محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1843966908
رابطه دولت و مجلس/ اتفاق خاصی نمی افتد
واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: رابطه دولت و مجلس/ اتفاق خاصی نمی افتد تهران- ایرنا- آینده رابطه مجلس و دولت بعد از استیضاح وزیر علوم در گفت وگو با الیاس حضرتی. نماینده پیشین مجلس می گوید: دولت هنوز واقعیت های مجلس را درک نکرده است. اما جمله پایانی این گفت وگو: «ضرر مجلس مرده و مطیع و ساکت برای مملکت جبران ناپذیر است».
او با وجود آنکه اصلاح طلب است و باید از استیضاح فرجی دانا ناراضی باشد، معتقد است برکناری آقای وزیر عمدتا به دلیل خطاهای استراتژیک و تاکتیکی خود دولت و مدافعانش در مجلس بوده است. او بر اهمیت رای اکثریت غیرسیاسی مجلس تاکید می کند و معتقد است که دولت با مدیریت حساب شده می تواند این رای های خاموش را به نفع خود همسو کند. استیضاح فرجی دانا، وزیر علوم دولت "حسن روحانی" این سوال را در اذهان ایجاد کرده که آینده روابط مجلس و دولت چگونه خواهد شد؟ آیا دولت در این استیضاح شکست خورد یا پیروز شد؟ برای یک تعامل مثبت و سازنده بین مجلس و دولت چه باید کرد؟ این پرسش ها را با نماینده دوره های متمادی مجلس و مدیر مسوول فعلی روزنامه اعتماد در میان گذاشتم:
* نخست از تجربه خودتان در مجلس بگویید.
- من از سال 1367 که انتخابات مجلس سوم شروع شد، وارد مجلس شدم. در آن زمان سن قانونی برای نمایندگی 26 سال بود و من جوان ترین نماینده مجلس بودم. قبل از آن هم در سپاه بودم و در جبهه مسوولیت فرماندهی لشکر قدس گیلان را به عهده داشتم. در عین حال در دفتر سیاسی سپاه نیز فعال بودم و با دقت جریان های سیاسی داخل کشور و اخبار را دنبال می کردم و ویژگی های هر یک از گروه ها را با دقت می شناختم. بعد از مجلس سوم، در مجلس های چهارم، پنجم و ششم نیز نماینده مجلس بودم. در دوره های سوم و چهارم و پنجم نماینده مردم رشت و در دوره ششم نماینده مردم تهران بودم. البته در تهران در لیست گروه های تاثیرگذار آن زمان مثل جبهه مشارکت و کارگزاران سازندگی حضور نداشتم و بیشتر حالت انفرادی داشت، اگرچه لیست های دفتر تحکیم وحدت و روحانیون و روزنامه نگاران نیز بی تاثیر نبودند، اما در کل ارتباطات انفرادی من با اقشار مختلف جامعه مخصوصا با ترک ها و گیلانی ها و ورزشکاران و قشر دانشجو و دانشگاهی بسیار مثمر ثمر بود که در نتیجه رای آوردم.
* شما چهار دوره در مجلس حضور داشته اید و به خوبی به نحوه تعامل مجلس و دولت آگاه هستید. به نظر شما این تعامل چگونه می تواند باشد؟
- در مورد رابطه دولت و مجلس تعاریف و نگرش های متفاوتی وجود دارد. عده یی معتقدند مجلس خوب، مجلسی است که کاملامطیع دولت باشد و هر کسی را که دولت به عنوان وزیر معرفی کرد، تایید صلاحیت کند و هر لایحه یی را دولت داد، بدون مخالفت تصویب کند و بدون نظارت اجازه دهد دولت هر کاری خواست، بکند و در نتیجه تمام خواسته های دولت را برآورده کند، یعنی لوایح مختلف دولت را تایید کند و هر جا دولت بودجه خواست، تصویب کند. ایشان معتقدند در این صورت دولت و مجلس هماهنگ هستند. اما گروهی دیگر معتقدند که در مجلس باید نمایندگان در کمین باشند و اجازه فعالیت به دولت ندهند، یعنی به وزرای پیشنهادی رای ندهند و هر جا که شد وزرا را استیضاح کنند و در استیضاح نیز به وزیر رای مثبت ندهند و مدام تذکر بدهند و به لوایح دولت با دید سوء ظن نگاه کنند و بودجه های دولت را زیر و رو کنند و در کل یک گارد وحشتناک منفی در مسیر کارشکنی داشته باشند.
