محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1845225658
-محو خاطره‌های معطر تلخ
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
کامیار شاپور فرزند فروغ فرخزاد مجموعه‌ای از سروده‌هایش را بتازگی منتشر کرده است محو خاطره‌های معطر تلخ به سپیده رفتم/ با مهتاب بر شاخه و/ تنی از زندگی سرشار/ هنوز هم لبخندی برای خورشید و/ دسته گلی برای ستاره داشتم/ و راز زندگی را/ در هیاهوی عطر اطلسی‌ها/ در نسیم جستجو می‌کردم.
سطرهای بالا سروده شاعری است که بیش از آن که نام او را شنیده باشیم مادرش یعنی فروغ فرخزاد را می شناسیم؛ کامیار شاپور فرزند این شاعره و پرویز شاپور هنرمند دهه 40 است که بتازگی مجموعه ای از شعرهایش را منتشر کرده است. آنچه این بند شعر را برای ما قابل اندیشیدن و لذت بردن کرده، پیامی است که در پیوند با ذهن و ضمیر شاعر در زبان و بیان او پرروش یافته و در قالب واژه های آشنا و مألوف به گوش ما رسیده است. مجموعه پاره هایی که سازنده این پیام است، در مکان و معنای واقعی خود شکل گرفته و فضایی عطرآگین و امیدانگیز را در پیوند کارکرد واژه ها، به وجود آورده اند که می تواند حامل عاطفه، احساس، ابراز و اشتیاق و شیوه بیان شاعر باشد و تلخی و شیرینی پیام را در تناقضی «زیبا و تلخ» در ذهن مخاطب رسوب دهد و او را همچنان منتظر نگاه دارد. شاعر در ابراز پیام شاعرانه خود، خواسته یا ناخواسته، برای رسانیدن معنا، کوشیده است بدون پیچیدگی کلامی، با بیانی ساده و روان، شاعرانه سخن بگوید و بدون بهره گیری از فناوری های فریبنده نوین جهانی، داستانکی را بهانه روایتی کهنه و عاشقانه کند: «تک سوار می رسد از راه/ خورشید خون گرفته فرو می چکد از گلبرگ پامچال/ دشت نفسی مرطوب و سبز می کشد/ ... تک سوار می رسد از راه/ زمین مرطوب از سم ضربه های اسبقش می لرزد/... مرد کور نفس های زندگی را می دمد در نی.../ بانو با اطلس و آینه / نسیم را نوازش می کند...» همان گونه که می بینیم، شاعر در متن شعری بالا که حاصل تجربه های شهودگرایانه اوست، کمتر به «انتزاع» در بیان احساس و اندیشه خود روآورده و خیلی راحت و بدون رودربایستی، با طبیعت اطراف خود انس گرفته و تصویرهایی زیبا از چشم انداز زندگانی خویش به دست داده است؛ از این رو، کمتر شعری را از دفتر او می بینیم که با مقصود و محملی از عشق و عاطفه و خاطره همراه نباشد و ما را از درک و حس آن ناتوان کند: «باران/ در امتداد ساقه استخوانی کوکب ها/ عطر تجربه های گیاهی پاییز را/ قطره قطره/ به عمق حنجره تشنه نسیم می ریخت.» شاعر در نزدیک شدن به طبیعت توانسته با توصیفی ظریف، تناسب های هندسی و تاثیرهای حسی عناصر دیداری را تشریح کند و از این راه بر روحیه و فکر خواننده اثر بگذارد و تفکر عینی و تصویری خود را بدون ناهنجاری و لکنت زبانی القا نماید و این، نشانه پختگی و حرکت به سوی کمال است: «مهتاب که درآید / قرنفل که غنچه دهد / باران که بایستد / تو خواهی آمد / با جامه ای سبز / و چشمانم پر از زمزمه نارونه ها خواهد شد» هویت فردی کامیار شاپور در همه شعرهایش به تناسب موضوع و درونمایه متن، آشکارا قابل درک است. او کوشیده است در بیان فطرت شاعرانه خود، بی ریا و صادق باشد و خواننده را از شعرهای خود منفعل نکند، تا آنجا که خواننده خود را در بسیاری از شعرها، با هویت مدنی شاعر، شریک می بیند و به تفاوت ها و تعارض های فضای فکری و محیط زندگی خود با شاعر، پی می برد. به این ترتیب می بینیم کامیار شاپور به عنوان یک شاعر، چالش های زندگانی خود را به مجموعه شعری تبدیل کرده که می تواند حاصل تجربه های او و نماینده تعادل میان ناخودآگاهی و خودآگاهی او در زندگی باشد و خلاقیت نسبی شاعر را در بیان خاطره های دور و نزدیک خانوادگی اش نشان دهد: «پدر / حالا من با چشم های شیشه ای / در گورستان گل های بنفش زندگی می کنم / و چروک سال ها / استخوان های زنگ زده ام را زخم می زند / حالا من شبحی گمشده / در کوچه های نقره ای کابوس هستم ...» اینجاست که زبان شعر شاعر، به عنوان یک گزاره ادبی، با شیوه بیان او پیوند خورده و ادراک ما را از جلوه های پدیداری حیات، برانگیخته و فعال می کند. خوشبختانه از بند بازی های فن آورانه سرگرم کننده جهانی در این مجموعه شعر، خبری نیست و هر چه هست، خاطره های خالص و ارثیه تجربه های شاعرانه انسانی است که گاه گاهی در میان مه و غباری از خط های باران، این گونه از نسل خود سخن گفته است: «سلسله های تاریخ را/ در خطوط غم زده صورتم دنبال می کنم/ و خود را در گوشه های دوردست زمستان می یابم ...» این نشان می دهد که ما در شعرهای این شاعر، تنها با فردیت و ذهنیت او روبه رو نیستیم و در برخی شعرهای او، آشکارا درمی یابیم که شاعر به ارزش های قومی و اجتماعی خود نیز بی اعتنا نبوده است و با آن که زبان او از عنصر اندیشه اش، پیشی گرفته و در گوشه هایی از کلام او، با بازداشت باروری شناخت و تعلیق روبه روییم، او این هوشیاری شاعرانه را یافته که آگاهانه از مدنیت خود غافل نماند: «با تو ترانه ها مرده اند/ قیچی ها زمزمه قرقره ها را فراموش کرده اند/ و موش ها داستان های طاعونی را/ تکه تکه می جوند...» یا آنجا که خاطره های شاعر، عطری محو دارند و زمزمه تلخ شهرها، دودآلودند و جدایی ها آغاز شده و فردیت، چهره خود را در همه آسیب ها و کاستی های زندگی، بیشتر از هر وقت، نمایان کرده است: «از طغیان نیلوفر/ از بهارهای فلزی/ و شهر بادبادک های رنگی/ گذشته ام/ و در دوردست های حجم شیشه ای ذهن/ با خاطره ها که قلبم را به تپش می آورند/ و خواب های زمان های گمشده/ زندگی می کنم.» چرا نیلوفر؟ چرا اطلسی؟ چرا یاس ها و سپیدارهای کودکی؟ چرا خاطره ها، خاطره ها و خاطره ها؟ پاسخ اینها، ما را به ذات شعر کامیار شاپور و ذهن هنرمندانه بارور او هدایت می کند. شعر کامیار شاپور هم پاسخی است به نیازهای ضروری زندگانی شخصی و بی تابی های روحی - روانی او و هم بازتابی از سایه و مه تاریخ زنگ زده حیات اجتماعی نسل او. آنجا که گلی بنفش به نام «نیلوفر»، شعر او را با جهان طبیعی و کائنات پیوند داده و تجلی حضور جهان آفرین و هماهنگی حیات قدسی کیهانی را در قلب و چشم خواننده آگاه شعر، تابانیده و پیوند لذت و شیرینی زندگی را در صحیفه جانش، قابل درک کرده است. با آن که نمود آوایی و تاثیر و تحرک اجزای ساختاری شعر شاعر، همگرایی نسبی ایجاد کرده، وجود پاره هایی مانند: «روز را/ خواب گیسویش/ به آزفندک می ماند.» ارزش بنیادین شعر او را به عنوان یک گزاره هنری مهم، خدشه دار کرده و خواننده درمی ماند: «چرا شاعر به جای واژه کهنه «آزفندک» معنی زیبای آن، یعنی قوس و قزح را به کار نبرده است؟» هرچند لحن صدای شاعر و کارکرد هنری ـ ادبی کلام او، بیشتر ما را به یاد فروغ فرخزاد ـ مادر شاعر ـ می اندازد و تاثیر کارکرد زبانی فروغ را در شعرهای کامیار شاپور، قابل بررسی می کند بویژه آنجا که ساختار زبانی، زیر چیرگی و سایه سنگینی اندیشه اندوهگین شاعر و عاطفه زخمی او، نمود پیدا کرده است؛ افق معنایی شعر کامیار شاپور، محدود نشده، اما اجازه داده تا تاثیر کاریکلماتورهای پرویز شاپور ـ پدر شاعر ـ را هم در خود به نمایش بگذارد: «ساعت از سنگینی لحظه ها به فریاد می آید»، «معادله قلب به هم ریخته است» و «ساعت بیمارگونه لبخند زد/ و آینه تصویر دختر را بوسید» و... . روی هم رفته، شعرهای کامیار شاپور از ذهنی شفاف و سالم تراویده و در فضایی ادبی ـ هنری، رشد کرده و به ورزیدگی رسیده و آن گونه که از برخی از آنها برمی آید، توان واکاوی شاعرانه یافته است و این خود می تواند در آینده نزدیک، با تلاش و توجه کامیار شاپور، زیبایی و شایستگی ویژه ای را در شعرهای او به یادگار گذارد. عبدالحسین موحد/ جام جم
سه شنبه 14 بهمن 1393 ساعت 03:51
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 241]
-
فرهنگ و هنر
پربازدیدترینها