محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830898514
عبور از فضاهای فلسفی با یک فیلم سیاسی بی ضرر
واضح آرشیو وب فارسی:فرهنگ نیوز:
نقد فیلم "من دیگه مارادونا هستم"
عبور از فضاهای فلسفی با یک فیلم سیاسی بی ضرر ویژگی اصلی این اثر توکلی همان عبور از فضاهای فلسفی محدود به چند کاراکتر است که فراخوانی برای جذب مخاطب بیشتر است، هر چند توکلی ثابت کرده در آثار پیشین خود زبان نمادین بصری را بهتر به اجرا می گذارد و به نوعی باید او را متعلق به همان جنس از سینما دانست.
گروه سینما و هنر فرهنگ نیوز : من دیگه مارادونا هستم شاید به نسبت تجارب قبلی بهرام توکلی،کارگردانش و حتی سایر آثار سینمایی سال های اخیر اثری نو و متفاوت باشد،هم در فرم هم محتوا اما این دلیل نمی شود که بی جهت دهان به تعریف و تمجید بگشاییم و این فیلم آشفته را اثری خاص و شگرف معرفی کنیم.
توکلی این فیلم را با بازی گلاب آدینه، سعید آقاخانی، ویشکا آسایش، هومن سیدی، پانته آ پناهی ها، مهسا علافر، علی استادی، سارا بهرامی، سهی بانو ذوالقدر، میثاق زارع، محمد کارت، سجاد تابش، جمشید هاشم پور، بابک حمیدیان و صابر ابرساخته و جواد نوروز بیگی تهیه کنندگی آن را بر عهده داشته است.خلاصه ی فیلم را چنین ذکر کرده اند که البته چندان گویای متن فیلم نیست ولی مانیفست آن است: تو می دونی من از چیه مارادونا خوشم میاد؟ از اینکه تو زندگیش هیچوقت واقعیت و رویا براش مرز نداشت، وقتی بازی می کرد با همه وجودش بازی می کرد، پرواز می کرد، بازی نمی کرد، وقتی معتاد شد یه کوه کوکائین می ریخت جلوش د بکش همه چیز و تا تهش می رفت، خودشو لوس نمی کرد… همه اش برای این بود که واقعیت و رویا براش مرز نداشت، اگه هم داشت اون نمی تونست مرزشونو تشخیص بده…
بهرام توکلی بیننده را ناامید می‌کند.بیننده‌ای که به انتظار دیدن اثری خوش سروشکل و جاندار به سینما می‌آید و درنهایت ملغمه‌ای از جیغ‌وداد و ادا تحویل می‌گیرد.او در تجربه‌ی جدید خود از فضاها و طراحی‌های آثار قبلی‌اش فاصله گرفته تا به مسیر تازه‌ای قدم بگذارد و توانایی خود را در حیطه‌ی کمدی هم بسنجد اما حاصل کار نشان می‌دهد ذوق و قریحه‌ی کافی برای این کار ندارد.همه‌چیز فیلم شلوغ،آشفته و درهم‌ریخته است. تعدد کاراکترها که مخاطب در برقراری ارتباط با آنها ناتوان می‌ماند و حتی بده بستان درستی بین آنها نیز شکل نمی‌گیرد،طراحی صحنه‌ی فوق آوانگارد و موسیقی تند،دیالوگ‌های مضطرب و مسلسل وار و میزان سن های پیچیده‌ای که بیننده را حیران می‌کنند و تمرکز او را در همراهی از میان می‌برند .چراکه همه‌ی این‌ها در خدمت داستان نیستند و دیالوگ‌ها مشتی شعارهای سطحی‌اند که سعی دارند به بیانیه‌های سیاسی پهلو بزنند و به هجو و هزل آنها بپردازند.اینکه خانواده‌ای آشفته را با سوژه‌ای به‌غایت مبتذل به‌صورت تمثیلی، نمادی از جامعه و سردمداران آن بدانیم،خب...با عرض معذرت دم‌دستی‌ترین فیلم‌نامه‌ای است که می‌شد برای اثر سینمایی به کار گرفت.
من دیگو مارادونا هستم یک فیلم بدون ژانر است که خود را به درودیوار می‌زند بلکه چیزی بگوید و از دغدغه‌های خانوادگی و اجتماعی به مسائل ملی و سیاسی برسد اما ضعف در ساختن و پرداختن درونمایه ی اثر آن را از رمق انداخته است.