* نظر خود شما چیست، چگونه رابطه یی میان دولت و مجلس را موثر می دانید؟
- به باور من هر دو نگرش درست نیست. مجلس و دولت هر دو منتخب مردم هستند. در مجلس نمایندگان به صورت جزو به جزو از شهرستان های مختلف رای آورده اند و در نتیجه در آن سلیقه ها و مطالبات گروه ها و اقوام و اقشار و طبقات گوناگون کشور از کرد و لر و ترک و ترکمن و بلوچ و فارس و شمالی و جنوبی و شرقی و غربی و زن و مرد و پیر و جوان و فقیر و غنی و... تبلور یافته است. همه این گروه ها شکل و شمایل خود را در مجلس می بینند بنابراین مجلس عصاره ملت است. رییس جمهور نیز منتخب مردم است و نماد ملی است. در قانون اساسی ما روال این گونه تنظیم شده است که مجلس از طرف ملت ماموریت دارد هم وظیفه تقنینی انجام دهد و هم وظیفه تایید و رای دادن و ارزیابی مدیران دولت را به انجام برساند و هم بر کار ایشان و نحوه اجرایی شدن قانونی که تصویب کرده، نظارت کند. همچنین مجلس اختیار دارد که هر گاه لازم دید به دولت تذکر دهد و اگر جواب مناسب نگرفت، سوال کند و در صورت لزوم هم در نهایت وزیر را استیضاح کند. ما به یک مجلس زنده نیاز داریم، زیرا اختیارات وسیعی در ید قدرت قوه مجریه هست. در تقسیم قوا، مجموعه وزن فیزیکی و اختیارات مالی و قدرت اجرایی قوه مجریه نسبت به دو قوه دیگر 80 به 20 است. به همین خاطر در قانون اساسی (همچنان که در سایر دنیا) عمدتا مجلس را مشرف به قوه مجریه می دانند تا با یک نظارت مستمر مانع از تخطی مجری از محدوده های تعیین شده شوند و دولت از اختیارات وسیعی که دارد، سوءاستفاده کند. یعنی مجلس اولااز طریق تنظیم قوانین و ثانیا به صورت لحظه یی بر دولت نظارت دارد. به همین خاطر است که مجلس باید پویا و زنده باشد، از دید من چنین مجلسی می تواند به نفع ملت گام بردارد. اما مجلس مطیع یا مجلس لجوج منافع ملت را تامین نمی کند. ما به عنوان اصلاح طلب باید از زنده بودن مجلس استقبال کنیم، ولو اینکه در این زنده بودن جریان امور به گونه یی پیش برود که دو نفر نیروی خوب هم از دست برود یا امکان خدمت در یک سنگری را از دست بدهند، این چندان مهم نیست زیرا سنگر برای خدمت زیاد است. مثلاآقای نجفی را برای خدمت در وزارت آموزش و پرورش تایید نکردند، به سازمان میراث فرهنگی رفت، بعد هم که از آنجا بیرون آمد، سرپرست وزارت علوم شد، قبل از آن هم در تعیین سیاست های کلان اقتصادی نقش موثری داشت. بنابراین از نیروی خوب در جاهای مختلف می توان استفاده کرد و مهم آن اصل اساسی است که ما یک مجلس زنده، حراف، ناظر و حساس نسبت به قوه مجریه داشته باشیم.
* ویژگی مجلس زنده از دید شما چیست؟
- مجلس زنده، مجلسی است که در آن گروه ها و فراکسیون های صنفی و سیاسی متفاوتی وجود داشته باشد. ما از اینکه تشکل های مختلف در مجلس باشد، حتی اگر مخالف با ما باشند، حمایت و استقبال می کنیم و معتقد به اصل تشکل، کارجمعی و کار هماهنگ و تنوع و تکثر فراکسیون ها و تشکل های زنده هستیم. الان جبهه پایداری یک فراکسیون فعال و زنده در مجلس است. من همیشه آنها را تحسین کرده ام و گفته ام که وجود یک فراکسیون اقلیت توانمند که توانسته اکثریت را تحت تاثیر خود قرار بدهد، بسیار مغتنم است. حتی اگر گاهی فعالیت های ایشان جنبه تخریبی داشته باشد و نقدشان افراطی شود. در هر صورت نفس وجود گروه های فعال پرسشگر خوب است. این گروه ها در جامعه هم باید حضور داشته باشند. ما از یک مجلس زنده، پویا، پرسشگر و منطقی استقبال می کنیم. البته همه این ویژگی ها نسبی است و مرزهایی دارد که فراتر از آنها تبدیل به عناد و لجاجت و کارشکنی و تخریب می شود.
