محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1844686341
ماه قرآن، تجربه زمان سرمدی
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
ماه قرآن، تجربه زمان سرمدی انسان در زمان زندگی می‌کند، در زمان به دنیا می‌آید و در زمان از دنیا می‌رود. زمان فقط برای ما انسان‌هاست که درگذر است و معنا دارد.
در نظر انسان زمان واقعیت مستقل عینی است و نه ادراکی ذهنی و تمام تغییرات موجود در این دنیا را باعث می شود. به تصور آدمی زمان دارای تقدم و تأخر است. به این معنا که اگر دوران کودکی را نقطه آغاز قرار دهیم، تقدم زمانی است که شخص سالخورده سال ها قبل از یک کودک به دنیا آمده و نسبت به او روزها و شب های بیشتری را دیده باشد. همچنین به نظر می رسد لحظه تولد تا مرگ زمانی طولانی است در حالی که این تصور دور از حقیقت است. پس این سوال پیش می آید کل زندگی گذشته آدمی از چه تشکیل شده است؟ تمام لحظاتی که او با شوق، احساساتی غم انگیز، هیجان یا رنج زندگی کرده به کجا رفته است؟ آیا چنین نیست که تمام این لحظات از بین رفته و فقط خاطره ای از آنها مانده است. پس اگر گذشته چنین است، اکنون و آینده چه خواهند بود؟ واقعیت این است که آدمی همواره از این امر غافل بوده که زمان حال همان آینده ای است که در انتظارش بوده است و آینده نیز بسرعت به گذشته تبدیل می شود. در واقع گذشته و حال و آینده تنها خیالی در ذهن است و خاطرات گذشته و آرزوهای آینده مانند تصویری غیرواقعی پیوسته در حال گذر است. از این رو تنها زمان حال است که واقعی است. تمام رخدادهای گذشته ابتدا در زمان حال رخ داده و هر لحظه آینده نیز به زمان حال تبدیل خواهد شد. از این رو گذشته و آینده تجلیات لحظه کنونی است و هیچ موجودیت مستقلی از خود ندارد. به عبارت دیگر زمان زنجیری ناگسستنی از رخدادهای کنونی است و رابطه ای که بین گذشته و آینده وجود دارد، به وسیله نیروی یکپارچه ذهن خلق شده است. این رابطه در درون انسان وجود دارد نه در زمان. از آنجا که زمان حال سرشت واقعی گذشته و آینده است، همه تلاش ها برای فهم این دو زمان بدون درک زمان حال بی معنی است. در هر لحظه چیزی به وجود می آید و در لحظه بعد از بین می رود؛ زمان یعنی تغییر و تبدیل عناصر ناپایدار. در مواقع ناراحتی زمان دیرتر می گذرد و در مواقع شادمانی زمان سریع تر در حال گذر است. زیرا تجربه شادمانی انسان را به اکنون ابدی نزدیک تر می سازد و درد، اضطراب و پریشانی تجربه ذهنی زمان را طولانی تر می کند. تمام حالات حسی که به مغز منتقل می شود، به تأثرات فکری تبدیل می شود. زمان در بیرون اتفاق نمی افتد بلکه درون ذهن رخ می دهد. زمان پندار و تفکر است نه شیء مرئی. زمان محصول فرعی آگاهی است. گذشته و آینده و حال نیرنگ های آگاهی متغیر است و آگاهی به معنای رهایی از گذشته و آینده است. انسان در اکنون ثابت است و هر آنچه در سال های گذشته انجام داده یا در سال های آینده انجام دهد، در لحظه ابدی غرق است. فقط اکنون حقیقی است. اکنون برای همه به طور ثابت وجود دارد و از آنجا که نمی تواند عینی باشد، امری ذهنی است. این در حالی است که آدمی از اکنون گریزان است و این اکنون همان ابدیتی است که همه چیز در آن خلق شده است. اکنون چیزی است که محیط به لحظه بعدی نیست و بر تقدم و تأخر چیزی هم احاطه ندارد. محال است بتوان آغاز و پایان اکنون را تعیین کرد. زیرا زمان حال بلافاصله به گذشته تبدیل می شود. اکنون مشاهده را مشکل و گاه درک ناپذیر می سازد. لحظه حال مدت زمان ندارد. پس آستانه ای است به مطلق بی زمان، به ابدیت. اکنون یک پندار انتزاعی درون ذهنی است. از این رو در زمان بودن یعنی در لحظه اکنون بودن. در زمان بودن یعنی در بی زمانی بودن یعنی بودن در