کاش توکلی به‌جای فضای حجیم و پر دیالوگ فیلم و درهم‌برهم کردن پلان‌ها ،به هر کس نوبتی برای روایت درست اثر می‌داد و این چند پارگی را سروشکل عامدانه نمی‌داد.من دیگو مارادونا هستم می‌توانست مانند پرسه در مه،پابرهنه در بهشت و اینجا بدون من چفت‌وبست داشته باشد.همه‌چیزها باهم به طرز هنرمندانه‌ای همخوانی داشته باشند و دیالوگ‌های پینگ‌پنگی ، مونولوگ های کسالت‌بار و نریشن های لوس و تخت کاراکترهای این فیلم جای خود را به روابط سرزنده و دینامیک بدهند.
بازی‌ها البته آن اندازه بد نیستند و بازیگران تا جایی که می‌شود به کاراکترها چسبیده‌اند اما مسئله‌ی اصلی عدم هم ذات پنداری مخاطب با آن‌هاست.نمی‌گویم ما به ازای آنها را در جامعه نداریم،بلکه دغدغه‌شان که با جدیت و حرارت به دفاع از آن برمی‌خیزند حرف جامعه نیست و گرچه در لایه‌های زیرینش وامدار تفکری سیاسی است اما همان نیز بر دل نمی‌نشیند.گلاب آدینه است و اکت های انفجاری‌اش،صابر ابر و بابک حمیدیان در نقش‌های کوتاه اما متفاوت ظاهرشده‌اند که به‌خوبی توانایی‌هایشان را نشان داده و سعید آقاخانی با گریمی که تاکنون ندیده‌ایم،به طرز عجیبی ارتباط برقرار کرده و بدکی نیست. هومن سیدی علیرغم کسب سیمرغ مکمل برای این نقش به حق هیچ کار متفاوتی ارائه نداده و تمام طول کار انگار گنگ و بی‌حال است.
توکلی کارگردانی است که اهل اقتباس است،ادای روشنفکری درنمی‌آورد، ،حتی در آسمان زرد کم‌عمق علیرغم ضعف داستان خوش‌سلیقگی به خرج داده بود و فیلم کلی لانگ شات جذاب و قاب‌بندی‌های کارت‌پستالی و زیبا داشت،موسیقی گوشنوازی که روی کار به خوبی جا گرفته بود(موسیقی فیلم اخیر نیز جذاب است) و بازی های متوسط رو به بالا اما من دیگو مارادونا هستم بعد دیگری از خواسته ها و علایق او را رو کرد و نشان داد دوست دارد در هر ژانری توانایی اش را محک بزند.البته کاش دیگر در این ژانر محک نزند.
ویژگی اصلی این اثر توکلی همان عبور از فضاهای فلسفی محدود به چند کاراکتر است که فراخوانی برای جذب مخاطب بیشتر است، هر چند توکلی ثابت کرده در آثار پیشین خود زبان نمادین بصری را بهتر به اجرا می گذارد و به نوعی باید او را متعلق به همان جنس از سینما دانست. «من دیگو مارادونا هستم» دغدغه انسان و ارتباط او را در جامعه امروز و یا در سطحی وسیع تر به چالش می کشد. به سرمایه‌داری و هنر و فرهنگ توده در طبقات اجتماعی وارد می شود و آنها را براساس یک مشکل در حد سنگ ریزه ای در تقابل با هم قرار می دهد.
انسان هایی که مدام در تقابل با افکار و عملکرد یکدیگر هستند و در فرایند شکل دهی به نظام طبقاتی و اجتماعی خود با تردیدها و اتهاماتی مواجه می شوند و به یک گفتگوی مشترک سازنده نمی رسند.کاراکترهایی که هر یک قشری رانمایندگی می کند و به نقد خرده فرهنگ های طبقاتی در جامعه می پردازند. به هر حال توکلی آشکارا فضای کارش را تغییر داده و اینبار فاصله های خود را با مخاطب بدنه سینما نزدیک کرده و نگاهی جدی تر به مواجهه خود با توده دارد و به همین دلیل زبان خود را ساده تر کرده و نگاه نمادشناسانه اش را در بافت دیالوگ ها و گفتگوهای شخصیت های دو طبقه مورد نظرش جای داده است و باید این اثر را فارغ از فیلم‌های قبلی او و بصورت مستقل نظاره کرد.
دانلود تیزر فیلم "من دیگو مارادونا هستم" | دانلود فیلم
لینک را کپی کنید دانلود فیلم
93/11/27 - 10:09 - 2015-2-16 10:09:33
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فرهنگ نیوز]
[مشاهده در: www.farhangnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 19]
-
فرهنگ و هنر
پربازدیدترینها