واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا:
به بهانه در گذشت استاد محمدرضا لطفی تار نوازان را چه شد کاندر بهاران می روند؟ ساری - ایرنا - بازی سرنوشت، دوازدهمین روز از ماه اردیبهشت را با ستاندن زخمه دار دیگری از جمع تار نوازان، زخم دار کرد و تداوم ˈلطفیˈ را مانع شد که خلسه ساز دوستداران موسیقی سنتی ایرانی در نیم قرن گذشته بود.
استاد ˈ محمدرضا لطفی ˈ سومین تار نواز شهیری است که در کمتر از یک سال گذشته زخمه تسلیم پیک مرگ کرد تا خلسه اش را با شتافتن به دیار باقی، ابدی کند.
استاد ˈ جلیل شهناز ˈ و ˈ فریدون حافظی ˈ دو تار نواز پیشکسوت دیگر نیز خرداد ماه پارسال دوستداران موسیقی سنتی ایران را عزادار کردند و به دیار باقی شتافتند.
اگر چه از نگاه عامه، سرنوشت، با مرگ استاد لطفی بازی اش را به ˈسهˈ رساند، ولی تن دادن زودهنگام این استاد رنجیده خاطر از بازی روزگار به قضا و قدر، تریوی مرگ تارنوازان را کامل کرد.
زنده یاد استاد لطفی از جمله هنرمندانی بود که در زمانی که بی اعتنایی و گوش ندادن به موسیقی ایرانی، پز و ادعای تجددخواهی برای بسیاری از جوانان محسوب می شد، عاشقانه به سوی این هنر شتافت و با بهره گیری از بزرگان به یکی از هنرمندان خوش قریحه و تاثیرگذار در کشور تبدیل شد.
به رغم برخی از صحبت هایی که گاه بیگاه و متاسفانه از جانب شماری از هنرمندان سر می زند که زاییده تنگ نظری است، نمی توان در عرصه موسیقی ایرانی وارد شد و لطفی را نادیده گرفت.
حتی کسانی که فقط یک مخاطب معمولی موسیقی هستند و هیچ اطلاعاتی از آن ندارند، به لطفی علاقه دارند، مانند آن همکار جوانی که آواز ابوعطای سه تار استاد لطفی را به عنوان زنگ تلفن همراهش انتخاب کرده و از آن لذت می برد.
زنده یاد استاد محمد رضا لطفی به سال ۱۳۲۵ در شهر گرگان به دنیا آمد و از نوجوانی به موسیقی ایرانی بویژه نواختن تار علاقه مند شد.
او به مدت پنج سال در هنرستان موسیقی نزد شادروانان علی اکبر شهنازی و حبیب الله صالحی این هنر را فرا گرفت.
وی پس از پایان هنرستان به دانشکده موسیقی راه یافت و به تکمیل آموخته هایش پرداخت و از استادانی مانند نورعلی برومند، عبدالله دوامی و سعید هرمزی نیز بهره گرفت.
لطفی در سال ۱۳۴۳ جایزه نخست موسیقی دانان جوان را نیز کسب کرد و در سال ۱۳۵۴ در جشنواره موسیقی جشن هنر شیراز به همراه محمدرضا شجریان و ناصر فرهنگ فر به اجرای راست پنجگاه پرداخت که بسیار مورد توجه قرار گرفت.
وی در اجرای ردیف آوازی توسط عبدالله دوامی تار نواخت و در سال ۱۳۵۳ به عضویت گروه علمی دانشکده موسیقی درآمد و در همین سال همکاری خود را با رادیو آغاز کرد.
شادروان لطفی به مدت یک سال و نیم به عنوان مدیر گروه موسیقی دانشکده موسیقی هنرهای زیبای تهران به کار مشغول شد و پس از آن از این سمت استعفا کرد.
این تارنواز شهیر در سال ۱۳۵۴ گروه شیدا را راه اندازی کرد و به همراه گروه عارف به سرپرستی حسین علیزاده به بازخوانی و اجرای دوباره آثار گذشتگان پرداخت.
وی کانون ˈ چاووش ˈ را با همکاری هنرمندانی مثل حسین علیزاده، پرویز مشکاتیان و علی اکبر شکارچی راه اندازی کرد و در یک دوره فعالیت چشمگیر، آثاری از این گروه به جای ماند که به گفته بسیاری از استادان از بهترین کارهای موسیقی ایران به شمار می روند.
مجموعه آلبوم های چاووش از مهم ترین و تاثیرگذارترین عوامل در جهت حرکت رو به جلو در موسیقی سنتی ایرانی به حساب می آید.
پس از انحلال چاووش، استاد لطفی بعد از سفرهای زیادی که برای کنسرت به ایتالیا، فرانسه و آلمان کرد، در سال ۱۳۶۵ به آمریکا رفت و علاوه بر کنسرت های متعدد در سراسر آمریکا، مرکز فرهنگی هنری ˈ شیدا ˈ را در واشنگتن بنیان گذاشت.
محمدرضا لطفی با ˈ قشنگ کامکار ˈ ازدواج کرد و از او جدا شد؛ حاصل این ازدواج امید لطفی است.
از خوانندگانی که دراین سال ها با او همکاری کرده اند می توان به محمدرضا شجریان، شهرام ناظری، هنگامه اخوان و محمد معتمدی اشاره کرد.
محمدرضا لطفی صبح روز جمعه، ۱۲ اردیبهشت ۱۳۹۳ بر اثر بیماری سرطان در بیمارستان پارس تهران درگذشت.
پیکر این هنرمند بر اساس وصیت نامه اش در گرگان به خاک سپرده می شود.
گرچه سهم لطفی از بهار عمر، 68سال بیش نبود اما چهره معصومانه و درویش گونه همراه با نوای کمانچه، سه تار و بویژه تارش همواره در خاطر هنردوستان جاوید خواهد ماند. ک/4
گزارش از : بهزاد مقوم
1888/1654/508
انتهای پیام /*
: ارتباط با سردبير
[email protected]
13/02/1393
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 24]