تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ساقدوش کیست ؟ | وظیفه ساقدوش در مراسم عقد و عروسی چیست ؟
قایق‌سواری تالاب انزلی؛ تجربه‌ای متفاوت با چاشنی تخفیف
چگونه ویزای توریستی فرانسه را بگیریم؟
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1816475019
گزارش فارس از شبی در کنار شب بیداران تبریزی «قدر» در ایستگاه آخر، بندگی کنید
واضح آرشیو وب فارسی:فارس: گزارش فارس از شبی در کنار شب بیداران تبریزی
«قدر» در ایستگاه آخر، بندگی کنید
رمضان که از راه می‌رسد، انگار همه مهربان‌تر می‌شویم؛ انگار بیشتر دقت می‌کنیم و ظریف‌تر رفتار می‌کنیم و آرام‌تر حرف می‌زنیم. این خاصیت رمضان است.
به گزارش خبرگزاری فارس از تبریز، دوباره رمضان و نوای دلنشین مرحوم موذن‌زاده که انگار صدای اذانش آدم را تا ملکوت می‌برد؛ دوباره رمضان و زولبیا بامیه‌های چرب و شیرین! دوباره رمضان و شب‌های پر قدر و قیمت «احیا»؛ دوباره رمضان و لذت چشیدن عطر چای دم افطار که با «ربنا» آسمانی می‌آمیزد و حظ و لذت اولین لقمه نان و پنیر و سبزی را چند برابر می‌کند؛ دوباره رمضان و خاطره‌های تکرار نشدنی که بعد از یک سال انتظار بالاخره رسیده‌اند. *** اَللّهُمَّ اِنّى اَسْئَلُکَ بِاسْمِکَ... با مانتو سبز و شال سفید رنگش، نشسته بود کنار یکی از درختان بلند و بی‌توجه به رفت و آمدهای محوطه دعا می‌خواند و اشک می‌ریخت. بیست و یکی دو سال بیشتر نداشت؛ دلش اما پر از حرف بود برای خدا و این شب‌ها انگار بهترین فرصت بودند برای بی‌ترس و خجالت اشک ریختن و درد دل کردن و تمنا کردن. گفت نامش «پریسان» است و دو ترمی هست که مهمان تبریز و دانشگاه شده تا روزی به جمع مهندسان شیمی کشور اضافه شود. گفت امسال نخستین سالی است که این حس و حال با این قدرت به سراغش آمده و دست گذاشته روی دلش که انگار حرف‌های زیادی برای خدایش دارد. گفت حتی نمی‌داند چرا دارد اشک می‌ریزد اما حس خوبی دارد از شنیدن کلمات مهربان «جوشن کبیر» و همراهی با صدای دهها و دهها نفر دیگر که تمام نمازخانه و حیاط دانشگاه را پر کرده‌اند. گفت این «اَللّهُمَّ» گفتن‌ها دل آدم را باز می‌کند و مطمئن به بودن کسی که همیشه هست. آرام و منظم تسبیح مهره درشت توی دستش را می‌چرخاند و باز گلوله‌های اشک راه نگاهش را می‌گرفتند و صورتش را نمناک می‌کردند. پریسان اما بی‌توجه به تمام چیزهایی که دور و برش در جریان بود، گوشه دنجی از حیاط دانشگاه تبریز را انتخاب کرده بود برای دعا خواندن در شبی که قدر و منزلتش را فقط اهل دل می‌دانند و بس... مانند او را در این شب‌ها بسیار می‌شود یافت؛ محوطه دانشگاه تبریز و مسجد فیروزه رنگش سال‌هاست شب‌های قدر، به برکت کلام خدا قدر و قیمتی دیگر می‌یابند و میزبانی دهها و صدها نفر از مردم شهر و دانشجویانی را بر عهده می‌گیرد که دعاهایشان را و اشک‌هایشان را برای تقدیم کردن به درگاه احدیت برای این شب‌ها و این محوطه نگاه داشته‌اند. یَا مُجِیبَ الدَّعَوَاتِ... «احمد» آقا و خانواده‌اش چند سالی هست شب‌های قدرشان را در دانشگاه تبریز و در کنار جمعی جوان می‌گذرانند. پدر این خانواده چهار نفره معتقد است دعای جوان‌ترها برکت دارد، چون دلشان صاف‌تر است و به خدا نزدیک‌تر هستند. او به همراه همسر و دو دخترش جایی از محوطه کنار دیوارهای دانشکده کشاورزی روی موکت کوچکی نشسته بودند و فرازهای میانی جوشن کبیر را می‌خواندند. احمد آقا از اینکه داخل مسجد نتوانسته بودند جایی پیدا کنند خوشحال بود و آن را به دلیل حضور