محبوبترینها
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1852355581
کاش هیچ‌وقت بازنشسته نشوم
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
کاش هیچ‌وقت بازنشسته نشوم به هر کسی که جدول‌ضرب را بلد نبود، گفت برو، دستت را بشور و برگرد! فکر کردم یک جور تشویق است. بدم هم نمی‌آمد چند دقیقه‌ای از کلاس بزنم بیرون. اصرار و اصرار که خانم اجازه! من هم بروم دستم را بشورم. گفت برو. دست‌‌ها خشک نشده برگشتیم. وارد که شدیم دیدیم ترکه دستش گرفته و منتظرمان است. نفری یک ضربه به هر کداممان زد. ترکه روی دست‌های خیس، سوزشش را فراموش نمی‌کنم...
فریدا هاشمی محمدی هستم. 44 سال دارم و در تهران متولد شدم. خانه پدری ام در محله پیروزی بود و بعدها که خودم ازدواج کردم هم در این محله ماندم. کودکی هایم هنوز در همین حوالی پرسه می زند و از آن دور نشده ام. سه تا خواهریم و برادری ندارم. من فرزند وسطی هستم. کودکی و نوجوانی ام گره خورد به حوادث انقلاب و جنگ. مدرسه ما، ملی بود و مورد توجه انقلابیون. ما هر روز دعا دعا می کردیم یک اتفاقی بیفتد، مدرسه تعطیل شود و ما برویم خانه. آن موقع ها مدرسه واقعا خوب نبود. من خودم خاطره خوشی از معلم هایم ندارم. تا به امروز هم نه هیچ کدامشان را دیدم و نه دوست دارم که ببینم شان. کارشان فقط تنبیه بود، یا موی سرمان را می کشیدند یا مداد لای انگشتمان می گذاشتند و فشار می دادند و... تا دلتان بخواهد دفترهایمان را پاره می کردند. مدرسه هم یک کلاس بود که دائم دوست داشتیم از آن فرار کنیم. یکبار در یکی از کلاس ها که قرار بود جدول ضرب یاد بگیریم ، معلمان یکی یکی از همه پرسید ، به هر کسی که بلد نبود، گفت برو، دستت را بشور و برگرد! فکر کردم یک جور تشویق است. بدم هم نمی آمد چند دقیقه ای از کلاس بزنم بیرون. اصرار و اصرار که خانم اجازه! من هم بروم دستم را بشورم. گفت برو. دست ها خشک نشده برگشتیم. وارد که شدیم دیدیم ترکه دستش گرفته و منتظرمان است. نفری یک ضربه به هر کداممان زد. ترکه روی دست های خیس، سوزشش را فراموش نمی کنم.به خاطر همین چیزها معلمی را اصلا دوست نداشتم. در رویاهای نوجوانی ام خودم را در روپوش سفید دکتری می دیدم. شاید تلقین دوستانم هم بود؛ من شاگرد ممتاز بودم و همه بچه ها به من می گفتند خانم دکتر! سال 67 کنکور دادم اما رتبه ام 6000 شد. پرستاری و مامایی قبول می شدم اما من فقط پزشکی را دوست داشتم، به همین دلیل انتخاب رشته نکردم تا دوباره برای کنکور سال بعد بخوانم. یک روز خاله ام که فرهنگی است، آمد خانه ما و گفت که آموزش و پرورش برای جذب معلم حق التدریس آزمون می گیرد، بیا و شرکت کن. گفتم اصلا و ابدا! من و معلمی! به هیچ وجه دلم نمی خواست. گفت حالا تو در آزمون شرکت کن، یک جورهایی برای کم شدن اضطرابت هم خوب است. خلاصه شرکت کردم و قبول شدم. بعد هم گفتند که تو برو درس بده همزمان با آن برای کنکور هم بخوان. به حرفشان گوش دادم و رفتم؛ اما کتاب هایم را می بردم موقع زنگ تفریح بچه ها درس می خواندم. نمی دانم به یکباره چه اتفاقی افتاد که شیفته مدرسه و دانش آموزانم شدم و قید کنکور و روپوش سفید پزشکی را زدم. شاید کار خدا بود، او یک جاهایی برای انسان تصمیم های خوبی می گیرد. در مورد من که حداقل این طور بود. حالا با گذشت 26 سال معلمی، اگر زمان به عقب برگردد و 10 شغل را روبه رویم حاضر و آماده بگذارند، باز هم معلم می شوم. در تمام این سال ها معلم پسرها در دوره ابتدایی بودم. یکی دو سال معلم کلاس دوم و سال های دیگر فقط معلم