تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ساقدوش کیست ؟ | وظیفه ساقدوش در مراسم عقد و عروسی چیست ؟
قایق‌سواری تالاب انزلی؛ تجربه‌ای متفاوت با چاشنی تخفیف
چگونه ویزای توریستی فرانسه را بگیریم؟
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1817062291
دلواپسی؛ ملی یا جناحی
واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا:
دلواپسی؛ ملی یا جناحی تهران- ایرنا - در سرمقاله روز دوشنبه روزنامه شرق با عنوان « دلواپسی؛ملی یا جناحی» آمده است :«دلواپسان»، واژه جدیدی است که در اندک مدتی پس از رسانه ای شدن به واژگان فرهنگ سیاسی ایرانیان افزوده شده است. اما راز این گسترش سریع، نه در «استقبال» کارشناسان و مردم از منادیان دلواپسی بلکه در «حیرت» آنان از اقدام عجیب دلواپس هاست.
«داوود محمدی» در ادامه مطلب خود می نویسد: درحالی که منتقدان پرشمار و دارای گرایش های گوناگون جناحی؛ مجالی برای بیان و انتشار حتی انتقادی ساده از دیپلماسی هسته ای احمدی نژاد نمی یافتند و برگزاری مراسمی در ابعاد «همایش»، حتی در رویاهای آنان هم جایی نداشت؛ «دلواپسان»، در مرکز پایتخت و آن هم در سفارت سابق آمریکا، گردهم آمدند تا دلواپسی خود از روند مذاکره هسته ای دولت یازدهم و توافق «ژنو» را اعلام کنند.
هرچند، رنگ وبوی سخنان برخی از حاضران، نشان از آن داشت که آنچه در ذهن برخی از حاضران می گذرد، فرا تر از اعلان دلواپسی است.
برای نمونه یکی از آنان گفت: «اگر الان نواب صفوی زنده بود، قیام می کرد» و دیگری بانگ برآورد که «مساله از دلواپسی گذشته؛ باید بشوریم.»
آنکه از قیام فرضی نواب صفوی در انتقاد به توافق «ژنو» سخن گفت؛ هموست که 23دی88 و در زمان یکه تازی دیپلماسی هسته ای تاکید کرده بود: «هرکس مسوول زبان خودش است اما نباید هر چیزی از این زبان شنیده شود، همان طور که من نباید درباره مسایل هسته ای صحبت کنم.» و دیگری که دعوت به شورش کرد، هشتم اسفند92 در ارزیابی عملکرد دولت بدرقه شده احمدی نژاد تاکید کرد که «در هشت سال دولت گذشته، از قدرت خوبی برخوردار و دست بالا را داشتیم... در سیاست خارجه دولت قبل مطلقا ضعیف عمل نشد و این را دنیا می گوید.»
با چنین پیشینه و کارنامه مشابه اغلب حاضران، ادعای گردانندگان مراسم دلواپسان برای اعلام برائت از احمدی نژاد و مستقل نشان دادن دلواپسی هسته ای خویش، تلاشی پیشاپیش محکوم به شکست است و کتمان «شناسنامه» این تندرو ها، کمکی به غبارآلودکردن فضا و پنهان کردن انگیزه جناحی آنان نمی کند.
از منظری دیگر، در کوران مدیریت اجرایی و دیپلماسی هسته ای نادرست احمدی نژاد که تشدید روزافزون تحریم ها و فشرده سازی صفوف منتقدان جهانی ایران را درپی داشت؛ آمار ها از تنگنای وضعیت مردم حکایت داشتند.
