تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
سه برند برتر کلید و پریز خارجی، لگراند، ویکو و اشنایدر
مراحل قانونی انحصار وراثت در یک نگاه: از کجا شروع کنیم؟
چگونه برای دریافت ویزای ایران اقدام کنیم؟ مدارک لازم و نکات کاربردی
راهنمای خرید یو پی اس برای مراکز درمانی و بیمارستانی مطابق الزامات قانونی
آیا طلاق توافقی نیاز به وکیل دارد؟
چگونه ویزای آفریقای جنوبی را به آسانی دریافت کنیم؟ راهنمای قدم به قدم
همه چیز درباره ویزای آلمان و مراحل دریافت آن
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1821302885
کیک اقتصاد؛ واقعی و تقلبی
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
برگزیده سرمقالههای روزنامههای صبح شنبه کیک اقتصاد؛ واقعی و تقلبی روزنامههای صبح امروز ایران در سرمقالههای خود به مهمترین مسائل روز کشور و جهان پرداختهاند از جمله «شعب ابی طالب»،«آتش‌بس، نه پایان مقاومت»،«مکتب شهید رجایی در کدام دولت تداوم یافت؟!»،«اقتدا به اسوه‌های اخلاص»،«چالش اختراع چرخ توسعه!»،«صدای دولت»،«این 3 سال باقی مانده از عمر دولت»،«تلاش برای مهار تصاعد بحران»،«آقای رئیس‌جمهور منتظریم... !»،«کیک اقتصاد؛ واقعی و تقلبی»و... که برخی از آنها در زیر میآید.
خراسان:شعب ابی طالب «شعب ابی طالب»عنوان سرمقاله روزنامه خراسان به قلم محمدسعید احدیان است که در آن میخوانید؛چرا رژیم صهیونیستی با اینکه تجربه شکست در جنگ 33 روزه و 22 روزه را داشت، بار دیگر تصمیم گرفت جنگی با همان ویژگی ها را راه بیندازد؟ روشن است که اگر نظامیان و سیاسیون این رژیم نتیجه ای خلاف آنچه الان بدست آمده است را پیش بینی می کردند، تصمیم به چنین جنگی نمی گرفتند با این وصف اشتباه آن ها در محاسباتشان چه بود که چنین اشتباهی مرتکب شدند؟اجازه بدهید علی رغم همه سختی ها و احتمالا نقص ها، درباره دلایل تصمیم حمله رژیم صهیونیستی به غزه گمانه هایی را مطرح کنیم. به نظر می رسد می توان چهار عامل را در این امر دخیل دانست. اول اینکه با بازگشت بازماندگان مبارک در مصر، اختلافات ایجادشده بین حماس با سوریه و مشکلات مختلف در لبنان، صهیونیست ها، حماس را بی پشتوانه منطقه ای می دیدند. دوم اینکه با تجربه دو جنگ قبلی نقایص «گنبد آهنین» را برطرف کرده بودند و در نتیجه آسیب پذیری خود را کمتر از قبل تصور می کردند. سوم اینکه از بین بردن تونل های زیرزمینی با حمله های زمینی محدود می توانست تاثیر زیادی برامنیت شهرک های صهیونیستی البته به صورت موقت بگذارد. در یک تحلیل ساده می توان فهمید که سه دلیل ذکر شده برای آغاز جنگ توسط رژیم صهیونیستی آن هم با این وسعت کافی به نظر نمی رسد چرا که هنگامی که این رژیم شروع به بمبارانی معادل قدرت تخریب 6بمب اتمی می کند، صدها کودک و زن را با فجیع ترین شکل شهید می کند و خود را به شدت در معرض انتقاد افکارجهانی قرار می دهد و همچنین ناامنی را برای مردم کشورش به جان می خرد، این امر نمی تواند فقط به این دلیل باشد که در بهترین حالت تونل های زیرزمینی مقاومت را برای مدتی و تا ساخت مجدد آن ها از بین ببرد. پس باید دلیل دیگری را در محاسبات رژیم صهیونیستی برای درگیر کردن در چنین جنگ تجربه شده ای دنبال کرد لذا به نظر می رسد چهارمین عامل که به تاثیرگذاری تحریم های ناشی از محاصره کامل غزه در طول حدود 6 سال(5نوامبر 2008) برمی گردد، از دیدگاه محاسبات صهیونیست ها مهمترین دلیل برای حمله به غزه محسوب می شود. براین اساس تغییری که شرایط جدید در غزه با پیش از جنگ 22 روزه کرده بود توجه به این نکته است که مردم غزه حدود72ماه از همه جهت و در دورتادور مرز خود به صورتی کاملا فیزیکی در محاصره ای کامل بوده اند به گونه ای که امکان ورود کمترین اقلام اولیه معیشتی به صورتی بسیار سخت و از مبادی غیررسمی فراهم می شد. اگرچه به صورت محدود در مواقعی به خصوص بعد از روی کار آمدن مرسی کمک هایی مختصر ارسال شد. این شرایط که تشابهی عجیب با ماجرای «شعب ابی طالب» در صدر اسلام دارد به احتمال زیاد در محاسبات صهیونیست ها به معنی خالی کردن پشت مقاومت توسط مردم در صورت جنگ تحلیل شده است و آن ها فکر می کردند با حمله ای گسترده می توانند با فشار مردمی که دیگر از مشکلات زندگی خسته شده اند و «درباغ سبز» کرانه باختری به رویشان گشوده شده است، مقاومت را مجبور به پذیرش خلع سلاح کنند. اگر مروری به جنگ 33 روزه و جنگ 22 روزه بکنیم می بینیم که در آن مقابله ها نیز مساله اصلی این بود که اراده کدام طرف زودتر به پایان می رسد اراده ساکنان مناطق اشغالی یا مردم لبنان و فلسطین. خوب به یاد دارم که در دو هفته اول جنگ 22 روزه در لبنان به دلیل اقتدار ظاهری ارتش اسرائیل که تاآن روز شکستی مهم را به خود ندیده بود، کارشناسان شکست حزب ا... لبنان را قطعی می دانستند. آن زمان در دو، سه روز آغازین جنگ در یادداشتی باعنوان «جالوت یا داوود؟» تحلیلی ارائه کردم که در این معادله نابرابر آنچه تعیین کننده برنده نهایی جنگ است، تداوم پشتیبانی مردم لبنان از حزب ا... است و به همین دلیل چون لطف الهی را شامل مردم مومن لبنان می دانستم پیش بینی کردم رژیم صهیونیستی به دلیل این که خیلی زود حمایت افکارعمومی داخلی را به دلیل نگاه های به شدت مادی گرایانه جامعه یهودی از دست می دهد و در صحنه نبرد زمینی نیز نمی تواند لبنان را فتح کند، در این جنگ پیروز خواهد شد که اینگونه نیز شد. این اتفاق در جنگ 22 روزه نیز تکرار شد اما نکته جدید اینجا بود که اسرائیلی ها با تقویت سیستم دفاعی گنبد آهنین خود، ضربه پذیری خود را کمتر کرده بودند و امیدوار بودند از این طریق از یک طرف به مدت پشتیبانی افکارعمومی داخلی شان بیفزایند و از طرف دیگر