محبوبترینها
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1852444806
هدیه ارزشمند دولت روحانی به مردم ایران
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
تحول در نظام سلامت هدیه ارزشمند دولت روحانی به مردم ایران بنیان علم پزشکی و آنچه به عنوان درمان جسمی و روحی می‌شناسیم مبتنی بر یک اصل ساده رساندن موجود بیمار به سلامت است و زدودن امر ناسالم و رفع درد برای زندگی بهتر و راحت‌تر.
پس دغدغه بهداشت، سلامت، درمان و بالا بردن کیفیت زندگی به سبب کم کردن رنج ها و دردهای آدمی اساس علم و هر نظام و سازمان مربوط به پزشکی را تشکیل می دهد، اما این مسأله ساده هیچ گاه به طور طبیعی در بطن و متن شرایط عینی پزشکی قرار نداشته است، یعنی همواره پزشکی ـ گویی به طور طبیعی ـ به عنوان یک نظامی که از آموزش پزشکی آغاز و به مراکز درمانی ختم می شود، در مناسبات اجتماعی بطن و متن یاد شده خود را به سیاست و اقتصاد باخته است و منافع و قدرت به شکل مستقیم و غیرمستقیم اساس فضا و نظام پزشکی و جامعه مربوط به آن را در دست گرفته است. این که اخلاق در علم پزشکی از دیر باز جایگاهی ویژه داشته و مدام مورد تذکر و تأکید و تدوین قرار گرفته است به همین دلیل بوده که به نوعی بتواند اصل سلامت، بهداشت و تعهد به کاهش رنج های آدمی را از حاشیه به متن بازگرداند. در جامعه ایران هم پزشکی دچار همین نقصان بوده است. درست مثل جوامع غربی اقتصاد آزاد و ساختار کنترل گر قدرت و بروکراسی و حلقه بسته نظام اداری که اجازه پیگیری امر سلامت را نداده است. پزشکی با تبدیل شدن به یک چرخه اقتصادی و کاسبی پردرآمد با جایگاه اجتماعی بالا و برتر، از علم درمان، بازار پر درآمد سود ساخته است و به فساد متعلقات نظام درمان،از دارو و اداره مراکز درمانی و... دامن زده است. نظام آزادسازی و افسارگسیخته اقتصادی در علم پزشکی به متضرر شدن بیمار و بسته شدن حلقه درمان شوندگان منجر شده است. در چنین فضایی، درمان به امری انتخابی تبدیل می شود که تنها کسانی از آن بهره مند می شوند که به سطحی از توان تأمین خواسته فزاینده پزشکان و بازار دارو و... رسیده باشند. اما سویه دیگر مشکل و رنجی که عامه مردم از فرآیند درمان می برند همدستی اصل اول با نظام حمایتی ضعیف و بروکراسی پررنج و بیمارکننده روند درمان است. فرآیند پیچیده و تحقیرآمیز حمایت دولت از بیمار که بیشتر به نبود حمایت شبیه است یا روندی برای منصرف کردن بیمار از خواست حمایت و حتی خواست درمان به نوعی برآمده از نظام ناکارآمد و سخت و غیردستیاب بیمه و خدمات درمانی و تأمین سلامت اجتماعی کشور است. باز هم آنچه که اینجا اساسا محلی از اعراب و اهمیت ندارد و مورد توجه سیاستگذار و مجری از دولت تا یک منشی ساده مطب یا کلینیک نیست، نفس این تلاش حمایتی برای درمان و سلامت آدمیان است. یعنی اساسا درمان و سلامت آنچنان اهمیتی ندارد، چون این دستگاه عریض و طویل و ناکارآمد و رنج زای درمانگری، خود به خود تشدیدکننده و حتی موجب بیماری است. در بیشتر موارد روند کاسبکارانه جامعه پزشکی و همین طور ساز و کار ناکارآمد و نحیف حمایت مالی از بیمار منجر به این می شود که بیمار تا جایی که می تواند و قابل چشمپوشی است از درمان منصرف شود. یعنی اگر می بیند که می تواند از درمان دندان، گوش یا گرفتگی کمر