محبوبترینها
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
دکتر عرفان فدایی وکیل پایه یک دادگستری
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1802502927
/یادداشت اقتصادی/ خلأ شرکت‌های توسعه‌دهنده میادین نفت و گاز با گذشت ۱۰۰ سال
واضح آرشیو وب فارسی:فارس: /یادداشت اقتصادی/
خلأ شرکت‌های توسعه‌دهنده میادین نفت و گاز با گذشت ۱۰۰ سال
عدم توانایی برنامه‌ریزی بلندمدت در صنعت نفت، از دست رفتن برخی از مهمترین میادین مشترک نفت و گاز و همچنین عدم رشد و توسعه مناسب و مطلوب بخش‌های تولیدی و خدماتی مرتبط، تبعات اصلی ناشی از فقدان شرکت‌های داخلی توسعه‌دهنده میادین نفتی و گازی در کشور است.
بسیاری از مشکلات بوجود آمده برای کشور در حوزه توسعه میادین نفت و گاز مانند عقب افتادگی در برداشت از میادین مشترک نفت و گاز و عدم برداشت صیانتی از همین میادین بهره برداری شده تاکنون را می توان در عدم وجود توسعه دهنده واقعی میادین نفت و گاز کشور دانست. توسعه دهنده واقعی باید ویژگی هایی مانند توان تامین مالی پروژه های نفت و گاز، توان مدیریت توسعه میدان، توان تخصصی در طراحی مدل توسعه میدان را داشته باشد. علی رغم وجود شرکت هایی مانند پتروپارس، پترو ایران، خاتم الانبیاء و پرشیا که با نام توسعه دهنده در کشور شناخته می شوند، این شرکت ها هم توانایی تامین مالی لازم برای انجام پروژه های بزرگ نفتی را ندارند، هم از لحاظ مدیریت فنی هنوز نقاط ضعف بسیاری در عملکرد آنها مشاهده می شود و هم ارتباط این شرکت ها با شرکت های زیر مجموعه که توانایی طراحی، تامین تجهیزات و ساخت و اجرا را داشته باشند، هنوز شکل نگرفته است. به عبارت دیگر، این شرکت ها هنوز توسعه دهنده واقعی نشده اند. معیار مناسبی را که می توان برای سنجش توانمندی شرکت های توسعه دهنده میادین، اندازه گرفت، تعداد قرارداد پروژه‌هایی است که این شرکت ها در رقابت با شرکای خود در خارج از کشور امضا کرده اند. پتروپارس تنها شرکت در میان برخی نو توسعه دهندگان صنعت نفت و گاز است که تاکنون دو قرار داد خارجی امضا کرده است ولی این دو قرارداد نیز به دلایلی که در رابطه با توسعه دهنده واقعی ذکر شده تاکنون ناتمام مانده است. دلایل بسیاری را می توان برای عدم به وجود آمدن شرکت های داخلی با قدرت توسعه میادین نفت و گاز برشمرد که مهمترین آنها را می‌توان این موارد دانست: 1- مهمترین عامل عدم وجود آمدن یک شرکت توسعه دهنده واقعی در صنعت نفت و گاز کشور را می توان عدم وجود نهاد حاکمیتی و تنظیم گر مناسب در حوزه نفت و گاز دانست. این در حالی است که در صنعت برق، تجربه مثبتی در این زمینه وجود دارد. شرکت مپنا هم اکنون نه تنها توانایی توسعه نیروگاه های برق در کشور را دارد بلکه در کشور های دیگر نیز در رقابت با توسعه دهندگان موفق بوده است. این شرکت ابتدا با تمایل وزارت نیرو شکل گرفت و سپس با حمایت های هوشمندانه این وزارتخانه و تنظیم گری مناسب روابط، گام به گام توسعه پیدا کرد و در این حوزه از توانایی بهره برداری به توانایی توسعه دهندگی رسید. متاسفانه در وزارت نفت به دلیل عدم قدرت کافی این وزارتخانه در اعمال حق مالکیت و حاکمیت بر منابع نفت و گاز کشور از سوی نظام و همچنین عدم وجود ساختارهای های مناسب تنظیم گری، شرکتی مانند مپنا در حوزه نفت و گاز کشور با قدرت حضور در بازار های بین المللی بوجود نیامده است. علی رغم آن که شرکتی مانند پتروپارس با هدف شکل گیری یک توسعه دهنده در صنعت نفت و گاز کشور به صورت خصوصی ایجاد شد ولی نگاه داشتن آن در حمایت های دولتی صرف آن را به یک مجموعه لخت تبدیل کرده است. در صورتی که اگر این شرکت گام به گام از حمایت‌های دولتی برای مواردی چون تامین مالی پروژه‌ها، نادیده گرفتن کاستی‌های مدیریتی و فنی جدا شده بود و به صورت مستقل به انجام امور خود می‌پرداخت، می توانست مانند مپنا به یک توسعه دهنده واقعی تبدیل شود.
