تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1834714571
سنگيني کفه ترازوي دولت اعتدال به شرق
واضح آرشیو وب فارسی:خبرگزاری موج:
۲۸ شهريور ۱۳۹۳ (۰:۴۱ق.ظ)
سنگيني کفه ترازوي دولت اعتدال به شرق گروه اقتصاد سياسي
به گزارش خبرنگار خبرگزاري موج، تحولات بين المللي و موافقت نامه هاي اقتصادي اخير دولت يازدهم، از نوعي تداوم سياست نگاه به شرق ايران خبر مي دهد. امري که بيشتر تحليل گران را تا پيش از اين مجبور مي کرد که با قاطعيت در گرايش اقتصادي و سياسي دولت روحاني اظهار نظر نکنند. سياست نگاه به شرق و وجود مولفه هاي شرق گرايانه و تلاش براي توسعه روابط با کشورهاي آسيايي، امري بي سابقه در سياست خارجي جمهوري اسلامي ايران نبوده و در دوره هاي پيشين نيز با شدت و ضعف به چشم مي خورد، اما اين برداشت خاص دولت نهم و دهم از سياست مذکور و نحوه اجراي آن بود که «نگاه به شرق» را به عنوان مفهومي خاص با ويژگي هاي مختص به خود وارد عرصه سياست خارجي کشور کرد.
در واقع، آنچه به عنوان تعبير و تفسير دولت نهم و دهم از سياست نگاه به شرق برداشت شده و در عمل نمود پيدا کرد، نه تلاش براي توسعه روابط با قدرت هاي نوظهور آسيايي به منظور گشودن راهي نو پيش پاي اقتصاد، صنعت و ديگر حوزه هاي نيازمند توسعه در ايران، بلکه جهت گيري روابط به سمت کشورهايي بود که در جنبه هاي کلان سياست خارجي خود، با غرب و به ويژه آمريکا زاويه داشته و به انحاي گوناگون، نشانه هاي ضدهژموني طلبانه يا به تعبيري «ضد امپرياليستي» از خود بروز داده و يا دست کم، به تعبير دولتمردان وقت، پتانسيل هايي را در اين زمينه براي ايران فراهم مي کردند.
همچنين در دوره هاي قبل، تشديد فشارها بر ايران در قالب تحريم هاي بين المللي، عملاً ايران را به موضعي سوق داد که خواه ناخواه، کشورهاي «شرقي» را به عنوان تنها شريک باقي مانده ببيند و همين امر، ضمن محدود کردن فضاي مانور ايران، قدرت چانه زني کشور را نيز کاهش داد. شايد مهم ترين مصداق اين امر، در بحث صادرات انرژي نمود پيدا کرد که پس از تشديد تحريم هاي يکجانبه غرب، صرفاً راهي بازارهاي شرقي شده و شرکاي شرقي نيز در تحميل شرايط مطلوب خود به ايران از هيچ اقدامي دريغ نورزيده اند. به اين ترتيب بود که سياست نگاه به شرق عملاً به ضد خود تبديل شده و نتيجه منفي به بار آورد.
با روي کار آمدن دولت يازدهم و در پيش گرفتن مذاکرات ايران با 1+5 به صورت جدي و از سويي ديگر امضاي توافق موقت ژنو در آذر 1392 اغلب مقامات سياسي در داخل، خارج و تحليل گران را در پيگيري و اتخاذ سياست نگاه به شرق ايران با ترديد مواجه ساخت. اگر چه رفت و آمدهاي مسؤولين وزارت خارجه به کشورهاي غربي و از سويي ديگر رفت و آمدهاي مقامات سياسي و اقتصادي غرب به ايران نشان مي داد ايران به بازسازي روابط خود با غرب مي انديشد اما؛ پيدايش تنش در روابط روسيه با آمريکا و شرکاي غربي اش بر سر اوکراين، شرايطي را به وجود آورد که ايران را ملزم مي کرد در ديپلماسي خود و ملاحظات راهبردي اش شفافيت بيشتري به نمايش بگذارد.
با اين حال انعقاد تفاهم نامه 70 ميليارد يورويي ايران و روسيه در کميسيون مشترک اقتصادي اين شفافيت در رويکرد سياسي اقتصادي دولت را بيش از هر زمان ديگري نمايان ساخته است. ايران در بحبوحه مذاکرات دشوار با گروه کشورهاي ۱+۵ به از هم پاشيدن ديوار تحريم‌ها نياز دارد تا به اين ترتيب طرف‌هاي غربي را وادار به امتيازدهي کند. روسيه نيز به عنوان يکي از کشورهاي شاخص غيرغربي، به تازگي آماج تحريم اروپا و آمريکا قرار گرفته است و براي کاستن از فشارهاي اين تحريم‌ها، تمايل فراواني به گسترش ارتباط با همسايه جنوبي خود دارد.