* از نظر شما با توجه به ویژگی هایی که برای مجلس فعال و زنده گفتید، در دوران های متوالی مجلس شورای اسلامی کدام یک موفق تر بوده است؟
- به نظر من در ادوار مختلف مجلس، مجلس اول از همه قوی تر بود ،زیرا یکی از ویژگی های مجلس قوی آن است که نیروهایی توانمند و صاحب نظر و پخته در آن حضور داشته باشند. مجلس محل کارآموزی سیاسی نیست. حسن مجلس اول این بود که نسل اول کسانی که دوران ستم شاهی را تجربه کرده بودند و صاحب نظر و ایدئولوگ بودند، در آن حضور داشتند. یعنی از میان همه گروه های سیاسی، افراد شاخص و نفرات اول در مجلس حضور داشتند. ما اگر بخواهیم مجلس را در جایگاه واقعی اش قرار دهیم، باید از تمام گروه ها و جریان ها، نفرات برجسته و اول به مجلس حضور یابند، نه اینکه نفرات تحتانی خود را به اعتبار نام گروه به مجلس گسیل کنند. مجلس جای سیاست ورزی است، منتها برای کسانی که از تجربه غنی برخوردار باشند. در آن زمان از حزب جمهوری اسلامی، مجاهدین انقلاب اسلامی، نهضت آزادی، سازمان مجاهدین خلق، چریک های فدایی اکثریت، حزب توده و... سایر گروه ها، نفرات اول و رهبران و دبیرکل ها کاندیدا شده بودند. البته بعدا عده یی از آنها به انحراف گراییدند و مثل مجاهدین خلق به مبارزه مسلحانه روی آوردند. بعدا از دل همان مجلس اول بود که مقامات بلند پایه و ارکان نظام مثل رییس جمهور و رییس قوه قضاییه و نخست وزیر و... بر آمدند. حضور افراد کارکشته وزن مجلس را بالامی برد. به همین خاطر در مجلس باید افراد نخست کاندیدا شوند و از بین ایشان نمایندگان مجلس انتخاب شوند.
* به بحث اصلی بازگردیم، رابطه دولت و مجلس در این دوره ها چطور بود؟
- رابطه دولت و مجلس همیشه خوب بوده است. مجلس ما همچنان زنده و پویاست. در سایر فعالیت ها و نهادها در دوره هایی رکود ایجاد شد، مثل دانشگاه ها، احزاب و حوزه های مختلف اجتماعی. اما مجلس همیشه فعال بوده است و نماینده ها مسائل ریز و درشت مردم را در قالب تذکر، سوال، صحبت، نطق قبل از دستور، پیشنهاد طرح هایی که ارائه می دهند و موافقت ها و مخالفت های شان بیان می کنند.
* دلیل این امر چیست؟
- در کشور ما غیر از تهران که انتخابات آن شبه حزبی و در واقع لیستی است، در بقیه شهرستان ها نمایندگان بر اساس برخوردهای چهره به چهره و مستقیمی که با آحاد مردم دارند، رای جمع می کنند، یعنی از تک تک مردم رای جمع می کنند. غیرحزبی بودن عیب است، اما محاسنی هم دارد، یعنی برای نماینده یی که در مجلس هست، هیچ چیزی مهم تر از منافع مردمی که به او رای داده اند نیست، به همین خاطر است که آن نماینده تمام نگاهش به آن مردم است و حتی گاه در یک موضوع منافع حوزه انتخابیه را بر منافع ملی ترجیح می دهد. اما خوبی این امر آن است که آن نماینده خود را نوکر مردمش می داند، زیرا می داند که اگر خودش را به یک وزیر یا شخص بلندپایه وصل کند، هر لحظه ممکن است این ارتباط گسسته شود، اما رای آن مردم را همیشه می تواند حفظ کند. از دید کلان ممکن است این موضوع چندان مثبت نباشد، اما در نگاه خرد شاهدیم که یک نماینده همواره خود را در غم و شادی مردم شریک می داند. در هر صورت نماینده مجلس نماینده توده های مختلف مردم است و با قشر یا گروه خاصی ارتباط ندارد. من در تجربه شخصی خودم شاهد بوده ام که درباره نمایندگان شهرستان ها، مردم حکمرانی می کنند و از موضعی بالابا نماینده برخورد می کنند و از نماینده می خواهند که شفاف و آشکار عملکرد خودش را بیان کند و مرتب از او پرسشگری می کنند. این یکی از صحنه های زیبای روابط مردم و نمایندگان است.
