محبوبترینها
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
دکتر عرفان فدایی وکیل پایه یک دادگستری
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1802444664
کمالوندی: در صورت شكست مذاكرات، شتاب برنامه را بيشتر مي‌كنيم
واضح آرشیو وب فارسی:جام نیوز:
کمالوندی: در صورت شكست مذاكرات، شتاب برنامه را بيشتر مي‌كنيم
در صورت شكست مذاكرات، شتاب برنامه را بيشتر مي‌كنيم / حداقل به بیش از ۵۰ هزار سانتریفیوژ نیاز داریم/ دارندگان سلاح‌های هسته‌ای در حال کشتن زمان هستند/ ابعاد احتمالی نظامی را نه قبول کرده‌ایم و نه قبول داریم
به این مطلب امتیاز دهید
به گزارش جهان، مصاحبه نسیم با سخنگوی سازمان انرژی اتمی به شرح زیر می باشد: * آقای دکتر با عرض سلام و تشکر برای حضور در این خبرگزاری و با آرزوی قبولی طاعات و عبادات شما؛ برای شروع بحث لطفا بفرمایید با توجه به همکاری های اخیر بین ایران و آژانس که در دولت یازدهم شکل گرفته، آیا پس از ریاست آقای دکتر صالحی بر سازمان انرژی اتمی، تغییری در رویکرد این سازمان ایجاد شده است؟ و روندی که تا به امروز این سازمان در تعامل با آژانس طی کرده به چه ترتیب بوده است؟ کمالوندی: ضمن تشکر از محبت و میهمان‌نوازی شما، خوشحال هستم که امروز اینجا هستم. ایران الان کشوری است با مشخصات و اندازه‌های بین‌المللی که می‌خواهد در سطح دنیا تاثیرگذاری داشته باشد و به همین دلیل ابزارهای تاثیرگذاری خیلی مهم است و جای هيچگونه تردیدی نیست که یکی از این ابزار‌ها چه در سطح داخل و چه در سطح خارج، رسانه است. اگر شما می‌خواهید فضایی را برای سیاست خارجی، اقتصاد و یا هرچیز دیگر ایجاد کنید نیاز به یک پیش زمینه ذهنی در بین جامعه خواهید داشت که ایجاد این نقش مهم را رسانه برعهده دارد. ما در حال گذر از یک دوره سخت اقتصادی هستیم و اگر زمینه همراهی رسانه‌ها ایجاد شود و بدون برخوردهای جناحی و با تحلیل‌های درست آنها همراه باشد، می‌توان این دوره را با موفقیت پشت سرگذاشت. در فضای بیرون و بین‌المللی نیز وضعیت اینگونه است و ما نیاز به تاثیرگذاری برفضای بین‌المللی داریم که در این فضا دیپلماسی بسیار قوی از ملزومات بسیار مهم است و دستگاه دیپلماسی مهمترین نقش را در این قضیه دارد.
ما نیاز به ابزار تاثیرگذاری داریم که ابزار تاثیرگذاری همین ابزار معروف یکی دو قرن گذشته یعنی امکانات به اضافه مقداری هوشمندی است که در این ۲۰-۳۰ سال گذشته جای ابزارهای قدیم را نیز گرفته است. اکنون ممکن است ابزار در دسترس همه باشد، مثلا کشوری مانند قطر هم می‌تواند یک شبکه خبری مانند الجزیره راه اندازی کند ولی اینکه چطور بتوان از این ابزار استفاده کرد بستگی به سطحی پختگی دارد که کشور رسیده باشد. بعضی از وقت‌ها ممکن است خود جامعه این پختگی را نداشته باشد ولی برای آن درست کنند؛ مثلا عده‌ای را بیاورند و آن پختگی را وارد جامعه کنند، بعضی از رسانه‌های بین‌المللی در حوزه کشورهای عربی نیز چنین وضعیتی دارند و البته این موضوع فقط در مورد رسانه‌ها نیست و در حوزه‌های دیگر هم شما شاهد آن هستید؛ مثلا می‌ببینید امارات در حالی قرار است در چند سال آینده صاحب انرژی هسته‌ای شود که این انرژی از بیرون کشور وارد شده است و پایه و بنیان محکم داخلی ندارد؛ از بیرون این انرژی را وارد کرده‌اند و آن را مراقبت نیز می‌کنند، البته باید توجه داشت آنهایی که آورده‌اند به دنبال اهداف خود هستند که می‌تواند این اهداف اقتصادی یا سیاسی باشد. «به دنبال تاثیرگذاری در سطح دنیا با ملاحظات و اعتقادات خود هستیم» ما کشوری با اندازه‌ها و ابعاد متوسط هستیم که آرام آرام به سمت بزرگتر از متوسط حرکت می‌کنیم. ما با آرمان‌ها و اهداف عالی و بزرگ به دنبال تاثیرگذاری در سطح دنیا با ملاحظات و اعتقادات خود هستیم و با توجه به شرایط، امکانات، موقعیت ژئوپلتیکی، منابع، ظرفیت‌های اقتصادی و مهمتر از همه نیروی انسانی که از آن برخورداریم به دنبال تاثیرگذاری در سطح دنیا هستيم. بطور معمول انسان يا شرایط را به نفع خود عوض می‌کند و یا خود را با شرایط تطبیق می‌دهد، در مورد کشورها نیز شرایط تاثیرگذاری بسته به اینکه چه مقدار توانایی در تغییر شرایط وجود داشته باشد باتوجه به ظرفیت و هوشمندی افراد و کشورها بروز پیدا می‌کند. مثال ساده آن این است که وقتی کسی در محیطی وارد می‌شود که خیلی گرم است و می‌خواهد کولری روشن کند، یا بقیه را متقاعد می‌کند و این کار را انجام می‌دهد و یا اینکه گرما را تحمل می‌کند و با تحمل گرما خود را با آن شرایط تطبیق می‌دهد. فرد هرچقدر هوشمندتر است سعی می‌کند محیط بیرونی را به نفع خود تطبیق دهد، البته نمی‌خواهیم وارد حوزه‌های اخلاق شویم، در حوزه‌های اخلاق شاید تلاش کند بیشتر داخل را با بیرون تطبیق دهد. کشور ما بنا به ملاحظاتی بعد از سالها به سطحی از تاثیرگذاری در سطح دنیا رسیده است که لازم است تاثیرگذار باشد و بدون تردید یکی از وسایل تاثیرگذاری رسانه است، پختگی در رسانه‌ها مانند اقتصاد و صنعت است؛ اگر صنعت به سطحی از پختگی برسد و قادر به رقابت باشد کالاهای دیگر را از میدان بیرون خواهد کرد؛ در اینجا نیز رقابت، رقابت پیام و کلام است یعنی کسی که پیام و کلام منطقی‌تر و پذیراتری دارد و با درون مخاطب بیشتر نزدیک است، می‌تواند تاثیرگذاری بیشتری داشته باشد و این موضوعی است که خیلی از کشورهای بزرگ دنیا زودتر به آن پی بردند و در مورد آن سرمایه‌گذاری کردند البته لازمه این موضوع نیز این است که این روش را حرفهای انجام دهند. چه بسا در کشورهای پیشرفته شاهد وجود رسانه‌های مختلفی هستیم که هرچند مانند رسانه‌های حرفهای بزرگ تاثیرگذاری را ندارد اما بعضی مواقع یک حرف نامربوط را با یک حرف ناحق خیلی زیبا و حق جلوه می‌دهند، دلیل این موضوع نیز این است که این رسانه‌ها از ظرفیت‌های حرفهای استفاده می‌کنند. بنابراین در چنین وضعیتی به نظر می‌رسد که رسانه‌ها نقش اصلی را به عهده دارند؛ رسانه‌هایی که تولید محتوا و یا توزیع خبر انجام می‌دهند که در این بین خبرگزاری‌ها نقش مادر و تاثیرگذار را به عهده دارند و بقیه دستگاه‌های خبری وابسته به آنها هستند و براساس آن محدودهای که برای خود تعریف می‌کنند می‌توان آنها را طبقه‌بندی کرد. اگر با این مقدمه بخواهم وارد شوم، زمانی که اختصاص داده می‌شود و خدمت شما می‌رسیم، نوعی سرمایه گذاری است به این دلیل که می‌بینیم شما هم نسبت به کار من و هم نسبت به کار و اهدافی که کشور باید طی کند تاثیرگذار هستید و هرچقدر ما در خدمت شما باشیم حتما مانند یک سرمایه‌گذاری بلند مدت خواهد بود.