پر تعداد دعاگویان به ویژه جوان‌های دانشجو می‌دانست. آنها از سالی که دختر بزرگشان وارد دانشگاه تبریز شد و در ماه رمضان تصمیم گرفت به همراه دوستانش در مراسم احیای دانشگاه شرکت کند، شب‌های احیای خود را در این مکان می‌گذرانند و به گفته پدر خانواده، حاجات زیادی از همین دعاهای شبانگاهی گرفته‌اند. او به «سارا» دختر بزرگش اشاره می‌کند که یک نان اهری نذری هم به من بدهد و توضیح می‌دهد که این ادای نذر احیای سال قبل برای شفای برادرش است که شکر خدا بیماری‌اش بهبود چشمگیری داشته است. و باز هم می‌گوید عمر و زندگی دست خداست و خدا را شکر می‌کنم که دعای ما را برای شفای بیمارمان مستجاب کرد و امیدوارم و همیشه دعا می‌کنم تمام بیماران قطره‌ای شفا از دریای رحمت خدا بگیرند و به سلامتی به جمع خانواده‌شان برگردند. یَا غِیَاثَ الْمُسْتَغِیثِینَ... «دعا و خواهش‌های من زیاد است و خداوند از آن بخشنده‌تر؛ چرا طلب نکنم؟» این را «انسیه» می‌گوید، بانوی میانسالی که می‌گوید برای عاقبت به خیر شدن تنها پسرش دعا می‌خواند؛ ما در است و هزار آرزوی دور و دراز... دو سالی هست که با خانم‌های همسایه برای مراسم شب‌های قدر به دانشگاه تبریز می‌آید و چون آرامش خاطر یافته، بازهم به آمدن و دعا خواندن‌های رمضانی‌اش ادامه می‌دهد. چادرش را روی سر جابه‌جا می‌کند و می‌گوید: خدا همه ما را ببخشد و رحمت کند؛ آدم در این چنین وقت‌هایی است که یادش می‌آید چه حرف‌های نامربوط زده و چه کارهای ناشایست کرده است؛ خدایا ببخش... صدای قاری داخل مسجد بلند می‌شود و جملات دعا روی تابلوی بزرگ وسط محوطه نقش می‌بندد؛ انسیه خانوم باز هم چشمان اشک آلودش را پاک می‌کند و بی‌هیچ کلامی چادر سورمه ای گلدارش را روی صورت می کشد و همراه با قاری دعا، می‌خواند: یَا فَارِجَ الْهَمِّ یَا کَاشِفَ الْغَمِّ یَا غَافِرَ الذَّنْبِ یَا قَابِلَ التَّوْبِ یَاخَالِقَ الْخَلْقِ یَا صَادِقَ الْوَعْدِ یَا... یَا عِمَادَ مَنْ لا عِمَادَ لَهُ... دعا که اوج می‌گیرد، صدای گریه‌ها هم بالا می‌رود؛ دختربچه ریزه میزه‌ای انگار که از این حالت ترسیده باشد، خودش را به مادرش می‌چسباند و گریه می‌کند. خانم‌هایی که دور ستون مسجد نشسته‌اند از این حالت خنده‌شان می‌گیرد و یکی بلندتر می‌گوید: بالام سان، قورخما... کودک خودش را بیشتر به مادرش می‌چسباند و همانجا، لابه‌لای چادری که عطر دعا می‌دهد، با آرامش می‌نشیند. خانمی از میان جمع با صدایی نه چندان رسا از حاضران می‌خواهد برای مادرانی که آرزوی داشتن فرزند دارند دعا کنند؛ خواسته‌اش با آمین بلند بقیه همراه می‌شود و باز صدای گریه چند نفر... صدای بغض‌آلود خانم سن و سال داری را می‌شنوم که آرام به نفر بغل دستی‌اش می‌گوید: بچه بزرگ کردن سخت است و هزار مصیبت دارد، اما خدا داغ بچه نداشتن را برای هر کسی که دلش بچه می‌خواهد، نگذارد که داغ بزرگی است، یامان چتین اولار؛ و خانم بغل دستی‌اش همان طور تسبیح به دست انگار ترجمه کلمات دعا را می‌بیند که بلندتر می‌خواند: اى پشتیبان کسى که پشتیبان ندارد... یَا أَنِیسَ مَنْ لا أَنِیسَ لَهُ... کلوچه و شربت و بسته‌های نان و پنیر و سبزی دست به دست می‌چرخند، خانمی از کادر برگزاری مراسم با سینی نان اهری دور می‌گردد و چه دستانی که برای گرفتن تکه‌ای نان نذری به آسمان بلند نمی‌شود. زهرا، از دختران جوانی است که کارت سفید رنگی به سینه زده و سومین سالی است که با این سمت در مراسم احیای دانشگاه شرکت می‌کند. می‌گوید خدمت به مومنان در حال دعا