و حتی دردهای دیگر خود که الزاما به مرگ ختم نمی شود، کناره گیری کند، این کار را انجام می دهد تا با رنج بیشتر فرآیند به دست نیامدنی درمان دچار نارسایی های دیگر در زندگی خود نشود. این کناره گیری از بزرگ ترین عوامل خطرات جمعی است و سلامت عمومی را اتفاقا پرهزینه تر می کند. بدیهی است که در یک وضع کلی، نابسامانی درمان، جامعه ای بیمار و عصبی را شکل می دهد. جامعه ای که برای داشتن سلامت توسط درمانگر و سیاستگذار درمان و عوامل اجرایی آن تحقیر شده است، آرزوی درمانش از یک نیاز طبیعی به یک حسرت دردآلود بدل شده و بیماری های ساده اش در طول چند سال به سبب کناره گیری از درمان، بیماری هایی عمده و اساسی شده است. طبقه متوسط و فرودست، جامعه و قدرت را پاسخگوی نیاز خود نمی یابد و بنابراین نسبت به آن احساس رضایت نمی کند. این بیماری عام را در جامعه گسترش می دهد، بیماری های جسمی و روحی در جامعه وقتی کثرت یافت جامعه خموده و کیفیت زندگی که هیچ، میل به زندگی در آن دچار سقوط می شود. طرح هایی چون طرح های نظام سلامت و حمایت ویژه و متمرکز دولت از درمان سریع و درست، بسیار مفید خواهد بود و این فضای نامناسب را خواهد شکست. دولت برای جلوگیری از ناهنجاری های مهلک و هزینه های سرسام آور آینده، به طور قاطع و همه جانبه باید به سمت دعوت دوباره مردم به درمان خود حرکت کند. دستگاه سیاستگذاری و حکومتی با نگرانی از فضای عمومی جامعه، همان طور که نگران سلامت اعتقادی مردمان است، باید سلامت جسمی و روحی آنها را هم مورد نظر و دقت قرار دهد تا بتواند رشد و توسعه مورد نظر خود را میسر کند. زمانی نظام سلامت و پزشکی راهی برای کنترل و یکسان سازی آدمیان بود، اما در جوامع جدید و یک فضای باز و توسعه یافته، نظام سلامت روندی است برای درمان جامعه تا هر کس بتواند به آسودگی به خودسازی بپردازد و با رنگ و فکر خاص خود چرخ کشور را در حوزه کنش مندی خود بچرخاند. کشوری که در فقدان چنین نظامی در چرخه فاسدی از کاسبکاری لجام گسیخته فضل فروشانه و نظام حمایتی ناکارآمد و ورشکسته، گیر کرده است چونان وسیله نقلیه ایستاده ای است که توان رسیدن به مقصد را ندارد و روز به روز فاصله طبقاتی در آن افزایش پیدا می کند. زیرا عده ای کیفیت زندگی خود را در توان بالا بردن کیفیت سلامت افزایش می دهند، اما عده ای ناتوان از این امر، بیماری به شیوه بودن روزمره شان تبدیل می شود و اینجا دیگر اساسا بحث از کیفیت زندگی غلط خواهد بود. پشتکار و جدیت دولت یازدهم برای پیگیری نظام جامع سلامت، امیدواری بزرگی است که امکان مغتنمی را در اختیار طبقه متوسط و فرودست قرار می دهد تا بتوانند زندگی خود را متحول کنند. آنچه دولت باید امروز به سمت آن برود، جذب اعتماد دوباره مردم به نظام درمانی کشور و همین طور امکان سهل درمان شدن است. این هدیه ای از دولت به مردم نیست بلکه بازگشت دولت به وظیفه اصلی خود است که موجبات اندیشیدن به سطوح بالاتر توسعه را ایجاد می کند. این شروعی برای سالم سازی راه توسعه است، سلامت شهروندان هدیه آنهاست به دولت و اداره کنندگان جامعه؛ نوعی اعلام آمادگی برای پیشرفت و توسعه متوازن. علیرضا نراقی / جام جم
یکشنبه 01 تیر 1393 4:00 بازدید:0
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 69]
-
فرهنگ و هنر
پربازدیدترینها