واضح آرشیو وب فارسی:جوان آنلاین: پرتاب «آشغالهاي دوست داشتني» به اكران بهار
با آنكه كمتر از سه ماه از جشنواره فيلم فجر ميگذرد، نام دو فيلم كه در جشنواره فجر حسابي سر و صدا به راه انداخته بودند باز هم سر زبانها افتاد.

با آنكه كمتر از سه ماه از جشنواره فيلم فجر ميگذرد، نام دو فيلم كه در جشنواره فجر حسابي سر و صدا به راه انداخته بودند باز هم سر زبانها افتاد. به گزارش «جوان»، روز گذشته يكي از خبرگزاريها خبر از احتمال اكران دو فيلم «قصهها» و «آشغالهاي دوست داشتني» دارد. قصهها به كارگرداني رخشان بنياعتماد در بخش سينماي ايران در سي و دومين جشنواره فيلم فجر حضور داشت و «آشغالهاي دوست داشتني» به كارگرداني محسن امير يوسفي به رغم فشارهاي زيادي كه براي اكران اين فيلم در جشنواره به وجود آمده بود، نتوانست مجوز حضور در فجر را به دست آورد. قهرمانهاي كاغذي بيانيه ميخوانند «قصهها» به زندگي قهرمانان فيلمهاي سابق رخشان بنياعتماد در زمان حال ميپردازد؛ قهرمانهايي كه اكثرشان هنوز هم بدبختيهاي گذشته را با خود به همراه دارند و عامل اصلي اين بدبختيها حوادث بعد از انتخابات سال 88 است. كارگردان اصرار دارد كه مشكلات معمولي آدمها را به گردن حضورشان در وقايع سال 88 مرتبط كند. جانبداري از وقايع سال 88 باعث ايجاد حساسيتهاي زيادي روي «قصهها» شد. به همين دليل زماني كه خبر انتخاب اين فيلم براي حضور در بخش مسابقه سينماي ايران ( سوداي سيمرغ) به وجود آمد، رسانههاي اصولگرا در برابر آن موضع گرفتند. اما اكران فيلم در جشنواره تقريباً واكنش يكساني را به وجود آورد. «قصهها» از نظر ساختاري آنقدر ضعيف بود كه ايراداتي مانند بيانيهخواني سياسي و سياهنمايي بيش از حد كارگردان در آن به چشم نميآمد. «قصهها» به همين دليل نتوانست در بين فيلمهاي منتخب فجر جايي داشته باشد. اگرچه با اين فيلم ضعيف نميتوان انتظار داشت در چشم عدهاي كه بنياعتماد را بانوي ارديبهشتي سينماي ايران ميدانند، جايگاه رفيع اين كارگردان زن دچار تزلزل شود اما بنياعتماد نتوانست حتي براي كساني كه دوست دارند همه چيز را از دايره سياست نگاه كنند و نگاتيوهاي فيلم را براي شعارنويسي انتخاب ميكنند، قصه قابل باوري بسازد. اين فيلم يك شكست در سينماي سياستزده به شمار ميرود. بازيافت آشغالهاي دوست داشتني آشغالهاي دوستداشتني بيشك بحثبرانگيزترين فيلم در يكي، دو سال گذشته سينماي ايران است. فيلمي كه بيسر و صدا ساخته شد اما آنقدر سر و صدا به راه انداخت كه تقريباً همه از چگونگي ساخت فيلم با خبر شدند. فيلمي كه گفته ميشود با حمايت خاص رئيس سابق سازمان سينمايي ساخته شده. بنياد سينمايي فارابي در ساخت اين فيلم مشاركت داشت اما بعد از اعتراضات به محتواي فيلم مشاركت خود را از آن برداشت. در خلاصه فيلم كه توسط فيلمساز منتشر شده است تنها به ذكر اين جمله اكتفا كرده است: «درباره خانوادهاي است كه يك شب فرصت دارند مشكل مادر خانواده را حل كنند». اما آن چيزي كه باعث ايجاد حساسيتها عليه اين فيلم شده است، همان مشكلي است كه مادر خانواده فكر ميكند، گرفتار آن شده است. داستان درباره مقابله حكومت با جوانان معترض به انتخابات سال 88 است كه مادر خانواده آنها را در خانه پناه ميدهد و به همين دليل برايش مشكلاتي به وجود ميآيد. اين فيلم با وجود آنكه حمايت بيشائبه چند رسانه را بر عهده داشت و حتي تا اواخر جشنواره