واضح آرشیو وب فارسی:ایسنا: سهشنبه ۱۸ آذر ۱۳۹۳ - ۱۳:۰۲
رییس پژوهشگاه مطالعات اجتماعی و استاد پژوهشهای علوم انسانی با اشاره به ضرورت عبور از گفتمان عمرانی در برنامههای توسعهای و حرکت به سمت استقرار گفتمان اجتماعی و فرهنگی، اظهار کرد: باید تجارب 70، 80 ساله برنامهریزیهای کلان در کشور را مورد بازبینی قرار داده و تلاش کنیم زمینهساز امید و نشاط ملی در جامعه باشیم. به گزارش خبرنگار «اجتماعی» خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، نعمتالله فاضلی در پانل «رویکردهای منطقهای در حوزه رفاه اجتماعی» که در همایش ملی رفاه اجتماعی در برنامه ششم توسعه برگزار شد، با بیان اینکه باید برای تغییر گفتمان عمرانی به گفتمان اجتماعی و فرهنگی در برنامه ششم توسعه توجه نشان داد، گفت: اگر بخواهیم نظام فرایندی سیاستگذاری عمومی را در برنامه ششم توسعه دنبال کنیم، باید این چرخه سیاستگذاری را از تعریف مساله شروع کنیم. وی افزود: پیشنهاد میکنم برای پاسخ به این سوال که «مساله چیست؟» ببینیم مساله از درون چه گفتمانی برمیخیزد؟ سیاستگذاری و برنامهریزی شکلی از دانش است و تکنیک و بودجهریزی محسوب نمیشود. برنامهریزی به این معنا نیست که چند کارشناس بودجه دور یکدیگر نشسته، با هم مشورت کنند و ببینند پولها را چطور خرج کنند. متاسفانه از سال 1327 اولین برنامه عمرانی نوشته شد، تاکنون این روند حاکم بوده است. رییس پژوهشگاه مطالعات اجتماعی و استاد پژوهشهای علوم انسانی با اشاره به اینکه ناتوانی و عجز تاریخی 80 ساله ما این است که نمیتوانیم برنامههای تدوین شده را به مرحله اجرا برسانیم، گفت: مساله ما کل فرایند برنامهریزی است. برنامهریزی مجموعهای از تجربیات عینی و انضمامی که یک ملت در یک تجربه تاریخی طولانی آن را انباشته و به مجموعهای از ذهنیتها و مفاهیم تبدیل میکند. فاضلی افزود: باید برای رسیدن به حقیقت به یک تجزیه و تحلیل گفتمانی بپردازیم و ببینیم دانش و ذهنیت ما چه اجزایی دارد و کدام بخش از آن در فرهنگ سیاستگذاری ناقص است و سپس آن را اصلاح کنیم در غیراینصورت هر نوع صورتبندی مساله دچار مشکل خواهد شد. وی با بیان اینکه یکی از بحرانهای ما مدرسان و معلمانی هستند که یک دکتری گرفته و عنوان استاد را با خود یدک میکشند و وارد برنامهریزیهای کلان شده و تئوریهای موجود در برخی کتب را به عنوان دیدگاههای خود مطرح میکنند، گفت: اولین برنامه اقتصادی اجتماعی که در ایران در چارچوب دولت مدرن جدید طراحی شد، براساس گفتمان عمرانی بود که رکن اصلی آن ساخت و ساز است. در واقع مدرسهای که ساخته میشود یک ساختمان است اما نظامی نیست که تعلیم و تربیت را پایه اصلی قرار دهد و آن را بسازد. همانطور که استاد و معلم کاذب میسازیم به همان ترتیب میتوانیم نظام برنامهریزی نمایشی درست کنیم. گفتمان عمرانی ماکتی از نظام سیاستگذاری و برنامهریزی است. به گونهای که هنوز با بحران فقر، بیکاری، آسیبهای اجتماعی و اشکال گوناگونی از آشفتگیها مواجهیم. رییس پژوهشگاه مطالعات اجتماعی و استاد پژوهشهای علوم انسانی با اشاره به اینکه انسانها در این گفتمان عمرانی دیده نشدهاند، گفت: پس از حذف انسانها که میخواهند بیندیشند، مسوول باشند و دارای عواطف و احساسات هستند، دومین چیزی که حذف میشود، تاریخ، فرهنگها، آداب و رسوم و کهن الگوها هستند. در واقع مهمترین چیزی که حذف میشود، همین است و تکنیک جای تفکر را میگیرد و نمایش جای واقعیت مینشیند. فاضلی با بیان اینکه در تفکر مهندسی، به دلیل اینکه با پول سروکار دارید و در آن یک اقتصاد سیاسی عمیق نهفته است، میتوان ردپای فساد را دید، گفت: اگر بخواهیم به گفتمان جدیدی برسیم که خواستهها، احساسات، عواطف و اندیشههای ما در آن دیده شود، به گفتمانی نیاز داریم که نام آن را بسیج منابع اجتماعی و فرهنگی میگذارند. در واقع باید علاوه بر منابع مادی، منابع فرامادی را هم ببینیم. وی ادامه داد: بر این اساس بسیج منابع فرهنگی و مادی یعنی اینکه زبان فارسی به اندازه چاههای نفت ارزشمند است. اسلام و تشیع به اندازه چاههای نفت بلکه بیش از آن دارای ارزش است و آداب و رسوم و باورهای ما در برنامهریزیهای کلان مفید و کارآمد است. ما دارای انواع سرمایههای اجتماعی هستیم که آنها را در برنامههای خود ندیدیم و یک دلیل آن وجود استادان دانشگاه، کارشناسان و تکنوکراتهایی است که دانش خلاقه لازم را ندارند و به دنبال حفظ جایگاههای خود هستند. رییس پژوهشگاه مطالعات اجتماعی و استاد پژوهشهای علوم انسانی با اشاره به اینکه یکی از بحرانهای موجود ناتوانی سیستم بوروکراسی است، گفت: باید تلاش کنیم از تجربه برنامهریزی 70، 80 ساله خود بهره برده و به یک بازبینی انتقادی گفتمانی برسیم و با ادبیات تازهای وارد بحث برنامهریزی شویم تا در نهایت زمینهساز امید ملی و نشاط ملی باشیم. انتهای پیام
کد خبرنگار:
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایسنا]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 16]