از جمله سال 91؛ آمارهای «رسمی» گویای هشدارهایی جدی بود: نرخ رشد منفی 8/5درصدی؛ نرخ بیکاری 2/12درصدی، عقب ماندگی 35درصدی دخل خانوار از خرج، خط فقر 5/1میلیون تومانی، رشد 30درصدی نقدینگی، افزایش فساد مالی و سقوط رتبه جهانی ایران از 88 در سال 2005 به رتبه 133 در سال2012، افزایش هفت درصدی آمار طلاق و ثبت یک طلاق در هر پنج ازدواج؛ سه میلیون معتاد؛ مصرف شیشه توسط چهاردرصد دانش آموزان، فرار مغز ها و درخواست خروج از کشور 50هزار دانشجو... حال باید پرسید دلواپسان که قاطبه آنان از دولتمردان احمدی نژاد یا حامیان پر و پا قرص دو دولت او بودند و دسترسی اغلب آنان به آمار ها بیشتر از کار شناسان و رسانه ها بود، چرا دلواپس وضعیت مردم و کشور نشدند و همایشی برای درخواست اصلاح سیاست های غیرکار شناسی دولت احمدی نژاد برگزار نکردند؟
در سال پایانی دولت دوم احمدی نژاد و نیز پس از تحویل دولت به روحانی هم، علاوه بر افشای سرنوشت نامعلوم 800 میلیارد دلاری درآمد نفتی دولت های نهم و دهم، ارقام و آمارهای خیره کننده ای از عدم واریز درآمد ها به خزانه، اختلاس ها، رانت خواری ها و سایر مفاسد مالی برخی دولتمردان و سایر متهمان منتشر شد که بابک زنجانی و تحقیق و تفحص از سازمان تامین اجتماعی، دو نمونه از انبوه چنین پرونده هایی است؛ چرا دلواپسان همایش تشکیل نمی دهند و پیگیر بازگرداندن مبالغ نجومی به غارت رفته و برخورد با متهمانی که به تعبیر روحانی، به بهانه دورزدن تحریم ها پول ملت را به جیب زدن، نمی شوند؟
چرا در میان انبوه چالش های ریز و درشت کشور که عمدتا میراث دولت پیشین است، فقط دیپلماسی هسته ای روحانی که از قضا، اثرات مثبتی همانند کاهش تحریم ها و کوتاه کردن رانت خواران از تحریم ها را داشته، دلواپسی آنان را برانگیخته تا حدی که نیاز به برگزاری همایش دیده اند تا در جریان آن، فراخوان شورش دهند؟
دیروز رییس جمهور تاکید کرد: «این دولت؛ معتقد است تحریم ظلمی بزرگ برای ملت ایران است. هر کس از تحریم خوشش می آید، بیاید استدلال کند.»
پیشنهاد روحانی کاملا منطقی است و در صورت به میدان آمدن طرفداران تحریم، عیار استدلالشان برای افکارعمومی مشخص خواهد شد.
همچنین در گام روبه جلو دیگری، مخالفان توافق هسته ای اگر به قدرت پایگاه اجتماعی خویش باور دارند، می توانند از هم اکنون با اسم و رسم فعال تر شوند، از کلی گویی فاصله بگیرند؛ انتقادهای خود به توافق «ژنو» را شفاف سازی مصداقی کنند، ویژگی های دیپلماسی مورد نظرشان برای حل مساله هسته ای را بیان کنند و در نهایت؛ در انتخابات آینده مجلس، فهرستی از نامزدهای مطلوب خود تهیه و در معرض قضاوت افکار عمومی قرار دهند تا وزانت جایگاه و اعتبار آنان؛ نه در قالب ادعاهای غیرقابل سنجش پشت تریبونی، بلکه در وزن کشی پای صندوق های رای مشخص شود.
در صورت وجود چنین عزم و جسارتی نزد منتقدان دیپلماسی هسته ای کنونی، تشخیص «نمایندگان خودخوانده» که به کام خود و به نام ملت سخن می گویند از آنان که به کام منافع ملی و به زبان واقعی ملت موضع می گیرند، امکان پذیر خواهد شد.
اول**1104
انتهای پیام /*
: ارتباط با سردبير
[email protected]
15/02/1393
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 22]
-
گوناگون
پربازدیدترینها