محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1844385376
-تا پایان عمر پرستار می‌مانم
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
گفت‌وگو با علی غفوریان، امدادگر دیروز و پرستار امروز تا پایان عمر پرستار می‌مانم امروز را روز پرستار نامیده‌اند؛ روزی به احترام خدمات زنان و مردانی که بار اصلی نظام سلامت بر دوش آنهاست.
با آن که حقوق پرستاران با درآمد بسیاری از ارائه دهندگان خدمت در بیمارستان ها و مراکز درمانی، قابل قیاس نیست و سختی کار هم باعث شده بسیاری از آنها، عطای پرستاری را به لقایش ببخشند، اما هنوز هم بیش از 140 هزار پرستار بیمارستانی، سلامت بیمار و ارائه خدمت صادقانه را در اولویت خواسته های قانونی شان قرار داده اند.
در این میان، هنوز هم بسیاری از پرستاران در نظام سلامت کار می کنند که در روزگاری نه چندان دور، در جبهه های جنگ خدمت و در میدانی سخت تر از بیمارستان ها، رزمندگان زخمی را تیمار می کردند.
علی غفوریان از زمره همین پرستاران است که در تمامی روزهای جنگ، دوشادوش رزمندگان حرکت کرده و یاور زخمی های دوره جنگ بوده است. او به عنوان امداگر جنگ، در عملیات زیادی حضور داشته و طی این مدت هم دوبار جانباز شده است.
غفوریان با وجود معلولیت جسمی، هنوز هم شغل پرستاری را رها نکرده و حالا در دوران پس از جنگ، پرستار بیمارستان بقیه الله است و در پنجاه و چهار سالگی در جبهه ای جدید به بیماران خدمت می کند.
به مناسبت روز پرستار، با او درباره سختی های شغل پرستاری و روزهای دلهره آور پرستاری در دوران جنگ، گفت وگویی انجام داده ایم که در پی می آید. چند سالتان بود که به عنوان پرستار وارد میدان جنگ شدید؟ من اول به عنوان پرستار وارد جنگ نشدم. همان روزهای اول جنگ بود که به عنوان تک تیرانداز اعزام شدم. آن موقع تقریبا 20 سال داشتم. در آن روزها با دیدن زخمی های دوران جنگ، تلاش می کردم به هر نحوی شده به آنها خدمت کنم. گاهی زخمی ها را جابه جا و گاهی هم در درمان آنها کمک می کردم. همین عشق و علاقه برای کمک به رزمندگان زخمی باعث شد وارد دانشکده پرستاری شوم. همزمان با دوران دانشجویی، در جبهه هم به عنوان پرستار مشغول خدمت شدم. به دلیل گسترش جنگ در جبهه های جنوب، تصمیم گرفتم از دانشکده پرستاری دانشگاه تهران به دانشگاه زاهدان انتقالی بگیرم تا بتوانم نقش بیشتری در امدادرسانی به جبهه داشته باشم. وقتی رسما به عنوان امدادگر جنگ شناخته شدید، خدمتتان را پشت خط مقدم جنگ ادامه دادید؟ خیر. همان ابتدای دوران جنگ با رزمنده ها در عملیات مختلف شرکت می کردم و در خط مقدم به زخمی ها رسیدگی می کردیم. خودتان هم زخمی شدید؟ بله. در عملیات طریق القدس به عنوان پرستار در جبهه های جنگ حضور داشتم که از ناحیه دو زانو و مچ دست چپ، ترکش خوردم. آن موقع چند سالتان بود؟ اولین بار که جانباز شدم، حدود 22 سال داشتم. در طول جنگ باز هم زخمی شدید؟ در عملیات کربلای 4 و 5 هم شیمیایی شدم و آن موقع حدود 24 سال داشتم که بر اثر صدمات شیمیایی آن دوران، هنوز هم سعی می کنم تا حد امکان کمتر در هوای آزاد شهر و بازار قرار بگیرم. در همان سال ها که پرستار رزمندگان بودم، برادرم هم در جبهه های جنگ شهید شد. شرایط کلی پرستاری در جبهه های ما چطور بود؟ آیا تجهیزات پرستاری در ارتش دشمن، از وضعیت ما بهتر بود؟ اتفاقا به نکته خوبی اشاره کردید. شاید تجهیزات پزشکی و نظامی دشمن به مراتب از ما بهتر بود، ولی به جرات می توانم بگویم در دوران جنگ، شرایط پرستاری ما بسیار بهتر از ارتش دشمن بود. دلیلش هم این بود که پرستاران ایرانی بدون ترس و با عشق تمام به جبهه ها می رفتند، ولی چنین روحیه فداکاری و عزم خودجوشی در نیروهای پرستاری دشمن وجود نداشت. تا سال 61، بیمارستان صحرایی در مناطق عملیاتی نداشتیم و همین باعث می شد نتوانیم برخی رزمندگان را نجات بدهیم. در آن روزهای سخت از هر وسیله نقلیه ای به عنوان آمبولانس استفاده می کردیم و حتی یادم هست گاهی مجروحان جنگ را با وانت به پشت جبهه ها منتقل می کردیم. امکانات کلاسیک درمان در سال های نخست جنگ بسیار پایین بود، اما بعد از سال 61 امکانات درمانی در مناطق عملیاتی بهتر شد و با تاسیس بیمارستان های صحرایی می توانستیم عمل های جراحی را هم روی رزمندگان زخمی انجام دهیم؛ اما در کل با اطمینان می گویم روحیه پرستاران ما که بسیاری از آنها به طور خودجوش وارد جنگ شده بودند، بسیار بالاتر از روحیه پرستاران دشمن بود و دقیقا همین نقطه قوت ما به حساب می آمد. شیرین ترین خاطره تان از پرستاری در دوران جنگ؟ تاسیس بیمارستان نبی اکرم در زاهدان بود. این بیمارستان در دوران جنگ و با کمک های مردمی افتتاح و باعث شد بسیاری از مجروحان جنگی که در خطر مرگ حتمی قرار داشتند، نجات پیدا کنند. شاید خیلی ها ندانند شما موسس این بیمارستان بودید. هنوز هم بیمارستان پابرجاست؟ الان این بیمارستان به عنوان یکی از قطب های مهم درمان در جنوب کشور است که برای افتتاح آن بیمارستان اواخر دوران جنگ، خون دل زیادی خوردیم. البته این کار را برای خدا و خدمت به رزمندگان انجام دادیم و غیر از این هدف، بقیه اش چندان مهم نیست. چهره رزمنده ای را به خاطر می آورید که او را از مرگ حتمی نجات داده باشید؟ یادم هست یک بار رزمنده ای در دوران جنگ بشدت زخمی شده بود. وقتی بالای سر او رسیدم، یک پایش قطع شده بود و خونریزی شدیدی داشت. احتمال کمی می دادیم که زنده بماند، ولی پس از ساعت ها کار درمانی، بالاخره موفق شدیم او را نجات بدهیم. البته بعد از تمام شدن جنگ، وقتی در تهران بودم، به طور اتفاقی همان رزمنده مرا دید و بلافاصله شناخت. اگرچه اول او را نشناختم، ولی او خودش را کامل به من معرفی و بابت نجات دادن جانش در آن روز سخت تشکر کرد و گفت که جانش را مدیون من است. تلخ ترین خاطره ای که از پرستاری در دوران جنگ در ذهنتان مانده است؟ آن روز هیچ وقت یادم نمی رود. در منطقه کردستان بودیم که منطقه را با بمب شیمیایی زیر آتش گرفتند. در همان حال، مادری را دیدم که خودش بشدت شیمیایی شده بود و بسختی راه می رفت، اما فرزندش را که او هم شیمیایی شده بود، روی دستش گرفته بود و از ما فقط برای نجات جان فرزندش کمک می خواست. حالا با گذشت بیش از دو دهه از دوران جنگ و پرستاری مداوم رزمندگان در طول هشت سال نبرد، چه انتظاری از جامعه و مسئولان نظام سلامت دارید؟ هیچ خواسته ای ندارم. در حالی که همین الان هم جانباز هستم، حدود 20 سال است به بنیاد شهید نرفته ام و بابت جانبازی ام خدمتی دریافت نکرده ام. با آن که سه فرزندم، همه در دانشگاه قبول شده و فارغ التحصیل شده اند، هیچ کدامشان از سهمیه کنکور استفاده نکرده اند. پرستاری در جنگ و خدمت به رزمنده ها، وظیفه ای اخلاقی و شرعی بود که باید به سرانجام می رساندم و این فقط عهدی بین من و خدایم بود. من همیشه به پرستاری به عنوان شغلی نگاه کرده ام که در آن تا دلتان بخواهد رنج و مشقت وجود دارد، ولی آخرش فقط عاقبت بخیری برای انسان می ماند. چه در گذشته که امدادگر و پزشکیار جنگ بودم و چه حالا که پرستار بیمارستان هستم، همیشه برایم مهم بوده است که دردی را از خلق خدا کم کنم و این هدف را با چیز دیگری عوض نمی کنم. بعد از جنگ، پرستاری را چگونه پی گرفتید؟ بعد از پایان دوران جنگ، دوره جدیدی از خدمت پرستاران شروع شد که در آن باز هم باید به شکل دیگری به رزمنده ها خدمت می کردیم. دوره پاکسازی مناطق جنگی از مین ها، جلوگیری از حمله اشرار و دیگر مشکلاتی که در مناطق مرزی جنوب کشور وجود داشت، باعث شد تا سال 73 هم در قرارگاه قدس در جنوب شرق کشور حضور داشته باشم و به عنوان پرستار خدمت کنم. حالا هم پس از گذشت 30 سال از خدمت پرستاری حس می کنم بازنشستگی برایم وجود ندارد. فکر می کنم اگر روزی پرستاری را کنار بگذارم آن روز، روز مرگ من است و به همین علت تا پایان عمر پرستار می مانم. هنوز هم وقتی بیماری در نیمه های شب از درد به خودش می پیچد و تقاضای کمک می کند و من به او کمک می کنم، احساس آرامش عجیبی می گیرم که هیچ وقت تکراری نمی شود. هنوز هم بعد از 30 سال، وقتی نحوه مصرف داروها را برای بیمار توضیح می دهم و نام انگلیسی داروها را با نام فارسی برایش می نویسم و چند بار این کار را تکرار می کنم، از این کار چنان لذتی می برم که قابل مقایسه با هیچ گونه اجر مادی نیست. وقتی بیماری از شهرستان به بیمارستان های تهران می آید و تلاش می کنم با گویش و فرهنگ خودش با او ارتباط برقرار کنم و در درمانش سهمی داشته باشم، از این کارم چنان حس رضایت درونی دارم که با هیچ مبلغی قابل معاوضه نیست. یا آخر شب ها وقتی از کار روزانه خسته می شوم، با خودم می گویم اگر امروز زحمتی کشیدی، این کار را به خاطر امورات دنیا انجام ندادی. ناخودآگاه همین بینش به من آرامش و انرژی سرشاری می دهد که می توانم همچنان به همنوعانم خدمت کنم. امروز را روز پرستار نامگذاری کرده اند؛ روزی که آنها می توانند حداقل در این روز دغدغه هایشان را مطرح کنند. فکر می کنید بزرگ ترین مشکل فعلی پرستاران کشور چیست؟ در کشور ما پرستاری شغلی است که زحمت زیادی دارد، اما حقوق و مزایای چندانی ندارد. واقعیت این است که در پرستاری، پولی وجود ندارد و فقط با سلاح عشق به خدمت است که پرستار می تواند در محیط کار دوام بیاورد. این به نظرم مشکلی است که پرستاری کشور را درگیر خود کرده است؛ طوری که اغلب پرستاران ما فقط به خاطر معامله با خداست که این شغل را انتخاب کرده اند وگرنه حقوق و مزایای چندانی در این کار وجود ندارد. امین جلالوند / گروه جامعه
سه شنبه 5 اسفند 1393 ساعت 06:00
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 15]
-
اجتماع و خانواده
پربازدیدترینها