اما در رابطه با سوالی که در خصوص آژانس فرمودید، توجه کنید مهمترین نقش سازمان انرژی اتمی ایران در حوزه بیرونی که مسئولیت آن را معاونت حوزه ما برعهده دارد، تنظیم کردن روابط با آژانس بین‌المللی انرژی اتمی است. بشر بعد از اولین باری که به نیروی اتم پی‌برد از آن به عنوان سلاح در هیروشیما و ناکازاکی استفاده نظامی کرد، اما همین بشر بعد از مدتی دید که این نیرو فقط سلاح نیست و می‌توان از آن در حوزه رفاه نیز استفاده‌های زیادی کرد و برهمین اساس ایده‌هایی مانند اتم برای صلح در حدود ۶۰ سال پیش مطرح شد، البته باید توجه شود شاید همان‌هایی که از این بمب استفاده کرده بودند، می‌خواستند با مطرح کردن چنین ایده‌هایی آن تجربه تلخ را پاک کنند. براساس همین ایده آژانس بین‌المللی انرژی اتمی ایجاد شد.
قرار براین بود که آژانس بین‌المللی انرژی اتمی یک سازمان مسئول با مسئولیت نظارتی باشد که به اصطلاح آنها "watch dog" یا "نگهبان" نامیده می‌شود و وظیفه آن نیز نظارت، نگهبانی و پاسداری از این مسئله است که کسی از مواد اتمی استفاده غیرصلح‌آمیز نکند و این در واقع هدف اصلی آژانس قرار داده شد؛ بر همین اساس قرار شد هر کشور در هرجایی به دنبال انجام هر فعالیتی در زمینه هسته‌ای است به شکلی متعهد شود که خلاف قواعد بین‌المللی که در آن موقع بحث آن به این شکل مطرح بود و بعدا به شکل قرار داد ان‌پی‌تی یا قانون منع تکثیر در آمد، عمل نکند. کشورها به آژانس بین‌المللی انرژی اتمی پیوستند و برهمین اساس با آژانس قرارداد بستند، ایران نیز برهمین اساس و از سال ۱۹۷۵ یعنی ۴ سال قبل از پیروزی انقلاب اسلامی این قرارداد را امضا کرد، بر همین مبنا کشورها این تعهد را به آژانس می‌دادند که به شکل غیرصلح‌آمیز از این فناوری استفاده نکنند و در طرف مقابل نیز آژانس در مورد کمبود یا نیازی‌های کشورها کمک‌های لازم را ارائه نماید. البته این کمک‌ها مشروط بر این است که کشورها به طور مداوم گزارش حسابرسی مواد خود را از طریق نظارت آژانس انجام دهد که مثال آن ذيحسابی است که به همراه مقام بالاتر از آن یعنی دیوان محاسبات مشخص می‌کند این پولی که وارد شده است از کجا آمده و آیا درست خرج شده است یا خیر، در واقع این بخش اصلی فعالیت آژانس از ابتدا تاکنون و بعد از این است.
وظیفه اصلی آژانس در همین چند جملهِ نظارت بر مواد هسته‌ای خلاصه می‌شود که براساس آن اگر شما مثلا ۱۰ تن کیک زرد وارد کرده باشید باید توضیح دهید که چه مقدار از این ۱۰ تن را به uf۴ یا uf۶ تبدیل کرده‌اید و یا اینکه چه مقدار از آن را به جای دیگری انتقال داده‌اید؛ در نهایت باید همه این حساب‌ها با هم بخواند، به این معنا که وقتی آنها را با هم جمع می‌زند مانند حسابداری مالی، پولی که خرجی شده است به غیر از موضوع خود مصرف نشده باشد. موضوع اصلی در اینجا، استفاده صلح‌آمیز از انرژی هسته‌ای است و اگر آژانس ببیند این مواد در انتها مورد استفاده صلح آمیز قرار گرفت در قالب راستی آزمایی آن را تایید می کند، اما اگر ببینند به جایی رفته که مشخص نیست سوال می‌کنند، اگر هم مشاهده کنند منحرف شده است، برخورد می‌کنند. این در واقع چارچوب اصلی کار آژانس است.
* چه مقدار از این موضوع توسط آژانس محقق شده است، آیا آژانس در راستای اینکه کشورهایی که سلاح هسته‌ای دارند به مرور زمان سعی کنند این سلاح‌ها را معدوم کنند و حتی جلوی رشد عمودی آن را بگیرند، اقدام موثری انجام داده است؟ کمالوندی: در ان‌پی‌تی دو ماده تعیین کننده وجود دارد، یکی از این مواد ماده ۴ است و دیگری ماده ۶؛ ماده ۴ به حقوق اعضاء می‌پردازد و ماده ۶ نیز بحث خلع سلاح را مطرح کرده است، هدف از این ماده این بوده که کشورهای دارنده سلاح هسته‌ای به نحوی متعهد شوند که به تدریج خلع سلاح را محقق کنند، اما از آنجایی که خود کشورهای دارنده سلاح هسته‌ای این معاهده را نوشته‌اند، تعمدا برای آن time limit یا حد زمانی نگذاشته‌اند و در نتیجه این موضوع به شکل مداوم موکول به بعد شده است و هیچ وقت نیز کشور تعیین کننده‌ای نیامده برای تصویب زمانی برای خلع سلاح فشار بیاورد.