با بالا بردن حجم حمله ، با توجه به اینکه مردم غزه، تحریم های سنگینی را گذرانده و در بحران معیشتی بودند، می توانند در «جنگ اراده ها» پیروز شوند البته محاسبات آن ها برای بخش اول تحلیل خود درست بود یعنی آن ها توانستند با کم خطاتر شدن سیستم گنبد آهنین زمان خود را به 51 روز و شاید حتی در صورت لزوم بیشتر از این ها افزایش دهند اما گذشت زمان نشان داد که بخش دوم محاسباتشان نادرست بود و مردم غزه هرچه جلوتر رفت حمایت و پشتیبانی شان از مقاومت، بیشتر و جدی تر شد و صهیونیست ها فهمیدند حتی اگر 51 روز بیشتر و بیشتر شود، خللی در اراده مردم غزه ایجاد نمی شود و آن ها فقط باید هزینه داخلی بیشتری بپردازند. مشکل آن ها در تحلیل این است که در نظام محاسباتی شان عناصری به نام «ایمان» یا «امدادالهی» وجود ندارد. آن ها امیدوار به شعب ابی طالبی بودند که برای مردم مسلمان غزه ایجاد کرده بودند در حالی که نمی توانستند درک کنند که شعب ابی طالب ها همیشه دربرابر ایمان انسان هایی که مصداق «رجال صدقوا ما عاهدوا الله علیه»(*) هستند، به فرصت هایی برای پیروزی های بزرگ و پیش برنده تبدیل شده اند. در نظام محاسباتی غربی نمی توان فهمید که چگونه خداوند به دل های مومنان برگزیده خود «سکینه و آرامش» می دهد و در دل دشمنانشان «ترس و نگرانی» می اندازد. (رجوع شود به آیه 4 سوره فتح، آیات سوره آل عمران مربوط به جنگ های بدر و احد و آیات متعدد دیگر در این زمینه) این اشتباه محاسباتی باعث شد این شعب ابی طالب هم به پیروزی بزرگی تبدیل شود و با شکست محاصره غزه، سرنوشتی مشابه شکست شعب ابی طالب در صدر اسلام پیدا کند. حالا دیگر مردم غزه می توانند حداقل معیشت، ارزاق عمومی و بهداشتی و...خود را تامین کنند و برای ادامه مبارزه جانی دوباره بگیرند و این حاصل نشد مگر به مدد استقامت مومنانه مردم، برای دفاع از آرمان های الهی شان چرا که خداوند ضمانت کرده است، کسانی که خدا را محور زندگی خود قرار می دهند و در آن راه استقامت به خرج می دهند(ان الذین قالوا ربنا الله ثم استقاموا)(**)، خداوند فرشتگانش را بر آن ها نازل می کند و اطمینان می دهد که هیچ نترسید و نگران نباشید (تتنزل علیهم الملائکه الا تخافوا و لا تحزنوا)(**). پس خوش به سعادت کسانی که می گویند خدا همه چیز ما است و در آن راه استقامت می کنند و خوشا به حال مردمی که تاریخ از آن ها به عزت سخن گوید. *سوره احزاب آیه 23 ** سوره فصلت آیه 30 کیهان:آتش بس، نه پایان مقاومت «آتش بس، نه پایان مقاومت»عنوان یادداشت روز روزنامه کیهان به قلم سعدالله زارعی است که در آن میخوانید؛جنگ 50 روزه در غزه با امضای یک توافقنامه میان گروههای فلسطینی و رژیم صهیونیستی متوقف گردید اما در عین حال نشانه هایی وجود دارند که اجازه نمی دهند آتش بس کنونی را «دائمی» تلقی کنیم بلکه دو طرف بلافاصله پس از امضای توافقنامه، خود را برای رویارویی بعدی که قاعدتا زمان آن هم زیاد دور نیست، آماده می کنند. درخصوص جنگ سوم غزه و نتایج و درس های آن گفتنی هایی وجود دارند: 1- دو بند از شرایط فلسطینی ها شامل بازگشایی فرودگاه غزه و فعال سازی دوباره بندر غزه به مذاکرات بعدی میان دو طرف واگذار شده است. اما در عین حال پس از اعلام آتش بس دو طرف بر موضع خویش در این مورد تاکید کرده اند. بنیامین نتانیاهو در کنفرانس مطبوعاتی که با حضور مقامات ارشد نظامی و امنیتی کابینه اش، ساعاتی پس از امضاء توافقنامه قاهره برگزار شد، اعلام کرد که حماس به هیچکدام از خواسته هایش نرسید و اسرائیل در این رویارویی با ضربه زدن به توانایی های نظامی و فنی و فرماندهان حماس توانست به پیروزی های بزرگی دست پیدا کند که البته این ادعاها با اعتراض توأم با تمسخر روبرو شد. از آن طرف رهبران حماس و جهاد اسلامی که اصلی ترین امضاکنندگان توافق از طرف فلسطینی ها بوده اند، با صراحت اعلام کرده اند که در توافقات بخشی از خواسته های فلسطینی ها امضا شده و بخش امضا نشده را محقق خواهند کرد. در این میان رمضان عبدالله شلح دبیرکل جنبش جهاد اسلامی در کنفرانس خبری در بیروت که با فاصله کمی پس از اعلام رسمی آتش بس برگزار شد، گفت: «ما بندر و فرودگاه غزه را می سازیم و در این راه از کسی اجازه نمی گیریم و اگر کسی به آنها تعرض کند، بندر و فرودگاهش را مورد حمله قرار می دهیم». به غیر از این تعدادی از موارد حساس میان دو طرف لاینحل باقی مانده اند که شامل آزادی زندانیان و گذرگاه رفح می باشد. همه این موارد به مذاکرات بعدی بین فلسطینی ها و رژیم جعلی تل آویو و یا فلسطینی ها و رژیم قاهره سپرده شده است. از این رو اگر بگوئیم برخلاف آنچه گفته می شود که میان دو طرف «آتش بس دائمی» برقرار شده، جنگ چهارم غزه در یک قدمی دو طرف قرار دارد، سخن گزافی نگفته ایم. در واقع همه عواملی که سبب وقوع جنگ سوم غزه شد تا حد زیادی به قوت خود باقی مانده اند. البته در این میان مقاومت فلسطین به دستاوردهای بزرگی دست یافته است. 2- در توافق میان دو طرف چند مورد وجود دارد که باید آن را در گروه نتایج و دستاوردها قرار داد: برقراری آتش بس و توقف حملات منظم طرفین به مواضع یکدیگر، بازگشایی رسمی گذرگاههای شمالی و شرقی غزه و متعهد شدن رژیم صهیونیستی به عدم تعرض به عبور و مرور ساکنان غزه به مناطق اشغالی، گسترش آزادی عمل فلسطینی ها در سواحل غزه از 6 مایل به 12 مایل و در واقع امضای اینکه این 12 مایل متعلق به غزه است. اما در این توافقنامه درباره خلع سلاح مقاومت، وضعیت تونل ها، وضع حکومت در غزه و پرداخت حق السهم غزه از گمرکات - مطابق توافق 1993 اسلو- مطلبی نوشته نشد و این نشان می دهد که مباحثات درباره این موارد به جایی نرسیده است. در بین آنچه برای طرف فلسطینی