدمانمان بیسلیقه است و از بزرگ و كوچك هیچكس جای خودش نیست.» البته همانطور كه نوشتیم، هیچ معیار مشخص و ثابتی برای انتخاب بازیگر در سینمای ما وجود ندارد و برخی به عنصر غافلگیری تماشاگر در انتخاب بازیگر اعتقاد دارند، چنانكه مانی حقیقی در جواب اننتقادهایی كه به انتخاب بازیگر فیلم كنعان میشود، چنین پاسخ میدهد:«من از عنصر غافلگیری استفاده كردم. از بازیگرانی استفاده كردم كه به نظر همه، بهترین گزینهها برای این نقشها نیستند و این غافلگیری موجب جذابیت است.» به نظر او انتخاب بازیگر در شرایط فعلی روند خوبی را طی میكند و مشكلی ندارد:«مشکل خاصی وجود ندارد، حداقل برای من پیش نیامدهاست. البته همه چیز به نقشی بستگی دارد که کارگردان نیاز دارد. بعضی نقشها با وجود اقتضای سنی نقش، به افرادی خاص در رده های سنی مشخص میخورد و همین باعث میشود انتخابهای ما محدود باشد.» فكر كردن به كسی كه قرار است نقش را ایفا كند البته در حین نوشتن فیلمنامه، مهمترین موضوعی است که برای او اهمیت دارد:«نکته اصلی که درباره انتخاب نقش برایم مهم است، واکنش بازیگر هنگام قبول نقش است. اینکه چقدر نسبت به بازی در فیلم علاقه نشان میدهد و چه حرفهایی رد و بدل میشود.» گاهی اوقات به گوشمان میرسد که فلان کارگردان با بازیگر موافق نیست اما خب شرایط خاصی پیش آمدهاست که حتما باید همان بازیگر نقشآفرینی کند. گاهی اوقات هم این شرایط فرق میکند. اگر خود کارگردان سرمایهگذار هم باشد، خودش درباره همه چیز تصمیم میگیرد. به قولی دستش در انتخاب بازیگر باز است. مانی حقیقی هم درباره اینکه چقدر دستش در انتخاب بازیگر باز است، این طور میگوید:«به فیلم بستگی دارد،اگر خودم فیلم را بسازم و فیلم ساختار ارزانتری داشتهباشد، خودم تصمیمگیرنده هستم. همانطور که دو فیلم اولم را ساختم و از بازیگران ناشناس استفاده کردم. اما اگر ابعاد حرفهای تر شود و تهیه کننده باتجربهتری کار را بپذیرد و بحث فروش مطرح شود، این تصمیمگیری محدودتر خواهدشد.» چند ماهی از اکران «دیوار» آخرین ساخته محمدعلی طالبی میگذرد. او كه بیشتر در حوزه کودک و نوجوان فیلم می سازد، محدودیت را اولین مشکل در انتخاب بازیگر میداند:«وقتی یک ستاره را به عنوان نقش اول فیلم در نظر می گیرید، تعداد دختران بازیگری که از پس نقش بر بیایند خیلی کم است. تکثر بازیگر وجود ندارد و تنها دو یا سه نفر هستند که می توانند فیلم بازی کنند و خیلی باید خوششانس باشی تا در زمانیکه از آنها برای بازی در فیلم دعوت می کنی، مشغول بازی در پروژه دیگری نباشد.» جالب به نظر میرسد، جامعهای که بالغ بر نیمی از جمعیت آن جوان است در حرفهای مردمی با کمبود نیرو مواجه است و اینطور می شود که در نهایت کارگردان از کار نهایی چندان راضی نیست. موضوعی که برای محمدعلی طالبی در انتخاب نقشهایش مهم است. همیشه اینطور بوده، او در انتخاب نقشهایش از افراد ناشناس استفاده میکند و به گفته خودش از این قضیه حسابی سود جستهاست:«افرادی که برای بازیگری انتخاب میکنم، اغلب افرادی هستند که خیلی جلوی دوربین نقش بازی نمیکنند و به قولی خودشان هستند. به این شیوه انتخاب بازیگری علاقهمندم و در آینده هم