هرچند پیش از این بحث‌هایی در رابطه با خلع سلاح اتفاق افتاده اما از آنجایی که نیاز به موافقت تصمیم‌گیران با این موضوعات بوده است و چون تصمیم‌گیران خود دارای سلاح هستند، از این اتفاق ممانعت کرده‌اند. در یک ارزیابی کلی می‌توان گفت ان‌پی‌تی تجربه خوبی برای بشر بوده و اگر این توافق نبود امکان داشت سلاح هسته‌ای بیش از چیزی که امروز گسترش یافته، گسترش پیدا کند و رقابت در این زمینه بیشتر شود دلیل آن نیز این است که زمانی که یک کشور این سلاح را به دست آورد، دیگری نیز به دنبال آن خواهد بود.
بنده به دنبال تائید عملکرد کشورهای بزرگ نیستم، بلکه می‌خواهم عرض کنم ایده ان‌پی‌تی اگر به آن شکلی که هست اجرا شود ایده خوبی است، بر این اساس قرار است یک عده خلع سلاح شوند، یعنی افرادی که داری سلاح هستند، خلع سلاح شوند و آنهایی نیز که این سلاح‌ها را ندارند به سمت آن نروند؛ البته حقیقت این است که آژانس آن قسمتی را که کسی به سمت بمب نروند را آنهم فقط براى عده اى محکم گرفته است و در مورد بعضی موارد نیز چشم پوشی کرده‌اند و به اصطلاح خودمان زیرسیبیلی رد شدهاند، نمونه روشن آن نیز رژیم صهیونیستی است. «دارندگان سلاح‌های هسته ای، برای خلع سلاح در حال کشتن زمان هستند»
آژانس در برخی از جاها با واقعیت سلاح هسته‌ای مواجه شده و مجبور شده است خود را با این واقعیت تطبیق بدهد که مثال آن هند و پاکستان است که هرچند قرار نبوده به سلاح هسته‌ای دست یابند ولی دست یافتند. البته این دو کشور به ان‌پی‌تی متعهد نبودند اما مثلا کره شمالی عضو بود، و از آن خارج شد و قانونا نیز وقتی شما از ان‌پی‌تی خارج می‌شوید دیگر در مورد آن تعهدی ندارید. نگرانی که طرف غربی نیز همیشه داشته، این بوده است که ممکن است ایران از ان‌پی‌تی خارج شود. به هرحال قانون، ضوابط و مقررات و همچنین ایده "اتم برای صلح" همگی خوبند و می‌توان این ایده را مانند همان ایده‌ای که ما تحت‌عنوان "انرژی هسته‌ای برای همه سلاح هسته‌ای برای هیچ کس" مطرح کرده بودیم، دانست. در صورتی که چنین ایده‌هایی محقق شود خوب است، ولی اجازه دهید به عنوان کسی که تحصیلاتش در رشته حقوق و علوم سیاسی در همین دانشگاه تهران (نزدیک محل خبرگزاری) بوده و در حدود ۳۲-۳۳ سال کار دیپلماتیک انجام داده و تقریبا چهارگوشه دنیا را دیده و دو ماموریت ثابت بلند مدت در اروپا، دو ماموریت در آفریقا و مدتى مسئوليت به عنوان معاون آمریکای وزارت خارجه داشته و تقریبا همه جای آمریکای لاتین را سفر کرده و در آسیا نیز سفیر بوده‌ام عرض كنم که هرچند این مسیر کند طی شده اما بالاخره مسیر به خوبی و درستی در حال طی شدن است.
برفرض در صورتی که ما خواستار تضعیف ان‌پی‌تی باشیم و کسی نیز آن را اجرا نکند، هرکسی می‌تواند حتی در همین کشورهای اطراف ما با پرداخت پول، چهارتا دانشمند را بخرد و بیاورد و بعد از آن نیز به راحتی به سلاح دسترسی پیدا کند اما موضوع این است که سلاح هسته‌ای به واقع آدم، مرز و موضوعاتی از این قبیل نمی‌شناسد حالا سوال این است که آیا چنین وضعیتی به نفع بشریت است؟ قطعا نیست. البته اینکه یک عده آن را دارند نیز به نفع بشریت نیست و باید آرزو کنیم روزی آنها نیز خلع سلاح شوند. دارندگان سلاح هسته‌ای نگفتهاند که نمی‌خواهند خلع سلاح شوند بلکه می‌گویند می‌خواهیم اين كار را بكنيم اما اکنون در حال کشتن زمان هستند؛ نیاز است این قسمت مقداری پرنگ‌تر شود و با پرداختن به آن کشورهای دنیا را بسیج کرد.
نباید به قیمت سرعت دادن به خلع سلاح عده‌ای که سلاح هسته‌ای دارند، ان‌پی‌تی را از بين برد، دلیل آن نیز این است که ان‌پی‌تی به نوعی برای همه ما حاشیه امنیت درست کرده است. اگر همین تعهدات ان‌پی‌تی نبود در همین اطراف ما (البته اسم نمی‌آورم ولی کشورهایی که پول دارند) ميتوانند با خرید بعضی از دانشمندان هسته‌ای هرکدام چند سلاح هسته‌ای داشته باشند وچه بسا در نتیجه یک تصادف و یا یک نگرانی بی‌مورد یا یک اتفاق، حوادثی پیش آید که بشریت و همه متضرر شوند. پس ببینید، اگر بخواهیم نگاه کنیم که آیا ان‌پی‌تی برای امنیت بشری مهم هست یا خیر؟ جواب این است که بله مهم است و این موضوع را نه فقط من بلکه همه دنیا به آن اذعان دارند، البته موضوعی وجود دارد که ما وقتی آن را می‌بینیم فکر کنیم کل ان‌پی‌تی خوب نیست، آن موضوع را می‌شود عدم توجه به ان‌پی‌تی نامگذاری کرد، البته این موارد را نیز وقتی با طرف مقابل صحبت کنید متوجه می‌شوید که در ظاهر امر کار مخالف قانونی انجام نشده است، بلکه این موارد به دلیل نبود time limitصورت گرفته است.
کشوهایی مانند ما باید این موارد را بیان کنند و درصدد زمان‌دار کردن آن باشیم، مثلا باید درخواست کنیم که در فاصله ۱۰ سال آینده خلع سلاح اتفاق افتد و در این ده سال نیز رفتار کشورهای غربی را قضاوت کنیم و آن را به عنوان یک سند به سازمان ملل ببریم. تاثیرگذاری در صحنه بین‌المللی در واقع همین موارد است که ما بدانیم چه چیزهایی می‌خواهیم و بتوانیم روی بقیه تاثیرگذاری داشته باشیم، باید بتوانیم دیگر کشورها را متقاعد کنیم که این کار خوب است و انجام آن به نفع همه ما است.