اهمیت ویژه ای دارد، افزایش محدوده مجاز ماهیگیری برای فلسطینی ها از شعاع 6 به شعاع 12 مایلی سواحل غزه بود که در صورت تضمین آن و تمکین عملی رژیم غاصب اسرائیل به آن می توان گفت، موضوع گذرگاه های زمینی را تا حد زیادی تحت الشعاع قرار داده و از اهمیت استراتژیکی آنها می کاهد. آزادی رفت و آمد فلسطینی ها در این محدوده آنان را از طریق دریای مدیترانه به حوزه عربی-اسلامی و نیز با موقعیت های سه قاره آسیا، آفریقا و اروپا پیوند می دهد. این می تواند یک دستاورد استراتژیک تلقی شود. مشروط به اینکه تل آویو به رعایت آن پایبند باشد. البته با توجه به اینکه سازمان ملل، اتحادیه عرب و کشورهای اروپایی و آمریکا از توافق قاهره پشتیبانی کرده اند، زیر پا گذاشتن آن توسط رژیم صهیونیستی با هزینه هایی توام می باشد. 3- تا امروز در سطح بین المللی و منطقه مقاله ای مبنی بر اینکه در جنگ 50 روزه، رژیم غاصب به پیروزی رسیده، درج نشده اما شاهد درج صدها مقاله در مطبوعات غربی، عربی، روسی، چینی و... بوده ایم که در آن مقاومت فلسطین را طرف پیروز جنگ 50 روزه دانسته اند. حتی در بین رسانه های شفاهی و مکتوب رژیم صهیونیستی هم به ندرت مقاله ای چاپ شده که در آن اهداف اسرائیل را تحقق یافته خوانده باشد. این به تنهایی برای اینکه قضاوت روشنی درباره طرف پیروز داشته باشیم، به ما کمک می کند. البته یک قاعده عمومی هم وجود دارد که به ما امکان ارزیابی می دهد. قاعده این است که نتایج جنگ را با ادعاها و اهداف طرفی که جنگ را آغاز کرده است بسنجیم. در این بین به میزانی که آن اهداف تحقق یافته، آغازگر جنگ به پیروزی رسیده است. رژیم تل آویو با بهانه هایی جنگ را در 17 تیرماه - 8 ژولای 2014- آغاز کرد و با امضای توافقنامه 4 شهریورماه - 26 اوت 2014- آتش بس داد. مقامات ارشد دولت نتانیاهو و مقامات آمریکایی در روزهای اول این جنگ روی مواردی بعنوان اهداف حمله تاکید می کردند و تا این آخر هم بر بعضی از آنها اصرار داشتند. این موارد شامل خلع سلاح مقاومت و حل دائمی مسئله شلیک موشکها و راکت ها از غزه، جایگزین شدن تشکیلات خودگردان فلسطینی به جای حماس و جهاد در غزه، از میان برداشتن موشک ها و تونل های فلسطینی ها و دائمی کردن آتش بس 2012. بنابراین طبیعی است که ما میزان موفقیت آغازگر جنگ را با این اهداف بسنجیم. اسرائیل در این جنگ توانست به یک توافقنامه که آن را «آتش بس دائمی» خوانده، دست پیدا کند اما در عین حال این واژه «دائمی» نیست که یک آتش بس را دائمی می کند، بلکه طول دوره آن به پایبندی دو طرف بستگی دارد و تجربه نشان داده است که خود اسرائیلی ها آن را به اندک بهانه ای زیرپا می گذارند چرا که آنان مدت هاست که براعصاب و رفتار خود مسلط نیستند. ضمن آنکه طرف فلسطینی هم آتش بس را برای آسایش شهروندان غاصب صهیونیستی نمی خواهد بلکه برای حل مشکلات شهروندان خود می خواهد و زمانی که این به دست نیاید، آنان احترامی برای آتش بس قایل نخواهند بود. در این جنگ مقاومت فلسطینی خلع سلاح نشد و در توافقنامه نیز هیچ اشاره ای به آن نشده است و این در حالی است که خلع سلاح که در واقع به منظور از میان برداشتن مقاومت فلسطین بوده مهمترین دلیل شروع جنگ از سوی اسرائیل بوده است. در این توافقنامه، حماس و جهاد هیچ تضمینی نداده اند که در صورت مواجه شدن با تجاوز رژیم صهیونیستی، از شلیک به تل آویو و... خودداری نمایند و حال آنکه مقاومت در این جنگ نشان داد که توان و جرأت تهدید کردن حساس ترین مناطق متعلق به رژیم غاصب شامل تأسیسات هسته ای دیمونا را دارد. از قضا پس از امضای توافق آتش بس هم خالد مشعل و هم رمضان عبداله در سخنرانی و یا مصاحبه رسمی اعلام کردند، عزم خود را برای توسعه توانمندی های دفاعی و نظامی گردانهای فلسطینی جزم کرده و از جمله در نظر دارند ساکنان کرانه باختری را به توان دفاعی در برابر رژیم صهیونیستی مجهز نمایند. جایگزین کردن تشکیلات خودگردان به ریاست جناح سازشکار فلسطینی به جای حماس و جهاد در غزه که تا آخر هم آمریکا، اسرائیل و انگلیس بر آن تأکید می کردند به جایی نرسید و هیچ اثری از آن در توافقنامه نیست و در عمل هم رهبران حماس و جهاد اسلامی اجازه بازگشت تشکیلات محمود عباس به غزه را نمی دهند بنابراین واضح است که آنچه قبل از آغاز جنگ و در حین جنگ از سوی رژیم صهیونیستی یا دولت های حامی آن بیان می شد، عمل نشده و فقط یکی از خواسته هایی که خود اسرائیلی ها از روز ششم جنگ 50 روزه مطرح می کردند یعنی آتش بس، محقق گردیده است. به عبارت دیگر نتانیاهو می تواند در فهرست دستاوردهای خود بگوید: جنگی را که خود آغاز کرده بودیم متوقف کردیم! بیش از 2000 نفراز ساکنان غزه را کشتیم، 3 فرمانده مقاومت را از پا درآوردیم، باعث شدیم گردانهای فلسطینی موشک های خود را به سمت ما شلیک کنند لذا از تعداد آنان کاسته شده است و... نزدیک به 40 هزار خانه ساکنان غزه را تخریب کردیم و باعث آوارگی دوباره حدود 400 هزار فلسطینی شدیم. این فهرست دستاوردهای آقای نتانیاهو است. اما گروه مقاومت فلسطینی درباره دستاوردهای خود می تواند بگوید: ما در این جنگی که بر ما تحمیل شد بیش از همیشه مقاومت کردیم، بیش از همیشه به دشمن حمله کردیم، بیش از 200 نفر از نظامیان و وابستگان به آنان را از پای درآوردیم، نزدیک به 500 نفردیگر آنان را مجروح کردیم، چند میلیون نفر از شهروندان غاصب اسرائیل از عسقلان تا تل آویو و حیفا به پناهگاهها کشانده و دو ماه زندگی آنان را مختل کردیم و در حالی که از سوی جبهه عربی کمک نشدیم توانستیم از فلسطین در برابر تهاجم پرحجم دشمن دفاع نمائیم. 