همینطور پیگیری می کنم. در مواجهه با این قشر، از پیچیدگیها و محدودیتهایی که با ستارهها داری، خلاص میشوی.» اما این شیوه بین تهیهکنندگان و مردم جا نیافتادهاست و تهیه کنندهها در درجه اول به بازگشت سرمایهای فکر میکنند که اول برای ساخت فیلم تهیه کردهاند:«استفاده از ستارهها فروش فیلم را تضمین می کنند، اما از طرفی هم این تضاد با من کارگردان پیش میآید که دوست دارم در قصهای که نوشتم، فردی که خودش در همان محیط است، ایفای نقش کند. اما خب مخاطبان و تهیهكنندهها هم علاقهمند هستند در فیلم چند ستاره وجود داشتهباشد تا به نحوی فروش فیلم را تضمین کند.» اخلاق حرفهای، پول، روابط پشت صحنه و باقی قضایا چه كسی میتواند منكر روابط در هر شغلی شود؟! بهطور قطع هیچكس. اما گاه روابط جای ضوابط را میگیرند،مسئله پول مطرح میشود، چهره بازیگری بیشتر به دل مینشیند و همه عوامل دستبهدست میدهند تا یك بازیگری انتخاب شود یا نشود. رضا سخایی كه مانند دستیاران كارگردان خیلی اوقات امر خطیر انتخاب بازیگر را برعهده میگیرد، این معیارها را هم قبول دارد و هم ندارد. او اصل را اخلاق حرفهای میداند:«برای من به عنوان دستیار، اخلاق حرفهای بازیگر شرط اصلی است. بهطور قطع من یا هر آدم دیگری برای انتخاب بازیگر اول سراغ آشنایان خودش میرود، اما نباید به دلیل رابطه توانایی و اخلاق حرفهای بازیگر دیگری را نادیده گرفت. خیلی از بازیگران هم توانا هستند اما از آنجا كه روحیه جمعی ندارند، هیچكس حاضر نیست آنها را به پروژهای معرفی كند.» حمید نعمتا لله هم كه در دو فیلمش، با ستارهها و بازیگرهای مطرح همكاری كرد، اخلاق حرفهای را عنصری تاثیرگذاری میداند:«اخلاق حرفهای یك بازیگر قطعاً در انتخاب او تاثیر جدی دارد. اما این فقط در مورد بازیگرها نیست همه عوامل باید حرفهای باشند چون اخلاق اعضای گروه همه چیز را تحتالشعاع خود قرار میدهد.» البته او پای تهیهكننده را هم به میان میكشد:«تهیهكننده نیز در انتخاب بازیگر نقش كلیدی دارد، چون هر تهیهكننده حق دارد نگران بازگشت سرمایهاش باشد و بازیگر تاثیر مستقیمی در فروش یك فیلم دارد.» علی معلم هم تهیهكنندهای است كه اخلاق حرفهای را شرط لازم كاركردن با یك بازیگر ذكر میكند:«خیلیها اخلاق حرفهای را بلد نیستند یا اصولاً به آن اعتقاد ندارند. ضعف توجه به اصول در جوانها بیشتر دیده میشود، شاید هم به ارزش و اهمیت آن در یك پروژه پی نبردهاند.» افشین هاشمی، بازیگر و كارگردان تئاتر كه در سینما هم بازی میكند و جایزه هم گرفتهاست و دستیاركارگردان هم هست، چهره بازیگر را مهم میداند، نه كافی:«بههر حال چهره بازیگر مهم است و مخاطب این را میخواهد ترجیح میدهد بازیگر زیبا باشد اما ما باید فرهنگ انتخاب بازیگر را در سینمایمان عوض كنیم، چون چهره به تنهایی برای انتخاب یك بازیگر كافی نیست.» این اظهارنظر او درست در تضاد با نظر مهرشاد كارخانی، عكاس و كارگردان سینما است:«بازیگر باید فتوژنیك باشد و تماشاگر بتواند او را دو ساعت تحمل كند.» به جز چهره، قرارداد یك بازیگر و اینكه چقدر در قبال قرارداد از خود انعطاف نشان میدهد، برای تهیهكنندگان بسیار مهم است. در این میان علی معلم هم