کلاس سوم ابتدایی. سختی تدریس با پسرها بیشتر است، بالاخره بازیگوش ترند، اما بانمک و جذاب هستند. برای من که این گونه است. شاید بخشی از جذابیتش برای این باشد که خودم دوتا پسر دارم و ارتباط با پسربچه ها برایم راحت تر است. بزرگ هم که می شوند، با معرفت ترند. جایی معلم را ببینند، سلام و احوالپرسی می کنند. من وقتی دانش آموزانم را در خیابان یا جایی می بینم که موفق شده اند و زندگی خوبی دارند کلی به خودم مغرور می شوم. مثلا مدتی پیش در خیابان ماشینی دائم برای من بوق می زد، من صورتم را برنمی گرداندم تا این که به اسم صدایم زد که خانم هاشمی من شاگردتان هستم. وقتی همکلام شدیم گفت که دندانپزشکی خوانده و الان برای خودش یک پا دکتر شده است. کلی ذوق زده شدم. یا وقتی به حج تمتع رفته بودم، موقع نماز اصلا جا نبود دیدم آقای جوانی اصرار دارد که من جای او بنشینم، بعد از نماز گفت که من شاگردتان هستم و الان مدیرعامل فلان شرکت شده ام. معلم اینها را می بیند خیلی خوشحال می شود، انگار تلاش تو به ثمر نشسته باشد. پسرها وقتی که بزرگ می شوند، چهره شان خیلی تغییر می کند، بخصوص وقتی ریش و سبیل درمی آورند. اما با این حال شاگردهایم را می شناسم. سال گذشته ماه رمضان در خیابان اصلا حواسم نبود، از پشت یک موتور به من زد. نقش زمین شدم. راننده شروع کرد داد زدن که آهای خانم چی کار می کنی؟ حواست کجاست؟ تا برگشتم، شناختمش، شاگرد خودم بود. به اسم صدایش کردم گفتم آفرین! باریکلا! من چطور تو را تربیت کردم که این طوری هوار می زنی؟ دستم درد نکند با شاگرد تربیت کردنم. بیچاره دست و پایش شروع کرد به لرزیدن و عذرخواهی که خانم! بیایید ببریمتان دکتر. قصه جدول ضرب را یادتان هست؟ همان که به خاطرش ترکه جانانه ای خوردم. جانم برای تان بگوید که روزگار چرخید و چرخید و من خودم معلم سوم ابتدایی شدم. جدول ضرب و تقسیم هم در همین سال تحصیلی است. من چند روش بازی مثل منچ، مار و پله، ماشین سواری و چند کتاب برای یادگیری آن تالیف کردم. اگر آن یک ترکه را نمی خوردم شاید کار به اینجا نمی کشید. از قدیم گفته اند هر چیزی حکمتی دارد. در زندگی اشتباهات زیادی کردم. مگر می شود آدم اشتباه نکند اما همیشه تلاش می کنم از اشتباهاتم درس بگیرم و تکرارش نکنم. کار ما جوری است که فقط با انسان ها سر و کار داریم، یک خطا ممکن است زندگی کودکی را تا آخر عمر تحت تاثیر قرار دهد که تبعاتش آنی و ظاهری نیست. من همیشه در دلم دعا می کنم که اشتباه بزرگی در کارم نکنم، دعا می کنم هیچ وقت مدیون دانش آموزی نشوم. زندگی و کار من یکی است. ساعت ها مطالعه می کنم تا یک روش جدید در یادگیری کودکان ابداع کنم. هنوز هم اول مهر برایم عادی نشده و شب قبلش اضطراب می گیرم، چون فکر می کنم باید یک معادله مجهول را حل کنم. نگران شاگردهایم هستم که هیچ کدامشان را نمی شناسم. دائم فکرم این است که در آموزش و تربیتشان موفق می شوم یا نه؟ سال 69 ازدواج کردم. همسرم نظامی است اما از من فرهنگی تر است. همیشه کمک خوبی برای من بوده. حضورش مایه آرامش است. بچه هایم هم همین طور. من قبل از این که برای آنها مادری کنم، معلم بودم. همیشه در کلاس، درس، گروه آموزشی و سمینار و... روزم را شب کردم. پسرهایم الان یکی شان 24 سال دارد و برای خودش آقایی است و آن یکی هم به کلاس هشتم می رود. دلم نمی خواهد بازنشسته شوم، یک وقت هایی همکارانم می گویند هاشمی! چند سال داری تا از دست بچه ها راحت شوی؟ من ناراحت می شوم، چون به نظرم تعلیم و تربیت تعطیل ندارد. بچه ها دنیای من هستند.
