تبلیغات
تبلیغات متنی
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
بهترین دکتر پروتز سینه در تهران
محبوبترینها
راهنمای انتخاب شرکت‌های معتبر باربری برای حمل مایعات در ایران
چگونه اینورتر های صنعتی را عیب یابی و تعمیر کنیم؟
جاهای دیدنی قشم در شب که نباید از دست بدهید
سیگنال سهام چیست؟ مزایا و معایب استفاده از سیگنال خرید و فروش سهم
کاغذ دیواری از کجا بخرم؟ راهنمای جامع خرید کاغذ دیواری با کیفیت و قیمت مناسب
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
آفریقای جنوبی چگونه کشوری است؟
بهترین فروشگاه اینترنتی خرید کتاب زبان آلمانی: پیک زبان
با این روش ساده، فروش خود را چند برابر کنید (تست‌شده و 100٪ عملی)
خصوصیات نگین و سنگ های قیمتی از نگاه اسلام
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1869957902
فقط غلامِ حسین باش/۲ وقتی به همه مشاهیر خلافکار وصل شدم
واضح آرشیو وب فارسی:فارس: فقط غلامِ حسین باش/۲
وقتی به همه مشاهیر خلافکار وصل شدم
... شلوار مشکی پاچه گشاد، کمربند سه قلاب، پیراهن سه خط «منتی گول»، موهای فر و خالکوبی تصویر یک دختر موبلند روی بازو که عکسش روی قوطی چای شهرزاد بود. همین عکس، میاندار و دسته علی خیک شناسنامه دارم کرد. و حسینِ غلام شد حسینِ شهرزاد.
خبرگزاری فارس - گروه ادبیات انقلاب اسلامی؛ برش دوم از کتاب «فقط غلام حسین باش» (روایت جانباز حسین رفیعی) را در زیر می خوانید. * شانزده ساله بودم که تکیه گاه زندگی ام -آقام- را از دست دادم. او به علت سختی کار کشاورزی، به بستر بیماری افتاد و درگذشت و عمویم سرپرستی من را به عهده گرفت. رضا، برادر بزرگم که برای کار به تهران رفته بود، به همدان برگشت. با این حال، هیچ چیز جای خالی پدر را پر نکرد. بیشتر شب ها از غصه، با شکم گرسنه سر به بالین می گذاشتم و به موسیقی های غمگین پناه می بردم. سایه پدر و مادر روی سرم خیمه امنی بود که با نبودشان در معرض هر آسیبی قرار می گرفتم. آسیب هایی که در حصار خان، با وجود آدم های شرور و ناسالم، هر جوانی را تهدید می کرد. سرکش و ماجراجو بودم، اما نه لات و لاابالی. فقط زیر بار حرف زور هیچ کس نمی رفتم. کار به جایی رسید که خودم هم نمی دانستم به چه کسی وصل شده ام؛ به سردسته کارهای خلاف در همدان. ماجرا از این قرار بود که او از محله گازران به حصار خان آمد و با عربده کشی و زورگیری، زهر چشم گنده لات های حصار را بگیرد. بهش می گفتند: علی خیک. وصف من را شنیده بود و به هر منطقه و محل که می رفت، اول از چند نفر زهرچشم می گرفت تا حساب دست بقیه بیاید. هفت هشت سالی از من بزرگ تر بود. یک کاردکش حرفه ای که اگر ده خط کارد به کسی می زد، طرف نمی مرد، ولی سرتاپایش یادگاری علی خیک می ماند. با نوچه هایش آمد. درگیر شدیم. زد و زدیم. و همین دعوا، اسباب رفاقتمان شد. ار من خوشش آمد. و آن قدر رفیق شدیم که یکباره دیدم از طریق او به همه مشاهیر خلافکار همدان وصل شده ام. گاهی می گفت: حسینِ غلام، میان جمع ما که هستی مواظب کیف جیبی ات باش. این ها به صغیر و کبیر رحم نمی کنند. همین که می گفت، خودش ظرف چند ثانیه جیبم را می زد و کیف را برمی گرداند. می گفت: اگر این قدر سربه هوا باشی نمی توانی در صنف ما عرض اندام کنی! به تدریج شکل و شمایل ظاهرم از سر تا پا مثل نوچه های علی خیک شد. چاقوی ضامن دار، پنجه بوکس برنجی، دستمال یزدی، شلوار مشکی پاچه گشاد، کمربند سه قلاب، پیراهن سه خط «منتی گول»، موهای فر و خالکوبی تصویر یک دختر موبلند روی بازو که عکسش روی قوطی چای شهرزاد بود. همین عکس، میان دار و دسته علی خیک شناسنامه دارم کرد. و حسینِ غلام شد، حسینِ شهرزاد. انتهای پیام/
93/03/26 - 15:15
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 53]
-
فرهنگ و هنر
پربازدیدترینها