قرارداد را مسئله مهمی میداند:«مسئله قرارداد بازیگر ویژگی مهمی است، اینكه بازیگر چقدر از نظر مالی امكان همكاری را فراهم كند، نكتهای است كه همه تهیهكنندگان در نظر میگیرند.» اما جدا از مسئله قرارداد و انعطاف آن، ماجرای پول و دستمزد هم نكتهای است كه حامد بهداد به آن اشاره میكند:«گاهی در سینمای ما بازیگر پول میدهد یا با رابطه وارد سینما میشود، آن هم بازیگری كه به نظر من حتی نمیتوان گفت لااقل چهرهاش مناسب است. تنها پول و رابطه است كه به آنها اجازه میدهد وارد سینما شوند و بازی كنند.» فرزاد موتمن هم كه در فیلمهایش اغلب بازیگران چهره و روز حضور دارند، كلیدی بودن نقش تهیهكننده در انتخاب بازیگران را یك اصل و ضابطه میداند:«گاه بازیگر با تهیهكننده به توافق نمیرسد و باوجود میل كارگردان، بازیگر دیگری جایگزین میشود، در این شرایط كارگردان حرفهای باید مسیر خود را ادامه دهد و به حواشی كاری نداشته باشد و ضوابط را بداند. این هم جزیی از ضوابط است.» بیژن میرباقری هم كه آخرین ساختهاش «روز برمیآید» مدتی پیش در چند سینمای محدود به نمایش درآمد، برای اثر هنری سه اصل قائل است كه بیارتباط با بازیگری نیست:«اثر سینمایی یعنی متن، اجرا و اقتصاد. در نتیجه هر اثر هنری بایدحیطه كارگردان، بازیگر و تهیهكننده را در نظر بگیرد و یك بازیگر آشنا با مخاطب نوعی از ارتباط و یك نابازیگر ارتباط دیگری را با مخاطب برقرار میكند.» حرف آخر: آژانس كستینگ آری یا نه و آخرین پرسش به بودن یا نبودن چنین تخصصی در سینمای ایران برمیگردد و اینكه در سنیمایی كه استانداردها، الگوها و حتی ابعاد آن با نمونههای جهانی متفاوت است و شرایط و قواعد خودش را دارد، بالاخره وجود فردی با عنوان نتخاب بازیگر، كست من، یا آژانسی برای كستینگ معنایی دارد یا نه؟ چنین حرفهای كمك كننده و پیشبرنده است یا امری زائد و اضافه تلقی میشود؟ و شاید حتی به نظر بعضیها خیلی هم لوكس بیاید. حبیب رضایی كه به جز بازیگری، ماجرای بازیگردانی و انتخاب بازیگر هم برایش بسیاری جدی است و تا به حال بازیگران جوان خوش آتیه و بااستعدادی را هم به سینما معرفی كرده، در جایی گفته بود، انتخاب بازیگر برایش دردسرها و حرف و حدیثهایی درپی داشته كه دیگر میترسد به سمت آن برود. به هر حال این ماجرا در سینما موافقان و مخالفانی دارد. رضا درستكار از جمله موافقان است:«كستینگ و اصولاً سینما پدیدهای وارداتی است اگر از آن الگوهای امتحان پس داده بتوانیم به درستی استفاده كنیم، شاید جواب دهد. در واقع مشكل سینمای ایران همین كنارهمچینیهای اشتباه است، بهطوری كه مثلاً در یك فیلم ما یك خانواده را میبینیم اما حداقل شباهتهای ظاهری بین آنها رعایت نشدهاست. در سینمای ما فقط مهم این است كه روایت جلو رود اما موارد فنی نادیده گرفته میشوند و جزئیات مورد توجه چندانی قرار نمیگیرد. از سوی دیگر چرخه تولید و ورود نیرو به سینما هم متناسب نیست. برای همین است كه ما بعد از هدیه تهرانی سوپراستار نداشتیم و دستمان بسته است. به آژانسهای اینچنینی نیاز داریم تا بازیگر تربیت كنیم. این آژانسها میتوانند ضمن تعامل با مدیران برنامه بازیگرها، مكانیزم تربیت و معرفی