با آنها حس خوب کودکی دارم. همیشه دعا می کنم که خدایا مرگ من را آن روز برسان که گچ را زمین بگذارم. آرزو هم زیاد دارم اما بزرگ ترین آرزویم این است که آرزوی هیچ آرزومندی آرزو باقی نماند. راوی: فهیمه سادات طباطبایی درباره خانم هاشمی... همه اش کلیشه است. یکسری حرف تکراری و درست که خیلی هم قشنگ است؛ خب راستش نمی توان از کنار این واقعیت براحتی گذشت که معلم شمعی است که خود می سوزد و به دیگران نور می دهد، اما هر بار هر کسی خواسته درباره معلمان بنویسد، حتما این جمله را خرج کرده است. معلم آنقدر آدم مهمی است که تقریبا همه آدم های مهم درباره نقش آن در زندگی حرف زده اند و ما که در انتهای این قافله ایستاده ایم؛ فقط مجبوریم زیر حرف هایی که دیگران زده اند، بنویسیم همه موارد فوق مورد تائید اینجانب است! غریبه که نیستید، درست است که معلم ها شمع هستند و ما از آنها نور گرفته ایم، اما خب همه شمع های دنیا مثل هم نیستند. به هزار و یک دلیل، همه ما برخی از معلم های مان را بیشتر دوست داریم و بعضی ها را کمتر. آن دومی ها، آنهایی که کمتر دوست داریم یا زبانم لال اصلا دوست شان نداریم، از آن دست شمع هایی هستند که نورشان به دودشان نمی ارزد. اصلا این مدل شمع ها کم هستند و محدود، اما اگر خاطرات مان را بالا و پایین کنیم، حتما هستند و نمی شود انکارشان کرد. همین قصه زندگی خانم هاشمی را دقیق بخوانید. یکی از همین شمع های دوست نداشتنی نصیبش شده، از اینها که زورکی می خواهند تو را دانشمند کنند و برای این کار هم به جای زبان محبت، ترکه در دست گرفته اند. نقش این معلم در ذهن خانم هاشمی آن قدر برجسته شده که تصمیم گرفته برای یاد دادن جدول ضرب، راهی پیدا کند که به طور کلی از ترکه و خشونت دور باشد. همه ما به طور طبیعی معلمان را دوست داریم، خیلی از خاطرات خوب مان را جایی می جوییم که معلم خوبی بوده، اما بخشی از خاطرات مان هم به معلم هایی مربوط است که آن قدر دوستشان نداشتیم که الان در جمع دوستان مان از شیرین کاری های خود برای آزار آن معلم عزیز صحبت می کنیم و چقدر هم از این مساله لذت می بریم، اما خب معلم های خوب نقشی پررنگ تر در زندگی ما دارند؛ لابد! در زندگی خانم هاشمی یک نکته ظریف دیگر هم وجود دارد، ما معلمان خود را می شناسیم، با نام مدرسه و کلاس و گاهی نمره ای که از او گرفته ایم. همه اینها را هم از حفظ هستیم. جالب این که این «قانون جذب خاطره» در یک کلاس درس، یک ماجرای دوسویه است. معلمان هم وقتی در یک کلاس از آن بالا دارند ما را نگاه می کنند، دارند خاطره جذب می کنند. آنها هم دارند از بالا ما را تقسیم بندی می کنند. این دانش آموز خوب است و آن یکی بد. این خاطره ها سال های سال در ذهن معلم ها می ماند. شاید آنها هم وقتی دور هم جمع می شوند، از شیرین کاری هایی که برای به خط آوردن دانش آموزان شیطان تر آورده اند برای هم تعریف می کنند و احتمالا از شاگردهای دوست داشتنی تر هم حرف می زنند که الان برای خود کسی شده اند و آنها در این مهم شدن سهمی داشتند. شاید برای این خاطرات است که معلم هایی مثل خانم هاشمی دوست ندارند بازنشسته شوند و می خواهند همیشه معلم بمانند. (ضمیمه چمدان) افشین خُماند
جمعه 04 مهر 1393 2:21 بازدید:6
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 52]
-
اجتماع و خانواده
پربازدیدترینها