تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
چرا پاسارگاد به عنوان یکی از مهمترین آثار تاریخی ایران شناخته می‌شود؟
خرید انواع خودکار و روان نویس شیک و ارزان
خرید انواع خودکار و روان نویس شیک و ارزان
تعمیرگاه امداد خودرو کرمان موتور
تعمیرگاه امداد خودرو کرمان موتور
تعمیرگاه امداد خودرو کرمان موتور
تعمیرگاه امداد خودرو کرمان موتور
ساقدوش کیست ؟ | وظیفه ساقدوش در مراسم عقد و عروسی چیست ؟
قایق‌سواری تالاب انزلی؛ تجربه‌ای متفاوت با چاشنی تخفیف
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1817708283
درباره ی مستند «من، روحانی هستم»
واضح آرشیو وب فارسی:الف: درباره ی مستند «من، روحانی هستم»
بخش تعاملی الف - محمدتقی ضرغام افشار
اشاره: مطلبی که می خوانید از سری یادداشت های بینندگان الف است و انتشار آن الزاما به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست. بینندگان الف می توانند با ارسال یادداشت خود، مطلب ذیل را تایید یا نقد کنند.
تاریخ انتشار : يکشنبه ۲۱ ارديبهشت ۱۳۹۳ ساعت ۰۹:۳۸
نگارنده ی این نوشته، منتقد عملکرد آقای روحانی در گذشته بوده، در انتخابات پیشین به او رأی نداده و در حال حاضر نیز به عملکرد او در حوزه های مختلف دیپلماسی، فرهنگ و اقتصاد، نقد جدی دارد.هدف از نوشتن این مطلب نیز حمایت از عملکرد ایشان و نادیده گرفتن نقصهای ایشان در گذشته و حال نیست. تنها هدف نگارنده، بیان نکته فوق العاده پراهمیتی است که متأسفانه مستند «من، روحانی هستم»، به شیوه ای ناباورانه آن را نادیده گرفته است. همراه شوید...تا دهه ۱۹۵۰م نظریه پردازان توسعه اعتقاد داشتند که توسعه اقتصادی، منحصرا به سرمایه، تکنیک و نیروی کار ماهر محتاج است. این نظریات تا دهه ۱۹۸۰ ادامه یافت و بعد از اتفاقاتی که در این دهه افتاد، تحولی بزرگ در در نظریات توسعه رخ داد و عامل دیگری به ۳ عامل فوق اضافه شد؛ عاملی که از آن به عنوان مهمترین و اصلی ترین شاخص برای توسعه و پیشرفت، اعم از توسعه اقتصادی، فرهنگی، سیاسی، رفاهی و امنیتی نام برده شد. آن عامل مهم عبارت بود از «وحدت، انسجام، همگرایی و اجماع نظر ملی». به عنوان مثال چین از ۱۹۴۹م تا اواسط دهه ۱۹۷۰م در فراز و نشیب های فکری، سیاسی و ایدئولوژیک دست و پا میزد. اما زمانیکه در اواخر این دهه به دلایل مشخصی که در جایش قابل توجه و بررسی است، اجماع نظری وسیع میان نخبگان و توده های مردم ایجاد شد به یکباره سیل پیشرفت و توسعه چین به راه افتاد و در مدت کوتاهی بازارهای کلیدی جهان را فتح و خود را به عنوان یک قطب مهم سیاسی و اقتصادی مطرح کردند.بالعکس کشورهایی که در آنها تفرقه، بلاتکلیفی و فقدان اجماع نظر حاکم بوده، توسعه یافتگی، جنبه سینوسی داشته است و نخبگان آن از ایجاد سیستم هایی که جامعه را به قله های پیشرفت سوق دهد عاجزند.شاید لازم به ذکر نباشد که کشورهای توسعه یافته ی امروز، هم در تعریفشان از توسعه و هم در مکانیسم اجرای آن، تعریفی کاملا متفاوت با ما دارند، تعریفی که ارزش ها و مکارم اخلاقی و انسانی کمترین جایگاه را در آن دارد و لکن شکی نیست که اصل توسعه با هر تعریفی، به همگرایی، عزم و انسجام ملی نیاز دارد. نخبه ترین و جامع نگرترین افراد هم به تنهایی نمیتوانند لکوموتیو یک ملت را در ریل پیشرفت و توسعه به حرکت درآورند مگر آن زمان که انرژی و سوخت یک ملت، موتور آن را روشن کند و البته هدایت آن را رهبری خردمند و آینده نگر به دست گیرد.