محبوبترینها
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1852320706
شعر حوزه باید جریان‌ساز باشد/ 80 درصد شاعران حوزوی تنها اسم آن را یدک می‌کشند
واضح آرشیو وب فارسی:مهر:
استانها > مرکز > قم حجت‌الاسلام حسینی در گفتگو با مهر:
شعر حوزه باید جریان‌ساز باشد/ 80 درصد شاعران حوزوی تنها اسم آن را یدک می‌کشند
قم - خبرگزاري مهر: یک پژوهشگر و شاعر حوزوی با بيان اينكه شعر حوزه بايد جريان‌ساز باشد گفت: ما باید بتوانیم شاعری در حوزه علمیه قم و دیگر حوزه‌های علمیه تربیت کنیم که ادبیات معاصر را تکان دهد.
به گزارش خبرنگار مهر، حجت‌الاسلام و المسلمین سیدعبدالله حسینی طلبه دیروز و امروز نیست. او نزدیک به 22 سال در آفریقای جنوبی مروج دین اسلام در میان پیروان دیگر ادیان بوده و در طول این سال‌ها به عنوان یک مبلغ و پژوهشگر موفق حوزه علمیه مطرح شده است اما این تمام عناوین کسب شده توسط وی نیست؛ حجت‌الاسلام حسینی را بسیاری به عنوان یکی از چهره‌های ادبی حوزه علمیه و از بنیان‌گذاران کنگره شعر حوزوی می‌شناسند. او که هم پژوهشگر شعر حوزوی است و هم خود در این عرصه دستی بر آتش دارد، در گفتگو با خبرنگار مهر، از روزهایی می‌گوید که شعر عرفانی در حوزه‌های علمیه منکر بود. روزهایی که شاعران حوزوی از ترس اتهامات دیگران دیوان اشعارشان را در قبرستان‌ها دفن می‌کرده یا در گوشه پستو خانه‌ها نگه می‌داشتند. دیوان‌هایی که شاید اگر امروز بودند مسیر تازه‌ای در شعر حوزه ایجاد کرده و چراغ راهی می‌شدند برای طلاب جوان و پر ذوق. حجت‌الاسلام حسینی که چند سالی است به ایران آمده به سیاق گذشته‌اش تلاش می‌کند تا طلاب جوان را در عرصه شعر و ادب حوزوی یاری دهد تا آثاری ماندگار از این روزهای حوزه علمیه در تاریخ بماند. مهر: شما در طول سال‌ها با حوزویان که دلمشغولی در شعر و ادب داشته‌اند، معاشرت داشته و نخستین کنگره شعر حوزوی را برگزار کردید. جایگاه شاعران حوزوی را در عرصه ادب و فرهنگ در جامعه امروز چگونه می‌دانید؟ حجت الاسلام حسینی: برای پاسخ به این سئوال باید نگاهی به پیشینه شعر در حوزه داشت. برخورد با شعر و هنر در گذشته در حوزه علمیه چندان مناسب نبوده است. اینکه اعجوبه‌ای مانند علامه طباطبایی دیوان اشعار خود را در گورستان وادی سلام دفن و بشریت را از این میراث گرانبها محروم می‌کند، نشان دهنده وجود همین نگاه نادرست به این مقوله است. روایت «اتقو من مواضع التهم» احتمالاً انگیزه علامه طباطبایی بوده تا اشعاری عرفانی را که ممکن بود موجب جاری شدن سیل اتهامات و بدبینی‌ها نسبت به ایشان شود را از بین ببرد. با اینکه می‌دانید تنها یکی از غزلیات ایشان با مطلع «همی گویم و گفته‌ام بارها؛ بود کیش من مهر دلدارها» چقدر توانست در اقشار مختلف مردم تأثیرگذار باشد و تصنیفی از آن نیز ساخته شد. نمونه دیگر حضرت امام خمینی(ره) هستند که امروز همه با اشعار عرفانی ایشان آشنا شده‌اند. با این حال شاید کمتر کسی این نکته