تبلیغات
تبلیغات متنی
رسانه حرف تو - مقایسه و اشتراک تجربه خرید
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
تاثیر رنگ لباس بر تعاملات انسانی
محبوبترینها
بررسی دلایل قانع کننده برای خرید صنایع دستی اصفهان
راه های جلوگیری از جریمه های قبض برق
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1804398697
اختیارات اوباما در توافق با ایران و اختلاف با کنگره
واضح آرشیو وب فارسی:جام نیوز:
اختیارات اوباما در توافق با ایران و اختلاف با کنگره
کاخ سفید خطاب به سناتورها می تواند بگوید که "آنها خودشان تلویحأ پذیرفتند که رئیس جمهوری از قدرت برای توافق بدون مشارکت آنها بر خوردارست." در چنین شرایطی، معرفی این طرح بخودی خود بر علیه منافع عمده‌تر و گسترده‌تر کنگره است.
به این مطلب امتیاز دهید
به گزارش سرویس سیاسی جام نیوز، "دیوید گولاو" استاد دانشکده حقوق دانشگاه نیویورک، در وب سایت "جاست سکیوریتی" (Just Security) که به تحلیل قوانین و سیاست‌های مرتبط با امنیت ملی ایالات متحد می‌پردازد، مقاله‌ای را با عنوان «اختیارات ریاست جمهوری در نیل به توافق هسته‌ای با ایران، و طرح سنای آمریکا در تناقض با هدف او» نوشته است. این استاد دانشگاه نیویورک در مقاله خود می نویسد: دورنمای نتایج موفقیت‌آمیز مذاکرات جاری با ایران، به بروز بحث‌هایی درباره توانایی‌های رئیس جمهوری برمبنای اختیارات او در قانون اساسی، برای امضای توافق‌های بین‌المللی منجر می‌شود. نویسنده مقاله در ادامه این پرسش را مطرح می‌کند که آیا وظیفه قانونی رئیس جمهوری ایالات متحده، در قبال موافقتنامه احتمالی با ایران، ایجاب می‌کند که آن را به عنوان یک پیمان به سنا ارائه دهد، یا به مجلس نمایندگان به عنوان نوعی توافق بین کنگره و دولت می‌فرستد، یا آن که می تواند بطور یکجانبه بر اساس اختیارات قانونی خود به عنوان یک توافق اجرایی آن را به سرانجام برساند؟ وی در بخش دیگری از این مقاله یادآور می شود: «با توجه به تداوم بازی‌های سیاسی کنگره، متأسفانه بحث در این مورد احتمالاً به رویارویی سخت دو حزب جمهوریخواه و دموکرات منجر خواهد شد.» گولاو در ادامه مقاله خود می افزاید: «اگر کنگره طرحی که اخیراً گروهی از سناتورهای پرنفوذ جمهوریخواه – از جمله سناتور گراهام، سناتور مک‌کین و سناتور روبیو – به سنا تقدیم کرده‌اند را بپذیرد، این موضوع پیچیده‌تر هم خواهد شد.» این استاد دانشگاه امریکایی در مقاله خود متذکر می شود: «این طرح که به "طرح ۲۰۱۴ مذاکرات هسته‌ای ایران" معروف است، به نظر می‌رسد دقیقأ در پی اطمینان یابی از مشارکت کنگره در تصویب هر نوع معامله هسته‌ای است و می‌خواهد از ادامه یا تمدید هرگونه مذاکره‌ای پس از پایان مهلت ۲۸ نوامبر ۲۰۱۴ (۳ آذر ۱۳۹۳) جلوگیری کند.» وی در تحلیل و بررسی طرح کنگره امریکا می نویسد: «بخشی از این طرح، رئیس جمهوری را ملزم می‌کند که طی ۳ روز، موافقتنامه را به کنگره برای بررسی ارائه دهد. کنگره هم در یک برنامه کاری بیش از حد معمول سریع و فشرده، در مور تصویب توافق مشترک رئیس جمهوری با ایران تصمیم‌گیری می‌کند.» گولاو می افزاید: «اگر رئیس جمهوری در ارائه موافقتنامه به کنگره، در چارچوب زمانی تعیین شده، اقدام نکند یا اگر کنگره بر عدم تصویب توافق رأی دهد، آنگاه بر مبنای طرح ارائه شده توسط سناتورها، هرگونه استفاده از بودجه موجود در وزارت خارجه برای اجرای توافق را ممنوع خواهد شد. علاوه بر این، پس از ۲۸ نوامبر ۲۰۱۴ (۳ آذر ماه)، آن طرح می‌خواهد که رژیم تحریم‌هایی که پیش از توافق موقت سال ۲۰۱۳ (توافق ژنو) وجود داشت، دوباره بر اساس یک حکم قانونی اعمال شود.» به اعتقاد این استاد دانشگاه، در یک تحلیل دقیق، به نظر می‌رسد که منطق این طرح، نارسا است و ممکن است نه تنها طراحان را به هدف مطلوب نرساند، بلکه شاید هم منجر به ناکامی آنها شود. دیوید گولاو در ادامه مقاله خود می‌نویسد، پرسش‌های قانونی برای اختیارات اجرایی در رسیدن به توافق بین‌المللی، با بررسی سه گزینه احتمالی که چگونه رئیس جمهوری ممکن است مسیر توافق با ایران را پیگیری کند، آغاز می‌کنم: 1- به عنوان یک توافق یکجانبه بر اساس فرمان ریاست جمهوری، که از نظر قانونی ضعیف است.
