محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1829876606
- تالاب های ایران: لبخندی در میانۀ اندوه
واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: تالاب های ایران: لبخندی در میانۀ اندوه زاهدان- ایرنا- گری لوییس نماینده مقیم سازمان ملل در ایران در یاداشتی با بیان دردهایی از تالاب هامون و هامونیان و نقش تالابها در زندگی بشر و سایر موجودات زنده، وظیفه جامعه جهانی در قبال تالابها را گوشزد کرده است.
گری لوییس در این یاداشت نوشته است: نزدیک به ده سال پیش همه چیز بسیار متفاوت بود." این را حسن از ساکنان هامون، واقع در استان سیستان و بلوچستان در جنوب شرقی ایران می گوید. او ادامه می دهد: "قایق ها در آب بالا و پایین می رفتند. ماهی گیران به صید روزانۀ خود دست می یافتند. تا چشم کار می کرد همه جا اب بود و سرسبزی. هامون ها زنده بودند."
شوربختانه، این روزها هامون ها با وضعیتی متفاوت رو به رو هستند. آب هایی درخشان که زمانی مآوای مرغان مهاجر و منبع ماهیان فراوان بودند، از میان رفته اند. بسترِ خشک و خالی دریاچه گورستان قایق های واژگون و بلا استفاده و رها شده است.
حسن ادامه می دهد: "ما می کوشیم هشت مان گروی نه مان نباشد. در نتیجۀ این خشکسالی فاجعه بار تعدادی از ما به قسمت های دیگر کشور مهاجرت می کنند."
"تالاب ها برای آینده ما" موضوع امسال روز جهانی تالاب ها است. هنگامی به کسانی مانند حسن گوش فرا می دهیم، به پذیرش مسوولیت جمعی اجتماعی مان برای نگاهبانی از این گنجینه های ضروری و غالباً کمتر- شناخته شده زیست محیطی ناگزیریم.
بسیاری از مردم بی خبرند از اینکه تا چه اندازه تالاب ها در حراست از ما کمک می کنند: تالاب ها وجود آب آشامیدنی برای همۀ ما را تضمین می کنند. پسماندهای مضر را از آب جدا کرده و آن را تصفیه می کنند. محل زاد و ولد ماهیان به شمار می آیند، و از این راه به تغذیۀ ما کمک می کنند. از راه ماهی گیری و شیلات به معیشت کمک می کنند. تالاب ها که سرشار از گوناگونی زیستی هستند، در صورت مدیریت پایدار، می توانند منابع مهمی برای درآمدزایی از طریق گردشگران به شمار آیند.
طی نزدیک به دو سال گذشته، این فرصت مغتنم را داشته ام که به بیشتر قسمت های جمهوری اسلامی ایران سفر کنم. شگفتی های این تمدن غنی را دیده ام. ایرانیان سربلند و تاب آور را ملاقات کرده ام.
کوهستان ها، جنگل ها، آب ها و تالاب هایی را دیده ام که هوش ازسر انسان می ربایند. من تصاویری از زیبایی هایِ نفَس بُر را به چشم خود دیده ام. تجلی امید را دیده ام.
اما، شوربختانه، تصاویری از استیصال هم دیده ام: بیشتر آنها به چالش ِآب، که با آن رودررو هستیم، مربوط می شده اند. داستان هایی که در اینجا بازگو می کنم از ایرانیانی نقل می شود که معیشت شان، در نتیجۀ فشارِ تحمیل شده بر تالاب ها به دلیل مدیریت منابع آبی، آلودگی – و تا اندازه ای – پیامد تغییرات اقلیمی مورد تهدید واقع می شود.
قشم یکی از نخستین جاهایی بود که در فاصلۀ کوتاهی از ورودم به ایران به آن سفر کردم – جزیره ای زیبا در تنگۀ هرمز در خلیج فارس. قشم، که مقصدی محبوب گردشگران به شمار می آید، به تالاب ها، نسیم گرم دریایی و سرزمین اعجاب انگیز زمین شناختی دره چاه کوه می نازد. اما، این جزیره هم دشواری هایی مرتبط با آب دارد.
یکی از ساکنان محلی به نام عبدالرحمان می گوید: "در چهار، پنج سال گذشته، شاهد کاهش گوناگونی زیستی بوده ایم. آلودگی آب را در تالاب های مان می توانیم به چشم خود ببینیم که در پی نشتِ گازوییل از باکِ لنج ها روی داده است. آنچه زمانی خانۀ ماهیان گوناگون بود، اکنون یکی از آلوده ترین تالاب های ایران است."
اوایل سال جاری، در فروردین ماه از تالاب شادگان در استان خوزستان بازدید کردم، که اینک از جمله تالاب های در معرض خطر شمرده می شود. این هم از گفته های عادل و برادرانش است، که تالاب زمانی خانۀ آنان، و محل معیشت شان بود: "گاه خیال می کنم گم شده ام." در میانۀ اندوه، لبخندی غریب بر چهره اش نقش می بندد. او چنین ادامه می دهد: "دلم برای آن روز های خوش گذشته تنگ می شود که من و خانواده ام نزدیک تالاب زندگی و کار می کردیم، زیرا تالاب زنده بود. اما حالا خویشانِ من همه به شهر های دیگر مهاجرت کرده اند تا از پسِ زندگی شان بر آیند. تالاب ما به آهستگی دارد کوچک و کوچک تر می شود."