را به یاد داشته باشد که نخستین شعر ایشان در چهلم وفاتشان توسط مرحوم سید احمد آقا و در پیام قدردانی از مردم ایران مطرح شد. پیش از آن هیچ کس از وجود چنین مجموعه‌ای خبر نداشت و شاید اگر سید احمد آقا دیوان اشعار ایشان را منتشر نمی‌کرد هنوز هم کسی فکرش را نمی‌کرد که چنین مرد بزرگی با چنین سابقه مبارزه و صلابت در عرصه سیاست، چنین اشعار لطیف و عرفانی داشته باشد. چه چیزی در این اشعار برای آقایان قابل هضم نبود؟ فراموش نکنید این همان حوزه‌ای بود که امام راحل از آن شکایت می‌کرد که فلسفه را حرام می‌دانند. لیوان آب مرحوم سید مصطفی را آب می‌کشیدند چون به این علوم می‌پرداخت. آن روزها حوزه علمیه چندان پذیرای مضامین عرفانی موجود در اشعار نبود. مضامینی که به خاطر ظرافت‌های شعر فارسی با تعابیر لطیفی همراه می‌شود، از نظر بسیاری از آقایان مطلوب نبود. به کار بردن اصطلاحاتی مانند شراب، ساقی و صنم هنوز هم از نظر برخی پذیرفته نیست. آن روزها که اوضاع بسیار بدتر بود. در مجموع در متن حوزه نیز برخورد خوبی با شعر عارفانه و متصوفانه نمی‌شد اما این برخورد بد محدود به چند قرن اخیر است.
واقعیت این است که ادبیات فارسی در واقع متأثر از شاعران حوزوی است. بهتر است بگوییم اگر این شاعران نبودند اصلاً ادبیاتی در کار نبود. نزدیک به دو قرن است که نظام آموزش رسمی کشور از حوزه‌های علمیه و مکتب‌ها جدا شده اما پیش از آن هر تحصیل‌کرده‌ای در واقع حوزوی محسوب می‌شده است. در نتیجه کسانی که شعر می‌گفته‌اند نیز محصول حوزه‌های علمیه بوده‌اند. سعدی یک عالم دینی بوده است. حافظ نیز یک فقیه و حافظ قرآن بود. مولانا نیز خطیب جمعه بود و مردم را موعظه می‌کرد. تمام این شاعران و عارفان بزرگ دست پرورده‌های حوزه علمیه بودند. زبان فارسی تا همین الان هم تحت تأثیر شعر حوزوی است. شما به دایره لغات مردم ما نگاه کنید. حتی ایرانیانی که در فرهنگ غربی ذوب شده و نگاه خداجویانه را در زندگی فردی و اجتماعی خود وارد نمی‌کنند باز هم از این واژگان استفاده می‌کنند. مثلاً واژه‌ای مانند «ان‌شاءالله» فقط مخصوص دینداران ما نیست. همین نشان می‌دهد زبان فارسی در طول نسل‌ها تحت تأثیر حوزه علمیه و به ویژه اشعار حوزوی بوده است. با این حال در دوره‌های متأخر مقداری نسبت به این اشعار کم لطفی شد و تقریباً می‌توان گفت در دوره ای شعر حوزه به راستی در اغما رفته بود. به ویژه از زمانی که دانشگاه‌ها و مراکز آکادمیک تاسیس شدند، هر روز فاصله حوزویان از شعر و ادبیات بیشتر شد. و امروز این نگاه اصلاح شده است؟ پیروزی انقلاب اسلامی در واقع انقلابی در شعر حوزه به وجود آورد. یکی از دلایلش اشعار امام خمینی(ره) است و البته پیگیری‌های رهبر انقلاب در این زمینه بسیار موثر واقع شده. ایشان توجه خاصی به فرهنگ و به ویژه شعر دارند و همیشه شاعران ارزشی را ستوده‌اند. در این میان شاعران حوزوی بیش از دیگران از نگاه خاص ایشان بهره برده‌اند. تلاش طلاب جوان نیز در این زمینه موانع را یکی پس از دیگری برطرف کرده و امروز فضای خوبی برای این امر وجود دارد. از برگزاری نخستین کنگره شعر حوزه بگویید؛ چه شد که این ایده به ذهن شما رسید؟ خیلی ساده در تاکسی نشسته بودم و با خودم تعداد طلاب شاعری که می‌شناختم را شمردم. کسانی مانند حجت‌الاسلام جواد محدثی، حجت‌الاسلام رشاد و حجت‌الاسلام بهجتی شفق به ذهنم آمدند. سر حساب که شدم دیدم 12 نفر از این افراد را می‌شناسم. با خود گفتم با این 12 نفر می‌توان یک گعده فرهنگی راه انداخت که هم این اشعار به دیگران معرفی شود و هم افراد در کار خود تشویق شوند. وقتی این ایده را با دیگران در میان گذاشتم دیدم بسیاری از شاعران معروفی که می‌شناسم در حال تحصیل علوم دینی در حوزه علمیه قم هستند و شاعر حوزوی محسوب می‌شوند. فهرست 12 نفره به 30 نفر رسید و دیدم به راحتی می‌توان یک کنگره شعر راه انداخت. وقتی موضوع را با مقام معظم رهبری در میان گذاشتم ابتدا تعجب کردند که مگر این تعداد شاعر حوزوی داریم؟ وقتی برایشان از کسانی مانند علیرضا قزوه مثال زدم که در حوزه مشغول به تحصیل هستند، گفتند خیلی خوب است پس طرح این کار را تدوین کنید. طرح مدون را که خدمت ایشان بردم، دستور حمایت از این طرح را همانجا صادر کردند. بودجه‌ای که در آن روز ایشان برای این کار اختصاص دادند، از کل بودجه سازمان تبلیغات اسلامی بیشتر بود. بسیاری از شخصیت‌های بزرگ رسانه‌ای و فرهنگی نیز در کنار ایشان از این طرح حمایت کردند. در مجموع 1500 اثر به دبیرخانه جشنواره رسید که هنوز هم تعداد قابل ملاحظه‌ای محسوب می‌شود. در خلال برگزاری این جشنواره با بسیاری از دیگر شاعران حوزوی آشنا شدیم که قرار شد در کنگره‌های بعدی از حضورشان استفاده شود. کسانی مانند علامه محمد تقی جعفری، علامه جوادی آملی و آیت‌الله حائری شیرازی از کسانی بودند که در این کنگره سخنرانی کردند و همین نوع نگاه بزرگان حوزه به مقوله ادبیات و شعر حوزوی را نشان می‌داد. رهبر انقلاب نیز با پیام‌های خود این کنگره را پربارتر کردند. بعدها سخنرانی‌ها، پیام‌های مقام معظم رهبری و اشعار خوانده شده هر کدام به صورت کتبی به چاپ رسید. با توجه به ضرورت‌هایی که برای پرداخت به این موضوع ذکر کردید، از دید شما شاخصه شعر حوزوی چیست؟ شاخصه مهم شعر حوزوی اندیشه‌ای است که در آن نهفته است. اندیشه‌ای که از تفکر ناب شیعی اقتباس شده و می‌تواند گره‌هایی که در انتقال پیام در زمینه تبلیغ دینی وجود دارد را برطرف کند. گاهی انسان شعری را می‌بیند که از نظر قدرت شعری خوب است اما هیچ ویژگی خاصی ندارد که بتوان آن را شعر حوزه نامید. طلبه وقتی وارد عرصه ادبیات می‌شود باید با تمام هویت خود در این فضا قدم بزند. این مهم‌ترین اصل است. مثلاً اصطلاحات حوزوی می‌تواند به نحو مطلوبی وارد شعر حوزه شود. طوری که نه به ساختار شعر ضربه بزند و نه از مضمون آن چیزی کم کند. بلکه این اصطلاحات به گونه‌ای می‌توانند به شعر هویت بدهند.