پس در مجموع می‌توان گفت که قرار براین بوده است که همه بتوانند از انرژی هسته‌ای استفاده کنند اما آنهایی که می‌خواهند استفاده کنند می‌آیند با هم قرار می‌گذارند که از این انرژی به عنوان سلاح استفاده نکنند، آژانس نیز می‌گوید ما در استفاده صلح‌آمیز از این انرژی تسریع و کمک خواهیم کرد و به شما از نظر فنی کمک می‌دهد تا کشورها در این مسیر بروند. کشورها معاهده ان‌پی‌تی را امضا می‌کنند و بعد از آن نیز قراردادی با آژانس می‌ببندند که اصطلاحا به قرارداد پادمان معروف است. قراردادی مدل است که هر از چندگاهی آژانس موادی از آن را اصلاح می‌کند و از جمله اصلاحاتی که درباره آن انجام داده کد ۳.۱ است، که اگر لازم شد درباره آن توضیحات فنی را می‌دهم. «تلاش ما براین است که همکاری ما با آژانس به نحوی باشد که بتوانیم اگر نگرانی به آژانس تزریق می‌شود آن را خنثی کنیم»
براساس مدل پادمان قراردادی بین آژانس و آن کشور امضا می‌شود که اصل و نکته‌ای که در آن وجود دارد این است که ما به عنوان امضاء کنندگان قرارداد، می‌پذیریم حساب مواد خود را به آنها بدهیم، یعنی اگر ما اعلام کردیم که این مقدار مواد هسته‌ای تولید یا وارد کردیم باید توضیح دهیم که الان این مواد اینجاست، فردا که آن را به کارخانه منتقل کردیم، یک گزارش بدهیم که مثلاً این مواد نصفش رفت در کارخانه فلان، آنقدرش را بردیم در سانتریفیوژ تزریق کردیم و بقیه آن را نیز مورد چه استفادهای قرار دادیم. دقیقا مانند گزارش قبض انبار و مواردی از این دست که در پایان نیز آژانس تائید می‌کند که مثلا ایران اقدامات مورد انتظار را انجام داده است. آژانس باتوجه به اینکه شما جابجایی مواد و یا طراحی داشته ايد از طریق روشهایی چون (PIV) درباره مواد یا (DIV) درباره طراحی، با فرستادن افراد و یا سوال و بازرسی پاسخ می‌دهد که براساس آن، گزارش شما را تائید و یا رد می‌کند و در نتیجه شما همیشه آخرین حساب مواد خود را ارائه می‌دهید که در صورت درست بودن پس از حسابرسی آن را تائید می‌کند که این مواد همه در مسیر صلح‌آمیز استفاده شده است و فعاليتهاى اتمى كشور براساس قاعده کلی صورت گرفته است.
باتوجه به مقدمه بلندی که برای سوال ابتدایی گفتم، تلاش ما براین است که همکاری ما با آژانس به نحوی باشد که بتوانیم اگر نگرانی به آژانس تزریق می‌شود آن را خنثی کنیم. در آژانس نیز یک عده آدم از کشورهای مختلف با ایده‌های مختلف و مسائل و انگیزه‌های سیاسی متفاوت نشسته‌اند و کار آنها نیز همان کاری است که پیش از این عرض کردم یعنی باید به حسابرسی مواد هسته‌ای و عدم انحراف کشورها بپردازند. ایراد وارد به آژانس این است که اطلاعات وارد شده به آژانس با انگيزه هاى سياسى و يا استفاده از روش (opensource) منبع باز است، یعنی آژانس می‌پذیرد که برای رسیدگی و بازرسی خود از هرجایی اطلاعات وارد آن شود، این در حالی است که در همه جای دنیا در سیستم قضائی و قانونی هر گزارشی قابل رسیدگی نیست. بنده مدتی در وزارت خارجه بازرس کل بودم و در این مدت روالم این بود که اگر گزارشی را کسی برعلیه شخصی می‌فرستاد اما امضاء نکرده بود و بدون مهر یا امضا تنها با عنوان جمعی از فلان افراد ارسال می‌کرد، آن را فاقد شرایط بررسی حقوقی میدانستیم، یعنی چنین چیزهایی اعتباری ندارد و حداکثر می‌توان آن را در گوشه‌ای نگه داشت برای بعدها اما اینکه دنبال چنین چیزی راه بیفتید برای اینکه با آن برخورد کنید منطقی نیست. با این وجود این قاعده در مورد آژانس وجود ندارد و در آژانس اصل بر برائت نیست، و آژانس را با این شکل و سازوکار طراحی کرده‌اند و این اشکال را دارد که اگر بخواهند از آن سوءاستفاده کنند شما همیشه میتوانید متهم باشید.
ما همواره آماده بوده‌ایم که موارد ابهامی را که از طریق سرويس هاى اطلاعاتى و جاسوسى دشمنان ما و يا open source حاصل شده است پاسخ دهیم، اما قابل توجه است که اگر بخواهیم اندازه بگیریم شاید بخش عمده از این گزارشات توسط رژیم صهیونیستی یا از طریق عناصر مختلف مخالف نظام مانند منافقین یا امثالهم به آژانس داده شده است و هرکدام از آنها چند وقت باعث سرگرمی آژانس می‌شود چون آژانس باید بیاید در مورد آن بررسی و سوال کند. ما به آژانس گفتیم که گزارشات را دسته بندی کند، تا بیائیم در حدی که ممکن است آنها را پاسخ دهیم، البته به لحاظ حقوقی نمی‌توان به آژانس گفت که من اصلا به این گزارشات پاسخ نمی‌دهم چون آژانس نیز می‌تواند به لحاظ حقوقی بگوید که من در جایگاهی نيستم که تائید کنم که فعالیتهای شما صلح‌آمیز بوده است که این به نفع ما نیست؛ بهتر است ما ببینیم این ابهامات چه مواردی است و برخی از این موارد را بررسی کنیم، البته برخی از بررسی‌ها در همان نگاه اول جعلی بودن سند را مشخص می‌کند و می‌توان آن را اثبات کرد، کما اینکه مواردی هم بوده است که ما گفته‌ایم و آنها نیز پذیرفته‌اند، البته برخی مواقع نیز آژانس نمی‌خواهد این موارد را بپذیرد که این مربوط به مسائل سیاسی و مواردی از این دست است.