4- این جنگ را رژیم صهیونیستی آغاز کرد ولی این جدای از آنکه از ماهیت توسعه طلبی این دولت حکایت می کند در عین حال بیش از آن از عمق نگرانی تل آویو خبر می دهد چرا که بدون تردید اسرائیلی ها از هزینه جنگی که آغاز کردند، بی اطلاع نبودند و سه بار هم تجربه چنین جنگی را طی 6 سال داشتند. آنان برحسب تجربه تردیدی نداشتند که به محض آغاز، سیل انتقادات از داخل و خارج متوجه آنان شده و از این رو نتانیاهو حتماً این احتمال را مد نظر داشته که شکست دوباره اسرائیل در جنگ با مقاومت فلسطین موقعیت حزب لیکود و شخص او را نابود می کند اما با این وجود به چنین ریسکی روی آورد! چرا؟ نتانیاهو و حزب لیکود بیش از هر فرد یا حزب اسرائیلی روی اهمیت مقوله امنیت تأکید داشتند. براساس آنچه 5 روز پیش «هاآرتص» به چاپ رساند: نتانیاهو پنج سال پیش با این شعار پیروز شد «مأموریت تکمیل نشده و حماس باید نابود شود و او تنها فردی است که می تواند این کار را انجام دهد.» ورود جدی نتانیاهو به جنگ از نیاز جدی اسرائیل و بخصوص حزب لیکود و رهبران قدیمی این رژیم به جنگ حکایت دارند. آنان معتقدند هر نشانه ای از ناامنی در محیط درونی زندگی اسرائیلی ها در واقع نشانه آشکاری از پایان تاریخ اسرائیل به حساب می آید چرا که اسرائیل از یک سو با تقدس بخشیدن به موضوع «هلوکاست» و از سوی دیگر با شکل دهی به جوخه های ترور نظیر «هاگانا»، موجودیت خود را با مقوله امنیت پیوند زده است و این در حالی است که از یک طرف گروههایی در فلسطین متولد شده و قدرت یافته اند که بطور روزافزون در حال گسترش توانایی های دفاعی و تسلیحاتی خود هستند و از طرف دیگر این گروهها از سوی کشوری- ایران- حمایت می شوند که بطور آشکار و جدی «محو اسرائیل» را تبدیل به هدف مقدس و فریضه دینی کرده است. از این روست که اگر شما طی 5 سال گذشته- از زمان روی کارآمدن نتانیاهو- و البته سالها پیش از آن نیز ادبیات و دغدغه های رژیم صهیونیستی را مرور کنید درمی یابید که «سلاح مقاومت» و «ایران» جدی ترین دلمشغولی های آنان بوده اند. با این وصف جنگ سوم در روز سه شنبه هفته گذشته متوقف شد ولی نشانه های درخور توجهی از احتمال وقوع جنگ چهارم حکایت می کنند که در آن سرنوشت نهایی رژیم صهیونیستی رقم خواهد خورد و یا این رژیم جعلی را به سرنوشت نهایی نزدیکتر می کند. جمهوری اسلامی:اقتدا به اسوه های اخلاص «اقتدا به اسوه های اخلاص»عنوان سرمقاله روزنامه جمهوری اسلامی است که در آن میخوانید؛بعد از آنکه آقایان محمدعلی رجائی و محمدجواد باهنر، رئیس جمهور و نخست وزیر جمهوری اسلامی ایران، در هشتم شهریور 1360 در اطاق جلسه ساختمان نخست وزیری در اثر انفجاری که یکی از عوامل منافقین ایجاد کرده بود به شهادت رسیدند، امام خمینی در روز دهم شهریور در جمع اقشار مختلف مردم در حسینیه جماران درباره این شهادت سخنرانی کردند و ضمن تجلیل از این شهیدان، مسئولین قضائی و امنیتی کشور را به خودداری از خشونت و بدرفتاری با زندانیان توصیه کردند. امام، در آن سخنرانی فرمودند: "من، یک کلمه ای می خواهم عرض کنم و آن اینکه به تمام محاکمی که هستند و تمام دست اندرکارانی که هستند این مطلب را توجه بدهم که مبادا یک وقت اینطور شرارت هائی که در ایران می شود مثل یک همچو قصه ناگواری که برای ما پیش آمد و دو نفر از بهترین کارکنان ایران از بین رفتند، مبادا یک وقت کنترل خودشان را از دست بدهند و زاید بر آنچه حکم خداست و قانون اسلام است عمل کنند. مبادا این اسباب این بشود که بدون دقت و بدون توجه یک وقت افرادی را بگیرند که گناهکار نبوده اند. مسلمین باید همانطوری که در اسلام هست با تأنی، با طمأنینه، بدون آنکه دست و پای خودشان را گم بکنند به کار خودشان ادامه بدهند و با اسرا رفتار خوب بکنند و آنچه قانون اسلامی اقتضا می کند با آنها عمل بکنند و هرگز با عصبانیت و با دستپاچگی کاری را انجام ندهند. مبادا یک وقت شهادت عزیزان ما اسباب این بشود که با شدت عمل بیشتر از آن مقداری که باید با آنها عمل بشود عمل بکنند.جمهوری، جمهوری اسلامی است، رفتارها حتی با کسانی که قاتل شناخته شدند، رفتار اسلامی باشد." صحیفه امام جلد 15 صفحات 149 و 150. این سخن را امام خمینی در مقطعی از تاریخ انقلاب و نظام جمهوری اسلامی بر زبان جاری کردند که بحرانی ترین مقطع بود و ترورها و انفجارها در اوج خود قرار داشت. سال 1360 سال انفجار دفتر مرکزی حزب جمهوری اسلامی و شهادت بیش از 70 نفر از مسئولان بلندپایه کشور و سال شهادت رئیس قوه قضائیه، رئیس جمهور، نخست وزیر، دادستان کل انقلاب، وزرا، نمایندگان مجلس و سال ترورهای کور و جنگ های خیابانی گروهک های تروریستی علیه نظام جمهوری اسلامی بود. در چنین شرایطی، اقتضای کار اینست که رهبر انقلاب، که تمام فشارها و مصائب متوجه اوست، با خشم و غضب سخن بگوید و دستور برخورد تند و بدون گذشت با مخالفان را صادر نماید، اما درست در همین شرایط، امام خمینی درحالی که فقط دو روز از شهادت رئیس جمهور و نخست وزیر و سایر شهدای انفجار دفتر نخست وزیری در 8 شهریور 1360 گذشته بود به مسئولین رسیدگی به پرونده های عناصر معاند، خرابکار، تروریست و حتی قاتلان سفارش اکید می کنند که موازین اسلامی را در برخورد با آنها رعایت کنند و از قانون خدا و نظر اسلام تجاوز ننمایند. سخنان و سیره عملی امام خمینی برای آحاد کارگزاران نظام اسلامی، سرمشق و حجت است. امام، نه بی جهت از کسی تعریف می کردند و نه کسی را بی جهت مورد مذمت قرار می دادند. اگر از شهید باهنر و شهید رجائی به عنوان دو خدمتگزاری که بعد از شهادت به رفیق اعلی پیوستند یاد کردند، این صفت را در آنها مشاهده کرده بودند و اطمینان داشتند که آنها از ابرار بودند و چون در حین خدمت به مردم و کشور و اسلام به شهادت رسیدند در محضر الهی روزی می خورند. بنیانگذار نظام جمهوری