* آیا در دیگر کشورها نیز وضع به همین منوال است؟ به طور کلی اگر بخواهیم نمایندگان مجلس را از منظر ارتباط شان با دولت دسته بندی کنیم، به چند گروه تقسیم می شوند؟
- خیر، در دنیا رابطه مردم با نمایندگان را احزاب سر و سامان می دهند و مردم را آموزش می دهند به نحوی که درخواست های مردم، مطالبات کلان ملی باشد. اما در کشور ما چون نظام حزبی نداریم، احزاب موسمی و فصلی هستند و در نتیجه نماینده ها مستقیما با مردم ارتباط می گیرند. به طور کلی نمایندگان مجلس را می توان در سه گروه عمده تقسیم بندی کرد: دسته اول نمایندگانی هستند که به لحاظ ایدئولوژیک، سیاسی، حزبی و جناحی طرفدار دولت وقت هستند و حس می کنند دولت متعلق به جناح خودشان است. این افراد الزاما منافع مادی هم ندارند، بلکه تنها گرایش های سیاسی مشترکی با دولت دارند و در نتیجه سخت با دولت وقت همکاری می کنند و کمک حال دولت هستند. گروه دوم نیز که جنبه ایدئولوژیک دارد، مخالفین صددرصد دولت هستند. هر دو دسته در تمام دوره های مجلس بعد از انقلاب در اقلیت بوده اند. یعنی در هر دوره حدود 30 الی 50 نفر طرفدار و 30 الی 50 نفر هم مخالف دولت در مجلس حضور داشته اند. این تعداد در کل 100 نفر از 290 نماینده مجلس را تشکیل می داده اند. اما اکثریت مجلس قشر خاکستری آن است که در همه دوره ها نیز حضور داشته اند. نمایندگان این گروه نه طرفدار صددرصد دولت هستند و نه مخالف صددرصد آن، بلکه برای ایشان اصل منافع و مشکلات حوزه های انتخابیه شان است. این البته از آفت های مجلس است، اما در طول دوران نمایندگی، حدود 80 درصد از انرژی 80 درصد از نمایندگان صرف مسائلی می شود که ربطی به وظیفه اصلی و ناب نمایندگی شان ندارد، یعنی بیش از حد به مسائل حوزه های انتخابیه شان توجه می کنند و آنها را در محور قرار می دهند. در نتیجه این نمایندگان در روابط شان با دولت عمدتا به منافع و فوایدی برای حوزه های انتخابی خودشان فکر می کنند. اینجاست که هنر دولت ها شروع می شود. زیرا درباره آن پنجاه نفر مخالف که کاری نمی تواند بکند، درباره موافقان هم که لازم نیست کار خاصی صورت بگیرد، مهم آن دویست رای خاکستری است که تعیین کننده است. این افراد در جاهای مختلف به صورت های مختلف خود را نشان می دهند. اینچنین هم نیست که انسجام تمام عیار داشته باشند. مثلاگاهی یک فراکسیون مناطق محروم تشکیل می دهند و برای مثال در مورد موضوعی مثل گازرسانی به مناطق محروم فعالیت می کنند. این فراکسیون ها سوژه یی، مرحله یی و مقطعی خود را نشان می دهد و از آنجا که تعداد حوزه ها زیاد است، رای شان بسیار اثرگذار است.