این داستان منحصر به حسن، عبدالرحمان، عادل نیست: با توالیِ هشدار دهنده ای در سراسر سرزمینی تکرار می شود که تالاب هایش زمانی گنجینۀ خاورمیانه به شمار می آمدند. فرسایش تالاب های ایران خسارات انبوهی به بارآورده است؛ هم به گوناگونی زیستی، و هم به زندگی مردم. زیرا، آنگاه که کشاورزی و ماهی گیری در تهدید باشند، معیشت مردمان نیز در معرض خطر قرار می گیرد. آنگاه که مردم نمی توانند از پایداری اقتصادی برخوردار شوند، اگر بتوانند مهاجرت می کنند؛ به جاهایی که دیگر مردمان پیش تر از آنها زندگی می کرده اند. پیامدها می توانند تند و ناگوار باشند. بی جاشدگان آسیب پذیرند. تنش در جوامعی که مهاجران به آنها می پیوندند پدید می آید. فشار بیشتری بر محیط زیست اعمال می شود، و این چرخۀ باطل می پاید.
این داستان ها همه شوم اند و ما آنها را از بیم مخاطره نادیده می انگاریم.
از این رو، هرگاه چنین افکاری را می شنوم، نگران زیست بوم و توسعه می شوم. اما آنچه مرا بیش از همه نگران می کند چالش های انسانی و انسان دوستانه است که احتمالاً با آنها رودررو خواهیم شد. شاید دهه ها بگذرد. اما شاید این چالش ها تنها چند سال با ما فاصله داشته باشند. با این همه، در میانۀ این نگرانی، داستان هایی حقیقی از موفقیت و دلگرمی هم هست.
برای نمونه، در آبان 1392، وقتی که از دریاچۀ ارومیه دیدار می کردم، نخستین تصویری که از آن داشتم ویرانم کرد. آنچه در گذشته یک دریاچه پررونق به شمار می آمد – و بزرگترین دریاچۀ آب شور ِخاورمیانه بود – با بستری خشک، نمکی و خالی جایگزین شده بود. باد نمک را بلند می کرد و بر کشتزار های لبۀ دریاچه می وزاند و صدمات جبران ناپذیر بر زمین های کشاورزی وارد می آورد. با این همه، برای دریاچۀ ارومیه امیدهایی پدیدآمده است.
طی سال گذشته، دولت های ایران و ژاپن به همراه سازمان ملل متحد به هم پیوسته اند تا به این چالش زیست محیطی بپردازند. برنامه آن است که با بهبود شیوۀ مدیریت آب در برخی از اراضی کشاورزی واقع در حوزۀ آبگیر دریاچۀ ارومیه، میزان بیشتری از این آب های ذخیره شده را به سوی دریاچه برگردانند. هدف آن است که – طی زمان – آب بیشتری به سوی دریاچه باز گردانده شود تا صرف پایداری زیست بوم گردد.
در اواسط تابستان 1393، پسر نوجوانی را به نام اسفندیار در نزدیکی روستای گُل ملاقات کردیم. او گفت: "می خواستم از شما به خاطر کمک به ما سپاسگزاری کنم." او ادامه داد: "پدرم دربارۀ روش تازۀ آبیاری تعلیم دیده که در مدت زمان طولانی به احیای بخش هایی از دریاچۀ ارومیه کمک خواهد کرد. حالا، پدرم لازم نیست ما را در جست و جوی کار رها کند و به جاهای دیگر برود. من هم وقت بیشتری با او صرف می کنم. خوشحالم."
او دربارۀ آینده اش فکر می کند و می گوید: "امیدوارم بزرگ که شدم بتوانم مهندس شوم تا به پدرم در حل مشکلات آب در محیط زندگی مان کمک کنم."
صدمات وارد شده به تالاب ها یک شبه پدید نیامده اند. سال ها طول کشید تا چنین شوند. دلایل بسیاری هم سبب آنها شده است. از همین رو، بازسازی آنها زمان بسیار نیاز دارد.
لازم است نخست بدانیم که مشکل وجود دارد. تنها در این صورت خواهیم توانست به حل آن بپردازیم.
همین حالا هم می توانیم رخ دادن تغییر را در اظهارات و اقدامات جناب آقای دکتر روحانی، ریاست محترم جمهور و معاون ایشان، سرکارخانم دکتر ابتکار شاهد باشیم. آنها- و دیگر راهبران و مقامات بلند مرتبه - به صراحت دربارۀ تهدید نسبت به محیط زیست و عواقب آن سخن گفته اند. آنها به درستی از پرداختن به این چالش ها به عنوان اولویت ملّی یاد کرده و دانسته اند که علم مدتی است دست به کار شده و لازم است سیاست خود را به آن برساند.
اما چگونه باید چنین کنیم؟ آموزش کلید بهبودی و احیای تالاب های ماست. اگر مردم را آموزش بدهیم (مانند پدر اسفندیار) و اگر گزینه های مختلف شیوۀ زندگی پیش ِ روی آنها بگذاریم – که گاه خود گزینه هایی دشوار هستند – می توانیم با همکاری هم این چالش ها را پشت سر بگذاریم.
بر این باور هستم که آموزش جوانان مان– مانند اسفندیار جوان - مهم است تا محیط زیست را نگاهبانی و حفاظت کنیم. از این رهگذر، امید می رود آنان اشتباهات کمتری از آنچه نسل من در سرتاسر دنیا مرتکب شدند انجام دهند. اشتباهاتی که دیگر نمی توانیم شاهد رخ دادن شان باشیم.
و در تمامی این ها، سازمان ملل متحد حضور دارد تا همچون شریکی ایران را در دست یافتن به راه حل ها یاری کند. و با ایرانیان همکاری کند تا این راه حل را اجرا نمایند.
گرامی باد روز جهانی تالاب ها!
لوییس، هماهنگ کننده مقیم سازمان ملل در جمهوری اسلامی ایران
13 بهمن 1393
14/11/1393
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 26]
-
گوناگون
پربازدیدترینها