کمتر از دعا کردن نیست، به خصوص در شب‌هایی که همه افراد خود را نیازمند دعاخواندن و رحمت طلبیدن می‌دانند؛ و به نان‌های نذری اشاره می‌کند که در چند لحظه دست به دست می‌چرخند و تمام می‌شوند. وی که خود را دانشجوی رشته جامعه شناسی معرفی می‌کند، می‌گوید هیچ جایی جز در میان مردم نمی‌شود از ویژگیها و پیچیدگی‌های ذهنی افراد جامعه آگاهی یافت؛ بسیاری از این افراد آدم‌های متمول و صاحب نامی هستند اما در این شب‌ها بدون هیچ ناراحتی کنار دیگران می‌نشینند، گریه می‌کنند و از خواستن تکه‌ای خوراکی نذری که نتیجه برآورده شدن نذر و دعای فرد دیگری است، ابایی ندارند. او از دیدن صحنه‌های خاص و تاثیرگذار در این سال‌ها به واسطه همکاری در برگزاری مراسم شب‌های احیا به عنوان پاداش بزرگ خودش یاد می‌کند؛ وقتی آدم‌ها با تمام وجود و با خلوص نیت، سجده می‌کنند و تسبیح گردان، به خدایشان التماس می‌کنند و همراهی و بخشش خداوند را درخواست می‌کنند. یَا مَنْ لا یُقَلِّبُ الْقُلُوبَ إِلا هُوَ... زمان تنفس بین بخش‌های دعا، همه جا را تکاپویی غریب می‌گرفت؛ همه به جنب و جوش می‌افتادند و نور موبایل‌ها در تاریکی شب خودنمایی می‌کرد. «سامان» اما روبروی بخشی از ساختمان‌های حاشیه مسجد ایستاده بود و حسرت‌وار به در و دیوار نگاه می‌کرد. با چشمان پرغصه به اتاقک‌هایی اشاره کرد که پنجره‌های میله‌دارش در تاریکی انگار به خواب ابدی رفته بودند و گفت شب احیای چند سال قبل با دوستان و همکلاسی‌هایش در همین اتاقک خون اهدا کردند و آنقدر احساس سبکی داشتند که خاطره‌ای برای همیشه هایشان ساختند، به خصوص که سال گذشته یکی از همان دوستان در تصادفی به رحمت خدا رفت و اکنون فقط خاطره‌هایی چنین زیبا یادآور آن روزها هستند. او با اشاره به اینکه خانه‌شان حوالی میدان ساعت واقع است، علت حضورش در مراسم دانشگاه را قول و قرار دوره دانشجویی با دوستانش و به خصوص زنده نگاه داشتن یاد دوست درگذشته شان دانست و باقی حرف‌هایش را لابه‌لای اشک‌هایش گم کرد و رفت. یَا خَالِقَ اللَّوْحِ وَ الْقَلَمِ... خدایا، ای آفریننده لوح و قلم، ببین! جز تو کسی را نداریم... کنارمان باش و یاری مان کن، کنار تمام آدم‌هایی که با دلی سرشار و دستی خالی شب را به دعا خواندن و صحبت با تو می‌گذرانند و باور دارند و ایمان دارند کمکشان خواهی کرد، بدی‌هایشان را خواهی بخشید و کاستی‌هایشان را خواهی پوشید. تمام آدم‌های شهر و دیار و میهنمان، مردمان کار و تلاش و توکل، همین مردمی که قدر شب‌های قدر را می‌دانند، تمام مشغله‌شان را پیش درهای دعا می‌گذراند و با خانواده‌شان، با کودکان خردسال و شیرخوارشان، با دوستان و همراهانشان می‌آیند و روی بلوک‌های سیمانی یا گوشه دیوار یا کنار درختان سر به آسمان ساییده می‌نشینند و آرامش و برکت و بخشش طلب می کنند. خدایا، کنارمان باش و یاری مان کن... سُبْحانَکَ یا لا اِلهَ اِلاَّ اَنْتَ... منزهى تو اى خدایى که نیست معبودى جز تو... حال امشب «23 رمضان» فرصت و شب آخر این سال برای بندگی و نیاز ستاندن از معبود بی همتاست پس در این ایستگاه معنوی تا درهای آسمان باز است و شیطان بسته در زنجیر حق و تا فرصت پریدن به اوج هست بندگی کنید و نامه عبدی خود را از معبود دریافت کنید. ....................................... نگارنده: فرینوش اکبرزاده ...................................... انتهای پیام/60002/ع40
93/04/29 - 10:49
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 48]
-
گوناگون
پربازدیدترینها