* یعنی شما معتقدید دولت هایی که توانسته اند تعامل مثبتی با این نمایندگان حد وسط داشته باشند، موفقند؟
- بله، این تعامل باید همراه با احترام و توجه کردن به ایشان باشد. دولت نباید برای مثال به نماینده تهران که دو میلیون رای آورده بیشتر از یک نماینده شهرستانی توجه کند. اگر یک نماینده شهرستانی احساس کند که از جانب دولت تحقیر می شود، به صف مخالفان دولت می پیوندد. هیچ تفاوتی میان نمایندگان از حیث تعداد رای وجود ندارد و همه نمایندگان در مجلس یک رای دارند و میزان زمان شان برای صحبت کردن و نطق پیش از دستور یکی است. دولت معقول، دولتی است که برای نیروهای حد وسط زمینه یی ایجاد کند و برای شان برنامه داشته باشد. لازم است هم معاون پارلمانی خود رییس جمهور و معاون پارلمانی تک تک وزرا و هم خود وزرا حساب ویژه یی برای این دسته از نمایندگان داشته باشند. زیرا این نمایندگان از نظر سیاسی کاری به دولت ندارند، بلکه با کارکردهای دولت در حوزه انتخابیه شان سر و کار دارند و می گویند که دولت باید برای حوزه انتخابیه ما کاری بکند. این ارتباط ظرافت های خاص خودش را دارد. اگر دولت ها به این بخش وسط توجه نکنند، گرفتار می شوند، زیرا این بخش تحت تاثیر پیام های سیاسی و ایدئولوژیک قطب های موافق و مخالف دولت قرار می گیرند و ایشان سوژه هایی تعریف می کنند که ممکن است از رای دولت بکاهد.
* برای برقراری این تعامل دولت چه می تواند بکند؟
- دولت با امکانات وسیعی که در اختیار دارد، می تواند این بخش ها را مدیریت کند. این نمایندگان باید حس کنند که دولت ایشان و حوزه های انتخابیه شان را به رسمیت می شناسد. حتی دولت باید مباحث شخصی را به سمتی هدایت کند که بخش خواسته های حوزه انتخابیه اهمیت پیدا کند. البته امکان دارد که در برخی موارد موفق هم نشود، مثلاآقای احمدی نژاد صدها پروژه در حوزه های انتخابیه تعریف کرد، اما در عمل به دلیل محدودیت ها ناکام ماند. بنابراین باید با کمک و همکاری خود نمایندگان آن حوزه ها، اولویت بندی کند. این ارتباط مستمر سازنده با احترام متقابل موجب می شود که اکثریت این مجموعه در کنار دولت قرار بگیرند و کار دولت برای لوایح اش و رفع مشکلات قانونی اش تسهیل شود. راه حل دیگر ارتباط منظم تک تک وزرا با مجلس است. ممکن است سه ماه از یک وزیر سوال نشود، در این سه ماه نباید مجلس را فراموش کند. وزیری موفق است که بتواند تعداد رای اعتمادهای خودش را بیشتر کند و رویش ها (رای هایی که اضافه می شود) را بیشتر از ریزش ها (رای هایی که از دست می رود) بکند. اگر آرای یک وزیر کم شود، نشان دهنده ضعف خود آن وزیر است.
* البته مشخص نیست که چه کسانی به یک وزیر رای داده اند.
- چرا، در بیشتر مواقع مشخص است. البته ممکن است چند رای جابه جا شود، اما در کل مشخص است که چه تعدادی به یک وزیر رای مثبت و چه تعداد رای منفی داده اند. اتفاقا وزیر می تواند از همه اینها استفاده کند. حتی یک وزیر موفق می تواند از کسی که به ظاهر ادعا می کند به او رای مثبت داده، استفاده کند و با او تعامل مثبت کند. به طور کلی وزیر باید اولابا کسانی که به او رای داده اند، ارتباط مثبت برقرار کند و ثانیا با دیگران نیز رابطه خوبی داشته باشد. در واقع بخشی از کار وزرا تعامل مثبت و سازنده و جذاب و ایجابی با نمایندگان مجلس است. وزیر نباید کار را به طرح سوال بکشاند، زیرا سوال ناشی از ابهام است و وزیر نباید اجازه بدهد که ابهام مطرح شود.
* با توجه به این موضوع، فکر می کنید وزیر علوم تعامل خوبی نداشته که استیضاح شدو رای نیاورد؟
- به نظر من در بحث وزارت علوم عوامل مختلفی دخیل بود. مهم ترین آنها ضعف خود دولت بود.