2- عدم تمایل شرکت ملی نفت ایران به شکل گیری بخش توسعه گر نفت خارج از ساختار شرکت ملی نفت ایران، دلیل دیگری برای شکل گیری وضعیت فعلی است. تجربه ثابت کرده است هنگامی که قدرت و منافع در یک بخش دولتی جمع شود و مدیریت کلان دولت بخواهد از شدت این موضوع بکاهد، با مقاومت آن بخش روبه رو خواهد بود. با وجودی که شرکت ملی نفت ایران باید صرفا وظیفه تصدی گری را به عهده گیرد ولی به دلیل سیاست های اشتباه در حوزه وزارت نفت، برخی وظایف حاکمیتی نیز عملا در حوزه اختیارات این شرکت قرار گرفته است. به عبارت دیگر، این شرکت در بسیاری از پروژه های صنعت نفت هم خود کارفرما بوده است و هم مجری. این موضوع سبب شده است که این شرکت قدرت و منافع بسیاری را از این لحاظ کسب کند. در صورتی که وزارت نفت بخواهد وظیفه حاکمیتی و تنظیم گری خود را در راستای ایجاد یک توسعه دهنده واقعی در صنعت نفت اعمال کند، به دلیل آن که با اجرای این سیاست از اختیارات شرکت ملی نفت ایران کاسته خواهد شد، این شرکت به هر نحو سعی می کند مانعی برای اجرای این سیاست ایجاد کند. در صورتی که یک شرکت توسعه دهنده مستقل از شرکت ملی نفت ایران شکل بگیرد، با سیاستی مناسب می تواند توسعه و بهره برداری از میادین نفتی را به این شرکت واگذار کند، به این ترتیب در آینده تصدی گری شرکت ملی نفت ایران در توسعه میادین کم و این شرکت عملاً کوچک خواهد شد و بسیاری از منافع و قدرت خود را از دست خواهد داد. به این دلیل، شرکت ملی نفت ایران از خود واکنش نشان خواهد داد و جلوی توسعه این گونه شرکت ها را می گیرد. حل این معضل، به دخالت وزارت نفت وابسته است و به دلایلی که ذکر شد، می توان گفت تاکنون وزیر نفتی موفق نشده است این موضوع را پیش برد. تجربه راه اندازی شرکت های پتروپارس و پتروایران از مصادیق تایید کننده این موضوع است. این شرکت ها با هدف تبدیل شدن به توسعه دهنده های واقعی و مستقل در حوزه های نفت و گاز ایجاد شدند ولی هم اکنون خود به یک کارفرما پروژه های نفت و گاز ذیل شرکت ملی نفت ایران تبدیل شده اند. جابه جایی و رفت آمد مدیریتی مدیران نفت و گاز پارس به عنوان کارفرما با مدیران شرکت پتروپارس به عنوان مجری، یکی دیگر از علائم این موضوع است. ساختار خود شرکت ملی نفت ایران نیز برای تبدیل شدن به یک توسعه دهنده علاوه بر بهره بردار صرف، بسیار لخت است و بنابراین در آینده نمی توان از این شرکت برای توسعه میادین کشور نیز استفاده کرد. شرکت های پتروناس مالزی، پتروبراس برزیل و استات اویل نروژ اگر چه در ساختارهای دولتی بوجود آمده اند ولی به دلیل آینده نگری حاکمیت در رابطه با حوزه های نفت و گاز هم اکنون به شرکت های بزرگ توسعه دهنده تبدیل شده اند و این در حالی است که سابقه شرکت ملی نفت ایران بسیار بیشتر از این شرکت هاست. عدم وجود توسعه دهنده در کشور تبعات دیگری علاوه بر عدم توانایی برنامه ریزی بلند مدت در صنعت نفت و همچنین از دست