اکنون تعامل با آژانس بنا گذاشته شده و در سفر مدیر کل آژانس به ایران در ۲۰ آبان، بین آقای دکتر صالحی و آمانو تفاهمی امضاء شد که برهمین اساس بیانیه‌ای در پایان آن صادر گردید که ما و آژانس می‌توانیم برخی از سوالاتی مطروحه در مورد فعالیتهای حاضر و همچنین فعالیتهای گذشته پاسخ دهیم. «آژانس می‌تواند موضوعی را مطرح کند که مربوط به دو سال یا ده سال پیش باشد»
* فعالیتهای گذشته که فرمودید مربوط به چه بازه زمانی می‌شود؟ کمالوندی: این زمان محدودیتی ندارد، آژانس می‌تواند موضوعی را مطرح کند که مربوط به دو سال یا ده سال پیش باشد. ببینید برخی از مباحث فنی است و نیاز به بررسی دقیق دارد، متاسفانه حالت عجیبی در کشور ما حاکم است که شاید از یک حسن بزرگ نیز سرچشمه بگیرد اما « side effect» اثر جانبی آن عیب می‌شود؛ این است که حضرت امام (ره) تصمیم گرفتند همه مردم مسائل سیاسی را خوب بفهمند و در این موضوعات مشارکت داشته باشند که البته این موضوع لازم است که مردم بی‌تفاوت نباشند.
شما اگر آمریکا را نیز نگاه کنید بعضی مواقع می‌بینید در بزرگترین انتخابات آنها وقتی سطح مشارکت به ۵۸ یا ۶۰ درصد می‌رسد این مقدار از مردم شرکت داشته اند ذوق زده می شوند. در این کشورها مردم کاملا بی‌تفاوت هستند و به دنبال کارهای خود هستند و به موضوع که این فرد یا آن یکی وزیر شود نیز کاری ندارند. امام می‌خواست مردم نسبت به امور بی‌تفاوت نباشند و وارد صحنه شوند، اما وقتی فردی وارد صحنه می‌شود اگر اطلاعات لازم را نداشته باشد، می‌شود مصیبت برای آنهایی که اطلاعات دارند. تصور کنید اگر عده‌ای که پزشکی نمی‌دانند، وارد جمع پزشکان شوند و شروع کنند به نظر دادن، اصلاً کار پزشک‌ها را نیز خراب می‌کنند. برای همین لازم است افراد تخصصی حرف بزنند و با دانستن حرفی که زدند، به درستی حرفشان اطمینان داشته باشند، به گفته خداوند که "یا ایّها الّذین امنوا اتّقوا اللَّه و قولوا قولا سدیدا" قول، قول محکمی باشد که اگر گفتند برای آن چهارتا سند هم بیاورد و بتواند بگوید من به این دلایل این حرف‌ها را می‌زنم.
وقتی فرد مقداری اطلاعات دارد و می‌خواهد درباره همه چیز اظهارنظر کند مشكل ساز ميشود. اتفاقی که هم اکنون در حال رخ دادن است، بنده به عنوان کسی که حداقل تجربه کار سیاسی هم در سیاست داخلی و هم در سیاست خارجی داشته‌ام و کشورهای دنیا را نیز بررسی و تحلیل کرده‌ام وقتی وضعیت دنیا را با کشور خودمان تطبیق می‌دهم، می‌بینم همین نقطه قوت که مردم سیاسی هستند و وقتی که زمانش فرا می‌رسد خیلی عالی وارد میدان می‌شوند، هنگام اظهارنظر و در بعضی مواقع اظهارنظرهای ناپخته‌ای به خصوص اگر این اظهارنظرها از ناحیه جناح‌های سیاسی باشد، مشکل ایجاد می‌کند. باتوجه به این توضيحات و از آنجایی که سوال شما در مورد بازه زمانی بود، عرض می‌کنم موضوع سوال بازه زمانی ندارد. ببینید در قوانین و مقررات دنیا از مدنی و کیفری گرفته تا مالی، اداری و یا هرچیز دیگر، یک قاعده مرور زمان وجود دارد که آنهایی که حقوق خوانده‌اند آن را می‌دانند؛ البته پیش از این باید اشاره کنم که ما در فقه‌مان قائل به قاعده مرور زمان براى مسائل مهم نیستیم و براساس فقه ما حق با مرور زمان زایل نمی‌شود.با این وجود در دنیا قاعده مرور زمان وجود دارد که براساس آن برای هر جرم و حتى جنايت بازه زمانی و قاعده مرور زمان قرار داده‌اند و از این طریق می‌گویند مثلا اگر چیزی از شما دزدیده شد و شما مثلا به مدت ۱۰ سال شکایت نکردید و بعد از ده سال یا بیشتر از آن بخواهی "claim" (شکایت) کنی، هیچ دادگاهی به آن توجه یا رسیدگی نخواهد کرد و این شکایت شما مثلا طبق قانون کیفری فلان کشور درباره دزدی تا ده سال قابل رسیدگی است و بعد از ده سال اصلا انگار نه انگار که از شما دزدی شده است، این سیستم برای این ایجاد شده است که بار دستگاه قضایی را به طریقی سبک کنند. بخصوص اینکه وقتی زمان می‌گذرد موضوعات پیچیده‌تر می‌شوند.
در خیلی از کشورهای دنیا حتی در مورد قتل نیز قاعده مرور زمان وجود دارد که در خیلی از موارد مرور زمان آن ۳۰-۲۰ سال است با این وجود در مورد آژانس در هیچ موردی قاعده مرور زمان وجود ندارد. با وجود همه این مواردی که عرض شد آژانس به دلیل حساسیتی که دارد می‌گوید، اگر یک گرم مواد هسته‌ای در جایی کم شود من باید بروم بگردم ببینم این یک گرم کجا بوده است، از طرفی در آژانس قاعده برائت نیز وجود ندارد. به این معنا از دو قاعده اصلی که در حقوق دنیا وجود دارد در آژانس خبری نیست و باوجود اینکه در همه دنیا اصل بر برائت است، آژانس معتقد است اصل بر برائت نیست.
در قاعده آژانس موارد دیگری نیز وجود دارد که با عرف حقوقی دنیا متفاوت است و آنهایی که کارهای حقوق بین‌الملل و هسته‌ای انجام می‌دهند می‌توانند ایرادات این موضوعات را پیدا کنند و لازم است کمک شود تا این ایرادات برطرف شود البته از نظر بنده شدنی است. «کلیه سازمان‌های بین‌المللی قبل از اینکه عادلانه باشند متاسفانه هنوز سیاسی هستند»
* شما به عنوان نماد متولی ارتباط ایران با آژانس، زمانی که سابقه این تعامل دو طرفه را مشخصا از سال ۲۰۰۳ به این طرف بررسی می‌کنید، چقدر به رویکرد آژانس در مورد گزارشات و اظهارنظرهایی که داشته است نمره قبولی می‌دهید؟ و باتوجه به این موضوع که بعضا مستندات آژانس اهرمی به دست دشمنان ما داده است که ایران از چارچوب ان‌پی‌تی خارج شده است و یا خلاف عمل کرده است، چه مقدار این عملکرد را عادلانه می‌دانید؟ کمالوندی: اجازه دهید من براساس تجربه خودم عرض کنم، کلیه سازمان‌های بین‌المللی قبل از اینکه عادلانه باشند متاسفانه هنوز سیاسی هستند و همین موضوع باعث می‌شود که نتوانند در مسیر عادلانه حرکت کنند.