* ضعف دولت یا وزیر؟
- دولت و البته وزیر به عنوان زیرمجموعه یی از دولت.
* چرا؟
- اولامعتقدم روابط عمومی آقای فرجی دانا که فرد بسیار شریف و خدومی است، با وجود قابل احترام بودن، ارتباطش را با روزنامه ها و رسانه ها قطع کرده بود. به همین شکل تعامل وزارت علوم با نمایندگان پایین تر از حد متوسط بود. وزیر باید با طیف وسیع نمایندگانی که از گروه های مختلف اجتماعی هستند، رفیق باشد و با ایشان تعامل مثبت برقرار کند. به نظر من در این زمینه از طرف دولت سرمایه گذاری نشده است. ما پنجاه موسسه و وزارتخانه دولتی داریم که برخی معاون پارلمانی و برخی رابط پارلمانی دارند. اگر این پنجاه رابط و معاون هر کدام با سه نماینده رابطه محترمانه و دوستانه داشته باشند، دیگر دولت مشکلی از حیث رای اعتماد نخواهد داشت. این تقسیم کاری اولیه و طبیعی در دولت است که می تواند در قالب کمیسیون ها انجام شود و هر نماینده پارلمانی می تواند سه یا چهار نماینده را انتخاب کند تا به مشکلات حوزه های انتخابیه آنها بیشتر توجه کند. همچنان نیز دولت اهمیت این موضوع و جایگاه و واقعیت های مجلس را درنیافته است. نکته دیگر در مورد خاص استیضاح آقای فرجی دانا انتخاب روز چهارشنبه است. دولت نباید روز سه شنبه را از دست می داد. در طول تاریخ مجلس، چهارشنبه ها همیشه مشکل عدد وجود داشته است زیرا از عصر سه شنبه نماینده های شهرستان ها به حوزه های انتخابیه شان می روند و یکشنبه برمی گردند. چهارشنبه روز خوبی برای استیضاح نیست. نکته آخر اینکه بهتر بود آقای روحانی در مجلس حضور پیدا می کرد و عصر به سفر اردبیل می رفت. حتی اگر با وجود رییس جمهور، وزیر رای نمی آورد اشکال نداشت. به هر حال سخنرانی رییس جمهور نیز تاثیرگذار بود.
* یعنی به نظر شما آقای روحانی از وزیرش پشتیبانی نکرد؟
- نه، اینچنین نبود. اما به هر حال حضورش اثرگذار تر بود. در نهایت اینکه سازماندهی لازم میان نمایندگان موافق و طرفدار صورت نگرفت و مذاکرات خوبی با نمایندگانی که رای مشخصی نداشتند، انجام نشد. البته مذاکراتی بود، اما کافی نبود. همچنین افرادی که مدافع وزیر بودند، دفاع خوبی از ایشان نکردند. در حالی که مخالفان به خوبی سازماندهی شده بودند و موفق عمل کردند.
* آینده روابط دولت و مجلس را چگونه ارزیابی می کنید؟
- اتفاق خاصی نمی افتد. ببینید اصل استیضاح امر بدی نیست. تا پایان دوره فعلی یعنی خرداد 95 نزدیک 20 ماه از عمر مجلس فعلی باقی مانده و در این فرصت ممکن است چند وزیر دیگر نیز استیضاح شوند. این اشکالی ندارد. ذات پرسشگری مجلس باید حفظ شود که ارزشمند است و زنده بودن مملکت و مطالبه گری مردم را نشان می دهد. مجلس به ماهو مجلس باید زنده باشد.
* برخی این استیضاح را با دوره آقای خاتمی مقایسه می کنند و می گویند مجلس با این کار دولت را تضعیف می کند.