رفتن برخی از مهمترین میادین مشترک نفت و گاز را نیز متوجه کشور کرده است. یک شرکت توسعه دهنده که قدرت طراحی و یا مدیریت طراحی، تامین تجهیزات و یا مدیریت تامین تجهیزات و ساخت و یا مدیریت ساخت و تامین مالی و یا مدیریت تامین مالی را داشته باشد می تواند لوکوموتیوی برای به حرکت در آوردن بخش های مختلف تولیدی و خدماتی کشور باشد. بخش های تولیدی مانند تولید کنندگان تجهیزات و مواد شیمیایی مانند دکل حفاری دریایی و خشکی، تجهیزات دوار مانند پمپ، توربین و کمپرسور، تجهیزات سر چاهی،الکتروموتور های برق، انواع لوله ها و افزودنی ها و بخش های خدماتی مانند بانک های کارآمد برای تامین مالی به روش های مختلف، بیمه ها به منظور بیمه دانش فنی و شرکت‌ها، پژوهشگاه‌های کارآمد برای برطرف سازی نیازهای طراحی و دانش فنی مورد نیاز از جمله این بخش های تولیدی و خدماتی است. بانک‌های کشور هم اکنون توان تامین مالی صنایع بزرگ نفت و گاز کشور را به صورت فاینانس پروژه‌ای ندارد و ساز و کاری که برای اعطای تسهیلات دارند به دلیل عدم بکارگیری این ظرفیت و عدم یادگیری این بخش و امتحان ریسک حاصل از آن، هم اکنون با تشدید تحریم ها، مشکلات خود را نشان داده و سبب شده است که تامین مالی این صنایع از سوی بانک های کشور تقریبا به موضوعی پیچیده تبدیل شود. هم اکنون یکی از مشکلات عدم وجود دانش فنی، طراحی واحدهای بهره بردار و توسعه دهنده یک میدان بزرگ نفت و گاز کشور، عدم وجود ظرفیت بیمه برای پوشش ریسک این طراحی ها است که ناشی از عدم بکارگیری کارآمد ظرفیت بیمه های داخل کشور است. اکثر پروژه های دانشگاه های کشور نیز به سمت و سوی مشکلات این صنعت سوق پیدا نکرده است، چرا که تاکنون نیاز واقعی به سمت این حوزه نیامده است. بررسی های مختلف نشان می دهد این لوکوموتیو تاکنون نتوانسته است به وظیفه خود عمل کند و باعث شده است که بسیاری از این بخش های تولیدی و خدماتی از خارج از کشور تامین شوند، البته ذکر این نکته لازم است که مشکلات دیگری نیز برای عدم رشد و توسعه مناسب و مطلوب بخش های تولیدی و خدماتی وجود دارد اما همانطور که اشاره شد، عدم شکل گیری شرکت های واقعی توسعه دهنده میادین نفتی و گازی کشور، یکی از بزرگترین دلایل عدم رشد و توسعه مطلوب این بخش‌ها است. با وجود آنکه تاکنون ظرفیت های کشور در حوزه توسعه میدان های نفتی و گازی فعال نشده است ولی در صورت رفع موانعی که بیان شد، می توان شاهد جهشی بزرگ در حوزه نفت و گاز بود. این موضوع نیازمند عزم جدی دولت، جداسازی وابستگی اقتصاد کشور به نفت، همراهی شرکت ملی نفت ایران و توسعه ظرفیت های خدماتی و تولیدی داخل کشور است و در صورت عدم تحقق این موارد، مسئولان صنعت نفت و گاز کشور در امتحان اقتصاد مقاومتی، نمره بدی خواهند گرفت. صادق رضوی- کارشناس انرژی انتهای پیام/م
93/10/20 - 10:37
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 92]
-
اقتصادی
پربازدیدترینها