تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1835811222
-آسایش آسایشگاه در زنجیر مجرمان
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
آسایش آسایشگاه در زنجیر مجرمان پشت دیوار دورافتاده‌ترین آسایشگاه‌های پایتخت، آنجا که فضای منجمد با دارو آرام است، حکایت درد، حکایت دیگری است. وقتی در راهروها و محوطه، سرگردان راه می‌روند و نگاهشان به نقطه‌ای دورخیره شده، همه چیز یکدست به نظر می‌رسد؛ اما پشت مرز اتاق‌هایی که شانه به شانه هم قد کشیده‌اند، افرادی زنجیر شده، آسایش آسایشگاه را بر هم می‌زنند.
مردان و زنانی دربند، که سربازهای جوان سایه به سایه تعقیب شان می کنند. مجرمان روانی که سال هاست که بیماری شان را همراه اعمال مجرمانه یدک می کشند و مهمان ناخوانده مراکز درمانی می شوند. با نامه قضایی می آیند و به دلیل پیوند جرم شان با اختلالات روانی، متمایز با بیماران عادی بستری می شوند. موهایشان تراشیده است، راه که می روند صدای کشدار زنجیر پابندشان در سکوت مبهم آسایشگاه می پیچد. اینها از جنس آسایشگاهی ها نیستند و با این حال سرگردان بین زندان و آسایشگاه در رفت و آمدند. تفاوت ظاهری مجرمان روانی با بیماران عادی توجه هر تازه واردی را جلب می کند. اما کافی است تا بیشتر بشناسی شان، آن وقت است که جرم شان را فراموش می کنی و درمان را در اولویت قرار می دهی. توهم احاطه شان کرده، گاهی افسرده اند و ساکت، گاهی هم همزادشان مثل سایه سربازها، هر نفس دنبالشان می کند. اولین جمله ای که از آنها می شنوی برخلاف بیماران عادی است. ناامیدی در حرف هایشان موج می زند. در اتاق های کار و درمان هم اوضاع چندان بر وفق مرداشان نیست و تبعیض در بازی ها و حرکات ورزشی، آنها را بیش از مکان های دیگر آسایشگاه، از دیگران متمایز می کند. کاردرمانگر های آسایشگاه های روانی می گویند: «مجرمان روانی به دلیل بسته شدن پاهایشان با زنجیر نمی توانند مثل دیگر بیمارها حرکات ورزشی انجام بدهند، بدوند و توپ بازی کنند. گاهی با حسرت به دیگران که مشغول بازی کردن هستند نگاه می کنند، با این حال وظیفه ما هم این است که طبق مجوز قضایی شان عمل کنیم و اجازه هر کاری را به آنها ندهیم.» در بخش مردان، تخت قاتلی روانی، که پاهایش محصور شده در قفل و زنجیر، تنها چند قدم با تخت بیماری عادی فاصله دارد، اما فاصله دنیاهایشان زمین تا آسمان است. فرهاد زنش را کشته، خفه کرده و حالا به عنوان یک مجرم خطرناک تحت درمان قرار دارد، اما مهران یک عاشق سرخورده است و بعد از این که دختر محبوبش با مرد دیگری ازدواج کرد اعصابش تحلیل رفت تا این که آسایشگاهی شد. در بخش زنان هم ماجرا همین است. قصه زهرا از زبان خودش قتل و جنایت نیست، اما هم اتاقی هایش می گویند او قاتل است. ترس و وحشت در وجودشان است و از هم اتاقی شدن با مجرمی روانی هراس دارند، ترسی که می تواند با تشدید بیماری شان همراه شود، اما اینجا منطق بر مدار دیگری می چرخد. نه زندان و نه آسایشگاه انگار هیچ کدام مجرمان روانی را نمی طلبند. در آسایشگاه های روانی درد را از هر طرف بنویسی درد نیست، زخمی عمیق است. زخمی که بر تن مجرمان نشسته و جامعه انگار فقط سیاهی شان را دیده است. زن باشی یا مرد فرقی نمی کند، مجرم مجرم است و زنجیرهای آهنی سنگین، زنانه و مردانه ندارد. حلقه های آهنی پاهای لاغرشان را در بند می کشد و آنها را قربانی قانونی می کند که از عدم اجرای آن، 39 سال می گذرد. قانونی که قرار بود برایشان سرپناه دیگری بسازد تا ضمن طی کردن دوران محکومیت، اختلالات و توهماتشان هم درمان شود، زندانی مخصوص مجرمان روانی. حکایت مجرمان آسایشگاهی در ایران، حکایت یک اتاق و یک زنجیر و یک درد نیست؛ واقعیت روزمرگی آنهایی است که روزی ساکنان شهر بودند و حالا بیماری، مجرمشان کرد. به این نقطه از آسایشگاه ها که می روی، «درد را از هر طرف بنویسی درد نیست» به اندازه سخت ترین مجازات و یک عمر حسرت و تبعیض است. درد را بیرون از آسایشگاه که بخوانی یک واژه سه حرفی است؛ و درد داخل آسایشگاهی که مجرم و غیرمجرمش در کنار یکدیگر می مانند، می خوابند و درمان می شوند قصه ای است تلخ و اندوهناک. مجرمان روانی و بیماران عادی، از این اتاق به آن اتاق می روند، بوی تند مایع ضدعفونی از راهروها بلند می شود، صدای مقطع و کشدار زنجیر پابند متهم در میان آواز حزن انگیز مرد بیمار گم می شود و آنها محکوم به ماندنند؛ گاهی تا ابد. بهناز مقدسی / تپش (ضمیمه چهارشنبه روزنامه جام جم)
جمعه 1 اسفند 1393 ساعت 12:24
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 105]
-
اجتماع و خانواده
پربازدیدترینها