- خیر، البته گروهی تضعیف می کنند، اما در نگاه کلان چنین نیست. در مجلس پنجم با ریاست آقای ناطق نوری هم نگاه انتقام جویانه به دولت آقای خاتمی نبود. ابتدا همه وزرا تایید صلاحیت شدند. بعد از یک سال با استیضاح آقای مهاجرانی ایشان باز رای مثبت آورد. بعد استیضاح آقای عبدالله نوری مطرح شد که به نظر من دفاعیه اش ضعیف بود و رای نیاورد. البته ایشان هم یک رای تا قبولی فاصله داشت و چنین نبود که مجلس صددرصد با او مخالف باشد. در بقیه لوایح و مباحث هم مجلس پنجم تقریبا همکاری های خوبی با دولت داشت، زیرا بنای مجلس همکاری با دولت بود. در مجلس ششم که اتفاقات دیگری رخ داد و ربطی به مجلس نداشت. مثلامشکل لوایح دوقلوی آقای خاتمی به مجلس ربطی نداشت. بنابراین به طور کلی معتقدم که مجلس پنجم نسبت به دولت آقای خاتمی کارشکنی نمی کرد. به هر حال این وظیفه وزیر است که اولااجازه ندهد کار به استیضاح کشیده شود و سوال های نمایندگان را طوری جواب دهد که قانع شوند. اما اگر نماینده قانع هم نشد و مشکل به کمیسیون رفت، باز مشکلی نیست. وزیر باید بخشی از کارش را به تعامل با مجلس اختصاص دهد، خواه با خلاقیت و داوطلبانه و خواه با اجبار و ناشی از سوال و استیضاح. در هر دو صورت مشکلی وجود ندارد و پرسشگری وظیفه مجلس است.
* اما مجلس فعلی این پرسشگری را نسبت به دولت قبل نداشت.
- اینکه چرا مجلس در آن زمان وظیفه اصلی خود را انجام نداد، ربطی به انجام وظیفه در زمان فعلی ندارد. آن یک نقطه ضعف مجلس است و جزو نقطه های تاریک و مبهم نمایندگان مجلس است که مرعوب رییس جمهور شده بودند و منفعل شدند. باید از نمایندگان پرسید که چرا در آن زمان فعال نبودید. وظیفه نماینده در کنار قانون گذاری، تایید وزرا و نظارت بر روند کار اجرایی دولت است. البته برخی امور ربطی به دولت ندارد، مثل اینکه چرا وزیر فلان فرد را معاون خود کرده ربطی به نمایندگان مجلس ندارد. وزیر اختیار دارد در حوزه خودش معاون مورد نظر خود را انتخاب کند. این هم که مثلانماینده یی تابلو بالامی گیرد و می نویسد «دوپینگ آقای لاریجانی اثر نکرد»، باز ربطی به انتقامجویی ندارد و مساله یی شخصی است. در هر صورت اینکه نتیجه پیروزی یک فراکسیون چطور متبلور شود، فرع قضیه است. اصل آن است که این فراکسیون فعال است و مبارک است. زنده بودن و فعال بودن مجلس و بالطبع فراکسیون های قوی و پویا در درازمدت به نفع مملکت است.
استیضاح: محصول اشتباه تاکتیکی دولت بود . ضعف دولت: عامل استیضاح وزیر علوم بود. حتی اگر با وجود رییس جمهور وزیر رای نمی آورد، اشکال نداشت. به هر حال سخنرانی رییس جمهور نیز تاثیرگذار بود. برخی امور ربطی به دولت ندارد، مثل اینکه چرا وزیر فلان فرد را معاون خود کرده ربطی به نمایندگان مجلس ندارد. وزیر اختیار دارد در حوزه خودش معاون مورد نظر خود را انتخاب کند. این هم که مثلانماینده یی تابلو بالامی گیرد و می نویسد «دوپینگ آقای لاریجانی اثر نکرد»، باز ربطی به انتقامجویی ندارد و مساله یی شخصی است
* نکته
- در مجلس پنجم با ریاست آقای ناطق نوری هم نگاه انتقامجویانه به دولت آقای خاتمی نبود. ابتدا همه وزرا تایید صلاحیت شدند. بعد از یک سال با استیضاح آقای مهاجرانی ایشان باز رای مثبت آورد. بعد استیضاح آقای عبدالله نوری مطرح شد که به نظر من دفاعیه اش ضعیف بود و رای نیاورد. البته ایشان هم یک رای تا قبولی فاصله داشت و چنین نبود که مجلس صد درصد با او مخالف باشد. در بقیه لوایح و مباحث هم مجلس پنجم تقریبا همکاری های خوبی با دولت داشت، زیرا بنای مجلس همکاری با دولت بود
منبع: اعتماد
اول**1368**
18/06/1393
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 50]
-
گوناگون
پربازدیدترینها