کشورهای قدرتمند به دنبال تاثیرگذاری برروی تحولات جاری بین‌المللی هستند و اگر ببینند این سازمان‌های بین‌المللی مثلا در مسیری که آنها می‌خواهند حرکت نمی‌کنند به شکلی با آنها برخورد خواهند کرد و عمدتا نیز از مسائلی مانند بودجه استفاده می‌کنند. قابل توجه است که خیلی از بودجه‌های سازمان‌های بین‌المللی را همین کشورهای قدرتمند تامین می‌کنند و به همین دلیل در انتصاب مسئولین این سازمان‌ها نقش بسیار مهمی دارند بالاخره سازمانی که در حال کار است اگر بودجه به آن نرسد لنگ خواهند شد، در نهایت کسی که به شما بودجه می‌دهد حتما در مسیر شما تاثیرگذار خواهد بود و متاسفانه هنوز سازوکار درستی برای جلوگیری از این روند در دنیا دیده نشده است.
اگر ما به دنبال این هستیم که عدالتی را در دنیا ایجاد کنیم باید به دنبال مکانیزیم‌هایی برویم که این سازمان‌ها پول خود را بدون منت و بدون اعمال نفوذ سیاسی از کشورهای عضو بگیرند تا بتوانند به کارشان به صورت حرفهای بپردازند و انتصاباتشان بدون فشارهای سیاسی باشد؛ بنابراین بنده نه از دید بدبیینانه بلکه از دید واقع‌بینانه عرض می‌کنم که عمدتا سازمان‌های بین‌المللی هنوز سیاسی و تحت تاثیرند و یکی از کارهای لازم که در دنیا باید انجام شود این است که ما بتوانیم اعمال نفوذ سیاسی آنها را در این سازمان‌ها کم کنیم. از شورای امنیت گرفته که ۵ قدرت اصلی صاحب حق وتو هر کار وتاثیری را که بخواهند می‌توانند بگذارند و به پیش روند تا سازمان هاى ديگر مانند Ilo, Fao, Undp و جاهای دیگر، روال سازمان‌های بین‌المللی این گونه است. مثلا برنامه توسعه سازمان بين الملل UNDP كه طبیعتاً برنامه توسعه کشورهای کمتر توسعه یافته را بر عهده دارد با اهداف سياسى كشورهاى اعطا كننده كمك فعاليت مينمايد. یک اصطلاح غربی وجود دارد که می‌گوید دستور اینکه کدام موسیقی نواخته شود را کسی می‌دهد که پول آن را پرداخت می‌کند، پس وقتی این کشورهای قدرتمند پول این سازمان‌ها را پرداخت می‌کنند ميشود مدلی مانند نپاد "new African partnership" شرايط كمك به کشورهای آفریقایی برای توسعه سياسى ميشود مثلا ميگويند ما کمک خواهيم کرد ولی شرط دارد و شرط آن نیز این است که بروند این اصلاحات سیاسی را انجام دهند تا به برنامه هاى توسعه اى آنها کمک کنيم و در نتیجه آن نیز کشور را به همان سمتی می‌برد که می‌خواهند، ظاهر آن نیز این است که یک برنامه سازمان ملل برای توسعه کشورها در حال انجام است ولی اتفاقی که می‌افتد این است که در پایان به سوی کمک به کشورهای همسو با خود می‌روند. این سازوکارها توطئه و نگاه بدبینانه یا چیزهای دیگر نیست بلکه همه آنها واقعیت است و ما نباید در مقابل این واقعیت‌ها از صحنه بین‌المللی بیرون رویم یا قهر کنیم و بگوئیم ما اصلا با اینها کار نمی‌کنیم بلکه باید برویم دنبال اینکه این سازمان‌ها را اصلاح کنیم. «هوشمندی ضرورت کار در فضای بین المللی است» * آیا در راستای اصلاح این سازمان ها کاری هم کرده اید؟ کمالوندی: وظیفه نهاد دیپلماسی و سیاست خارجی ما همین موضوع است که البته کار زیادی نیز برای آن شده است و تغییرات زیادی نیز تا به حال براساس آن در جهان اتفاق افتاده، منتهی چون روی این سازوکارها دهها سال کار شده تا ایجاد شود، وقتی بخواهید ایده‌ای مانند تغییر در ساختار سازمان ملل را دنبال کنید، با مشکل روبرو می‌شوید. ولی مثلا در اثر فشار کشورهایی مانند ما بود که در زمان آقای کوفی عنان برخی از این ایده‌های اصلاحی مطرح شد و بر اساس این ایده‌ها گروه‌های نخبه‌ای برای اصلاح ساختار درست شد. آقای ظریف نیز عضو یکی از این گروه‌ها بود و براساس آن قرار بود گروه‌های ۳۰-۴۰ نفره برای تغییرات ساختاری در سازمان ملل ایده بدهند. با این وجود تحولات در سازمان‌های بین‌المللی به کندی اتفاق می‌افتد و تاثیرگذاری آن اینگونه نیست که شما وارد موضوع اصلاح آن شوید و فردا بگویند بیائید ساختار را تغییر دهید؛ در این سازمان‌ها حرفهای شما به تنهایی ملاک عمل نمی‌شود، شما باید بروید یارگیری کنید، بقیه کشورها نیز حرفهای شما را بزنند و بعد از این که یک خواست عمومی ایجاد کردید میتوانید تغییرات مدنظر را ایجاد کنید و غیر از این نیز راه دیگری وجود ندارد. در زمان قدیم کشورها با لشکرکشی نظر خود را به کرسی می‌نشاندند مثلا از ایران باستان لشکرکشی می‌شود به یونان و دیگر کشورها و بالعكس اما اکنون و هرچقدر که جلوتر می‌رویم دیگر موضوع لشکرکشی و استفاده از زور جای خود را به روش‌های هوشمندانه می‌دهد و به این ضرب‌المثل می‌رسد که "آنان که آهنین مشتند دوستان را به دشمنی کشتند"؛ در نتیجه روش‌های دوستانه و هوشمندانه پاسخگو خواهد بود. در واقع هوشمندی ضرورت کار در فضای بین المللی است. و باتوجه به اینکه این سازمان‌ها اکنون وجود دارند و واقعیت جامعه بین‌المللی هستند، ضرورت دارد در حوزه‌ای که نیاز دارید از آنها استفاده کنید. لذا باتوجه به مسائلی که بیان شد از آنجایی که موضوع این سازمان اتمی است، تصمیماتش حتما تحت تاثیر فشارهای سیاسی خواهد بود. در مورد سازمان انرژی اتمی می‌توان این سوال را مطرح کرد که آقای مدیرکل قبل از اینکه گزارش را ارائه دهد، به چه کسانی نشان می‌دهد؟ یا قبل از آن این گزارشات را چه کسی تهیه می‌کند؟ باتوجه به اینکه معاونین و مشاورینی با مشورت کشورهای عضو شورای حکام منصوب شدهاند و از آنجایی که گزارش باید به شورای حکام ارائه شود و بعد از آن نیز شورای حکام باید این گزارش را تائید کند و اگر شورای حکام این گزارش را تائید نکند مدیرکل به مشکل برمی‌خورد، کارکرد سیاسی و نفوذ شورای حکام بر آژانس مشخص می‌شود. پس فضای آژانس سیاسی است، منتها اگر هوشمند باشیم می‌توان در این فضای سیاسی کار طرف مقابل را سخت کرد، می‌شود این سازوکار را تغییر داد و اعتقاد من نیز این است که این سیستم قابل تغییر است کما اینکه پیش از این نیز تغییر کرده است. من نمی‌دانم چقدر موضوع یونسکو را پیگیری می‌کنید، اما می‌توان گفت یونسکو سازمانی بود که یک تغییر مسیر کلی داد که البته باعث یک قهر چند ساله طولانی یعنی بیشتر از ده سال از طرف آمریکا با این سازمان نیز شد و در نتیجه آن آمریکا کمک‌های خود به یونسکو را قطع کرد. کمک‌های آمریکا به یونسکو ۶۰ درصد بودجه سازمان را شامل می‌شد حالا تصور کنید که مثلا شما یک سازمان بین‌المللی با کلی کارمند استخدامی دارید که در همه جای دنیا حضور دارند و یک دفعه ۶۰ درصد از بودجه خود را از دست می‌دهد، مثلا به همین خبرگزاری شما یکدفعه بگویند که فقط ۴۰ درصد پول داریم و کسی که ۶۰ درصد از بودجه خبرگزاری را می‌داد بگوید از خبرهای شما راضی نیستم و بروید از همان کسی که برایش خبر می‌نویسید پول بگیرید؛ ببینید شرایط چگونه می‌شود، حالا با توجه به این شرایط چگونه می‌توان این سازمان‌ها را اصلاح کرد؟ لازم است برویم برای آن سازوکار درست کنیم و با کشورهای دنیا مذاکره کنیم که مستلزم یک کار طولانی چند ده ساله است. «چیزی تحت عنوان ابعاد احتمالی نظامی را نه قبول کرده‌ایم و نه قبول داریم» * آقای دکتر اگر اجازه بدهید کمی وارد جزئیات شویم ؛ یکی از مواردی که سازمان انرژی اتمی با آژانس اخیرا توافق کرده ، بحث ابعاد نظامی احتمالی یا چاشنی‌های انفجاری است، هرچند آژانس همواره در این خصوص ادعاهایی داشت، ایران حاضر به ارائه اسناد خود نبود. حال سوال ما این است که آیا در گفتگو‌ها و جلساتی که با آژانس داشته‌اید صحبتی درباره تبادل اطلاعات شده است ؟ و آیا آنها اسناد خود درباره مسائل ادعایی را ارائه داده‌اند؟ کمالوندی: ما چیزی تحت عنوان ابعاد احتمالی نظامی را نه قبول کرده‌ایم و نه قبول داریم و در یادداشت توضیحى نیز که به آژانس ارائه شد، هم توضیح داده‌ایم و هم اعتراض کرده‌ایم که این روش گزارش‌دهی مدیرکل که فصلی را تحت عنوان ابعاد احتمال نظامی نامگذاری کرده‌اند، روشی اشتباه و یک قضاوت پیشاپیش و بدون محاکمه ميدانيم. «به آژانس اعلام کرده‌ایم راجع به هرموضوعی، هراندازه که سوال داریدیکباره مطرح کنيد» حرف ما با آژانس این است که شما اگر سوال یا ابهامی دارید اول باید این سوال یا ابهام خود را مطرح کنید نه اینکه از اول بگوئید احتمالا کار نظامی انجام شده است! بلکه هدف از سوالات روشن شدن اين موضوع باشد که آیا انحرافی اتفاق افتاده است یا نه پس ما نسبت به کل این موضوع سوال داریم و آن را هم به شکل شفاهی و هم در ملاقات‌ها گفته‌ایم و در یادداشت توضیحی، شرح دادیم. منتها ما در مورد سوالات و ابهام‌های اینها گفته‌ایم که سند و مدرک ارائه دهند تا رسیدگی کنیم. موضوعاتی که ما اکنون در حال بررسی آنها هستیم موضوعات جدیدی نیستند، مثلا آژانس در مورد EBW یا چاشنی‌های ایمن در گذشته نیز سوال کرده و جواب آن نیز داده شده است و در موضوعات دیگر نیز تقریبا همینگونه بوده است، اما بعد از این پاسخ‌ها نیز آنها سوالاتی تکمیلی داشته‌اند، البته اعتقاد ما این است برای اینکه این سوالات بطور مستمر تکرار نشود و آنها الان چیزی نگویند بعد فردا بیایند و بگویند این مورد را نیز پاسخ بدهید، به آژانس اعلام کرده‌ایم راجع به هرموضوعی، هراندازه که سوال داریدیکباره مطرح کنيد و بعد هم نتیجه آن را به ما اعلام کنيد، نه اینکه آژانس سوالی را مطرح کند و بعد از چهارسال دوباره مطرح کند که تازه یادم آمد این موضوع را نیز پاسخ بدهيد، كه مثلا در چاشنی‌ها یک موضوع دیگری نیز بوده است . * آیا شما این موضوع را به طرف مقابل اعلام کرده‌اید؟ مثلا اینکه آقای صالحی با اشاره به تحقیقات آژانس در مورد چاشنی‌های انفجاری خواسته بودند آژانس به این تحقیقات پایان دهد و گفته بودند که ما هرچیزی را که لازم بوده است به آنها گفته‌ایم، اکنون سوال این است که مگر این موضوع چاشنی‌های انفجاری به کجا رسیده است که آقای صالحی می‌آیند و اختلاف بین ایران و آژانس را بر خلاف همکاری‌های ماه‌های گذشته دوطرف رسانه‌ای می‌کنند؟ کمالوندی: ببینید موضوعی که آقای صالحی گفته‌اند همین است که آژانس باید به طور واضح به ما پاسخ دهد، یعنی ما سوال کرده‌ایم و گفته‌ایم آژانس به شکل صریح پاسخ همکاری ما را بدهد، البته آژانس در مورد موضوع EBW هم در گزارش و هم به شکل کلی و شفاهی مواردی را گفته است اما ما درخواست کرده‌ایم صراحتا و واضح درمورد آن بنویسند و براساس رویه آژانس جمله‌ای که اینها دارند که اصطلاحا گفته می‌شود "no more outstanding issues " دیگر سوال مطروحه برای ما وجود ندارد را در گزارش بیاورند. «تعیین شرط از سوی ایران برای پاسخگویی به سوالات آژانس» * برخی از منتقدین معتقد بودند که اگر سازمان انرژی اتمی وارد بحث مطالبات آژانس درمورد چاشنی‌های انفجاری شود، این موضوع تبدیل به سراشیبی لغزشی خواهد شد که آژانس بعد از این از مطالبه در مورد آن توقف نخواهد کرد و بعد از ورود سوالات دیگری را مطرح می‌کند، برخی این مطالبه آقای صالحی در مورد اینکه آژانس باید درخواست خود در مورد چاشنی‌های انفجاری را تمام کند را اینگونه تعبیر می‌کنند که شاید آژانس همان پیش‌بینی منتقدین را عمل کرد و سوالاتی را مطرح می‌کند، آیا واقعا این اتفاق افتاده است؟ کمالوندی: ببینید آژانس سوالی مطرح نکرده است و فقط ما از آنها نتیجه را خواسته‌ایم که این دو موضوع متفاوت است؛ ما می‌گوئیم نتیجه را به ما بدهید و بگوئید که این فایل بسته شده یا خیر. اینها یک صحبت‌های شفاهی کرده و حرفهای کلی زده‌اند و به همراه آن از همکاری ما تشکر کردند و تائید کرده اند که اطلاعات دریافتى با بررسی‌های اولیه‌شان تطیبق داشته و مثبت است، با این وجود هرچند اینها کلیاتی را مطرح کرده‌اند اما در آخر، در حالی که لازم است بگویند از نظر ما در این موضوع ابهامی نیست و موضوع روشن و حل شده است، چیزی نگفتهاند. برای همین نیز ما گفتیم که آقا شما از یک تا صد سوالی که از ما داری را اول بنویس و حتی در جریانی که ما در حال پاسخگوئی هستیم نیز اگر سوال دیگری داری مطرح کن. اما وقتی بازه پاسخگوئی تمام شد و ما پاسخ‌ها را تحویل شما دادیم دیگر اینکه سوال جديدى یادتان بیاید، مورد قبول نیست. بعضی مواقع آژانس همین کار را انجام می‌دهد و می‌گوید این حرف شما درست است اما الان بگذار من مطمئن شوم که دیگر سوالی ندارم. البته باید اشاره کنم این اتفاقاتی که اکنون در آژانس در مورد ما روی می‌دهد، روشهایی است که هیچ كشورى تا به حال تا اين حد با آن مواجه نبوده است، شاید اگر بقیه نیز مثل ما اینگونه گیر بیفتند آنها هم ایرادات آن را بگیرند، در عين حال حواسمان جمع است به شکلی وارد موضوعات نشویم که نتوانيم آنرا جمع کنیم. برای همین به آژانس گفته‌ایم آقا این مسئله را روشن کنید تا بعد دوباره پاسخ دهیم. با این وجود چون الان در فضای مذاکرات سیاسی هستیم، نمی‌خواهیم به آژانس بگوئیم که اگر جواب ما را ندهید ما دیگر همکاری نمی‌کنیم؛ این جمله در فضای سیاسی کنونی جمله جالبی نیست، اما واقعیت این است که در حال حرکت به سمتی هستیم که اگر این موضوع اتفاق نیفتد، ممكن است روش خود را عوض كنيم . البته فضای بین ما و آژانس در حال حاضر مثبت است، ولی آن را ناکافی می‌دانیم . فضای فعلى روابط ایران و آژانس نسبت به گذشته خیلی فرق پیدا کرده است و ادبیات‌ها خیلی عوض شده است اما انتظار ما خیلی بیشتر از این ادبیات است، انتظار ما این است که مثلا آژانس صراحتا در مورد موضوعات حل شده ما انتظار ما این است که به جای اینکه آژانس یک ساعت از ما تعریف کند و بگوید آفرین! خوب تحویل گرفتند و آنجا خوب نمایش دادند، همه چیز خوب بود و همکاری می‌کنند، پاسخ ما را به شکل صریح بدهد. اینگونه نبوده است که ما از ابتدا ساده‌لوحانه وارد موضوع شویم و فکر کنیم وقتی وارد موضوع شدیم همه چیز حل می‌شود. نه! ما از ابتدا میدانستیم در حال انجام چه کاری هستیم و الان نیز متوجه هستيم در چه شرايطى قرار داريم و از موقعيتى که فکر می‌کردیم نیز جلوتر هستیم؛ حال سوال این است که آیا این کافیست؟ نه! طبیعتا کافی نیست و آژانس باید خیلی بیشتر از این، گزارشات و ادبیات خود را تغییر دهد. من این موضوع را همه جا حتی در فضای بین‌المللی نیز گفته‌ام که ما آماده همکاری با آژانس هستیم اما آژانس نیز باید ادبیات و روش خود را تغییر دهد. * آیا اینکه مذاکرات ایران با ۱+۵ و مذاکرات ایران و آژانس بین المللی انرژی اتمی به هم وصل هستند و گزارشات آژانس تاثیر مستقیمی روی روند مذاکرات با ۱+۵ دارند را قبول دارید؟ کمالوندی: بله، درست است. «آژانس سازمانی حرفهای-سیاسی است» * ما الان اختلافات عمیقی با ۱+۵ برسر همین موضوع داریم و شاید اصلی‌ترین اختلاف ما نیز همین موضوع باشد، با وجود همه این موارد از آن طرف شاهدیم که رابطه با آژانس این مشکل را حل نکرده است، ما تا چه وقت قرار است این راه حل را پیش ببریم و باتوجه به اینکه اگر آژانس این موضوع را حل نکند قطعا از طرف مقابل نیز موضوع حل نخواهد شد و به طبع آن پرونده هسته‌ای ایران نیز هیچگاه حل نخواهد شد و مذاکرات نیز تا مدتی طولانی ادامه خواهد داشت، چه تدبیری برای این موضوع و حل شدن این قضیه اندیشیده شده است؟ کمالوندی: ببینید ما می‌دانیم انگیزه و اهداف سیاسی آنهایی که این ابهامات را مطرح کرده‌اند چیست، اما اهداف آنها حاصل نشده است و چون این اهداف هنوز حاصل نشده است به عنوان یک ابزار از آن دست برنمی‌دارند، آنهایی که سند جعلی به آژانس می‌دهند همان کسانی هستند که به آژانس فشار می‌آورند. در مورد آژانس نیز من عرض کردم یک سازمان بین‌المللی است که نمی‌توان آن را به شکل ۱۰۰ درصد حرفهای دانست، بلکه سازمانی حرفهای-سیاسی است که چه بسا برخی مواقع بار سیاسی آن به بقیه موارد بچربد. زمانی که ما این مسائل را می‌دانیم و بنابر آن ساده‌لوح هم نیستیم پس اینگونه نیست که ما ندانیم در حال انجام چه کاری هستیم بلکه ما از کارهایی که در حال انج�
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام نیوز]
[مشاهده در: www.jamnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 20]
-
گوناگون
پربازدیدترینها