محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1843612560
شب احمد غزالی برگزار شد
واضح آرشیو وب فارسی:ایسنا: یکشنبه ۲۸ دی ۱۳۹۳ - ۱۴:۰۰
نصرالله پورجوادی گفت: کسی که مبانی نظری استفاده از زبان شعر عاشقانه غیرعرفانی را در شعر عرفانی بیان کرد احمد غزّالی بود. به گزارش ایسنا، شب احمد غزالی به عنوان صد و هشتاد و ششمین شب از شبهای مجله بخارا با همکاری بنیاد فرهنگی اجتماعی ملت، مرکز دایرهالمعارف بزرگ اسلامی، بنیاد موقوفات دکتر محمود افشار، گنجینه پژوهشی ایرج افشار و انتشارات معین عصر شنبه 27 دی‌ماه در کانون زبان فارسی برگزار شد. در ابتدای این مراسم که با رونمایی از کتاب « ایوان جان» تألیف دکتر نصرالله پورجوادی همراه بود، بهزاد میرزایی به معرفی کتاب « ایوان جان» پرداخت. او سپس درباره مجموعه‌ی «گنج حکمت» گفت: این مجموعه مجموعه‌ای است خواندنی - شنیدنی که سعی دارد شاهکارهای نثر فارسی را که بعضاً کمتر خوانده یا شنیده شده‌اند، به مخاطبان عام معرفی کند. در ادامه مراسم علی نظیف‌پور با اشاره به سنت نقد ادبی گفت: نقد ساختارگرایانه به دنبال کشف یک ساختار کلی برای کل ادبیات و در مرحله بعد برای هر سبک ادبی است. در سوانح دوگانه‌هایی به کار رفته که بعدها در ادبیات عرفانی فارسی رایج‌اند. کشف این دوگانه‌ها از اصلی‌ترین وظایف یک ساختارگراست؛ دوگانه‌هایی مثل وجود/عدم، زبانی/تجربی، و زمینی/آسمانی از این قبیل هستند. او افزود: یک وظیفه دیگر ساختارگرا کشف یک روایت بنیادی واحد برای گونه ادبی است و در سوانح این روایت به این گونه بوده که گذر از عدم به وجود سلسه مراتبی در عشق است که عامل ثابت همه این دوگانه‌هاست. اما همه مراتب عشق یکسان نیستند و نهایت آن ذوب در خدا و یکی شدن با معشوق است که طی کردن این سلسله مراتب روایت پنهانی سوانح و دیگر آثار عرفانی است. سپس دکتر نصرالله پورجوادی درباره احمد غزالی و تصوف عاشقانه به سخنرانی پرداخت و گفت: احمد غزّالی مانند برادر بزرگترش ابوحامد محمّد غزّالی (متوفّی در 505) از نویسندگان دوزبانه خراسانی است که اکثر آثارش خوشبختانه به جا مانده است. احمد بسیار کم می‌نوشت و بیش از چند اثر کوتاه پارسی و تازی و چند نامه پارسی از او به دست ما نرسیده است. کتاب نسبتاً کم‌حجم حاضر که به عنوان گزیده آثار پارسی او چاپ و منتشر می‌شود بیش از نیمی از آثار پارسی او را در بر می‌گیرد، نیمی که از روشنی نسبی برخوردار است و خواننده را دچار سردرگمی نمی‌کند. پورجوادی موجزنویسی را از ویژگی‌های نوشته‌های احمد غزالی عنوان کرد و ادامه داد: احمد هر چند اظهار می‌کند که قصد داشته کلام خود را با اشارات همراه سازد ولی گاهی به نظر می‌رسد که مبهم‌نویسی جزو ذات نویسندگی اوست. مثلاً استفاده فراوان او از ضمیر به طور قطع درک معانی اصلی را دشوار می‌سازد و به نظر نم‌یرسد که در این مورد نویسنده تعمّدی برای مبهم‌نویسی داشته است. او افزود: مشکل دیگری که در فهم مطالب احمد غزّالی وجود دارد مسئله مفاهیم رمزی و استعاری (متافوریک) آثار اوست. ویژگی ادبی آثار پارسی احمد غزّالی فقط در این نیست که او از حکایت‌های عشقی و ضرب‌المثل و شعر و حتّی متافورهای رایج و آشنا، مثل باده برای عشق یا مرکب و اسپ برای روح، استفاده کرده است، او گاهی از رموزی استفاده می‌کند که منظور از آنها دقیقاً روشن نیست. پورجوادی ادامه داد: فهم آثار احمد غزّالی همیشه با دشواری‌هایی توأم بوده ولی کسی در گذشته درصدد حل این مشکلات از راه شرح‌نویسی برنیامده است. او همچنین گفت: احمد غزّالی شاعر نبوده است، برادرش محمّد هم نبوده، ولی احمد از طبع شعر برخوردار بوده و گاهگاهی ابیاتی، به‌خصوص به‌صورت ترانه یا رباعی، می‌سروده است. پاره‌ای از ابیات پارسی او در سوانح و در داستان مرغان از خود اوست. البته او به‌جز یک مورد، گوینده این ابیات را معرفی نکرده است. آن یک مورد هم رباعی‌ای است که می‌گوید: «تا جام جهان نمای در دست من است...» احمد تصریح کرده که این رباعی را در روزگار جوانی سروده است. رباعی‌های دیگر