محصول اين هم افزايي و اشتراک منافع و اولويت‌ها، انعقاد تفاهم نامه‌اي کلي براي گسترش تبادلات اقتصادي ميان دو کشور ايران و روسيه به ارزش ۷۰ ميليارد يورو بود. دو کشور البته پيش از اين نيز مبادلاتي با هم داشتند و حتي در اوج دوران تحريم‌هاي غربي عليه ايران، گرچه ارزش تبادلات ميان تهران و مسکو از ۴ ميليارد دلار به ۲ ميليارد دلار کاهش يافته بود ولي متوقف نشده بود.
گرچه عملياتي شدن اين تفاهم نامه خود محل بحث ديگري دارد اما بايد گفت تفاهمنامه اي که از سوي رؤساي کميسيون اقتصادي مشترک ايران و روسيه به امضا رسيد؛ نشان دهنده عزم جدي دو کشور براي توسعه روابط است. روابط ايران و روسيه در دوهه گذشته بر حوزه هاي غيراقتصادي تمرکز داشته است. درحالي که با توجه به تحول در روابط خارجي روسيه و تمايل جمهوري اسلامي به وجه اقتصادي رابطه با روسيه، همکاري هاي اقتصادي بيشتر مورد توجه قرار گرفته است. به ويژه براي روسيه که در معرض تحريم هاي فزاينده امريکا و غرب قرار دارد، بازار هفتاد ميليوني ايران که درآمد نفتي و گاز را هم مي تواند داشته باشد؛ بسيار جذاب است. در واقع روسيه در همان مسيري گام برمي دارد که پيش از اين چين گام برداشته است. هر دو کشور از غيبت رقباي غربي خود سود فراواني برده اند. اينک روسيه با امضا اين تفاهنامه مي کوشد از مزاياي گوناگون اقتصادي که در اين روابط اقتصادي تجاري با ايران درحوزه هاي مختلف وجود دارد بهره مند شود.
همچنين حجم بالاي مبادلات پيش بيني شده در تفاهم نامه نشان مي دهد سياست غرب در تشديد فشار از يک سو بر روسيه و از سوي ديگر بر ايران زمينه ساز نزديکي فزاينده روابط دو کشور شده است. بنابراين فضاي بين المللي به نوعي اين توسعه روابط را الزامي ساخته است. اما نکته اي که نبايد از آن غافل ماند اين است که روسيه در روابط با ايران عمدتا به جاي آنکه به عنوان وزنه اي در مقابل غرب در پرونده هسته اي عمل کنند، از کارت ايران و نزديکي با ايران، جهت چانه زني با غرب و تأمين حداکثري منافع خود بهره برده و به وقت خود، با قطعنامه هاي شوراي امنيت عليه ايران نيز همراه شده است.
هم اکنون اين کشور خود را ملزم به روابط اقتصادي با کشورهايي مي داند که در تقابل با سياست هاي آمريکا و متحدين غربي اش هستند و ايران بايد اين نکته را در نظر داشته باشد که اگرچه اين نزديکي منافعي را در کوتاه مدت براي کشورمان در پي دارد اما آنچه روسيه را ملزم به نزديکي هرچه بيشتر با ما ساخته، ناشي از تنگناهاي تحريم غرب است. ماجراي بحران اوکراين روسيه را به درگيري بزرگ با غرب کشانده و داستان تحريم طولاني ايران اين بار در روسيه تکرار شده است. بنابراين بهتر آن است که سياستگذاران تهران برخلاف دوره هاي قبل و با درس گرفتن از گذشته در پي شرط بندي بر سر برد و باخت در جدال روس ها با غرب نباشند.
تجربه حوادث سال هاي اخير، ايراني ها را به اين هوشياري رسانده که نبايد سرنوشت خويش را به قهر و لبخند قدرت ها گره بزنند. تداوم ارتباط با جبهه شرق همچون چين و روسيه و تلاش هرچه بيشتر براي ترميم روابط اقتصادي ايران با غرب، افق هاي اميدوارکننده اي را پيش روي دولتي مي نهد که توازن و اعتدال را سرلوحه کار خويش قرار داده است؛ ضمن اينکه اين امر قدرت چانه زني ايران در ميادين بين المللي را نيز مضاعف خواهدکرد.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبرگزاری موج]
[مشاهده در: www.mojnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 33]
-
سیاسی
پربازدیدترینها