۲-به صورت مصوبه‌ای با رأی مثبت دو سوم سنای آمریکا، که از نظر قانونی بسیار قوی است، اما تنها راه قابل قبول کسب تأئید کنگره نیست.
۳-به عنوان یک توافق مشترک کنگره-دولت درآید، که از منظر قانونی قوی است و همچنین بدیلی برای گزینش پیمان مصوب سنا محسوب می‌شود. نویسنده در این اینجا هم دو حالت را در نظر می‌گیرد.
لایحه ۲۰۱۴ مذاکرات هسته‌ای با ایران
استاد دانشکده حقوق دانشگاه نیویورک در مقاله خود بر این باور است که «اگر کنگره لایحه مذاکرات هسته‌ای ایران را بپذیرد، آنگاه تصویری متفاوت خواهیم داشت. توجه داشته باشید که اگر کنگره طرح را بپیذیرد، رئیس جمهوری در واقع آن را وتو خواهد کرد. بگونه‌ای غیرمعمول، لایحه ممکن است در واقع دست رئیس جمهوری را بازتر کند. گرچه به نظر می‌رسد که با هدف اطمینان از مشارکت کنگره در تصویب هر نوع توافقی با ایران، تهیه شده، ولی در واقع تصویب کنگره را مبنای قانونی چنین توافقی نمی‌کند، بلکه رئیس جمهوری را برای تقدیم موافقتنامه به کنگره برای عدم تصویب ملزم می‌کند.» وی در ادامه می افزاید: «چنین رویکردی غیرعادی است، زیرا کنگره همیشه قدرت آن را دارد که با تنظیم یک قطعنامه مشترک به لغو یک قانون داخلی درباره پیمان‌ها یا قراردادهای موجود بپردازد. بنابراین طرح پیشنهادی سناتورهای جمهوریخواه چیزی بر قدرت موجود کنگره اضافه نمی‌کند.» گولاو خاطرنشان می کند که «حتی مهم‌تر این که، با پافشاری بر این که رئیس جمهوری را مکلف به تقدیم هر توافقی به کنگره برای رد احتمالی آن، بطور ضمنی به نظر می‌رسد طرح حتی بدون نیاز برای مشارکت کنگره یا سناتورها، رئیس جمهور از هم اکنون از حق نیل به چنین توافقی برخوردار است.» وی به طرح این پرسش در مقاله اسش می پردازد و می نویسد: «آیا تنظیم‌کنندگان این طرح باور دارند که رئیس جمهوری می‌تواند به یک توافق بر اساس فرمان اجرایی یکجانبه برسد – که قوانین موجود این اختیار را به او داده – یا طرح پیشنهادی این سناتورها بطور تلویحی چنین قدرتی را به رئیس جمهوری می دهد؟» دیوید گولاو می نویسد: «به عنوان کلام آخر، حتی اگر کنگره طرح را تصویب نکند، تنها مطرح کردن آن، به نظر می‌رسد که به رئیس جمهوری در یک نبرد احتمالی قدرت بین کنگره و رئیس جمهوری بر سر مذاکرات هسته‌ای با ایران، حربه دیگری می‌دهد.» وی می افزاید: «شگفت اینکه، دقیقأ همان سناتورهائیکه کوشش می کنند درباره نقش کنگره در تصویب توافق پافشاری می کنند، بنظر می رسد که، حتی اگر ناخودآگاهانه، تشخیص میدهند که رئیس جمهوری از قدرت کافی قانونی برای نیل به توافق از طریق اعمال قدرت یکجانبه را دارد.» دیوید گولاو، استاد دانشکده حقوق دانشگاه نیویورک، در پایان این مقاله یادآور می شود: «کاخ سفید در خطاب به این سناتورها می تواند بگوید که "آنها خودشان تلویحأ پذیرفتند که رئیس جمهوری از قدرت برای توافق بدون مشارکت آنها بر خوردارست." در چنین شرایطی، صرفنظر از منافع کوتاه مدت سیاسی، معرفی این طرح بخودی خود بر علیه منافع عمده تر و گسترده تر کنگره خواهد بود.»
.jpg)
104
۰۱/۰۶/۱۳۹۳ - ۲۳:۰۰
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام نیوز]
[مشاهده در: www.jamnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 25]
-
سیاسی
پربازدیدترینها