را هم بعضاً گفته است که دیگران سروده‌اند ولی بعضی را نگفته است و لذا می‌توان حدس زد که از خود وی باشد. رباعیاتی که انتخاب کرده‌ایم از همین دسته است. ابیات دیگری هم بوده که معاصران احمد یا دیگران بعداً به نام او ثبت کرده‌اند و ما از میان آنها هم انتخاب کرده و در بخش «اشعار» که آخرین بخش این گزیده است آورده‌ایم. او ادامه داد: در میان رباعی‌هایی که به احمد غزّالی نسبت داده شده فقط یک رباعی است که خود او گفته در روزگار جوانی سروده است. در مورد رباعی‌ها یا اشعار دیگری که در آثار مختلف به احمد غزّالی نسبت داده شده است نمی‌توان به یقین حکم کرد که از اوست. ولی دلایل و قراینی هست که احتمال اصیل بودن آنها را قویتر می‌سازد. یکی از آن دلایل این است که آن بیت یا ابیات را خود غزّالی نقل کرده باشد و نگفته باشد از سراینده دیگری است. دلیل دیگر این است که نویسندگان دیگر، به خصوص معاصران غزّالی آنها را به احمد نسبت داده باشند. و دلیل دیگر این است که آن شعر معنای عرفانی و عاشقانه داشته باشد. او همچنین گفت: احمد غزّالی یکی از نخستین کسانی است که شعر عرفانی و همچنین شعر عاشقانه سروده است و در اشعار عاشقانه خود از مفاهیمی که به عشق انسانی تعلّق دارد استفاده کرده است، به عنوان نماد یا استعاره (متافور). مثلاً او از جمله نخستین کسانی است که استعاره‌هایی چون جام جهان‌نما و آیینه دل و آیینه اسکندر و بت و بتکده و می و میخانه و کافری و گبری را، که بعداً در اشعار سرایندگان پارسی‌زبان متداول شد، در شعر به کار برده و حتّی در نثر هم از این زبان نمادی و استعاری بهره برده است. ابوحامد غزّالی فتوا داده بود که استفاده از این زبان از لحاظ دینی جایز است چون معانی آنها ظاهری نیست. اما خود او به سرودن این نوع اشعار نمی‌پرداخت. در حالی که برادر او احمد، خودش شعر می‌گفت و عملاً این زبان را به کار می‌برد. در واقع احمد را در تاریخ شعر عرفانی پارسی باید یکی از پیشگامان این راه دانست و اشعار او را هم، هر چند که شمار آنها زیاد نیست، باید به منزله طلایه شعر عرفانی پارسی به شمار آورد. احمد غزّالی صوفی است و تصوّف او تصوّف عاشقانه. در این تصوّف نسبت یا رابطه انسان با خدا از راه مفهوم عشق در نظر گرفته می‌شود. تصوّف عاشقانه را می‌توان در برابر تصوّف عابدانه قرار داد، تصوّفی که رابطه انسان با خدا از راه مفهوم عبودیت بیان می‌شود. او اضافه کرد: تصوّف عاشقانه احمد غزّالی که خود متأثر از آرای حلاج و برخی دیگر از مشایخ صوفیّه، به خصوص بایزید بسطامی و جنید بغدادی است تصوّفی است که مبنای فکری شعرای پارسی‌گو، همچون عطّار و مولوی و سعدی و حافظ را تشکیل داده است. این مذهب با تصوّف ابن عربی و پیروان او فرق دارد و مهمترین فرق آنها هم در این است که پیروان ابن عربی، همچون فخرالدین عراقی، عشق را همان وجود دانسته‌اند در حالی که برای احمد غزّالی و شعرایی که نام بردیم عشق و وجود یکی نیستند. او با بیان اینکه سنایی بدون شک نقش مهم و برجسته‌ای در شکل‌گیری این زبان عاشقانه در شعر عرفانی ما داشته است، اظهار کرد: ولی نقش احمد غزّالی را هم، که تا حدودی مقدّم بر سنایی است، نباید نادیده انگاشت. در واقع کسی که مبانی نظری استفاده از زبان شعر عاشقانه غیرعرفانی را در شعر عرفانی بیان کرد احمد غزّالی بود. او بود که با پیش کشیدن مفهوم عشق به عنوان امری مشکّک، یا مقول به تشکیک، راه را برای این نوع استفاده باز کرد. غزّالی عشق را یک حقیقت می‌دانست که هم می‌توانست در انسان باشد و هم در خدا. همین امر بود که راه را برای استفاده از زبان عشق انسانی در مورد عشق الهی باز کرد و اجازه داد که مفاهیم نمادین شعر عرفانی پارسی شکل بگیرد. در پایان این مراسم از کتاب «ایوان جان» رونمایی شد.
شب احمد غزالی
شب احمد غزالی
شب احمد غزالی
انتهای پیام
کد خبرنگار:
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایسنا]
[مشاهده در: www.isna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 106]
-
فرهنگ و هنر
پربازدیدترینها