محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1843868541
تخصیص یارانه نقدی خانوارها، استانی شود
واضح آرشیو وب فارسی:فارس:
تخصیص یارانه نقدی خانوارها، استانی شود
دولت می‌تواند در بودجه، درآمد هدفمندی را تحت سرفصل کلی «بودجه رفاهی»، به تفکیک استان‌ها براساس درآمد متوسط خانوار در هر استان تخصیص دهد.
قانون هدفمندی یارانه‌ها آنگاه که پس از حرف و حدیث‌های متعدد درباره اهمیت آن، در سال ۱۳۸۹ اجرایی شد، امیدهای فراوانی را برای کاهش فاصله طبقاتی در کشور و کارآمدی نحوه کمک‌های دولت به اقشار محروم ایجاد کرد. با این همه اکنون چهار سال پس از اجرای این قانون، به‌نظر نمی‌رسد پیاده‌سازی آن توانسته باشد به اهداف موردنظر خود دست یافته باشد. هدفمندسازی یارانه‌ها یکی از مهمترین بخش‌ها از یک طرح کلان‌تر با عنوان «تحول اقتصادی» بود که تغییر فرآیند اعطای یارانه‌ها را در نظر داشت. در این روند با حذف تدریجی یارانه‌ها از مواد سوختی، مواد خوراکی، آب، برق و سایر اقلام، مقرر شد بخشی از این یارانه‌های حذف شده (۶۰درصد در سال ۱۳۹۰) به صورت نقدی به مردم پرداخت شود و سایر درآمد این کار صرف کارهای عمرانی و فرهنگی می‌شود. پس از حرف و حدیث‌های فراوان درباره لایحه‌ای که دولت در این رابطه به مجلس فرستاد و با تغییراتی فراوان که هیچ‌گاه دولت وقت حاضر به تأیید آن نشد، به تصویب رسید، سرانجام در ۲۷ آذر ۱۳۸۹ محمود احمدی‌نژاد اجرای این قانون جنجالی را اعلام کرد و به‌طور ماهانه، ۴۵۵۰۰تومان به‌عنوان یارانه نقدی به مردم ایران پرداخت شد. کمی بعد از اجرای این قانون، نارضایتی‌ها از فرجام آن و انحراف از قانون اوج گرفت و عدم تخصیص یارانه صنعت از یک‌سو و پیامدهای فرهنگی و اجتماعی واریز یارانه نقدی از سوی دیگر باعث شد تا اجماعی درباره اصلاح آن میان نخبگان به‌وجود آید. اصلاحی که اعمال آن بر دوش دولت اعتدال گذاشته شد تا با توجه به نقدهای مطرح شده، روند موجود را تغییر دهد. یارانه نقدی، پاشنه آشیل هدفمندی یکی از مهمترین نقدهای پیش‌روی قانون هدفمندی، نحوه توزیع یارانه نقدی بود که نه تنها نتوانست شکاف طبقاتی را کاهش دهد، بلکه باعث خالی شدن روستاها به دلیل امنیت اقتصادی خانواده‌ها از بابت مبالغ واریزی دولت شد و همچنان کشورمان را در میان دولت‌هایی که یارانه رفاهی بالا پرداخت می‌کنند، نگه داشت. براساس پژوهش‌های صورت گرفته، دولت در سال ۲۰۱۲ بالغ بر ۸۲ میلیارد دلار یارانه پرداخت کرد. میزان یارانه پرداختی از سوی ایران معادل یک دهم کل یارانه پرداختی در جهان بوده است. بر این اساس ایران بزرگ‌ترین کشور یارانه‌دهنده در جهان برای مصرف سوخت‌های فسیلی نام گرفت، به‌طوری که ۴۰درصد از ۸۲میلیارد دلار یارانه پرداختی توسط دولت ایران به مصرف فراورده‌های نفتی، ۳۶درصد به مصرف گاز طبیعی و ۲۱درصد به مصرف برق اختصاص یافته است. براساس گزارش‌های بانک مرکزی، خانوارهای تهرانی به طور میانگین در سال گذشته ۴۰ میلیون و ۳۰۵ هزار تومان درآمد داشتند در حالی که ساکنان سیستان و بلوچستان تنها ۱۵میلیون و ۵۴۸هزار تومان درآمد داشتند با همه این انتقادات، قرار بر این شد که در گام دوم اجرای هدفمندی یارانه‌ها، این قانون اصلاح شده و دولت بتواند به‌گونه‌ای بهتر، درآمد حاصل از یارانه‌ها را مدیریت کند. اولین گام در این رابطه، صرفه‌جویی در میزان بالای یارانه نقدی پرداختی به شهروندان بود و دولت تحت فشار افکار عمومی قرار گرفت که یارانه ثروتمندان را قطع کند. با این وجود عدم شفافیت کسب درآمد در ایران به دلیل ناکارآمدی نظام مالیاتی، مانع از آن شد که دولت به‌درستی تشخیص دهد کدام خانوارها به دلیل استطاعت مالی، شایسته حذف یارانه نقدی هستند. استفاده از تجربه جهانی برای تخصیص بودجه رفاهی چنین بود که دولت یازدهم تلاش کرد مردم را به انصراف داوطلبانه از دریافت یارانه نقدی تشویق کند. تلاشی