اسلامی از همین موضع و با همین ویژگی، درحالی که عزادار از دست دادن بزرگترین چهره های مسئول این نظام و نزدیک ترین یاران خود بودند، فرمان اعتدال صادر کردند و از فرصت بزرگداشت یاد این شهیدان برای توصیه مسئولین و دست اندرکاران قضائی و امنیتی و آحاد مردم به در پیش گرفتن مشی اعتدال و حرکت در خط اسلام استفاده نمودند. امروز ما باید از این سخنان تاریخی امام خمینی در دو زمینه بهر ه برداری نمائیم. اول آنکه این واقعیت را درک کنیم که انسان های پاکباخته مکتب اسلام همواره در حیات و مماتشان برای مردم برکت می آفرینند. رجائی و باهنر همانگونه که در حیاتشان منشأ خیر و برکت برای مردم و جامعه اسلامی بودند، با خون خود نیز زمینه را برای توجه دادن به موازین اسلامی و حرکت در خط مکتب فراهم ساختند و به برکت شهادت آنها بود که بنیانگذار نظام جمهوری اسلامی مسئولین را به اعتدال سفارش کردند و راه صحیح رفتار با زندانیان و عناصر خلافکار را به آنها نشان دادند. بهره دوم اینست که مسئولان کنونی و فعالان سیاسی از هر جناح و گروه و حزب که هستند به شهیدان رجائی و باهنر اقتدا کنند و اعتدال را از سیره آنها بیاموزند. این دو شهید بزرگوار، تمام وجود خود را برای خدمت به مردم وقف کرده بودند و با اخلاص و تلاش وصف ناشدنی در خدمت مردم و نظام جمهوری اسلامی بودند. هر دوی آنها سالیانی از عمر خود را در مبارزه با رژیم ستم شاهی گذرانده بودند و زندان و شکنجه آن رژیم منحط را تجربه کرده بودند، اما نه تنها هرگز به خاطر آن سابقه درخشان، خود را طلبکار نمی دانستند بلکه همواره چنان شب و روز خود را وقف خدمت به کشور و ملت کرده بودند که گوئی برای همیشه خود را بدهکار مردم می دانند. امروز جامعه ما به خلق و خوی شهید رجائی و شهید باهنر نیاز دارد. مسئولان وفعالان سیاسی ما باید راه و رسم کار کردن وفعالیت سیاسی کردن را از این شهدای بزرگوار بیاموزند و با ادامه دادن راه آنها دین خود به انقلاب و نظام جمهوری اسلامی را ادا کنند. همه باید به این واقعیت اقرار کنیم که ما چیزی به انقلاب و نظام نداده ایم ولی این انقلاب و این نظام به ما همه چیز داده است که بالاترین آنها استقلال و عزّت معنوی و آزادی از قید و بندهای استعمار است. به یاد بیاوریم که رژیم ستم شاهی چگونه برای آمریکا و انگلیس بردگی کردند و بیگانگان چگونه بر مقدرات این کشور حاکم بودند. مردم ایران به رهبری امام خمینی و فداکاری مبارزان و جان فشانی شهدا توانستند ما را از سلطه بیگانگان نجات دهند و نظام جمهوری اسلامی را تأسیس کنند. این، نعمتی است که خدا در اختیار ما قرار داده و ما باید قدردان آن باشیم همانگونه که رجائی و باهنر بودند و امروز باید به مناسبت سالروز شهادت آنها و مروری بر سیره آنها تلاش کنیم به آنها اقتدا کنیم و راه و رسم آنها را سرمشق خود قرار دهیم. رسالت:صدای دولت «صدای دولت»عنوان سرمقاله روزنامه رسالت به قلم محمدکاظم انبارلویی است که در آن میخوانید؛رئیس جمهور در سفر به اردبیل در نشست شورای اداری گفت: "صدای دولت از رسانه ملی شنیده نمی شود. صدا و سیما حاضر نیست خدمات دولت را برای مردم تبیین کند." (1) باید دید رسانه ملی با وجود اختصاص 8000 ساعت برنامه تا خرداد امسال به مدیران اصلی و میانی دولت یعنی به طور متوسط روزی 10 ساعت برنامه در سال گذشته چگونه صدای دولت از رسانه ملی شنیده نشده است؟ این صدا چیست که 20 روزنامه اصلاح طلب و نیز ارگان دولت نتوانسته اند آن را به گوش مردم برسانند. این صدا چیست که صدها سایت خبری و اطلاع رسانی و نیز حتی برخی رسانه های آن طرف آب نتوانستند به مردم برسانند؟ به نظر می رسد دولت در این مورد مشکل تولید صدا و بازپخش آن را ندارد. اکنون یکسال از عملکرد دولت یازدهم می گذرد. مردم در حوزه سلامت از دولت راضی هستند. این رضایت نه به دلیل تبلیغ و ترویج این صدا در رسانه ملی است بلکه هر ارباب رجوعی که به بیمارستان ها مراجعه می کند و راضی برمی گردد، صدای رضایت او شنیده می شود. صدا یک قول است و وقتی با فعل دولت همخوانی دارد، شنیده می شود. اما اگر فقط یک قول باشد و با فعل انطباق نداشته باشد شنیده نمی شود. پس این تقصیر رسانه ملی نیست که صدای دولت به مردم نمی رسد. بلکه این تقصیر به طراحان صدا در دولت برمی گردد. وقتی دولت به صورت یکسویه اقدام به تولید صدا می کند و اجازه نقد نمی دهد چگونه انتظار دارد قول و قال دولت شنیده شود. اکنون دولت اجازه نقد سیاست خارجی بویژه در حوزه توافق هسته ای را به منتقدین نمی دهد. اجازه طرح سئوال و اعتراض به پرونده کرسنت را نمی دهد. چگونه انتظار دارد هر چه در این زمینه گفت مردم بپذیرند؟ اکنون دولت مدام از کاهش تورم و بهبود وضع اقتصادی سخن می گوید اما تشت بیکاری و ورشکستگی بنگاه های اقتصادی از بام بازار ایران فرو افتاده و صدای آن همه جا را فرا گرفته است. سایه رکود در همه جا حس می شود. نمی شود به مردم گفت این "فعل" را نبین. به آن "قول" فقط گوش بده! فقط قیمت خدمات دولت به مردم مثل آب، برق، گاز، حمل و نقل و.... حداقل 20 درصد گران شده است. چطور می شود که تورم به 15 درصد رسیده است؟ صدا و سیما همه سرمایه و استعداد هنری و امکانات خود را روی انصراف مردم از دریافت یارانه ها گذاشت. ده ها مقام دولتی در مورد فواید و آثار این انصراف سخن گفتند. حتی طراحی پیام در سریال ها را به خدمت گرفتند اما عملا مردم به آن پاسخ منفی دادند و 90 درصد برای اخذ یارانه ثبت نام کردند. وزیر محترم اقتصاد بارها گفته است 10 میلیون نفر پردرآمد باید از گرفتن یارانه انصراف بدهند و قانون هم داریم که باید دولت به این جماعت یارانه ندهد. اما دولت از اجرای قانون سرباز می زند و تاکنون یارانه ها را پرداخت کرده است. چگونه انتظار داریم صدای دولت شنیده شود؟ برخی رسانه های حامی دولت دنبال حمایت از فتنه گران و جاسازی آنها در بدنه دولت هستند و اصلا کاری به صدای دولت و خدمات دولت ندارند. این رسانه ها در حوزه فرهنگ دنبال باز تولید صدای نامحرمان و مخالفان انقلاب هستند. برخی شب گفته های بی بی سی را به صورت تیترهای روز بعد خود به کار می برند. دولت هم به همین جماعت دل بسته است و طبیعی است که آنها صدای دولت را انعکاس نمی دهند. کارکرد فرهنگی دولت زیر رصد هوشمندانه و نقد مشفقانه نخبگان، مراجع و اهل نظر قرار دارد اما اعتنایی به این نقدها نمی شود. جمعه 24مرداد 93 در برنامه مناظره موضوع لایحه پیشنهادی دولت برای خروج از رکود و رونق تولید مورد بحث بود. سه نفر از شرکت کنندگان حامی دولت بودند، فقط یک نفر منتقد بود. علی رغم این نابرابری، بینندگان شبکه یک سیما بیش از 69 درصد حق را به منتقد دولت دادند. همچنین در نظر سنجی مربوط به توفیق دولت در مهار تورم 77 درصد دولت را در مهار تورم "کم" توصیف کردند. اینکه مردم این گونه داوری دارند به این مربوط نمی شود که صدای دولت به آنها نرسیده است بلکه به این دلیل است که خود براساس مشاهدات و میزان قدرت خرید و قیمت های مطرح در بازار حق دارند بین صدای دولت و واقعیات موجود قضاوت خود را داشته باشند. نباید مردم را مذمت نموده و صدا و سیما را مقصر قلمداد کرد. دولت در طراحی پیام صدای خود مشکل دارد. دولت در برخورد با نقدهای مشفقانه منتقدین با تدبیر عمل نمی کند. دولت باید مراقب فعل، قول و تقریر خود باشد. منتقدین به جای دریافت پاسخ نقدهای خود، اهانت و بی مهری شنیدند. در حالی که نقدبه قصد اصلاح و تصحیح حرکت صورت می گیرد. هیچ کس از ناکارآمدی دولت جز دشمن سود نمی کند. ایران امروز در محاصره گرگ های جهانی و گرگ های منطقه ای است. کمترین غفلت ممکن است خسارت هایی به بارآورد که سال ها نتوان جبران کرد. دولت بیش از اینکه تیغ سخن بر دوست کشد باید این تیغ را به سمت و سوی گرگ های جهانی و منطقه ای ببرد. ملت بیش از هر زمان به اتحاد نیاز دارد. فاصله دولت و ملت در این زمان باید کمتر از هر زمان دیگر باشد. دولت هم باید بداند صدایش وقتی به مردم می رسد که قول و فعل او یکی باشد. در این صورت در کمترین زمان ممکن صدای دولت به ملت می رسد. سخن آخر اینکه یکی از توصیه های مقام معظم رهبری در دیدار رئیس جمهور و وزرا در روز چهارشنبه گذشته این بود که" باید مراقبت شود تا در سخنان مسئولان دولتی تعارض وجود نداشته باشد. فلسفه تعیین سخنگو هم این است که از دولت صدای واحد در مسائل مختلف شنیده شود." دولت اکنون در حوزه اقتصاد، سیاست و فرهنگ گاهی دچار تکثر صدا می شود. این تکثر صدا باعث می شود که صدای واقعی دولت به مردم نرسد. دولت در خصوص فهم دشمن واقعی ، فتنه ، تورم ، رکود، نقد افراطی دولت گذشته ، برخورد با منتقدین مذاکرات هسته ای ، مسائل پولی و مالی و ... دچار چند صدایی است. باید در این مفاهیم یک صدا از دولت صادر شود تا به درستی شنیده شود. پی نوشت: 1- روزنامه ایران اول شهریور 93 قدس:این 3 سال باقی مانده از عمر دولت «این 3 سال باقی مانده از عمر دولت»عنوان یادداشت روز روزنامه قدس به قلم محمد مهدی شیر محمدی است که در آن میخوانید؛
یکم: این نیز بگذرد
دولت یازدهم، نخستین سال از عمر چهار ساله خود را پشت سر گذاشته و سه سال دیگر را در پیش دارد. چشم بر هم بگذاریم؛ «این نیز بگذرد.»
هفته گذشته، دیدار اعضای هیأت دولت با مقام معظم رهبری فرصتی مهیا ساخت تا ضمن تکریم دولت، بویژه به سبب خدمات یک سال گذشته، ارزیابی اجمالی از ضعفهای آن صورت گیرد و راهبردهای کلی سه سال آینده روشن شود. دوم: دانه های تسبیح
دولتها در نظام اسلامی، مانند دانه های تسبیح از پی هم می آیند و می روند و هر یک باید مکمل گذشته باشند. تدبیر این آمد و شد با جبران ضعفهای گذشته است. این مهم را رهبر معظم انقلاب پیش از تشکیل دولت یازدهم و در بیانات نوروزی خود در حرم رضوی هم اشاره کردند که «این را همه بدانند که آنچه ما برای رئیس جمهور آینده نیاز داریم، عبارت است از امتیازاتی که امروز وجود دارد، منهای ضعفهایی که وجود دارد...» سوم: ابزار ریاست
بویژه «توصیه پنجم» معظم له به دولت «سعه صدر» و «آرامش در قبال انتقادهای منصفانه» بود. بدیهی است در نظام اسلامی کسی واجد صلاحیت مدیریت است که به ابزار آن مجهز باشد.
این دولت نیز مانند دولتهای گذشته با انتقادهایی روبه روست که ممکن است در مواردی حتی دور از انصاف باشد. متانت و اعتدال نشان دهنده مجهز بودن به سعه صدر و خروج از دایره اعتدال در برخورد با منتقدان، در واقع خط کشیدن بر روی صلاحیتهای خود است. این انتظار بحقی است که وقتی دولتی با اعتماد به نفس، به مذاکره عزتمندانه با دشمن می رود در مواجهه با منتقدان داخلی هم بتواند مدبرانه برخورد کند. چهارم: مکمل
توصیه «ششم» رهبری معظم به هیأت دولت در دیدار اخیر نیز به نوعی مکمل توصیه پیشین و مرتبط با «انتقاد» بود و در جمع اعضای دولت یازدهم یادآور شدند: «همواره دولتها نسبت به دوره های گذشته خود منتقد بوده اند که ایرادی هم ندارد، اما این انتقاد نباید حالت اغراق آمیز و تخریب پیدا کند، زیرا در روحیه مردم تأثیر بد می گذارد و آنان را نسبت به آینده نیز نامطمئن می کند.... اگر در این اظهارنظرها بی انصافی شود، قطعاً در آینده نیز نسبت به عملکرد ما هم بی انصافی خواهد شد. اگر برخی سیاستها یا عملکردهای دوره گذشته را قبول نداریم، بهترین شیوه، اصلاح آن در عمل است و این روش، بهتر از اظهارنظر است.» دولت یازدهم وقتی می تواند مکمل دولتهای پیشین باشد که ضعفهای گذشته را بشناسد و در پی رفع آنها برآید.
