تبلیغات
تبلیغات متنی
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
بهترین دکتر پروتز سینه در تهران
محبوبترینها
راهنمای انتخاب شرکت‌های معتبر باربری برای حمل مایعات در ایران
چگونه اینورتر های صنعتی را عیب یابی و تعمیر کنیم؟
جاهای دیدنی قشم در شب که نباید از دست بدهید
سیگنال سهام چیست؟ مزایا و معایب استفاده از سیگنال خرید و فروش سهم
کاغذ دیواری از کجا بخرم؟ راهنمای جامع خرید کاغذ دیواری با کیفیت و قیمت مناسب
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
آفریقای جنوبی چگونه کشوری است؟
بهترین فروشگاه اینترنتی خرید کتاب زبان آلمانی: پیک زبان
با این روش ساده، فروش خود را چند برابر کنید (تست‌شده و 100٪ عملی)
خصوصیات نگین و سنگ های قیمتی از نگاه اسلام
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1867489229
به یاد آن مرد که بینا بود و نمی‌دید
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
به یاد آن مرد که بینا بود و نمی‌دید گرم بود و عرق‌ریزان یک روز تابستانی و سایه‌ای باریک و کج و معوج از ساختمان‌های قد و نیم‌قد یک سوی کوچه که من رهگذر را بیخ آن سایه می‌کشاند. من بودم و کوچه به‌سراب افتاده زیر آفتاب و مردی که روی همان سایه باریک این پا و آن پا می‌کرد؛ با چهره‌ای آفتاب سوخته، پوستی عمیق چین خورده و سمعکی در گوش.
نگاهش کردم، جلو آمد، کاغذی نشانم داد، با خطی خرچنگ قورباغه. نشانی یک خانه بود، به نام همان کوچه ای که ما دو نفر در آن راه می رفتیم. گفتم کوچه همین است و پلاک را خواندم، شماره 5، چشم چرخاندم و رسیدم به خانه ای پشت سر آن مرد، درست روبه روی چشمم. گفتم نشانی همین جاست، همین جا که پشت به آن ایستاده ای و او نگاهی انداخت به سر و روی خانه که آنجا بود و او نمی دید. لبخند زد، چشم هایش ریزتر شد و چروک های صورتش عمیق تر؛ آرام گفت سواد ندارم. بی سوادی اش باورم نشد، به ذهنم نمی گنجید که مردی سر حال که پیر و فرتوت نبود بی سواد باشد؛ اما گفت که باور کن مدرسه نرفته ام یعنی نگذاشتند بروم. او این را گفت و رفت داخل خانه پلاک 5، رفت تا دوباره بخزد در دنیای بی سوادی اش، در لاک تاریک خویش، در دنیای آدم هایی که چشم دارند و بینا هستند ولی نمی بینند، حتی اگر آنچه که می خواهند پشت سرشان باشد یا ایستاده مقابل چشم هایشان. آن مرد یکی از میلیون ها فرد بی سواد کشورمان بود که در آمارها شمرده می شود و ما خبرنگارها عددها را با هم جمع می زنیم و می نویسیم ایران نزدیک به ده میلیون بی سواد مطلق دارد. او یکی از آدم های محروم این سرزمین است که عده ای سواد را از او دریغ کرده اند و خود نیز همت نکرده تا باسواد شود. حتما این مرد و هزاران مرد و زن دیگر مثل او خانواده ای دارند که عده ای در آن درس خوانده اند و قدرت آموزش الفبا به دیگری را دارند، ولی معلوم است آنها نیز همت نکرده اند و بی سوادان خانواده خویش را در دنیای تاریک شان تنها گذاشته اند. می دانید برای چه به سواد خواندن و نوشتن می گویند سواد؟ علتش این است که سواد، سیاهی یک آبادی است که از دور دیده می شود و به همین مناسبت، کسی که قادر است سیاهی الفبا روی کاغذ را بخواند با سواد خوانده می شود با این فرق که خودش در روشنی ایستاده و سیاهی ها را می خواند تا دنیایش روشن شود. دنیای کسی که سواد ندارد و حتی نمی داند اسمی که با آن هویت می گیرد چطور نوشته می شود، انسان محرومی است که صلاح نیست در این محرومیت بماند. حتما هر کدام از ما چند بی سواد سراغ داریم، آیا بهتر نیست سراغشان برویم و به دنیای پر نور دانایی دعوتشان کنیم؟ من مطمئنم رمز ریشه کنی بی سوادی در ایران همین عزم ملی است. مریم خباز - گروه جامعه
پنج شنبه 05 تیر 1393 9:09 بازدید:6
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 35]
-
اجتماع و خانواده
پربازدیدترینها