که با انصراف اقلیتی معنادار، عملا شکست خورد و به این ترتیب دولت همچنان سیاست دولت قبل در خصوص هدفمندی یارانه‌ها را ادامه داده و یارانه نقدی را به حساب خانوارهایی ریخت که نه فقط ارزش یارانه دریافتی‌شان به دلیل سقوط قدرت ریال، از ۴۵۵۰۰تومان در سال۸۹ به ۱۸۵۰۰تومان در سال۹۲ کاهش یافته، بلکه همچنان خود را مستحق دریافت یارانه می‌دانند. بنابراین اکنون که با کاهش شدید قیمت نفت، بودجه سال ۹۴ طی همین هفته تقدیم مجلس می‌شود، بار دیگر نگرانی‌ها از بابت چگونگی اعطای یارانه نقدی شدت گرفته است. پرسش اصلی اینجاست که دولت چگونه می‌تواند با تفکیک قائل شدن میان شهروندان مستحق دریافت یارانه نقدی و شهروندان غیر مستحق، عملا در هزینه‌کرد درآمد یارانه‌ها صرفه‌جویی کرده و به‌جای پرداخت مستقیم این درآمد به مردم، آن را صرف امور عمومی چون بهبود شبکه درمان و رونق تولید کند. دولت به ساکنان استان‌های محروم، یارانه بیشتر دهد همه پیشنهادهایی که تاکنون برای روش تشخیص خانواده‌های بی‌نیاز به یارانه مطرح شده، حاشیه برانگیز بوده است. سرک کشیدن دولت به حساب‌های مردم، تجاوز به حریم خصوصی نامیده شده، بهبود نظام مالیاتی، زمان‌بر است و ثروتمند دانستن همه خانوارها به‌جز کارگران ساده، می‌تواند جنجال‌آفرین باشد. با این وجود به‌نظر می‌رسد یک روش کارآمد برای سیاستگذاری در حوزه هدفمندی یارانه‌ها، استفاده از تجربه جهانی در این خصوص است. نگاهی به سیاستگذاری رفاهی در ایالات متحده آمریکا نشان می‌دهد که در این کشور به‌دلیل تنوع و تکثر وضع اقتصادی خانوارها، بودجه رفاهی در اختیار ایالات قرار گرفته تا به تفکیک مختصات هر ایالت، به خانوارهای مختلف، یارانه رفاهی پرداخت شده یا نشود. این همان مدلی است که در ایران نیز قابلیت اجرا دارد، به این معنی که می‌توان میزان یارانه پرداختی به هر خانوار را در هر استان متفاوت از استان دیگر در نظر گرفت و به‌جای تقسیم خانوارها به دهک‌های درآمدی که غیرممکن به‌نظر می‌رسد، سکونت جغرافیایی در هر استان را مبنای تفکیک جهت اعطای یارانه نقدی مبنا قرار داد. براساس گزارش‌های بانک مرکزی، خانوارهای تهرانی به طور میانگین در سال گذشته ۴۰ میلیون و ۳۰۵ هزار تومان درآمد داشتند در حالی که ساکنان سیستان و بلوچستان تنها ۱۵میلیون و ۵۴۸هزار تومان درآمد داشتند. در میان استان‌های ایران، پنج استان درآمدی پائین‌تر از ۲۰میلیون تومان در سال دارند. بعد از سیستان و بلوچستان، به ترتیب لرستان با ۱۷میلیون و ۲۳۷هزار تومان، هرمزگان با ۱۸میلیون و ۵۱۸هزار تومان، خراسان شمالی با ۱۸میلیون و ۶۶۴هزار تومان و کرمانشاه با ۱۹میلیون و ۵۷۴هزار تومان قرار دارند. در مقابل پردرآمدترین استان‌های ایران، بعد از تهران، آذربایجان شرقی با ۳۳میلیون و ۱۶۷هزار تومان و اصفهان با ۳۰میلیون و ۳۸هزار تومان هستند. درآمد متوسط خانوارهای ساکن این سه استان بالای ۳۰ میلیون تومان است و درآمد بقیه استان های کشور بین ۲۰ تا ۳۰ میلیون تومان سالانه درآمد دارند. البته این ارقام اختلاف درآمدی بین افراد فقیر و ثروتمند را نشان نمی‌دهد بلکه متوسط درآمد همه را در نظر می گیرد، با این حال دولت می‌تواند در بودجه، درآمد هدفمندی را تحت سرفصل کلی «بودجه رفاهی»، به تفکیک استان‌ها براساس درآمد متوسط خانوار در هر استان تخصیص داده و مثلا با افزایش یارانه نقدی یک خانوار سیستانی نسبت به خانوار تهرانی، مانع از مهاجرت از استان‌های کم‌درآمد به استان‌های پردرآمد و رشد حاشیه‌نشینی در استان‌های بزرگ شود. هرچند این پیشنهاد نیازمند بررسی‌های دقیق‌تر کارشناسی است، اما می‌تواند به‌عنوان یک راهکار آلترناتیو برای تخصیص یارانه نقدی در لوایح بودجه، موردنظر دولت و مجلس قرار گیرد. مصطفی انتظاری هروی منبع: رصد
93/09/09 - 01:30
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 44]
-
اقتصادی
پربازدیدترینها