انتهای خبر/ قدس آنلاین / کد خبر: 231998 سیاست روز:مکتب شهید رجایی در کدام دولت تداوم یافت؟! «مکتب شهید رجایی در کدام دولت تداوم یافت؟!»عنوان سرمقاله روزنامه سیاست روز به قلم حسن اختری است که در آن میخوانید؛هشتم شهریور یادآور عروج ملکوتی شهیدان رجایی و باهنر به عنوان نماد عینی از دولتمردان انقلابی، مکتبی و مردمی است. هم اکنون بیش از سه دهه ـ ۳۲ سال ـ از واقعه تلخ آن روز ـ انفجار دفتر نخست وزیری به دست منافقان کوردل ـ می گذرد اما یاد و خاطره آن عزیزان سفر کرده نه تنها در اذهان ملت قهرمان ایران همچنان باقیمانده است؛ بلکه هر روز که می گذرد به گوهر وجودی آنان بیشتر پی برده می شود. به همین مناسبت از اول تا هشتم شهریور هر سال به عنوان هفته دولت مورد تکریم و پاسداشت آحاد مسئولان و مردم قرار می گیرد. در فرصت بدست آمده دولت می کوشد تا تلاش های یکساله و یا دوره ای خود را توسط دولتمردانش در معرض دید و قضاوت افکار عمومی قرار دهد که در جای خود کاری لازم و ضروری و بسیار هم خوب است. اما جان کلام اینجاست که آیا صرف گرامی داشت و برگزاری کنگره و جشنواره و... کافی است؟ و جای این سوال جدی باقی نیست که پرسیده شود دولت هایی که بعد از شهادت شهیدان رجایی و باهنر با انتخاب و رای مردم روی کار آمدند آیا توانسته اند در قول و عمل راه آن عزیزان را ادامه دهند یا خیر؟ و اصولا چه تشابهات و تفاوت هایی بین شهید رجایی و روسای جمهوری که بعد از او در مسند خدمت و قدرت قرار گرفتند وجود دارد؟ اگر دوران ریاست جمهوری مقام معظم رهبری را به لحاظ شانیت جایگاه کنونی معظم له و همچنین اختیاراتی که پست ریاست جمهوری در آن زمان داشت - اختیارات رئیس جمهور قبل از بازنگری در قانون اساسی در سال ۱۳۶۸ بسیار محدود بوده و صرفا به عنوان دومین مقام رسمی کشور مسئولیت هماهنگی قوا را برعهده داشت و قدرت ریاست جمهوری قانونا و عملا در اختیار رئیس دولت (نخست وزیر) بود - از بقیه دوره های ریاست جمهوری استثنا شود. مشخصا چهار دوره متمایز از دولت هایی که با رای مردم روی کارآمدند قابل تمیز است. اولین رئیس جمهور که بعد از بازنگری قانون اساسی قوه مجریه را با تمام اختیارات به دست گرفت و دولت سازندگی را تشکیل داد جناب هاشمی رفسنجانی بود.او بعد از دو دوره ریاست عنان قدرت را با رای مردم به دست جناب محمد خاتمی سپرد و ایشان نیز هشت سال با شعار اصلاح طلبی حکم راند و دوم خرداد ۱۳۸۴ علیرغم میل باطنی - بعدها قراین و شواهد نشان داد که او بی میل نبود که کلید کاخ ریاست جمهوری را به همان کسی برگرداند که از او تحویل گرفته بود اما مردم اینطورنخواستند - ردای ریاست جمهوری را بر دوش جناب محمود احمدی نژاد انداخت تا دولت مهرورزی بنا گردد. او که می خواست علاوه بر ایران مشکلات جهان را نیز در دوران ریاست جمهوری خود رتق و فتق نماید. بالاخره در ۲۴ خرداد ۱۳۹۲ عمر ریاست او هم به سر آمد و معضلات کشور در صندوقی قفل شده تحویل جناب دکتر حسن روحانی گردید تا با کلید بزرگ نمادینی که در جریان تبلیغات و رقابت به همراه آورده بود برای باز کردن آن قفل بزرگ تدبیری بیندیشد. بنا نیست همیشه با صلوات برگذشته ها در فکر ساختن آینده بود چرا که اولا باید گذشته چراغ راه آینده باشد. ثانیا دولتمردان زمانی که بر اریکه قدرت سوار هستند باید مورد نقد و نقادی قرار گیرند وگرنه فرهنگ عمومی جامعه ایرانی نقد کسانی را که فرصت دفاع از خود ندارند را برنمی تابد. ثالثا وجدان عمومی بهترین محکمه ای است که به انصاف قضاوت می کند. بنابراین بدون پیش داوری در مورد عملکرد دولت های پیشین قضاوت را به افکار عمومی وانهاده و فقط یک سوال را یادآور می شوم که آیا واقعا خلقیات شهید رجایی مثل مردمی بودن ( ساده زیستی) مکتبی بودن (در حفظ ارزش ها) و تواضع در پیشگاه ملت به هنگام خدمت چه در کسوت دستفروشی و چه در مقام ریاست جمهوری در دولت ها و روسای آنها بعد از او هم تداوم یافته است؟ اینک یکسال از روی کارآمدن دولت «تدبیر و امید» می گذرد و دولت اعتدال وارد دومین سال خدمت گزاری خود شده است. دولت محترم در سال اول فعالیت خود تلاش کرد تا کارنامه نسبتا خوبی در صحنه های بین المللی و داخلی از خود ارائه داد و نمره قابل قبولی هم از رهبری و مردم دریافت کرد اما امیدواری که در مردم با روی کار آمدن دولت یازدهم به وجود آمد و همچنین تا برآورده شدن انتظارات و مطالبات واقعی آنان فاصله زیادی باقی است که نیل به نقطه مطلوب در گرو عمل به توصیه های حکیمانه و مشفقانه مقام معظم رهبری ا ست که در دیدار با هیئت دولت بیان فرمودند. وطن امروز:چالش اختراع چرخ توسعه! «چالش اختراع چرخ توسعه!»عنوان سرمقاله روزنامه وطن امروز به قلم رضا ملک زاده است که در آن میخوانید؛واکنش ها به رونمایی از نسل سوم و بالاتر تلفن همراه بدون کسب مجوزهای لازم از مراکز بالادستی نظام و تامین زیرساخت های فرهنگی، اجتماعی و امنیتی لازم توسط وزارت ارتباطات، فضای رسانه ای کشور را تا حد زیادی متلاطم کرده است. در این میان گروهی از مرتبطان متخلفان در پرونده مذکور به هدایت اذهان عمومی به سمت برخی موارد غیرحقیقی روی آورده اند. اولین مورد مطرح شده با هدف یارگیری به نفع وزارتخانه متخلف، تلاش برای نمایش همه متخصصان و مراجع قانونی مخالف با راه اندازی نسل سوم و بالاتر تلفن همراه بدون تامین زیرساخت های مصرح قانونی به عنوان «مخالفان تکنولوژی» است! به طور مثال سایت هاشمی رفسنجانی از قول یک فرد گمنام نوشت: «برخی آیفون تصویری را هم حرام می دانند!»