بازیگر به سینما هم به وجود آورند، بهویژه كه كشور ما به لحاظ سینما كشور جوانی است و به نظرم وجود چنین شركتهایی میتواند، به سیستم تربیت بازیگر و انتخاب درست بازیگران كمك كند. به هرحال بودنش بهتر از نبودنش است.» اما از نظر مهرزاد دانش، فرهنگ انتخاب بازیگر و كستینگ در سینمای ما جانیفتاده است:«مسایل مالی در انتخاب بازیگران بسیار مهم است و متاسفانه مناسبات در انتخاب بازیگر به صورت گروهی و باندی است، دارد این مناسبات درحال غالب شدن در سینمای ماست. اما هنوز هم به نظرم لزوم این موسسات به دلیل آنكه فرهنگ آن جانیفتادهاست، ضروری به نظر نمیآید.» گویا نیما شاهرخشاهی كه با پاركوی به سینما آمد و اوایل امسال در دایره زنگی او را دیدیم به ماجرای انتخاب بازیگر خیلی اهمیت میدهد:«مهمترین قضیه در سینما كستینگ یك فیلم است. مسئول انتخاب بازیگر باید با ظاهر، رفتار، بازی و همه خصوصیات یك بازیگر آشنا باشد و علاوه بر آن باید رابطه خوبی با بازیگران داشتهباشد تا بتواند سر هر پروژهای كه میرود بازیگرانی را كه خوب میَشناسد با خود ببرد و بازیگران هم به او اعتماد كنند.» علی معلم هم فعالیت آژانس كستینگ را از مقدمات تشكیل سینما میداند اما نه در شرایط خاص سینمای ایران: «در ایران گاهی بازیگرها نقشهایی را بازی میكنند كه ممكن است اشتباه كنند اما در همین شرایط هم این آژانسها اگر وجود داشتهباشد به نظر من نمیتواند كمك كند، چون بسیاری از مدیران ما دانش كافی ندارند و در نتیجه باعث سقوط بازیگر میشود. من همان روش سنتی خودمان را در این شرایط ترجیح میدهم.» بیژن میرباقری هم بحث فضا را پیش میكشد و سینمایی كه صنعت نیست:«ما راجع به یك صنعت حرف میزدنم. اما در سینمای ما صنعت وجود ندارد و اینجور چیزها در آن صدق نمیكند. ما از كمپانیها و آدمهایی حرف میزنیم كه كارشان اطلاعرسانی درباره بازیگرهایی است كه كارگردان، آنها را نمیشناسد ولی ما در سینمای خودمان این الگوها را نمیشناسیم. چون ما درباره هزاران بازیگر در سینمایمان حرف میزنیم. وقتی در فیلمهای ما تعداد بازیگران از هشت نفر تجاوز نمیكند، چطور میتوانیم این انتخاب ساده را به یك آژانس كستینگ بسپاریم؟» فرزاد موتمن هم كه سالها در امریكا بوده و درس سینما را در این كشور خوانده و با مناسبات این هنر ـ صنعت ناآشنا نیست، بر عدم لزوم تشكیل آژانسهای كستینگ در ایران تاكید میكند:«سینمای ما سینمای صنعتی نیست و به جای آژانس كستینگ و انتخاب بازیگر با این شیوهها، ترجیح میدهم به همان شیوه هرجومرج انتخاب بازیگر خودمان تكیه كنم. چون كستینگ به این شیوه مربوط به سینمای صنعتی است كه ما از آن دوریم.» انگار كوچك بودن ابعاد سینمای ایران و اقتصادی كه هنوز چندان مستقل نیست و روابط تنیده شده در تاروپود این سینما، تشكیل و فعالیت یك حرفه لازم اما غیرمنطبق با هنجارهای سینمای ایران را پیش از آنچه كه فكر میكردیم، زیر سوال میبرد. منبع خبر : سینمای پویا سینمای ما
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: پرشین وی]
[مشاهده در: www.persianv.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 490]
-
سینما و تلویزیون
پربازدیدترینها