تبلیغات
تبلیغات متنی
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
بهترین دکتر پروتز سینه در تهران
دستگاه آب یونیزه قلیایی کره‌ای
محبوبترینها
راهنمای انتخاب شرکت‌های معتبر باربری برای حمل مایعات در ایران
چگونه اینورتر های صنعتی را عیب یابی و تعمیر کنیم؟
جاهای دیدنی قشم در شب که نباید از دست بدهید
سیگنال سهام چیست؟ مزایا و معایب استفاده از سیگنال خرید و فروش سهم
کاغذ دیواری از کجا بخرم؟ راهنمای جامع خرید کاغذ دیواری با کیفیت و قیمت مناسب
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
آفریقای جنوبی چگونه کشوری است؟
بهترین فروشگاه اینترنتی خرید کتاب زبان آلمانی: پیک زبان
با این روش ساده، فروش خود را چند برابر کنید (تست‌شده و 100٪ عملی)
خصوصیات نگین و سنگ های قیمتی از نگاه اسلام
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1872084680
یادداشت زاهدی‌مطلق به مناسبت سالگرد مرحوم امیرحسین فردی مردی که اسبش را به ستون ادبیات بست
واضح آرشیو وب فارسی:فارس: یادداشت زاهدی‌مطلق به مناسبت سالگرد مرحوم امیرحسین فردی
مردی که اسبش را به ستون ادبیات بست
ابراهیم زاهدی‌مطلق به مناسبت نخستین سالگرد درگذشت زنده‌یاد امیرحسین فردی، یادداشتی را در اختیار خبرگزاری فارس قرار داد و برایش این تیتر را انتخاب کرد: مردی که اسبش را به ستون ادبیات بست.
خبرگزاری فارس-گروه کتاب و ادبیات: «ابراهیم زاهدی مطلق» همزمان با سالگرد زنده یاد امیرحسین فردی یادداشتی را نوشته و آن را در اختیار خبرگزاری فارس قرار داده است که در ذیل می‌خوانید؛ 1ــ سال‌ها قبل، هم نسلان من در کتاب‌های فارسی خواندند: آن مرد آمد. آن مرد با اسب آمد. آن مرد با اسب در باران آمد. آن مرد... آن مرد... نسل ما در حسرت دیدن چهره آن مرد ماند. ماند و ماند. کسی از هم نسل‌های من ندانست اسم آن مرد چه بود. آن مرد از کجا آمد. آن مرد با خود چه آورد. آن مرد چه بر زبان داشت. آن مرد در کجای شهرشان زندگی کرد. اسبش را به کدام ستون بست وقتی که خواست برای فرزندانش قصه بگوید. آن مرد... آن مرد... تا آن که بعدها هم نسلان من، وقتی بزرگتر شدند، دانستند اسم آن مرد «امیرحسین فردی» بود. آن مرد از کوه آمد. آن مرد از سبلان سرازیر شد. آن مرد با خودش عطر گل های وحشی دامنه های سبلان و هیس هیسِ نیزارهای کنار ارس را آورد. آن مرد قصه های باران خورده «گلبهار» و سادگی «سیاه چمن» را بر زبان داشت. آن مرد در کنار مسجد زندگی کرد. آن مرد اسبش را به ستون ادبیات بست.
... و حالا نسل‌های بعد در کتاب‌هاشان خواهند خواند: آن مرد رفت. آن مرد در بهار رفت. آن مرد در اردیبهشت رفت. آن مرد اسبش را از ستون کنار مسجد باز کرد. ستون کنار مسجد جوادالائمه علیه السلام حالا تنهای تنهاست. آن مرد به سوی خدا رفت. 2ــ اهمیت آدمها به حضورشان و به اسبی که به ستونی بسته اند، نیست؛ بلکه به اهمیت حضورشان است وقتی که حضور ندارند. به مالکیت اسبی است که همراه داشته اند و از کوه با خودشان آورده‌اند و حالا نیست. بعضی‌ها شاید از پشت کوهی آمده باشند، اما نه اسبی داشته‌اند و نه خروسی. حساب آنها که اسب و خروس دیگران را برداشته و فرار کرده‌اند، بماند. اهمیت آدمها به جای خالی اسب‌شان است وقتی که از ستونی بازش می‌کنند و می‌روند. به چشم‌هایی است که روی ستون خالی خیره می‌شوند. به شیهه اسبی است که دیگر نیست اما صدایش در قله‌ها و یال‌ها می‌پیچد و لابه لای نیزارها هیس هیس می‌کند.
3ــ بعضی کتاب‌ها قابل نقد هستند. چون بسیار زیبا نوشته شده‌اند. بسیار سربالایی و سرپایینی دارند. بسیار خوب هستند. چون مثل شان هست. قبلا دیده شده‌اند و نقد شده‌اند و روش نقدشان را خیلی‌ها بلدند. اما بعضی کتاب‌ها نقد نمی‌شوند. نه چون زیبا نیستند. نه چون سربالایی ندارند و سرپایینی هم. این کتاب‌ها نقد نمی‌شوند. نه چون خوب نیستند. نه. اصلا. این کتاب ها نقد نمی‌شوند؛ چون نمی‌شود نقد شوند. کسی قبلا مثل شان را ندیده است. راه نقدشان را کسی نیاموخته است. منحصر به فردند. همه اعتبارشان به فردیت شان است. درست از جنس خود هنر و خود ادبیات. نه مهربانیشان بیشتر از دیگران است و نه لبخندهاشان زبیاتر و دلنشین‌تر از دیگران؛ آنها مثل کتاب‌هایی یکتا و یگانه‌اند که هم مهربانیشان تک است و هم لبخندشان. تفاوت آنها در زیبایی‌شان نیست. در یگانه بودن شان است. آنها نه داستان‌اند، نه شعر. نه مجسمه سازی‌اند، نه تئاتر. آنها خودِ هنرند. کسی به فکر نقد هنر نمی‌افتد. به زحمتش نمی‌ارزد. راه رفتنی است که برای روندگانش فقط خستگی به همراه می‌آورد. انتهای پیام/و
93/02/03 - 03:45
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 61]
-
فرهنگ و هنر
پربازدیدترینها