ابدیت. اکنون از واقعیت پنهان زندگی ابدی نشأت گرفته است. احیای این آگاهی ِ گمشده تحولی در زندگی به وجود می آورد که اعاده آن قادر است این دنیای مادی را به قلمرو غیرمادی و ذهنی سوق دهد. در واقع این زمان نیست که می گذرد، بلکه این آدمی است که به جلو می رود و چون او از طریق تجربیاتش در حال زندگی می کند، زمان را به عنوان شکلی از خود آگاهی می شناسد. بنابراین زمان هیچ وجود مطلقی ندارد و چیزی هم به عنوان اندازه گیری مطلق زمان وجود ندارد. احساس انسان از زمان احساسی خیالی است تا نسبی. زیرا نظریه نسبیت نه فقط در مورد طبیعت مصداق دارد که درباره ذهن نیز صادق است. زمان یعنی اکنونی که به عینه لمس و احساس می شود. لحظه حال لحظه ایمان و دری به سوی امر غیرزمانی است. انسان در زمان زندگی می کند، اعمال او را زمان ایجاب می کند و او را نهایتا زمان در کام خود فرو می برد، زیرا متولد شدن در زمان یعنی مردن. انسان موجود زمان است. حال مادامی که شخص سهواً خود را با جسم فیزیکی اش شناسایی کند و تا زمانی که خود را با تفکراتش بشناسد، به عنوان موجود زمان زندگی خواهد کرد. اما اگر زمان بدرستی تحلیل شود، او می تواند به اکنون سرمدی نزدیک شود، به ابدیت که در اکنون منعکس شده است و این اکنون همان دروازه ای است که انسان باید از آن عبور کند تا به ورای دریای پریشانی و اضطراب آمیز زمان برسد؛ دریایی که وظیفه اش بلعیدن همه موجودات است. از این رو در عرفان اسلامی آمده صوفی باید ابن الوقت باشد. در نظر عارفان حال و مغتنم شمردن زمان حال بسیار اهمیت دارد. وقت همان اکنون است؛ پس عارف نه به آینده التفاتی دارد و نه به گذشته و قدر اکنون را می داند. این همان اکنونی است که نفحت های حق در آن رخ می دهد و کسی زمان دقیق نزول این رحمت را نمی داند: گفت پیغمبر که نفحت های حق/ اندر این ایام می آرد سبق/ گوش هش دارید این اوقات را/ در ربایید این چنین نفحات را / نفحه آمد شما را دید و رفت هر که را خواست جان بخشید و رفت/ نفحه دیگر رسید آگاه باش / تا از این هم وانمانی خواجه تاش سرمدی بودن لحظه اکنون در این باور مؤمنان مسلمان که معتقدند نور حضرت محمد(ص) قبل از آفریده شدن آدم نیز وجود داشته منعکس است. خود پیامبر در این باره فرموده اند: من پیامبر بودم که آدم هنوز در میان آب و گل قرار داشت. این زمان خاص با زمانی که ما تجربه می کنیم متفاوت است. این زمان، زمانی است که درگیر چرخش زمین و پیدایش شب و روز نبوده و زمانی قدسی است که بسیاری وقایع و دیدارها برای پیامبران و ائمه در آن رخ داده است. به اعتقاد هانری کربن، این حوادث در تاریخ زمانی جای نمی گیرند و تاریخ خاص خود را دارند. این زمان کمی نیست و کیفی است و گذشته، حال و آینده در یکجا جمع می شوند. این زمان را نمی توان تعریف کرد و معیارهای خاصی برای اندازه گیری آن تعیین کرد. چرا که این زمان همان ابدیت است؛ همان زمانی است که قرآن در شب قدر بر پیامبر نازل شد و پیامبر به معراج رفت. شناسایی این زمان بر انسانی که فقط زمان عینی شب و روز را باور دارد، پوشیده است و پنهان خواهد ماند. چرا که او حتی قادر نیست لحظه اکنون را در دست داشته باشد، بدرستی از آن استفاده کند و با آن وارد ابدیت شود. منابع: *تاریخ فلسفه اسلامی، هانری کربن، ترجمه جواد طباطبایی، انتشارات کویر *تخیل خلاق در عرفان ابن عربی، هانری کربن، ترجمه ان شاءالله رحمتی، نشر جامی *معرفت و معنویت، سیدحسین نصر، ترجمه ان شاءالله رحمتی، نشر سهروردی The Quest of over self- Paul Brunton- Rider and Company, London 1974 هما شهرام بخت / جام جم
دوشنبه 23 تیر 1393 2:00 بازدید:0
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 45]
-
فرهنگ و هنر
پربازدیدترینها