اگر کشوری مثل آلمان در سال نزدیک به ۹۰۰ میلیارد دلار سطح تولید دارد، این درواقع محصول انسجام فکری، سیاسی و اجتماعی یک جامعه است که توانسته علی رغم محدودیت امکانات طبیعی و مادی، ذهن ملتی را تربیت کند تا با هم افزایی، برنامه ریزی، دوراندیشی و دقت، به درجه قابل توجهی از تولید جهانی دست یابد. ما نیز اگر علاقه مند به توسعه ایم، اگر می خواهیم نابترین تعریف عملی از پیشرفت، رفاه و توسعه از یک سو و عدالت و ارزش های اخلاقی و الهی از سوی دیگر را برای تاریخ، به نمایش بگذاریم باید از حرکت های بی ثبات کننده، آرامش زدا و وحدت گریز پرهیز کنیم.مستند «من، روحانی هستم» فرضا حتی اگر دروغ هم نگوید اما شرایط و مصالح زمانی و موقعیتی ما را در نظر نمی گیرد؛ در برهه ای که هجمه ی یک دنیا به سویمان است و بیش از هروقتی به همگرایی و هم افزایی نیاز داریم، ما را به هم بدبین می کند. در شرایطی که رهبری معظم، خوش بینیشان را به تیم مذاکره کننده اعلام میکنند، ما را به آنها بی اعتماد و بدبین میکند. در شرایطی که رهبری خردمند و فرزانه انقلاب، «عزم ملی» را عنوانی برای سال ۹۳ و راهکاری برای فتح قله های فرهنگ و اقتصاد می نامند، این مستند، موج بلندی در برابر عزم، انسجام و همگرایی ملی ایجاد میکند. بی دلیل نیست که تا این اندازه کار گروهی در کشور ما ضعیف است؛ تا زمانیکه بذر بی اعتمادی و بدبینی را در بین خود می پاشیم، میوه های تلخ تنش، واگرایی و تفرقه را خواهیم چید.بله، دردناک است که از یک طرف بدانیم بالاترین نرخ فرار مغزها در دنیا را ما داریم و از طرفی بدانیم در کشور مسلمانی مثل مالزی، طبق آخرین آماری که گرفته شده تمام دانشجویانش که سالیانه برای تحصیل به امریکا می روند، به کشورشان برمیگردند و حتی یک دانشجوی مالزیایی در آنجا نمی ماند. علت آن است که در کشورشان آرامش، ثبات، هم افزایی، همگرایی، انسجام و هدف مشترک وجود دارد.کشوری مثل کره جنوبی که حرکت توسعه اش را سال ها پس از ما شروع کرد صادراتش بیش از ۸۰۰ میلیارد دلار است اما ما چیزی بین ۳۰ تا ۴۰ میلیارد دلار صادرات غیرنفتی داریم، درحالیکه ترکیه فقط ۶۲ میلیارد دلار صادرات محصولات کشاورزی دارد.بله! ما عزت داریم، مستقلیم، در برابر زورگویی می ایستیم و اینها همه هزینه دارد و هیچ چیزی هم بهای اینها را ندارد، اما آیا همه این هزینه ها به خاطر ایستادگی ما و تضییقات دشمن است؟ واگرایی ها و چالش های بی دلیل داخلی تأثیری درآن ندارد؟به هرحال کشورها در حال کارگروهی و جمعی اند و با سرعت روبه جلو می روند. اما آیا ما میخواهیم کار گروهی را یاد بگیریم؟ می خواهیم اختلافات هم را بپذیریم؟ میخواهیم یکدیگر را تضعیف نکنیم؟ راه پیشرفت و یا درجازدن، هر دو، دست خودمان است!
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: الف]
[مشاهده در: www.alef.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 81]
-
گوناگون
پربازدیدترینها