فجر هم تلاشهاي زيادي براي اكران آن صورت گرفت با قاطعيتي كه دبير جشنواره از خود نشان داد نتوانست حتي يك سانس اكران به دست بياورد. با اين وجود سازمان سينمايي در اكران محدودي كه براي اهالي رسانه انجام داد، اين فيلم را به نمايش گذاشت تا تب ديدن اين فيلم در بين كساني كه خواستار تماشاي آن بودند، كاهش يابد؛ اكراني كه به دليل كيفيت پايين تصوير مورد اعتراض شديد امير يوسفي قرار گرفت. هم اكنون درخواست براي دريافت مجوز اكران اين فيلم ميتواند شروع دوبارهاي براي فشارها جهت ديده شدن فيلم «آشغالهاي دوست داشتني» باشد. اين فيلم اگرچه از نظر ساختاري ايرادات فيلم «قصهها» را ندارد اما ايراد اصلي آن محتواي فيلم است كه به رغم قولهايي كه كارگردان براي اصلاح فيلم داده است، هنوز مشكل آن لاينحل باقي مانده است. اين فيلم تا به امروز تلاشهاي ناموفق زيادي را براي ديده شدن به خرج داده است و اگر اينبار نيز با شكست روبهرو شود، احتمال آنكه به صورت مستقيم به آرشيو سينما سپرده شود، زياد است؛ اقدامي كه قطعاً منجر به فراموشي «آشغالها» شد. سينماي اميد و سينماي افسرده سازمان سينمايي امسال را سال سينماي اميد و آشتي مردم با سينماها عنوان كرده است. در اواخر سال گذشته نيز دستورالعمل حمايتي سازمان در مورد فيلمهاي سينمايي منتشر شد كه در آن نيز به سينماي اميد توجه فراواني شده بود. حال امسال در بهار سينماي ايران و با وجود فروش مناسب فيلمهاي اكران نوروزي همه چيز براي يك سال خوب مهيا است، خبر اكران دو فيلم كه برخلاف جريان سينماي اميد ساخته شدهاند، تعجب انگيز است. در جشنواره فيلم فجر «قصهها» و «عصباني نيستم» اكران شدند، دو فيلمي كه در مورد آنها از تعبير سينماي افسرده استفاده ميشود. ساخت اين فيلم اگر چه محصول سياستهاي دولت قبلي در سينما است و مدير پيشين سازمان سينمايي بايد نسبت به آن پاسخگو باشد اما مديريت فعلي سينما بايد نسبت به احتمال اكران آنها پاسخگو باشد. زماني كه شعار سينماي اميد داده ميشود، بايد اين انتظار را نيز داشت كه فيلمهايي در سينما به نمايش در آيند كه روح اميد را به جامعه تزريق كنند نه اينكه در سراسر فيلم تماشاگر شاهد يك بيانيه سياسي باشد كه مردم را در «هرتآباد» به تصوير ميكشد. مقاومتي كه سازمان سينمايي در جريان برگزاري جشنواره فيلم فجر از خودش نشان داد و باعث شد تا يك جشنواره آرام را پشت سر بگذاريم، بايد امسال نيز تكرار شود. اگرچه باز هم كساني خواهند بود كه به دروغ بخواهند خبر اتوبوسكشي به جشنواره را منتشر كنند و جو آرام آن را به هم بزنند. سينما در سال 93 به آرامش واقعي نياز دارند نه با تكرار«عصباني نيستم» زمينه را براي رفتارهاي جنون آميز آماده كند. در ضمن برخلاف آنچه در برخي رسانهها مطرح ميشود، وقايع سال 88 از نظر مردم به تاريخ پيوسته است و نمونه اين ادعا را ميتوان در مشاركت باشكوه ملت ايران در انتخابات خرداد 92 دانست. فيلمسازان اجتماعي نيز ميتوانند با توجه به خلق اين حماسه بزرگ به تأثيرات آن در جامعه و آينده ايران بپردازند نه اينكه با سياهنمايي گذشته راه پر اميد فردا را تيره و تار به نمايش بگذارند.
نویسنده : محمدصادق عابديني
منبع : روزنامه جوان
تاریخ انتشار: 30 فروردين 1393 - 21:20
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جوان آنلاین]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 111]