واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
دنیای دوستداشتنی شوخان شوخان، کمحرفتر از آن است که تصور میکردم، دختر دیواندرهای که دیگر حسابش از دستم دررفته که چشم راستش تا به حال چند بار جراحی شده است.
روزهای بد زندگی شوخان یک سالی است تمام شده؛ او نوروز 93 توانست پس از چند سال نابینایی ناشی از تزریق پنی سیلین بار دیگر دنیا را ببیند. دنیایی که او یک سال قبل به رویش چشم گشود جذاب تر از دنیای همه آدم های بینایی است که هیچ وقت طعم نابینایی را نچشیده اند. اما شوخان کم حرف است و وقتی از حس بینا شدن، حال و روزش و آرزوهایش می پرسم او همه افکارش را در دو سه کلمه خلاصه می کند. با این حال حرف های کوتاه او پر از معصومیت کودکی خوشحال و امیدوار است. روز اولی که متوجه شدی وزیر بهداشت قراره عملت کنه چه حسی داشتی؟ وقتی بابام بهم گفت خیلی خوشحال شدم. از عمل نترسیدی؟ نه. وقتی اومدی بیمارستان و توی یه فضای ناآشنا قرار گرفتی چطور؟ نه، همه منو دوست داشتن. می دونی اسم وزیر بهداشت چیه؟ دکتر هاشمی. به ملاقاتت می یاد؟ بله، زیاد می یاد. وقتی می یاد بهت چی می گه؟ میگه سلام شوخان، خوبی، چی کار می کنی. تو چی می گی؟ میگم ممنونم که عملم کردی. اولین باری که تونستی ببینی کی بود؟ عید (93). اولین کسی رو که دیدی کی بود؟ دکتر هاشمی. به نظرت چه شکلی بود؟ قشنگ بود. بقیه دکترای معالجتم دیدی؟ بله، دکتر شاه حسینی و دکترغفاری رو دیدم. به نظرت اونا چه شکلی بودن؟ هیچی، آدم بودن دیگه. بابا و مامان چطور؟ اونا هم آدم بودن. نظرت راجع به خواهرات چی بود؟ خواهر بزرگم خیلی بزرگ شده بود. گفتم اوه چقدر بزرگ شدی، اما خواهر کوچیکم خیلی کوچیک بود. (وقتی این خواهر به دنیا آمد شوخان نابینا بود) وقتی تونستی این آدما رو ببینی چه حسی داشتی، مثلا گریه ات نگرفت؟ نه، فقط دوست داشتم همه رو نگاه کنم، خیلی خوشحال بودم که می بینم. حتما خودتو توی آیینه دیدی، نظرت راجع به خودت چی بود؟ خوشگل بودم، منم بزرگ شده بودم. شنیدم رفتی کلاس اول؟ مدرسه خوبه؟ بله، همه با من مهربونن، با همه بچه ها دوستم، معلممون هم خوبه. بهترین دوستت کیه؟ روژان. درس ات چطوره؟ خوبه، الفبا رو بلدم، مشق هم می نویسم. الان که با هم حرف می زنیم عید خیلی نزدیکه، عیدها رو دوست داری؟ خیلی. قبل از این که عمل بشی و بتونی ببینی عیدها چی کار می کردی؟ فقط بازی می کردم. می نشستم یه گوشه با عروسکام بازی می کردم. (شوخان به علت نابینایی نمی توانسته بجز این کاری انجام دهد) کدوم عروسکتو بیشتر از همه دوست داری؟ اون که قد خودمه. کی برات خریده؟ دکتر هاشمی. برای عید لباس نو خریدی؟ هنوز نه، اما می خرم؛ یه لباس کُردی آبی. موقع تحویل سال چه دعایی می کنی؟ دعا می کنم زودتر خوب شم و هر دو چشمام ببینه. بزرگ ترین آرزوت چیه؟ دوست دارم درس بخونم. که چی کاره بشی؟ چشم پزشک. حالا اگه نشدی چی؟ دوست دارم معلم بشم. اگه معلم بشی کجا درس می دی، می یای تهران؟ نه، می مونم توی شهر خودمون. اگه ازت بخوام از چند نفر تشکر کنی، اسم کیارو می گی؟ پدرو مادرم، دکتر هاشمی و همه دکترا و پرستارایی که کمکم کردن. یک شوخان جدید شوخان سال 93 با شوخان سال 92 را که کنارهم می گذارم، برمی خورم به دست سرنوشت. شوخان سال 92 مسافری خسته بود آمده از روستایی در دیواندره کردستان، سرگردان در شهر بی در و پیکر تهران و تشنه یک نگاه و ذره ای توجه. بهمن 92 که او و پدرش به دفتر جام جم آمدند ناامیدی از چهره شان می بارید، پدر از سندرم استیون جانسون که حساسیت به پنی سیلین است و دو چشم شوخان را کور کرده، می گفت و از بی اعتنایی دولتی ها و درمان های بی جواب، در لابه لای حرف های اوهم شوخان در پی سایه هایی محو، کورمال کورمال جست و خیزهای کودکانه می کرد. ما شرح حال او را نوشتیم، خطاب به وزیر بهداشت هم نوشتیم، به یکی از حاذق ترین و بانفوذترین چشم پزشکان ایران. او هم ناامیدمان نکرد، به نوشته هایمان واکنش نشان داد. سال 92 هنوز تمام نشده بود که چشم های شوخان جراحی شد، عید 93 هم تازه آمده بود که دخترک توانست ببیند. پیوند قرنیه و کاشت سلول های بنیادی کار خودش را کرده بود. شوخان سال 93 شده یک انسان تازه، از پوسته کهنه درآمده و پوست نو درآورده. شوخان خوشحال و راضی است، شوخان 94 حتما حالش بهتر از شوخان 93 خواهد بود.
 
یکشنبه 2 فروردین 1394 ساعت 03:33
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 107]