برخی از اشعار حوزوی شناسنامه‌دار هستند. یعنی انسان این اشعار را هر جا که بخواند و حتی اسمی از صاحب آن نیز که نشوند، باز متوجه می‌شود که شاعر تنها می‌تواند یک طلبه باشد. این بسیار مهم است. متأسفانه عده‌ای از طلاب ما اشعاری می‌گویند که هیچ تفاوتی با اشعار دیگر افراد جامعه ندارد. یک فرد دانشگاهی هم می‌توانست همین شعر را بسراید. هویت شعر حوزوی به استفاده از فرم و محتوایی است که نظیر آن را بتوان تنها در معارف شیعی پیدا کرد. استفاده به جا از اصطلاحات حوزوی در میان برخی از شاعران ما امروز جا افتاده است. این استفاده نه تنها به ساختار شعرشان ضربه نزده بلکه شعر را غنی‌تر کرده است. طوری که حتی اگر اسم شاعر را ندانیم به راحتی می‌توانیم بگوییم طلبه بوده و در چه سطح علمی قرار دارد. امروز متأسفانه 80 درصد شاعران حوزوی تنها اسم آن را یدک می‌کشند و در واقع شاعر حوزوی نیستند. شعرهایی می‌گویند که یک دانشگاهی نیز به راحتی می‌تواند مانند آن را بسراید. به نظر شما نیاز مهم امروز شعر حوزه با توجه به پیشینه‌ای که داشته و ظرفیت‌هایی که برای رقم زدن آینده دارد، چیست؟ یک نیاز بزرگ این است که شعر حوزه را بار دیگر تعریف کنیم. واقعاً شعر حوزه چیست؟ پاسخ به این سئوال می‌تواند بسیار راهگشا باشد. در حال حاضر شعر حوزه نسبت به 50 سال پیش بسیار پیشرفت کرده است. امروز افتخار ما این است که شعر حوزه تحت تأثیر شعر انقلاب است و وارد حیطه اشعار دستمالی شده و بی محتوای امروزی نشده است. با این حال این اصلاً برای ما کافی نیست. شعر حوزه باید جریان ساز باشد. همانطور که در قدیم بوده است. شعر حوزه باید بتواند در جامعه تحولات فرهنگی ایجاد کرده و سراسر ادبیات فارسی را تحت تأثیر اندیشه خود قرار دهد. ما باید بتوانیم شاعری در حوزه علمیه قم و دیگر حوزه‌های علمیه تربیت کنیم که ادبیات معاصر را تکان دهد؛ همان طور که حافظ شعر و ادبیات معاصر خود را تا قرن‌ها پس از خود تکان داد و تکانه‌های قند پارسی‌اش سراسر جهان را گرفت. اینکه تنها بگوییم شهر حوزوی داریم کافی نیست. باید تمام اقشار جامعه چه کسانی که با حوزه‌ها ارتباط دارند و چه دیگران که حتی کوچک‌ترین اعتنایی به تبلیغات دینی نمی‌کنند، از برکات این شعر بهره‌مند شده و تأثیر آن را در زندگی خود حس کنند. البته برای این کار باید سازوکاری تعیین شود. تربیت شاعران اتفاقی نیست. باید شرایط گونه‌ای شود که این تفکر ترویج شود که از شعر به عنوان یک قالب ادبی تأثیرگذار می‌توان برای تبلیغ دین استفاده کرد. حوزه ظرفیت ایجاد این تحول هنری را دارد. امروز طلاب با ذوق و پر استعدادی در حوزه‌های علمیه سراسر کشور مشغول تحصیل هستند که می‌توان از آنان برای ایجاد این شرایط استفاده کرد. همراه بودن نهادهای فرهنگی در انقلاب اسلامی نیز نعمتی است که باید قدر آن را دانست. گذشتگان ما از چنین نعمت‌هایی در حکومت‌های دیگر بهره‌مند نبوده‌اند و از این رو دستاوردی هم در این زمینه ندارند.
۱۳۹۳/۶/۲ - ۱۰:۰۴
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: مهر]
[مشاهده در: www.mehrnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 15]
-
گوناگون
پربازدیدترینها