اما اصل ماجرا چیست؟ حقیقت این است که هیچ کدام از گروه های علمی منتقد حرکت غیرقانونی وزارت ارتباطات با تکنولوژی نوین ارتباطی مخالف نیستند، بلکه همه بحث ها درباره هدف دولت از تعجیل در ارائه این خدمات به آحاد جامعه بدون تامین پیشرانه های لازم ملی است. به طور مثال اگر انرژی و بودجه کشور در ذیل برنامه تامین زیرساخت های لازم ذیل شبکه ملی اطلاعات هزینه می شد، می توانستیم با راه اندازی سیستم «سلامت الکترونیک» معضل بزرگ عدم دسترسی روستاییان و ساکنان نقاط دور از پایتخت به پزشکان و متخصصان را با همین تکنولوژی ارتباطی نسل جدید تامین کنیم اما وقتی پیش از تفکر درباره انگیزش های سیستم برای افزایش امکانات ارتباطی در کشور تنها به بریدن روبان متصل به بند ناف تکنولوژی می پردازیم، نتیجه این می شود که برخلاف کشورهای پیشرفته، بدون تامین زیرساخت لازم با ذوق زدگی مضحکی از مجهز شدن روستاییان کشور به اینترنت پرسرعت رونمایی می کنیم! طبیعتا انتظار دارند روستاییان از ذوق اعطای چنین مزیتی، از خانه ها بیرون ریخته و هلهله و شادی کنند! مشکل اینجاست که در تقلید از غرب نیز شاگردان خوبی نیستیم! روستایی عزیز ما که از مشکلات عدیده ای همچون تصویر دهشتناک فاسد شدن دسترنج یک فصلش به علت عدم بهره مندی از یک چرخه توزیع مناسب ملی رنج می برد، با اینترنت پرسرعت چه کند؟! بهترین فیلم های هالیوودی را دانلود کند و از فضای بیکاری لذت ببرد؟! آیا تصور وزارت ارتباطات این است که روستاییان ایرانی سال هاست مشتاق تجربه کردن گروهی «بازی های استراتژیک آنلاین» هستند و اکنون به واسطه در اختیار داشتن اینترنت پرسرعت در پوست خود نمی گنجند؟! متاسفانه این بدفهمی توسعه است که اکنون در ذهن مدیران بازنشسته ما شاگرد اولی می کند! در کشوری مثل چین توسعه ارتباطی با ترتیب عکس ایران صورت گرفت. یعنی ابتدا به واسطه شبکه ملی اطلاعات چین، یک سیستم مشتری یاب و پیشرانه توزیع مناسب با قابلیت ارسال محصولات کشاورزان به دورترین نقاط جهان توسط دولت تعریف شد و سپس تکنولوژی ارتباطی نسل جدید همراه با اینترنت پرسرعت در اختیار روستاییان قرار گرفت. حتی برای پایین آوردن حداکثری هزینه این سیستم، با انعقاد قراردادی در کابینه، از امکانات حمل و نقلی ارتش چین به عنوان زیرساخت سیستم توزیع محصولات استفاده شد. اکنون کشاورز چینی گیاهان دارویی و سایر محصولاتش را به کمک این پیشرانه ملی دولتی مشتری یابی می کند و سپس با استفاده از سیستم توزیع ملی، سود قابل توجه کشاورزی سنتی مجهز به امکانات نوین ارتباطی را در جیب می گذارد. این همان نکته مهمی است که در فتوای حضرت آیت الله مکارم شیرازی، نامه نگاری های شورایعالی فضای مجازی، درخواست های قانونی قوه قضائیه و مجموعه متخصصان حوزه سایبر از وزارت ارتباطات دیده می شود. اکنون باید مشخص شود چرا به رغم همه این تلاش ها هنوز بزرگ ترین انگیزه وزارت ارتباطات از تجهیز کشور به فناوری های نوین ارتباطی و اینترنت پرسرعت در حد برآورده ساختن اهداف استراتژیک آمریکا به منظور «مستعمره سازی ایران» در فضای مجازی باقی مانده است؟ قرض توسعه ارتباطی با پهنای باند خارجی و سپردن کرسی مسؤولیت این سیستم ارتباطی وسیع به یک اپراتور با ماهیت خارجی و دیگر اپراتور نیمه دولتی بدون تعیین سهم حاکمیت در تامین امنیت اجتماعی و فرهنگی شهروندان در فضای بی در و پیکر جهانی بدون شک زمینه سازی برای اشغال سایبری ایران توسط کسانی محسوب می شود که در حوزه ارتباطات نوین حق آب و گل برای خود قائل هستند. چرا که با چنین رویکردی دولت با هزینه کرد سنگین، اقدام به احداث شاهراهی کرده است که بهره برداری از آن برعهده اغیار گذاشته شده است! فرضا هم اکنون بیشترین هزینه این سیستم از جیب اپراتور همراه اول با بیشترین مشترک، به خزانه دولت ریخته می شود، راه اندازی نسل جدید ارتباطی قطعا به گسترش مشتریان اپراتورهای خارجی مثل واتس آپ و وایبر خواهد انجامید که نه تنها به دولت کشورمان «مالیات» و «عوارض» نمی دهند، بلکه از هیچ قانون ملی نیز پیروی نمی کنند! با احتساب این موارد می توان اقدام نابخردانه وزارت ارتباطات در بسط تکنولوژی بدون قانون گذاری و عاقبت اندیشی لازم را تلاشی خطرناک با هدف «تضعیف حاکمیت ملی در حوزه ارتباطات» قلمداد کرد. رونمایی از 3G و 4G بدون تامین زیرساخت لازم و پیشرانه شبکه ملی اطلاعات یعنی هزینه کرد سنگین دولت در ایام بی پولی برای سرگرمی یک ملت! علاوه بر این به واسطه کاهلی عمدی وزارت ارتباطات در تهیه پیوست های قانونی فرهنگی و اجتماعی گشوده شدن چنین فضای بزرگ و بی قانونی بدون شک گشاینده انواع و اقسام معضلات امنیتی و اجتماعی نیز محسوب می شود، چرا که به جهت تعجیل بی جهت وزارت ارتباطات توام با اعمال فشار بر اپراتورها، حتی تکنولوژی لازم برای حفظ امنیت ارتباطی مردم نیز تامین نشده است. پس من
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 117]
-
گوناگون
پربازدیدترینها